İşlenemez suç
Impossible attempts
- Tez No: 734717
- Danışmanlar: PROF. DR. VESİLE SONAY EVİK
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Hukuk, Law
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2022
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 261
Özet
İşlenemez suç, failin hareketinin elverişsizliği veya suçun konusunun yokluğu nedeniyle suç neticesinin meydana gelmesinin imkansız olduğu durumları ifade eder. Türk Ceza Kanununda işlenemez suç düzenlenmemiştir. Bu nedenle Türk hukukunda işlenemez suçun cezalandırılması mümkün değildir. Buna karşılık doktrinde konu kendine yer bulmuş ve özellikle işlenemez suçun cezalandırılıp cezalandırılmaması gerektiği hususunda pek çok görüş ortaya konulmuştur. İşlenemez suçun görünüş şekillerini oluşturan hareketin elverişsizliği ve suçun konusunun yokluğunun ne şekilde tespit edileceği ile işlenemez suçun cezalandırılıp cezalandırılmaması gerektiği meselesi tezimizin konusunu oluşturmaktadır. Çalışmamıza ilk olarak işlenemez suç konusunun kavramsal çerçevesinin belirlenmesi ile başlanmıştır. Bu çerçevede doktrinde tartışmalı olarak görülen, konunun terminolojik olarak ne şekilde adlandırılması gerektiği meselesine ve devamında kavramın tanımına yer verilmiştir. Bu doğrultuda konunun terminolojik olarak karşılaştırmalı hukukta ne şekilde adlandırıldığı ve kavramın tanımsal olarak içeriği de, konunun tarihsel gelişimiyle birlikte ele alınmıştır. Çalışmamızda, işlenemez suçun kavramsal çerçevesini belirleyebilmek için, kurumun hukuki niteliğinin tespiti bağlamında benzer ceza hukuku kavramlarıyla ilişkisi de açıklanmıştır. Bu noktada, işlenemez suç ile yakından ilişkisi olan hata, mefruz suç ve teşebbüs konuları detaylı olarak ve özellikle işlenemez suç ile olan ilişkisi çerçevesinde değerlendirilmiştir. Bu başlık altında ayrıca çalışmamızın bütününde yararlandığımız Alman ceza hukuku doktrininde ileri sürülen görüşler çerçevesinde, teşebbüsün elverişli ve elverişsiz teşebbüs olarak düzenlendiği Alman Ceza Kanununda hüküm ihtiva eden ve işlenemez suç kavramı ile oldukça benzerlik taşıyan elverişsiz teşebbüs bahsine de çalışmamızda işlenemez suç ile ilişkisi yönünden yer verilmiştir. İşlenemez suçun kavramsal çerçevesinde yer verdiğimiz çalışmamızın birinci bölümünün sonunda işlenemez suçun, suç genel teorisi içerisinde incelenmesi gerekeceği de izah edilmiştir. Çalışmamızın ikinci bölümünün konu olarak iki kısımdan oluştuğunu söylemek mümkündür. İkinci bölümün konu olarak ilk kısımda işlenemez görünüş şekilleri olarak nitelendirdiğimiz, hareketin elverişsizliği ve suçun konusunun yokluğu hallerinin ortaya çıkış şekilleri ve bunların belirlenmesine yönelik öne sürülen teoriler, Türk ve Alman hukuku doktrininde yer alan görüşler yer almaktadır. İkinci kısımda ise, işlenemez suç açısından özellik arz eden ajan provokatörün varlığının işlenemez suça sebebiyet verip vermeyeceği ve işlenemez suç karşısında meşru savunmanın mümkün olup olmayacağı meseleleri ele alınmıştır. Doktrinde işlenemez suçun görünüş şekillerinden birisi olarak hareketin elverişsizliğinin tespitine ilişkin objektif ve sübjektif teoriler ileri sürülmüştür. Objektif teori, klasik objektif teori ve tehlike teorisi olarak da anılan yeni objektif teori olarak iki başlık altında incelenmiştir. Objektif teorilerin odak noktası temel olarak, suç ile korunan hukuki değer üzerinde yaratılan tehlikedir. Objektif teorilerin en eski varyantlarından birini oluşturan ve temeli Feuerbach'a dayanan klasik objektif teoriye göre elverişlilik, failin hareketinin suçun kanuni tanımında yer alan zarar veya tehlike neticesini meydana getirmeye elverişli olmasını ifade eder. Bu değerlendirmeyi mutlak ve nisbi olarak soyut şekilde yapan klasik objektif teori bu yönüyle eleştirilmiş ve bu teorinin eksikliklerini gidermek ve Alman İmparatorluk Mahkemesi tarafından da savunulan ve giderek daha önemli hale gelen sübjektif teoriye de karşı çıkmak amacıyla yeni objektif teori formülize edilmiştir. Somut tehlike teorisi olarak da anılan bu teori ile, suç ile korunan hukuki değerin zarar veya tehlikeye uğrama ihtimalini ex post olarak değerlendiren klasik objektif teorinin aksine bu ihtimali ex ante olarak değerlendirilmesi gerektiği ileri sürülmüştür. Elverişliliğin tespiti hususunda Türk hukukunda yer alan görüşler ile Yargıtay'ın bu konudaki yaklaşımını açıkladıktan sonra