Duafâ literatürü: Doğuşu, gelişimi, başlıca özellikleri ve Rivâyetü'l-Hadis kitaplarıyla ilişkisi
The duafa literature: Its origins, development, main features, and its relationships with hadith collections
- Tez No: 336205
- Danışmanlar: PROF. DR. ALİ AKYÜZ
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Din, Religion
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2013
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Marmara Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Temel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Hadis Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 297
Özet
Hadis tenkidine dair yazılmış eserler arasında, yalnızca zayıf râvîleri bir araya getiren duafâ eserleri önemli bir yer tutmaktadır. Duafâ literatürünün gelişimi, günümüze ulaşmış örneklerin yazıldıkları zaman aralıklarına ve muhtevalarına göre dört safhada incelenebilir. III./IX. yüzyılda Buhârî (ö. 256/870) ve Ebû Zür?a er-Râzî (ö. 259/873) gibi müelliflerin zayıf râvîlerin isimlerini derleyen çalışmaları duafâ literatürünün ilk örneklerini oluşturur. Ukaylî (ö. 322/934), İbn Hibban (ö. 354/965) ve İbn Adî?nin (ö. 365/976) IV./X. yüzyılın ilk yarısındaki eserleri, duafâ literatürünün gelişiminde ayrıntılı ve sistematik eserlerin ortaya konduğu ikinci safhaya işaret eder. Bu eserlerde incelenen râvî sayısı literatürün önceki örneklerine göre belirgin biçimde yüksek olduğu gibi, râvîler hakkında verilen bilgi de tenkit gerekçelerini ve hatalı rivayet örneklerini kapsayacak şekilde geniştir. IV./X. yüzyılın ikinci yarısından itibaren İbn Şahin (ö. 385/996) ve Dârekutnî (ö. 385/995) gibi yazarların dar kapsamlı eserleriyle varlığını sürdüren bu literatür, Zehebî (ö. 748/1348) ve İbn Hacer (ö. 852/1449) gibi müteahhirîn simaların hacimli kitaplarıyla dördüncü safhasını tamamlayarak sona ermiştir. Duafâ literatüründe râvîler hakkında yapılmış tenkiterin sonuçlarını görmek için hadis kaynaklarına bakmak gerekmektedir. Bu tezde örnek olarak seçilen Dârekutnî?nin Sünen?inde zayıf râvîlerin hadislerine yer verilmesinin başlıca sebebi, sahih hadislere muhalefet eden tariklerin gösterilmek istenmesidir. Öte yandan eserde, râvînin zayıflığının, rivayetinin de her zaman zayıf olması sonucunu doğurmadığını gösteren kullanımlar da mevcuttur. Anahtar Kelimeler : Dârekutnî, Duafâ, Hadis Tenkidi, Sünen, Zayıf Râvî
Özet (Çeviri)
The duaf? works that include only the weak transmitters constitute a significant part of the literature on hadith criticism. The development of the duaf? literature can be analyzed in four different phases based on the time periods and contents of the collections that survive today. The first representatives of the duaf? literature include the early collections of weak transmitters compiled by such 3rd/9th-century scholars as al-Bukhari (d. 256/870) and Abu Zur?a al-R?z? (d. 259/873). The collections compiled in the first half of the 4th/10th century by ?Uqayl? (d. 322/934), Ibn Hibban (d. 354/965) and Ibn ?Ad? (d. 365/976) represent the second phase in the development of the duaf? literature in which detailed and systematic studies were done. These works not only include a considerably higher number of narrators compared to previous representatives of the literature but they are also so comprehensive as to contain both rich information on the reasons for criticism of narrators and examples from their mistaken ahadith. The third phase of the development of the duaf? literature entails studies of narrower scope compiled as of the second half of the 4th/10th century by such scholars as Ibn Shahin (d. 385/996) and D?raqutn? (d. 385/995). The duaf? literature came to an end with the completion of its last phase by the comprehensive and voluminous compilations of such later (mutaakhkhir?n) figures as al-Dhahab? (d. 748/1348) and Ibn Hajar (d. 852/1449). Obviously, one needs to examine the hadith collections in order to see the implications of the ciritiques of transmitters in the duaf? literature. In this context, this dissertation examines D?raqutn??s Sunan as a case of hadith criticism where the narrations of weak transmitters are included primarily for the purpose of exploring the transmissions (tariqs) that diverge from authentic ahadith. However, the collection also entails renderings that demonstrate that the weakness of a transmitter does not always imply that of their narration. Keywords : D?raqutn?, Duaf?, Hadith Criticism, Sunan, Weak Transmitte
Benzer Tezler
- Duafâ literatüründe serikatü'l-hadîs kavramı
The concept of sariqat al-hadīth in the Duafā literature
RAHİME KARAYİĞİT
Yüksek Lisans
Türkçe
2016
Dinİstanbul 29 Mayıs ÜniversitesiTemel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
PROF. DR. AHMET YÜCEL
- Buhârî'nin cerh-ta'dîl metodu
Bukhari's al-jarh al-ta'dil method
MUSTAFA TAŞ
Doktora
Türkçe
2016
DinRecep Tayyip Erdoğan ÜniversitesiTemel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. HALİL İBRAHİM TURHAN
- Murûet Vasfı ve râvî tenkîdine etkisi
Virtue and its effects on to narrator cricitism
REYHAN YILMAZÖRNEK
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
DinMarmara ÜniversitesiTemel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. AYŞE ESRA ŞAHYAR
- Duafâ literatüründe yer alan uydurma hadis nüshaları
Fabricated hadith nuskhas in the literature of duafa
EMİNE İSMAİLOĞLU
Yüksek Lisans
Türkçe
2024
DinKayseri ÜniversitesiTemel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. HALİL İBRAHİM TURHAN
- Tabakâtü Ulemâi'l-Hadis isimli eseri çerçevesinde İbn Abdülhâdî'nin ricâl tenkidi ve literatüründeki yeri
In the frame of the work named Tabaqât Ulema Al-Hadisthe place of Ibn Abdulhadi in the rijâl critic and literature
ZEHRA AKBULUT
Yüksek Lisans
Türkçe
2021
DinEskişehir Osmangazi ÜniversitesiTemel Bilimler Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. SEZAİ ENGİN