Changes in the discipline and identity of the architect: Classical-academic and modern approacher to architectural profession, education design
Mimarın disiplini ve kimliğinde değişimler: Mimarlık mesleği, eğitim ve tasarımda klasik-akademik ve modern yaklaşımlar
- Tez No: 56736
- Danışmanlar: PROF. DR. İNCİ ASLANOĞLU
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Mimarlık, Architecture
- Anahtar Kelimeler: Architectural Education, Professional Identity, Design Discipline, Classical Paradigm, Modernism, Beaux-Arts, Bauhaus, Mimarlık Eğitimi, Mesleki Kimlik, Tasarım Disiplini, Klasik Paradigma, Modernizm, Beaux-Arts, Bauhaus
- Yıl: 1996
- Dil: İngilizce
- Üniversite: Orta Doğu Teknik Üniversitesi
- Enstitü: Fen Bilimleri Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Mimarlık Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 285
Özet
The threefold connotation of 'discipline' as a branch of knowledge, a mode of training and a system of rules, sets the framework for an integrated approach to disciplinary questions of architectural profession, education and design. A composite disciplinary structure comprising aesthetic, moral/social and scientific/technical points of view has attributed a generalist identity to the architect. With the separation of the once concurrent identities (of an artist, craftsman, planner and engineer) into autonomous spheres of specialization in modern culture, and depending on where architecture sought its legitimacy, divergent professional identities emerged, leading to a multiplicity of trends in design and education. This is a dual process of diversification and confinement, and a source of indetermination, whereby the plurality of irreconcilable attitudes parallels a contraction in the scope of competencies. The conflict could be verified through the example of the Beaux-Arts and Bauhaus legacies which stand as emblemetic models of the classical-academic and modern paradigms in architecture. Both the predominant 'artist' and 'social engineer' identities assigned to the academic and the modern architect respectively, have subordinated other qualifications to a secondary level. Architecture's high measure of cognitive indetermination is a major impediment in that, (i) it renders architecture a discrepant element within the universitycontext, where the dominant ideology of scientism and instrumental rationality sets the standards of academic respectability and procedures; (ii) it prevents the average members of the profession from designing with legitimate standards, in the absence of which, mediocre solutions and incompetent maniera proliferate. The original Beaux- Arts model in these respects, is commendable for its meritocratic forms of control on academic procedures, and its considerable elimination of design indetermination in the resolution of compositional, expressive and tectonic aspects of architectural form. Before its degradation by malpractices, three key features of the academic tradition accounted for its pedagogical strengths. First, a dual institutional structure combining the public, formal, competitive milieu of the Ecole with the private, informal, cooperative milieus of independent ateliers, provided a counterbalancing system. Second, an instructional scenario based on consecutive competitions, instead of probationary courses of fixed durations, allowed for a flexible merit system. Finally, a canonic design approach based on the classical doctrine of imitation proved expedient for the nurturing of the average student. Whereas the Bauhaus model, despite its equally unique beginnings in educational system and rich horizons offered to the talented designer, fell short of expectations as it gravitated towards academic patterns. Based on a heretical brand of design heuristics, this new academism proved questionable in terms of its contribution to the average architect's design competence. Although Beaux-Arts and Bauhaus schools both accommodated opposed positions concerning the metaphysics and epistemology of their paradigms, they represent alternative facets of architectural modernism, and are respectively dominated by idealist and materialist patterns of though. This accounts for their divergent presuppositions about nature, history, society and the individual.