elverişliliğin tespiti hususundaki görüşümüze değerlendirme kısmında yer vermiş bulunmaktayız. Bizim de katıldığımız görüş olan somut tehlike teorisine göre, hareketin elverişliliği değerlendirmesinin ex ante olarak yapılması gerekir. Buna göre, hareketin gelişmesi ve sonrasında öğrenilebilecek durumlar nazara alınmadan (zira ex post bir değerlendirme ile hareketten sonra ortaya çıkan bir imkansızlık suça teşebbüse mahal verebilecektir) ve objektif bir biçimde somut olayın özellikleri göz önünde bulundurularak değerlendirme yapılması yerinde olacaktır. Bu çerçevede ortalama bir insanın deneyimlerine ve“büyük sayılar yasası”olarak adlandırılan teori uyarınca hayatın olağan akışına göre, istatiksel olarak ve çoğunlukla gerçekleşmesi muhtemel durumlar dahilinde ve failin somut olaya ilişkin özel bilgisi de ele alınarak, neticenin meydana gelmeye uygun olup olmadığının tespit edilmesinin doğru olacağı kanaatindeyiz. Akabinde suçun konusunun yokluğu sebebiyle işlenemez suç konusuna geçilmiştir. Konuya giriş olarak öncelikle suçun konusu ile neyin kastedildiği açıklanmıştır. Suçun konusunun yokluğunun belirlenmesinde önem taşıyan suçun maddi ve hukuki konusu ayrımına değinilerek, suçun konusu ile ifade etmek istediğimizin suç ile korunan hukuki değer anlamında suçun hukuki konusu olmadığı; suçun konusu ile kastedilenin hareketin üzerinde gerçekleştiği insan veya şey olarak suçun maddi konusu olduğu belirtilmiştir. Suçun konusunun yokluğunun tespiti hususunda mutlak - nisbi yokluk ayrımı ile ex ante - ex post ayrımına yer verilmiştir. Nihayetinde doktrinde yer alan görüşler ve bu görüşlerin değerlendirilmesi suretiyle görüşümüz ortaya konulmuştur. İkinci bölümün konu olarak ikinci kısmını oluşturan işlenemez suçta özellik arz eden hallerden, ajan provokatörün varlığının işlenemez suça sebebiyet verip vermeyeceği meselesi hususuna genel olarak yer verildikten sonra çalışmamızda, spesifik olarak ajan provokatörün işlenemez suça etkisi ele alınmıştır. Hemen ardından işlenemez suçta özellik arz eden ikinci bir hal olarak, işlenemez suç karşısında meşru savunmanın mümkün olup olmayacağı meselesine yer verilmiştir. Sanıyoruz ki, tezimizin belki de en önemli noktalarından birini işlenemez suçun cezalandırılabilirliği meselesi oluşturmaktadır. Ceza hukukunun da temel sorularından birini oluşturan ceza kavramı ve cezanın amacı, konumuz açısından da oldukça önem arz etmektedir. Bu nedenle işlenemez suçun cezalandırılabilirliği meselesinin irdelendiği üçüncü bölümümüz, ceza kavramı ve cezanın amacını açıklamaya yönelik ileri sürülen teoriler ile başlamaktadır. Cezanın amacına ilişkin geçmişten günümüze pek çok görüş ileri sürülmüştür. Bu görüşleri, mutlak ceza teorileri, nisbi ceza teorileri ve karma teoriler olarak sınıflandırmak mümkündür. Ünlü filozoflar Kant ve Hegel'in savunucuları olduğu mutlak ceza teorileri cezanın intikam ve kefaret amacı taşıdığı düşüncesiyle şekillenmiştir. Buna karşılık, nisbi ceza teorileri cezanın geleceğe yönelik olduğuna ve suç işlenmesinin önlenmesi için ceza verilmesi gerektiğine ilişkin görüşler içermektedir. Cezanın geleceğe yönelik olması hususunda nisbi ceza teorileri kendi içerisinde özel önleme ve genel önleme teorileri olarak iki görüşe ayrılmıştır. Özel önleme teorisine göre cezanın muhatabı faildir. Özel önleme teorisinin temsilcilerinden von Liszt'e göre ceza, her şeyden önce failin yeniden suç işleyerek ceza adalet sistemine dahil olmasını önlemelidir. Nisbi teorilerden bir diğeri olan genel önleme teorisine göre ise cezanın muhatabı toplumdur. Teoriye göre, suç işleyen kişiye ceza verilerek bunun psikolojik etkisinin topluma yansıtılması hedeflenmektedir. Böylelikle toplumdaki potansiyel suç faillerini caydırmak amaçlanmaktadır. Caydırıcılık doktrini olarak anılan, genel önlemenin bu görünümüne negatif genel önleme alt başlığı altında yer vermiştir. Buna karşılık pozitif genel önlemede ise, suç işleyen kişiye ceza verilmesi suretiyle toplum nezdinde pozitif bir etki uyandırarak, toplumda hukuk düzeninin geçerliliğine ve uygulanabilirliğine olan güveni tesis etmek ve dolayısıyla bireylerin yasalarla uyumunu güçlendirmek hedeflenmektedir. Mutlak teorilerin katı ve salt adaleti sağlamaya yönelik tutumunun sakıncaları ile nisbi teorilerin cezada orantısızlığı karşısında her iki teorinin zayıf yönlerinden kaçınmak üzere karma teori ortaya