Türk ceza hukukunda koşullu salıverilme
La libération conditionnelle en Droit Pénal Turc
- Tez No: 787274
- Danışmanlar: PROF. DR. EMİNE EYLEM AKSOY RETORNAZ
- Tez Türü: Yüksek Lisans
- Konular: Hukuk, Law
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2023
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Kamu Hukuku Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 181
Özet
Bu tez çalışmasının konusunu, suçun işlendiğine ilişkin basit şüphenin varlığıyla başlayan devlet ve birey arasındaki cezalandırma ilişkisinin son aşaması niteliğindeki Türk Ceza hukukunda koşullu salıverilme müessesesi oluşturmaktadır. Tez konusunun seçiminde, hükümlünün özgürlüğüne tekrardan kavuşarak yeniden toplumsal yaşam içine karışmasının sahip olduğu önem göz önünde bulundurulmuş ve bu bakımdan kişinin bir gün dahi haksız yere özgürlüğünden mahrum kalmasının önüne geçilmesi amacıyla koşullu salıverilme müessesesinin doğru anlaşılması ve uygulanmasına katkıda bulunulması hedeflenmiştir. Çocuklar açısından koşullu salıverilmenin psikolojik, sosyolojik ve ekonomik boyutlarının da ayrıca detaylı bir biçimde ele alınması gerekliliği dolayısıyla ayrı bir tez çalışmasının konusu olduğu değerlendirilmiş ve bu çalışmada çocuklar bakımından yalnızca koşullu salıverilme süresinde farklılık arz eden durumlara yer verilmiştir. Özellikle kurumun tatbikinde karşılaşılan ve neredeyse kangren haline gelmiş sorunlar üzerinde durularak bu çalışmanın konusunun Türk Ceza hukukunda koşullu salıverilme müessesesi ile sınırlı tutulması hedeflenmiş, mukayeseli hukuka ilişkin değerlendirmelere yeri geldikçe değinilmeye çalışılmıştır. Ülkemizde son yıllarda sayısı hızlıca artan mahpus sayısı göz önünde bulundurulduğunda, koşullu salıverilmenin amacına uygun düşecek şekilde uygulanması gerekliliği; kavramın, tarihçesinin ve hukuki niteliğinin net bir biçimde ortaya konulması gerektiğini ortaya koymuştur. Öte yandan cezalandırma ilişkisinin son halkası niteliğini haiz olması sebebiyle de koşullu salıverilme müessesinin anlamlandırılması bakımından cezalandırmanın amacının ne olduğuna ilişkin düşünsel faaliyet içerisine girilmesi gerektiği düşünülmüştür. Bu kapsamda iki bölümden oluşan tezin birinci bölümünde koşullu salıverilme kavramı, ortaya çıkışı ve tarihsel süreç içindeki evrimi, hukuki niteliği ve cezalandırmanın amacı bakımından koşullu salıverilme müessesesi çeşitli tartışmalarla birlikte ortaya konulmaya çalışılmıştır. Eskiden meşrutan tahliye olarak ifade edilen koşullu salıverilme kavramı, zaman içinde şartlı salıverilme olarak da ifade edilmiş ve nihayet CGTİHK m. 107'de koşullu salıverilme olarak düzenlenmiştir. Kavramın pasif bir kullanım içinde“salıverilme”olarak tercih edilmesi sebebiyle, müessesenin hükümlü perspektifinden ele alınması gerektiği değerlendirilmiştir. Bu bakımdan koşullu salıverilme, işlemiş olduğu suç nedeniyle yargılaması yürütülen ve hakkında verilen mahkumiyet hükmü kesinleşerek infazına başlanan hükümlünün, hükmolunan ceza süresinden daha az bir kısmını infaz kurumunda geçirdikten sonra, iyi halli olduğunun da tespiti ile ve gerekli şartlara uymadığı takdirde tekrar hapsedileceği koşuluyla salıverilmesi olarak tanımlanabilecektir. Koşullu salıverilme kavramının ortaya çıkışında cezalandırma ile ortaya çıkan amaçlardan suçlunun uslandırılması amacına daha erken ulaşıldığı ve artık bu amaca ulaşıldıktan sonra da kişiyi özgürlüğünden yoksun bırakmanın fayda sağlamayacağı düşüncesi yer almaktadır. Bu bakımdan özellikle kişinin salıverilmeyi umut etme