Soyutlamacı yaklaşımın çağdaş Türk resminde karşılıkları: Sabri Berkel, Zeki Faik İzer
Başlık çevirisi mevcut değil.
- Tez No: 633010
- Danışmanlar: DOÇ. HÜSEYİN SÖNMEZ
- Tez Türü: Yüksek Lisans
- Konular: Güzel Sanatlar, Fine Arts
- Anahtar Kelimeler: Soyut, Soyutlama, Batılılaşma, Geleneksellik, Türk Resmi, Abstract, Abstraction, Westernization, Triditionalizm, Turkish Painting
- Yıl: 2020
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Mersin Üniversitesi
- Enstitü: Güzel Sanatlar Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Resim Ana Sanat Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 78
Özet
Türk resminde Avrupa resminin etkileri eğitim için 1835 yılında yurt dışına giden Asker Ressamlar kuşağıyla başlamış, ikinci kuşak olarak bilinen Çallı kuşağının 1914 yılında yurda dönmesiyle birlikte Türk resminde uzun soluklu olacak izlenimci Avrupa resminin etkileri görülmüştür. II. Mahmut döneminde Avrupa'ya ülkemizde dersleri okutacak öğretim kadrosu yetiştirmeye yönelik öğrenci grupları gönderilmesi gelişimin ve değişimin en somut örnekleridir. Osmanlı döneminde başlayan Batı'ya yönelme ve batılılaşma hareketleri, Batı'nın bir kısım değerlerini alma yönelimleri, askeri alandaki gereksinimlerden kaynaklanmıştır. Bu nedenle ilk ressamlarımız askeri kökenli ressamlar olmuştur. 19. Yüzyılda Fransa'ya gönderilen asker kökenli ressamlarımız, o dönemde Fransa'da hakim olan klasik ve romantik ekollerin akademik temsilcisi; Gerome (1824-1904), Boulanger (1806-1867) ve Canabel (1823-1889) gibi sanatçıların atölyelerinde eğitim görmüşlerdir. 20. yüzyıla kadar Batı'ya giden sanatçılarımızda modelden desen çizimi ve boyama tekniklerinin sık kullanıldığı görülmektedir. Avrupa'da sanat eğitimini tamamlayıp yurda dönen sanatçılar 1928'de kurulan“Müstakil Ressamar ve Heykeltraşlar Birliği”ve 1933 yılında kurulan“d Grubu”sanatçıları Batı'daki Kübizm, Konstrüktivizm, Dışavurumculuk ve Fovizm gibi akımların etkilerini Türk resmine getirerek İzlenimcilik etkisinden uzaklaşmaya çalışmışlardır. Türkiye'de o dönemde henüz sanat eğitimi veren bir kurumun olmaması nedeniyle yapılan resim çalışmaları da, duvarlara yapılan romantik ve duygusal manzara örneklerinden öteye gidememiştir. Bu çalışmaların kişisel üslubu yeterince ortaya koyacak ve sanatsal ortamı besleyecek nitelikte olmadıkları gözlemlenmektedir. Bu dönemde Batı'ya giden Şeker Ahmet Paşa, Halil Paşa ve Osman Hamdi gibi sanatçılarımız öğrenimlerini tamamlayarak yurda dönmüşlerdir. Fransa'da aldıkları eğitimin sonucunda sanatlarındaki bireysel farklılıkları gözeterek, sonraki yıllarda Türk Resim Tarihinde farklı yönlerde gelişecek anlayış ve üsluplaşma çabalarının da temelini oluşturmuşlardır. Batılılaşma süreciyle paralel sanatsal üretim yapma olanakları yakalanan bu süreçte, resmin çağdaş anlamı ve kapsamına yönelik malzeme tercihleri ve farklı teknikleri bir araya getiren deneysel çalışmaların bu dönemde sıklıkla görülmesinin rastlantı olmadığı düşünülmektedir. Tuval yüzeyinin kurgulanmasında benimsenen doğaçlama ve serbest soyutlama gibi girişimlerin, hatta dekorasyona atıflı soyut düzenlemelerin temelinde bu düşüncenin yer aldığı görülmektedir. Türk sanatçısının 1950'li yıllarla birlikte Batı Sanatını anlama, yorumlama ve aktarma adına üstlendiği bu görevden zamanla koptuğu görülmektedir. Zamanla kendini Batılı bir kimlik olarak hissetme noktasında karşılaştığı psikolojik ve sosyal durum giderek yok olmuştur. Bu süreçten sonra da kurgularında Batılı bir karakterde sanat eseri üretme kaygılarının kalmadığı gözlenmektedir. Sanatçıların bu süreçte anlatılarını“ulusal sanat”algısıyla yansıtma çabalarından tamamen vazgeçmeden yerel ve gelenek ile bağlantılı içerikle buluşturma çabaları da devam etmiştir. Türk sanatının Batılı anlamda Türk resmini getirdiği nokta önem arz etmektedir. Türk ressamların Doğu ve Batı arasında bir sentez yaratma arayışları ve bunların çalışmalarında görülen form, yapı ve içerik bakımından Türk resmine yansımaları araştırmanın temelini oluşturmaktadır. Ayrıca çalışmaya konu olan Zeki Faik İzer ve Sabri Berkel gibi sanatçılar yapısal ve geometrik soyutlama girişimlerinin aksine, soyut ifadenin son derece hareketli biçimlerini resimlerinde kullanarak ayrıcalıklı bir yön verdiklerinden, bu çalışmanın konusu içerisinde detaylı olarak incelenmiş, Türk resminin dönemsel anlamda geldiği noktaya katkıları üzerine tespitler yapılmaya çalışılmıştır.