Özet (Çeviri)
'Disiplin' teriminin taşıdığı 'bilgi dalı', 'öğrenim biçimi' ve 'kurallar sistemi' boyutları, mimarlık mesleği, eğitimi ve mimari tasarımın disipliner sorularına bütünsel bir yaklaşımın çerçevesini sağlamıştır. Mimarlığın klasik tanımındaki estetik, ahlâki/toplumsal ve bilim/teknik bakış açılarını bütünleştiren karma disipliner yapı, mimara günümüzde sanat, zanaat, planlama ve mühendislik alanlarında kurumlaşmış vasıflan barındıran tümel bir kimlik belirlemiştir. Modern toplumda ise özerk uzmanlık alanlarının ayrışımı, ve mimarlığın hangi alanda meşruiyet aradığına bağlı olarak ortaya çıkan farklı meslek kimlikleri, eğitim ve tasarım anlayışlarının çoğalmasıyla sonuçlanmıştır. Disipliner belirsizliği artıran bu durum, birbiriyle uzlaşmaz mimari tavırların çoğalmasına olduğu kadar, mimarın yetkinlik alanının daralmasında da etken olmuştur. Mimarlığın klasik-akademik ve modern paradigmalarının amblematik modelleri konumundaki Beaux-Arts ve Bauhaus okullarının mirasianyla örneklenecek olursa, 'akademik' ve 'modern' mimara biçilen 'sanatçı' ve 'toplum mühendisi' kimliklerinin, giderek mimarın diğer vasıflarını arka plana ittiği gözlenebilir. Tezde, mimarlığın yüksek düzeydeki belirsizlik unsurundan kaynaklanan başlıca iki soruna odaklamlmıştır: (i) üniversiter sistemin uyumsuz bir öğesi konumundaki mimarlık, egemen bilimcilik ve araçsal akıl anlayışlarınca belirlenen akademik saygınlık ölçütleri ve öğrenim süreçleriyle çelişkileriniçözememiştir; (ii) mesleğin uygulamasında ise bu durum, yerleşik standardlann olmadığı bir ortama yol açarak, belirsizlikle başedemeyen vasat tasarımcının yetersiz çözümler üretmesinde etken olmaktadır. Bu açılardan klasik-akademik geleneğin meritokratik denetim süreçleri yanısıra, mimari kompozisyon, karakter ve tektonik çözümlerinde tasarım belirsizliğini azaltıcı özelliği dikkate değerdir. Tarih içinde özgün modelinden uzaklaşmış olmasına karşın, akademik geleneğin pedagojik yönden üç olumlu özelliği sayılabilir. Kurum yapısı bakımından, Ecole'ün kamusal, formel, rekabetçi ortamı ile, kurumdan bağımsız atölyelerin özel, enformel, dayanışmacı ortamları, birbirini dengeler özelliktedir. Eğitim senaryosunun sınırlı süreler içinde sınamalı/önkoşullu bir düzen yerine, ardışık yarışmalar üzerine kurulu oluşu, esnek bir 'merit sistemi'ne izin vermektedir. Klasik düsturlara dayalı tasarım öğretisi, özellikle vasat öğrenciye tasarım disiplini kazandırmada etkili bir araçtır. Bauhaus deneyiminde ise, başlangıçtaki özgün modele ve yetenekli tasarımcıya sağlanan zengin açılımlara karşılık, giderek akademik kalıplara meyledilmiş olması, okulu ilk hedeflerinden uzaklaştırmıştır. Yerleşik öğretilere karşıt bir deneysel/buluşçu yönteme dayalı bu modelin, vasat düzeyli tasarımcıya yetkinlik kazandırmadaki başarısı tartışmalıdır. Varlığa ve bilgiye ilişkin karşıt düşünce akımlarını barındırmış olan her iki paradigma da mimari modernizmin farklı cepheleri olmakla birlikte, Beaux-Arts'da idealist, Bauhaus'da ise materyalist düşünce örüntüsünün egemenliği, doğaya, tarihe, toplum ve bireye yönelik temel kabullerindeki farklılığın kaynağını oluşturmaktadır.
Benzer Tezler
- İstanbul'da birinci ulusal mimarlık dönemi yapılar'ının kent bütünü içindeki yerinin değerlendirilmesi
Evalation of the first national architecture period buldings among thecity in İstanbul
SELDA KIZILDERE
- 1950-1980 yılları arasında İzmir mimarlığında Fahri Nişli
Achitect Fahri Nişli in İzmir architecture in between 1950-1980
BERRAK SULUOVA
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
MimarlıkDokuz Eylül ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. TUTKU DİDEM ALTUN
- Ulusal kimlik ve bellek tasarımı: Üsküp 2014 Projesi'ne eleştirel bir bakış
Designing national identity and memory: A critical review of the Skopje 2014 Project
SÜLEYMAN SAİT GÜNEŞ
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
MimarlıkYıldız Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ÇİĞDEM POLATOĞLU
- Sualtı kültürel peyzajının dokümantasyonu ve haritalanması: Likya antik bölgesi - Kaş
Documentation and mapping of underwater cultural landscapes – case study: Ancient Lycia – Kaş
SİNEM GÜREVİN
Doktora
Türkçe
2020
Peyzaj Mimarlığıİstanbul Teknik ÜniversitesiPeyzaj Mimarlığı Ana Bilim Dalı
PROF. DR. YASİN ÇAĞATAY SEÇKİN