çıkmıştır. Modern ceza hukukunda bugün çoğunlukla kabul gören karma teoriye göre, birleştirici bir yöntem izlenmek suretiyle cezanın hem kefaret amacı taşıması gerektiği hem de cezanın önleyici etkisi ile birlikte failin ıslah edilmesi amacının da güdülmesi gerektiği savunulmaktadır. Nitekim Türk Ceza Kanununda cezanın amacının da bu yönde şekillendiğini söylemek mümkündür. Çalışmamızda cezanın amacını açıklayan teorilere yer verdikten sonra işlenemez suçun cezalandırılması probleminin ne şekilde çözümlenmesi gerektiğine ilişkin teorilere yer verilmiştir. İtalya'da Romagnosi tarafından kurulduğu düşünülen ve Feuerbach, Mittermainer, Rossi, Carrara, Carmignani ve Ortolan tarafından geliştirilen objektif teoriye göre işlenemez suç, cezalandırılmamalıdır. Neticenin meydana gelmesinin imkansız olduğu işlenemez suç halinde, yalnızca failin suç işleme iradesini göstermesi, failin cezalandırılması için yeterli görülmemektedir. Buna karşılık sübjektif teorinin savunucusu, Alman İmparatorluk Mahkemesi yargıcı Maximilian von Buri'ye göre, işlenemez suç failinin cezalandırılmasında belirleyici olan faktör, failin suç işleme iradesini göstermesi nedeniyle daha fazla suç işlemeye yatkın olmasıdır. Bu görüşe göre işlenemez suçun cezalandırılması için hukuk düzeni tarafından korunan hukuki değerin objektif olarak tehlikeye girmiş olmasından ziyade, failin bu düzene karşı olan iradesini hareketleri ile dış dünyaya yansıtmış olması yeterli görülmektedir. Alman doktrininde düalist felsefeyi benimseyen Schmidhäuser ve onu takip eden Alwart ise, işlenemez suçun doğrudan kastın varlığı halinde yahut failin hareketinin suçun konusunu somut tehlike altına sokması halinde cezalandırılabileceği görüşünü dile getirmiştir. Schmidhäuser'a göre, failin hareketi ex post olarak somut tehlike meydana getirmeye elverişsiz ise işlenemez suç cezalandırılmamalıdır. Mezger tarafından ileri sürülen, sübjektif teorinin modifikasyonu olarak görülen ve Alman doktrininde hakim görüşü oluşturan etki teorisi de failin tehlikeliliğini esas almakta; ancak teori, bu tehlikeliliği somut olay bakımından değil, hareketin toplum üzerinde yarattığı etkiye göre belirlemektedir. Böylelikle, failin hareketi neticeyi meydana getirmeye elverişli olsun veya olmasın, işlenemez suçun failin suç işleme iradesini ortaya koymuş olması nedeniyle cezalandırılması gerektiği teori taraftarlarınca savunulmuştur. İşlenemez suçun cezalandırılıp cezalandırılmaması hususunda Türk hukukunda da pek çok farklı görüş mevcuttur. Bu görüşlerin ortak noktasını, işlenemez suç cezalandırılsın veya cezalandırılmasın, işlenemez suça kanunda yer verilmesi gerekliliği teşkil etmektedir. Bununla birlikte Türk hukukunda baskın görüşün işlenemez suç halinde faile ceza verilmesi ve/veya güvenlik tedbiri uygulanması yönünde olduğu söylenebilecektir. Üçüncü bölümün sonunda ise, işlenemez suçun cezalandırılıp cezalandırılmaması gerektiğine ilişkin görüşümüzün yer aldığı değerlendirme kısmı yer almaktadır. Konuyla ilgili kanaatlerimize yer verdiğimiz değerlendirme kısmında, işlenemez suçun cezalandırılmasının yalnızca failin suçlu iradesinin esas alınması suretiyle gerekçelendirilmesinin, düşüncenin cezalandırılması anlamına gelebilecek olduğunu ve bunun temel hak ve özgürlükler açısından birtakım sakıncalı sonuçları da beraberinde getireceğini ifade ettik. Bununla birlikte, objektif teorinin esas alınması ise, hareketin neticeyi meydana getirmeye suçun konusunun yokluğu veya hareketinin elverişsizliği nedeniyle müsait olmadığını bilmeden hareket eden failin, suç işlemeye yönelik düşüncesini suç işleme iradesini ortaya koyarak eyleme geçirmiş olduğunun ve bu nedenle failin tehlikelilik arz ettiği gerçeğinin bertaraf edilmesine sebep olacağı düşünülmektedir. Bu nedenle işlenemez suç cezalandırılmalı mıdır sorusuna vereceğimiz cevap, işlenemez suç failinin objektif olarak cezalandırılmasının mümkün olmadığı yönündedir. Buna karşılık, failin suç işleme iradesini göstererek gerçekleştirmiş olduğu eylemlerle tehlikeliliğini ortaya koymuş olması sebebiyle, güvenlik tedbirlerinin önleyici ve ıslah edici özelliğini vurgulamak suretiyle önerimiz, Türk doktrininde de çoğunluğun görüşüne uygun olarak işlenemez suça kanunda yer vermenin ve hakime, faile güvenlik tedbiri uygulaması hususunda fiilin tehlikeliliği ölçüsünde takdir yetkisi tanınmasının yerinde olacağı yönündedir.