hakkı kapsamında oldukça büyük bir öneme sahip olan koşullu salıverilmenin, kötü uygulayıcılar elinde yanlış uygulanmasına ilişkin ivedi bir biçimde iyileştirmeler sağlanmalı ve infaz kurumunda geçirilmesi gereken süre içinde hükümlünün yeniden topluma kazandırılması temelinde bir sistem benimsenerek kurumun doğru ve etkili uygulanması sağlanmalıdır. Koşullu salıverilme kavramı ve uygulanmasına yönelik değerlendirmeler sonrasında, kurumun tarihçesinin ele alınması gerektiği düşünülmüş ve bu bağlamda tarihsel süreç içinde kurumun ortaya çıkışı ve değişimi değerlendirilmeye çalışılmıştır. Kurumun ilk olarak İngiltere'de aşırı mahkum sayısını azaltmak maksadıyla hükümlülerden bir kısmının Amerika'ya ve Avustralya'ya sürgün edilmesi şeklinde ortaya çıktığını ifade etmek mümkündür. Dolayısıyla esasen Anglo-Sakson hukuk sisteminin bir kurumu olan koşullu salıverilmenin ortaya çıkışında dayanak olan kapasitenin üzerindeki hükümlü sayısı, daha sonraları da gerekçe olarak kendisini göstermiş, süreç içinde ülkelerin infaz kurumlarındaki kapasiteler aşıldığı takdirde koşullu salıverilmenin uygulanışını kolaylaştırdıkları saptanmıştır. Yine kurumun tarihsel gelişiminde Alexander Maconochie ve Walter Crafton'un geliştirdikleri sistemler önem kazanmış, infaz kurumlarına giren hükümlülerin uslanması ve rehabilitasyonuna yönelik bir sistem benimsenmesiyle birlikte ortaya konulan pişmanlık doğrultusunda da infaz rejiminde esneklik gösterilmesi gerektiği prensip edinilmiştir. Kıta Avrupası'nda da kurumun uygulama alanı bulduğu, ilk denemelerin XIX. yüzyıl başlarında Fransa'da atıldığı, önceleri küçük suçluların yararlandığı bu kurumun daha sonra kapsamının genişlediği, kuruma ilişkin çeşitli ulusal ve uluslararası kongreler düzenlendiği ve kurumun ileri götürülmesi için çaba sarf edildiği ve nihayet XX. yüzyıl başında neredeyse Kıta Avrupası'nın tamamında koşullu salıverilmenin uygulandığı ifade edilmelidir. Türk hukuk tarihinde ise koşullu salıverilmenin ilk olarak 765 sy. TCK ile normatif olarak düzenlendiği, zaman içinde kanun metninde kapsamlı değişiklikler yapıldığı, 647 sy. Cezaların İnfazı Hakkında Kanun ile düzenleme yapılarak kapsamının yeniden belirlendiği, süreç içinde koşullu salıverilmenin uygulanmasının zorlaştırılması ile infaz kurumlarında doluluğun arttığı, doluluğun artması ile birlikte koşullu salıverilmenin daha kolay uygulanabilir hale getirildiği ve bunun sonucunda da suç işleme oranının yükselmesiyle infaz kurumlarının tekrar kapasitelerinin üzerine çıkıldığı tespit edilmiş, bu şekilde bir kısır döngü içinde son olarak CGTİHK'da düzenlenen kurumun 7242 sy. Kanun ile nihai halini aldığı ortaya konulmuştur. Tarihçesi sonrasında koşullu salıverilme müessesesinin hukuki niteliği üzerinde durulmuş ve benzer hukuki kurumlar ile mukayesesi incelenmiştir. Koşullu salıverilmenin hukuki niteliği bakımından çeşitli görüşler olmakla birlikte genel olarak tartışmaların kurumun bir hak olarak değerlendirilmesi gerekliliği ile devlet tarafından hükümlülere verilen bir ödül, lütuf olduğu şeklinde iki temel görüşün ileri sürüldüğü ifade edilmelidir. Öte yandan kurumun ödül olma özelliğinin yanı sıra bir ceza mekanizması içermesi sebebiyle ödül-ceza sistemi olduğu da ileri sürülmüştür. AİHM tarafından kurumun hükümlülere tanınan bir hak olmadığı ve AYM tarafından da kurumun ödül niteliğinde olduğu ileri sürülmüşse de kanaatimizce doktrinde de bir kısım yazarlar tarafından benimsendiği şekliyle kurumun geciktirici şarta bağlı özel bir infaz şekli olarak