Özet (Çeviri)
The effects of European painting in Turkish painting started with the soldier painters who went abroad for education in 1835, and the effect of the impressionist European painting, which will be long-term in Turkish painting, started to be seen in 1914 when the generation of Çallı, known as the second generation, returned home. During the period of Mahmud second, the most concrete example of development and change was the sending of student groups to Europe to educate faculty members who will study the courses in our country. The movements towards the West that started in the Ottoman period, westernization movements and the tendencies to take some values of the West were caused by the needs in the military field. For this reason, our first painters were military origin painters. Our military-based painters being sent to France in the 19th century were educated in the workshops of artists such as Gerome (1824-1904), Boulanger (1806-1867) and Canabel (1823-1889) who were the representative of academic understanding, a mixture of classical and romantic schools that prevailed in France at that time. It is observed that pattern drawing and painting techniques were frequently used by our artists going to the West until the 20th century. The artists who completed their art education in Europe and returned home,“The Association of Independent Painters and Sculptors”, founded in 1928, and the“d Group”, foundeded in 1933, artists brought the effects of currents such as Cubism, Constructivism, Expressionism and Fovism to the Turkish painting, even though delayed. Thus they tried to get away from the effects of impressionism. During that period in Turkey there was no art education institution. Therefore painting studies did not go further from the examples of the romantic and emotional landscape pictures. It is observed that these studies are not qualified enough to reveal the personal style and nurture the artistic environment. In this period, our artists, who went to the West, such as Şeker Ahmet Pasha, Halil Pasha and Osman Hamdi, completed their education and returned home. Considering the individual differences in their arts as a result of their education in France, they have formed the basis of their understanding and stylization efforts that will develop in different directions in Turkish Painting History in the following years. This period provided the oppurtunity for artists to make artistic production parallel to the westernization process. It is thought that it is not a coincidence that the emprical studies that combine material preferences with different techniques relatd with the contemporary meaning and scope of the painting were heavily seen in this period, in which artistic production parallel to the westernization process was captured. This idea seems to be the basis of attempts such as improvisation and free abstraction adopted in the construction of the canvas surface, and even abstract arrangements with reference to decoration. It is seen that the Turkish artist has been detached from the task that he undertook to understand, interpret and transfer the Western Art in the 1950s. The psychological and social situation he faced in the sense of feeling himself a Western identity over time has gradually disappeared. After this process, it is observed that there is no anxiety about producing artworks in a Western character in their fiction. In this process, the artists tried to bring together the content associated with the local tradition in their desires to reflect their narratives with the perception of“national art”without worrying about producing a work of art in a Western character. The point where Turkish art brings Turkish painting in the western sense is important. The pursuit of Turkish painters to create a synthesis between East and West and their reflections on the Turkish painting in terms of form, structure and content are the basis of this research. In addition, the artists such as Zeki Faik İzer and Sabri Berkel who give a privileged direction by using the highly animated forms of abstract expression in their paintings contrary to the structural and geometric abstraction attempts have been analyzed in detail in the subject of the study. Also in the study it has been tried to define their contributions on the point Turkish painting has reached periodically
Benzer Tezler
- Çağdaş Türk resminde gelenek sorunsalı
The problematic of tradition in contemporary Turkish painting
HATİCE ÖZDOĞAN TÜRKYILMAZ
Yüksek Lisans
Türkçe
2013
Güzel SanatlarHacettepe ÜniversitesiSanat Tarihi Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. ZEYNEP YASA YAMAN
- Cumhuriyetin ilanından günümüze Türk resminde kadın imgesi ve biçimsel yaklaşımlar
Woman image and formal approaches in Turkish painting from the proclamation of the republic to the nowadays
ÖMER YÜKSEK
Yüksek Lisans
Türkçe
2020
Güzel SanatlarTekirdağ Namık Kemal ÜniversitesiResim Ana Sanat Dalı
PROF. MELİHAT TÜZÜN
- 1980 sonrası çağdaş Türk manzara resmi
After 1980 modern Turkish landspace art
SEDA ATALAY
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
Güzel SanatlarTekirdağ Namık Kemal ÜniversitesiResim Ana Sanat Dalı
PROF. MELİHAT TÜZÜN
- 1950 sonrası Türk resim sanatında kavram ve biçim ilişkisi
The Relation between concept and shape in Turkish painting art post 1950's
DENİZ ÇOBANKENT
Yüksek Lisans
Türkçe
2000
Güzel SanatlarMarmara ÜniversitesiResim Ana Sanat Dalı
YRD. DOÇ. DR. KEMAL GÜRBÜZ
- Modern/çağdaş seramik sanatı: Türkiye'de seramiğin öyküsü
Modern / contemporary ceramic art: The story of ceramics in Turkey
ERSOY YILMAZ
Doktora
Türkçe
2019
Güzel SanatlarHacettepe ÜniversitesiSanat Tarihi Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. ZEYNEP YASA YAMAN