Özet (Çeviri)
Impossible attempts refer to situations in which it is impossible for the result of the crime to occur due to the inconvenience of the perpetrator's action or the absence of the subject of the crime. There is no article regulating impossible attempts in the Turkish Penal Code. For that reason, it is not possible to punish the impossible attempts in Turkish criminal law. On the other hand, the subject has found its place in the doctrine and many opinions have been put forward especially on whether the impossible attempts should be punished or not. The subject of our thesis is the inconvenience of the act, which constitutes the elements of the impossible attempts, how to determine the absence of the subject of the crime, and whether the impossible attempts should be punished or not. Our analysis started with the determination of the conceptual framework of the subject of impossible attempts. In this context, what is evaluated as controversial in the doctrine, how the subject should be denominated terminologically, and the definition of the concept are given. In this direction, how the subject is terminologically denominated in comparative law and the definitional content of the concept are discussed together with the historical development of the subject. In order to remark the conceptual framework of the impossible attempts, its relationship with similar criminal law concepts is explained in the context of determining the legal nature of the institution. The issues of mistake, putative crime and attempt, which are closely related to the impossible attempts, have been evaluated in detail and especially within the framework of their relationship with the impossible attempts. In addition, under this title, within the framework of German criminal law doctrine that we have used throughout our study, the inappropriate attempt, which contains the provision in the German Penal Code, in which the attempt is regulated as an appropriate and inappropriate attempt, and which is quite similar to the concept of impossible attempts, is also included in the context of its relationship with the impossible attempts. At the end of the first part of our study, in which we included the conceptual framework of the impossible attempts, it was explained where the place of the impossible attempts should be in the general theory of Criminal Law. It is possible to say that the second chapter of our study consists of two parts. The subject in the first part of the second chapter, we describe as the elements of the impossible attempts, the inopportuneness of the act and the absence of the subject of the crime, the theories put forward for their determination, in the Turkish law and the German law doctrine are included. In the second part of this chapter, the issue of whether the presence of an agent provocateur, which has characteristics in terms of impossible attempts, will cause impossible attempts and whether it will be possible to allege a self-defense defend against impossible attempts are discussed. Objective and subjective theories have been put forward regarding the determination of the inconvenience of the act as one of the elements of the impossible attempts. Objective theory has been studied under two headings as classical objective theory and new objective theory, also known as risk theory. The focus of objective theories is basically the risk posed to the legal value protected by crime. According to the classical objective theory, which is one of the oldest variants of the objective theories and is based on Feuerbach, eligibility means that the perpetrator's action is suitable for causing the harm or danger result included in the legal definition of the crime. The classical objective theory, which makes this evaluation in an absolute and relative abstract way, has been criticized in this respect, and a new objective theory has been formulated in order to eliminate the deficiencies of this theory and to oppose the subjective theory, which is also defended by the German Imperial Court and has become more and more important. With this theory, also known as the concrete risk theory, it has been argued that this possibility should be evaluated ex ante, unlike the classical objective theory, which evaluates the possibility of damage or danger to the legal value protected by crime as ex post. After explaining the thoughts in Turkish law regarding the determination of eligibility and the approach of the Supreme Court on this issue, we have included our opinion on the determination of eligibility in the evaluation section. According to the concrete risk theory, that we also agree with, the evaluation of the feasibility of the act should be done ex ante. Accordingly, it would be appropriate to evaluate the development of the act and the situations that can be learned afterwards (because an impossibility that occurs after an ex post evaluation may give rise to an attempt to commit a crime) and objectively, taking into account the characteristics of the concrete event. In this context, we believe, it would be right to determine whether the outcome is suitable for the occurrence or not, according to the experiences of the average person and according to the theory called“the law of large numbers”, according to the ordinary course of life, statistically and mostly within the probable situations and considering the perpetrator's private knowledge of the concrete event. Subsequently, impossible attempt due to the absence of the subject of the crime, was discussed. As an introduction to the topic, that is meant by the subject of the crime is explained. By referring to the distinction