değerlendirilmesi mümkündür. Hukuki niteliğinin ortaya konulması sonrasında sırasıyla koşullu salıverilmenin kamu davasının açılmasının ertelenmesi, hapis cezasının ertelenmesi, hükmün açıklanmasının geri bırakılması ve infazın ertelenmesi ile karşılaştırmasına yer verilmiş ve nihayet en hassas değerlendirmenin yapılması gerektiği düşünülen af ile kıyaslanmasına yer verilmiştir. Gerçekten de koşullu salıverilme adı altında yapılan pek çok düzenlemenin esasında dolaylı af niteliği taşıdığı değerlendirildiğinde, af ve koşullu salıverilme müesseselerinin farklarının sarih bir biçimde ortaya konulması için çaba gösterilmiştir. Koşullu salıverilmenin doğru tatbik edilmesi ile de koşullu salıverilme rejimine yönelik değişikliklerin toplumda af olarak algılanmasının önüne geçeceği de bu kapsamda vurgulanmıştır. Söz konusu değerlendirmeler sonrasında birinci bölümün sonunda cezalandırmanın amacı bakımından koşullu salıverilme ele alınmış ve cezalandırmanın amacına yönelik mutlak teoriler bağlamında kefaret ve adalet teorileri ele alınmıştır. Nispi teoriler kapsamında ise cezanın genel ve özel önleme amacı ile birlikte caydırıcılığının üzerinde durulmuş ve akabinde mutlak ve nispi teorilerin cezalandırmadaki amacın açıklanmasında tek başlarına yetersiz kaldıklarının değerlendirilmesi sonrası ortaya çıkan karma teoriye yer verilmiştir. Bununla birlikte sahip olduğu önem göz önünde bulundurularak, cezanın amaçlarından yeniden topluma kazandırma amacı bakımından koşullu salıverilme ayrı bir başlık altında ele alınmıştır. Hükümlünün yeniden sosyalleşmesi, topluma yeniden uyum göstermesi, kurallara uyum sağlayan bir birey haline gelmesi hedeflenerek hükümlünün cezaevilileşme ve cezaevi alt kültürünü benimsemesi sorunlarına da çözüm getirileceği ortaya konulmaya çalışılmıştır. Birinci bölümde yapılan koşullu salıverilme müessesesine ilişkin değerlendirmelerle birlikte ikinci bölümde Türk Ceza Hukukunda koşullu salıverilmenin uygulanmasına yer verilmiştir. Bu bağlamda sırasıyla koşullu salıverilmenin şartları, koşullu salıverilme kararı, kararın sonuçları ve kararın geri alınması değerlendirilmiştir. Hükümlünün koşullu salıverilmesi için gerekli şartlar infaz kurumunda geçirdiği süre içinde iyi halli olması, kararlaştırılan cezanın belirli bir kısmının infaz kurumunda çekilmesi ve koşullu salıverilme yasağının bulunmamasıdır. İnfaz kurumunda geçirilecek süre içinde hükümlünün iyi halli olması gerekliliği gerek iyi halin tespitinde dikkate alınacak hususlar gerek de iyi halin varlığına karar verecek merci bakımından ele alınmıştır. Bu bağlamda iyi halin tespiti 7242 sy. Kanun değişikliği öncesi ve sonrası olmak üzere iki farklı şekilde değerlendirilmiş, 7242 sy. Kanun değişikliği öncesi mevzuatta yer alan belirsizlik eleştirilmiştir. 7242 sy. Kanun değişikliği ile birlikte iyi halin tespitinde dikkate alınacak hususlara ilişkin CGTİHK m. 89'da ayrıntılı bir düzenleme yapılmış ve hükümlünün katıldığı iyileştirme programları, kültürel ve sanatsal aktiviteler, kurmuş olduğu ilişkiler ve suç işlemek dolayısıyla duyduğu pişmanlık ile disiplin cezalarının dikkate alınacağı kararlaştırılmıştır. Akabinde iyi halin varlığının İdare ve Gözlem Kurulu tarafından saptanacağı belirtilerek, özel olarak terör suçları ve on yıldan fazla hapis cezasını gerektiren suçlarda İdare ve Gözlem Kuruluna görevlendirilen Cumhuriyet Savcısının başkanlık etmesi ve ek olarak Kurula farklı üyelerin katılması da değerlendirilmiştir. Öte yandan tehlikelilik kavramı da iyi halin tespitinde dikkate