between the material and the legal subject of the crime, which is important in determining the absence of the subject of the crime. It is stated what we want to express with the subject of the crime is not the legal subject of the crime in the sense of the legal value protected by the crime; what is meant by the subject of the crime is the material subject of the crime as a person or thing on which the action takes place. Then, Absolute - relative absence and ex ante - ex post distinction is used to determine the absence of the subject of the crime. Finally, our opinion has been put forward by evaluating in the doctrine and the evaluation of these views. In the second part, it will be discussed in a general manner, whether the presence of the agent provocateur will cause the impossible attempts or not. Then, in our study, specifically, the effect of the agent provocateur on the uncommitted crime was discussed. Immediately after, as a second situation, which is characteristic of impossible attempts, the issue of whether it will be possible to legally defend against impossible attempts has been discussed. We believe one of the most important points of our thesis is the issue of the punishability of the impossible attempts. Since the concept of punishment is one of the basic questions of criminal law, and the purpose of punishment is also very important for our subject, the third chapter examines the issue of the punishability of the impossible attempts. It begins with the concept of punishment and the theories put forward to explain the purpose of punishment. From past to present, many views have been proposed regarding the purpose of punishment. It is possible to classify these views as absolute punishment theories, relative punishment theories and combined theories. Absolute punishment theories, upheld by the famous philosophers Kant and Hegel, were shaped by the idea that punishment has the purpose of revenge and penance. On the other hand, relative punishment theories contain opinions that the punishment is future-oriented and that punishment should be given in order to prevent crime. The relative punishment theories are divided into two views, which are special prevention and general prevention theories, regarding the future-oriented punishment. According to the special prevention theory, the respondent of the punishment is the perpetrator. As von Liszt, one of the representatives of the special prevention theory, said, punishment should first prevent the perpetrator from re-offending and being included in the criminal justice system. As stated in the general prevention theory, which is another relative theory, the target of punishment is society. In line with the theory, it is aimed to reflect the psychological effect of the crime on the society by punishing the person who committed the crime. Thus, it is aimed to deter potential perpetrators of crime in the society. This aspect of general prevention, known as the doctrine of deterrence, has been included under the sub-title of negative general prevention. On the other hand, in positive general prevention, it is aimed to create a positive effect on the society by punishing the perpetrator, to establish confidence in the validity and applicability of the legal order in the society, and in turn, strengthen the compliance of individuals with the law. The combined theory has emerged to avoid the weaknesses of both theories in the face of the inconveniences of the strict and pure justice approach of the absolute theories and the disproportionateness of the relative theories in punishment. The combined theory, which is mostly accepted today in modern criminal law, argues that by following a unifying method, the punishment should both have the purpose of penance and that the purpose of rehabilitating the perpetrator should be pursued together with the preventive effect of the punishment. As a matter of fact, it is possible to say that the purpose of punishment in the Turkish Penal Code is shaped in this direction. In our study, after giving place to the theories explaining the purpose of punishment, theories about how to solve the problem of punishing the impossible attempts are included. According to the objective theory, which have been founded by Romagnosi in Italy and developed by Feuerbach, Mittermainer, Rossi, Carrara, Carmignani and Ortolan, the impossible attempts should not be punished. In the case of impossible attempts, only the perpetrator's intent to commit a crime is not considered sufficient for the perpetrator to be punished. On the other hand, according to the defender of the subjective theory, judge of the German Imperial Court Maximilian von Buri, the determining factor in the punishment of the perpetrator of impossible attempts that the perpetrator is prone to commit more crimes because he shows the intent to commit a crime. Conforming to this view, it is enough for the perpetrator to reflect his intent against this order to the outside world with his actions, rather than the fact that the legal value protected by the legal order is objectively endangered in order to punish the impossible attempts. Schmidhäuser, who adopted the dualist philosophy in German doctrine, and Alwart, who followed him, expressed the opinion that impossible attempts can be punished in the presence of direct intent or if the perpetrator's action puts the subject of the crime in concrete danger. As stated by Schmidhäuser, impossible attempts should not be punished if the perpetrator's action is unfit to cause concrete danger ex post. The theory of impact, presented by Mezger, is seen as a modification of the subjective theory and forming the dominant view in German doctrine. It is also based on the dangerousness of the perpetrator. However, the theory determines this dangerousness not in terms of the concrete event, but in proportion to the effect of the movement on society. Thus, it has been defended by the supporters of the theory that whether the action of the perpetrator is suitable for producing the result or not, the impossible attempts should be punished because the perpetrator has revealed his intent to commit a crime. There are many different opinions in Turkish law on whether the impossible attempts should be punished or not. The common point of these views is the necessity of giving place to these attempts in the statute, regardless of whether they should be punished or not. However, it can be said that the dominant view in Turkish law is to punish the perpetrator and/or apply a security measure in case of impossible attempts. The third chapter concludes with our opinion about whether the impossible attempts should be punished or not. In this evaluation part, we stated that justifying the punishment of the impossible attempts based only on the intent of the perpetrator would bring some unacceptable consequences in terms of fundamental rights and freedoms. On the other hand, taking the objective theory as a basis leads to the elimination of the fact that the perpetrator, who acts without knowing that the action is not suitable for producing the result due to the absence of the subject of the crime or the inappropriateness of his action, has put his thought towards committing the crime into action by revealing his intent to commit a crime. Therefore, the perpetrator is dangerous. For this reason, the answer we will give to the question of whether the impossible attempts should be punished is that it is not possible to objectively punish the perpetrator of the impossible attempts. On the other hand, since the perpetrator has shown his dangerousness with the actions he has taken by showing the will to commit a crime, our proposal by renounced the purpose of expiation and emphasizing the preventive and remedial feature of security measures, in accordance with the opinion of the majority in Turkish doctrine, to include the uncommitted crime in the law and to the judge and the perpetrator. It is in the view that it would be appropriate to grant discretionary power regarding the implementation of security measures. Les tentatives impossibles font référence à des situations dans lesquelles il est impossible que le résultat du crime se produise en raison de l'inconvénient de l'action de l'auteur ou de l'absence du sujet du crime. Il n'y a aucun article réglementant les tentatives impossibles dans le Code pénal turc. Pour cette raison, il n'est pas possible de punir les tentatives impossibles dans le droit pénal turc. En revanche, le sujet a trouvé sa place dans la doctrine et de nombreux avis ont été émis notamment sur le point de savoir si les tentatives impossibles devaient être punies ou non. Le sujet de notre thèse est l'inconvénient de l'acte, qui constitue les éléments des tentatives impossibles, comment déterminer l'absence du sujet du crime, et si les tentatives impossibles doivent être punies ou non. Notre analyse a commencé par la détermination du cadre conceptuel du sujet des tentatives impossibles. Dans ce contexte, ce qui est évalué comme controversé dans la doctrine, comment le sujet doit être dénommé terminologiquement et la définition du concept sont donnés. Dans ce sens, la façon dont le sujet est dénommé terminologiquement en droit comparé et le contenu définitionnel du concept sont discutés ainsi que le développement historique du sujet. Afin de souligner le cadre conceptuel des tentatives impossibles, sa relation avec des concepts similaires de droit pénal est expliquée dans le contexte de la détermination de la nature juridique de l'institution. Les questions d'erreur, de crime putatif et de tentative, qui sont étroitement liées aux tentatives impossibles, ont été évaluées en détail et surtout dans le cadre de leur relation avec les tentatives impossibles. En outre, sous ce titre, dans le cadre de la doctrine pénale allemande que nous avons utilisée tout au long de notre étude, la tentative inappropriée, qui contient la disposition du Code pénal allemand, dans laquelle la tentative est réglementée comme une tentative appropriée et inappropriée, et qui est assez similaire au concept de tentatives impossibles, est également inclus dans le contexte de sa relation avec les tentatives impossibles. A la fin de la première partie de notre étude, dans laquelle nous avons inclus le cadre conceptuel des tentatives impossibles, il a été expliqué où devait se situer la place des tentatives impossibles dans la théorie générale du droit pénal. Il est possible de dire que le deuxième chapitre de notre étude se compose de deux parties. Le sujet dans la première partie du deuxième chapitre, nous décrivons comme les éléments des tentatives impossibles, l'inopportunité de l'acte et l'absence du sujet du crime, les théories avancées pour leur détermination, dans la loi turque et la doctrine du droit allemand est incluse. Dans la deuxième partie de ce chapitre, la question de savoir si la présence d'un agent provocateur, qui a des caractéristiques en termes de tentatives impossibles, causera des tentatives impossibles et s'il sera possible d'alléguer une légitime défense contre des tentatives impossibles est discutée. Des théories objectives et subjectives ont été avancées concernant la détermination de l'inconvénient de l'acte comme l'un des éléments des tentatives impossibles. La théorie objective a été étudiée sous deux rubriques : la théorie objective classique et la nouvelle théorie objective, également connue sous le nom de théorie du risque. Les théories objectives se concentrent essentiellement sur le risque posé à la valeur juridique protégée par le crime. Selon la théorie objective classique, qui est l'une des plus anciennes variantes des théories objectives et est basée sur Feuerbach , l'éligibilité signifie que l'action de l'auteur est approprié à causer le résultat du préjudice ou danger inclus dans la définition juridique du crime. La théorie objective classique, qui fait cette évaluation de manière abstraite absolue et relative, a été critiquée à cet égard, et une nouvelle théorie objective a été formulée afin d'éliminer les déficiences de cette théorie et de s'opposer à la théorie subjective, qui est également défendu par la cour impériale allemande et est devenu de plus en plus importante. Avec cette théorie, également connue sous le nom de théorie du risque concret, il a été avancé que cette possibilité devait être évaluée ex ante , contrairement à la théorie objective classique, qui évalue la possibilité de préjudice ou de danger pour la valeur juridique protégée par le crime comme ex poste . Après avoir expliqué les réflexions en droit turc concernant la détermination de l'éligibilité et l'approche de la Cour suprême sur cette question, nous avons inclus notre opinion sur la détermination de l'éligibilité dans la section d'évaluation. Selon la théorie du risque concret, à laquelle nous souscrivons également, l'évaluation de la faisabilité de l'acte devrait se faire ex ante . Dès lors, il conviendrait d'évaluer l'évolution de l'acte et les situations qui peuvent être apprises par la suite (car une impossibilité qui survient après une évaluation ex post peut donner lieu à une tentative de crime) et objectivement, en tenant compte des caractéristiques de l'événement concret. Dans ce cadre, nous pensons qu'il serait correct de déterminer si le résultat est adapté à l'événement ou non, selon les expériences de la personne moyenne et selon la théorie appelée « la loi des grands nombres », selon l'ordinaire cours de la vie, statistiquement et surtout dans les situations probables et compte tenu de la connaissance privée de l'auteur de l'événement concret. Par la suite, la tentative impossible en raison de l'absence du sujet du crime, a été discutée. En guise d'introduction au sujet, tout d'abord, ce que l'on entend par le sujet du crime est expliqué. En se référant à la distinction entre l'objet matériel et juridique du crime, qui est importante pour déterminer l'absence de l'objet du crime. Il est dit que ce que nous voulons exprimer avec le sujet du crime n'est pas le sujet juridique du crime au sens de la valeur juridique protégée par le crime ; ce que l'on entend par sujet du crime, c'est le sujet matériel du crime en tant que personne ou chose sur laquelle l'action a lieu. L'absence absolue - relative et la distinction ex ante - ex post sont utilisées pour déterminer l'absence du sujet du crime. Enfin, notre avis a été avancé par l'évaluation dans la doctrine et l'évaluation de ces points de vue. En tant que sujet de la deuxième partie, il sera discuté de manière générale, si la présence de l'agent provocateur provoquera ou non les tentatives impossibles, ce qui est l'une des situations particulières de la deuxième partie. Ensuite, dans notre étude, plus précisément, l'effet de l'agent provocateur sur le crime non commis a été discuté. Immédiatement après, comme deuxième situation, caractéristique des tentatives impossibles, la question de savoir s'il sera possible de se défendre légalement contre des tentatives impossibles a été discutée. Nous pensons que peut-être l'un des points les plus importants de notre thèse est la question de la punissabilité des tentatives impossibles. Le concept de punition, qui est l'une des questions fondamentales du droit pénal, et le but de la punition sont également très importants pour notre sujet. Pour cette raison, notre troisième chapitre, dans lequel la question de la punissabilité des tentatives impossibles est examinée, commencent par le concept de punition et les théories avancées pour expliquer le but de la punition. D'hier à aujourd'hui, de nombreux points de vue ont été avancés concernant le but de la punition. Il est possible de classer ces points de vue en théories de la punition absolue, théories de la punition relative et théories combinées. Les théories de la punition absolue, défendues par les célèbres philosophes Kant et Hegel , ont été façonnées par l'idée que la punition a pour but la vengeance et la pénitence. D'autre part, les théories de la punition relative contiennent des opinions selon lesquelles la punition est orientée vers l'avenir et que la punition devrait être infligée afin de prévenir le crime. Les théories de la punition relative sont divisées en deux points de vue en tant que théories de prévention spéciale et de prévention générale concernant la punition orientée vers l'avenir. Selon la théorie de la prévention spéciale, le répondant de la punition est l'auteur. Selon von Liszt , l'un des représentants de la théorie de la prévention spéciale, la punition devrait avant tout empêcher l'auteur de récidiver et d'être inclus dans le système de justice pénale. Selon la théorie générale de la prévention, qui est une autre théorie relative, la cible de la punition est la société. Selon la théorie, il vise à refléter l'effet psychologique du crime sur la société en punissant la personne qui a commis le crime. Ainsi, il vise à dissuader les auteurs potentiels de crimes dans la société. Cet aspect de la prévention générale, connu sous le nom de doctrine de dissuasion, a été regroupé sous le sous-titre de prévention générale négative. D'autre part, dans la prévention générale positive, elle vise à créer un effet positif sur la société en punissant l'auteur, à établir la confiance dans la validité et l'applicabilité de l'ordre juridique dans la société, et ainsi à renforcer la conformité des individus avec la loi. La théorie combinée a émergé afin d'éviter les faiblesses des deux théories face aux inconvénients de l'approche de justice stricte et pure des théories absolues et de la disproportion des théories relatives dans la punition. Selon la théorie combinée, qui est généralement acceptée aujourd'hui dans le droit pénal moderne, on soutient qu'en suivant une méthode unificatrice, la peine devrait à la fois avoir un but de pénitence et que le but de réhabiliter l'auteur devrait être poursuivi en même temps que l'effet préventif de la punition. En effet, il est possible de dire que le but de la peine dans le Code pénal turc va dans ce sens. Dans notre étude, après avoir donné lieu aux théories expliquant le but de la punition, les théories sur la façon de résoudre le problème de punir les tentatives impossibles sont incluses. Selon la théorie objective, qui a été fondée par Romagnosi en Italie et développée par Feuerbach, Mittermainer, Rossi, Carrara, Carmignani et Ortolan , les tentatives impossibles ne doivent pas être punies. Dans le cas de tentatives impossibles, qui par le résultat est impossible, seule l'intention de l'auteur de commettre un crime n'est pas considérée comme suffisante pour que l'auteur soit puni. D'autre part, selon le défenseur de la théorie subjective, juge de la Cour impériale allemande Maximilian von Buri , le facteur déterminant dans la punition de l'auteur de tentatives impossibles est que l'auteur est enclin à commettre plus de crimes parce qu'il montre l'intention commettre un crime. Selon ce point de vue, il suffit que l'auteur reflète son intention contre cet ordre au monde extérieur par ses actions, plutôt que le fait que la valeur juridique protégée par l'ordre juridique est objectivement menacée afin de punir les tentatives impossibles. Schmidhäuser, qui a adopté la philosophie dualiste dans la doctrine allemande, et Alwart , qui l'a suivi, ont exprimé l'opinion que des tentatives impossibles peuvent être punies en présence d'intention directe ou si l'action de l'auteur met le sujet du crime en danger concret. Selon Schmidhäuser , les tentatives impossibles ne devraient pas être punies si l'action de l'auteur est impropre à causer un danger concret ex post . La théorie de l'impact proposée par Mezger , vue comme une modification de la théorie subjective et formant l'opinion dominante dans la doctrine allemande, se fonde également sur la dangerosité de l'auteur ; cependant, la théorie détermine cette dangerosité non pas en fonction de l'événement concret, mais en fonction de l'effet du mouvement sur la société. Ainsi, il a été défendu par les partisans de la théorie selon laquelle, que l'action de l'auteur soit apte ou non à produire le résultat, les tentatives impossibles doivent être punies parce que l'auteur a révélé son intention de commettre un crime. Il existe de nombreuses opinions différentes dans le droit turc sur la question de savoir si les tentatives impossibles doivent être punies ou non. Le point commun de ces vues est la nécessité de faire place aux tentatives impossibles dans le statut, que les tentatives impossibles soient punies ou non. Cependant, on peut dire que la vision dominante en droit turc est de punir l'auteur et/ou d'appliquer une mesure de sécurité en cas de tentative impossible. A la fin du troisième chapitre de notre travail, il y a la partie de l'évaluation de notre avis si les tentatives impossibles doivent être sanctionné ou non. Dans cette partie d'évaluation, où nous avons composé des opinions sur le sujet, nous avons déclaré que justifier la punition des tentatives impossibles en se basant uniquement sur l'intention de l'auteur signifierait la punition de la pensée, et cela entraînerait des conséquences inacceptables en termes de droits et libertés. D'autre part, se fonder sur la théorie objective conduit à éliminer le fait que l'auteur, qui agit sans savoir que l'action n'est pas apte à produire le résultat en raison de l'absence du sujet du crime ou de l'inadéquation de son action, a mis sa pensée vers la commission du crime en action en révélant son intention de commettre un crime, et donc l'auteur est dangereux. Pour cette raison, la réponse que nous donnerons à la question de savoir si le crime non commis doit être puni est qu'il n'est pas possible de punir objectivement l'auteur du crime non commis. D'autre part, puisque l'auteur a démontré sa dangerosité par les actes qu'il a posés en manifestant la volonté de commettre un crime, notre proposition renonce au but de l'expiation et met l'accent sur le caractère préventif et curatif des mesures de sécurité, conformément à la de l'avis de la majorité dans la doctrine turque, d'inclure le crime non commis dans la loi et au juge et à l'auteur. Elle est d'avis qu'il conviendrait d'accorder un pouvoir discrétionnaire quant à la mise en œuvre des mesures de sécurité.
Benzer Tezler
- Suçun maddi konusu
Material object of crime
UĞUR ORHAN
Doktora
Türkçe
2023
Hukukİhsan Doğramacı Bilkent ÜniversitesiHukuk Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ HALUK TOROSLU
- Rusya Federasyonu Ceza Hukukunda suça teşebbüs
Criminal attempt in the Criminal Law of the Russian Federation
EMİN HÜSEYNOV