alınacak bir diğer önemli husus olarak ayrıca ele alınmıştır. Koşullu salıverilme için gerekli olan ikinci şart niteliğindeki cezanın bir kısmının infaz kurumunda çekilmesi şartı, gerek mahkumiyet hükmü kurulmuş suç tipine göre uygulanacak oranın değişmesi bakımından gerek de hükümlü hakkında tatbik edilecek yasal düzenlemenin hangisi olduğunun tespiti bakımından önem arz etmektedir. Bu kapsamda hükümlünün infaz kurumunda geçirmesi gereken sürenin ne kadar olması gerektiğine yönelik teorik tartışmalara da yer verilmiştir. Geçirilmesi gereken süre bakımından durum ise öncelikle adi suçlar yönünden CGTİHK ilk hali ile 671 sy. KHK ile getirilen düzenleme arasındaki dönem bakımından değerlendirilmiş, sonrasında 671 sy. KHK ile getirilen ve akabinde kanunlaşan düzenleme incelenmiştir. Nihayet hali hazırda geçerli olan 7242 sy. Kanun kapsamında koşullu salıverilme için infaz kurumunda geçirilmesi gereken süreler ele alınmıştır. Bu bağlamda geçerli olan temel kuralın hükümlülük süresinin yarısı olduğu, bu kuralın hükümlülük süresinin üçte ikisi ve dörtte üçü olmak üzere iki grup istisnasının mevcut olduğunu ifade etmek gerekmektedir. Adi suçlara yönelik genel değerlendirme yapıldıktan sonra da özel durumları sebebiyle çocuklar açısından koşullu salıverilme süresi, 3713 sy. TMK kapsamında terör suçları bakımından süreler, örgütlü suçlarda durum ve mükerrirler açısından uygulanacak infaz rejimi incelenmiştir. Nihayet bu başlık altında uygulamadaki en önemli sorunların yaşandığı, son derece karmaşık değerlendirmeleri içinde barındıran cezaların içtimaı durumunda koşullu salıverilmenin nasıl hesaplanacağı ele alınmaya çalışılmış ve oranın nasıl belirleneceği ile lehe kanun düzenlenmesinde dikkate alınması gereken hususlara yer verilmeye çalışılmıştır. Koşullu salıverilmenin uygulanabilmesi için gerekli olan son şart niteliğindeki koşullu salıverilme yasağının bulunmaması da ayrıntılı şekilde ele alınmış ve bu kapsamda TMK m. 302 ila 325'te düzenlenen suçların örgüt faaliyeti çerçevesinde işlenmesi dolayısıyla verilen ağırlaştırılmış müebbet hapis cezaları, CGTİHK geçici m. 2 kapsamındaki hükümlüler, 3713 sy. TMK kapsamında koşullu salıverilme yasakları, ikinci kez mükerrir olanlar, Bankacılık Kanununda düzenlenen zimmet suçundan hüküm giyenler ve koşullu salıverilme kararı geri alınan hükümlüler değerlendirilmiştir. Nihayet koşullu salıverilme yasakları, henüz normatif olarak ceza sistemimizde yer almasa da AİHM içtihatları ile ortaya konulan, salıverilmeyi umut etme hakkı bağlamında ayrıca incelenmiş ve salıverilmeyi umut etme hakkının önemi ortaya konulmaya çalışılmıştır. Koşullu salıverilmeye ilişkin şartlar incelendikten sonra koşullu salıverilme kararı; kararı verecek merci, kararda kararlaştırılan denetimli serbestlik tedbirleri ve kararın sonuçları bakımından ele alınmıştır. Uygulanacak tedbirler kapsamında uzman kişi görevlendirilmesi, öngörülebilecek yükümlülükler ve bu yükümlülüklerin infazı da ayrıca değerlendirilmeye çalışılmıştır. Nihayet koşullu salıverilme kararının geri alınması üzerinde durulmuş, salıverilmenin geri alınmasını gerektiren sebepler, geri alınma kararını verecek merci ve geri alma kararının sonuçları ortaya konulmuştur. Sonuç kısmında ise koşullu salıverilme müessesesinin uygulanmasına yönelik sorunlara değinilmeye çalışılmış, kurumun toplum tarafından af olarak algılanmasının önüne geçilmesinin bir zaruret olduğu vurgulanmıştır. Uygulama bakımından infaz kurumlarındaki kapasite aşımı gibi fiili durumların yarattığı sorunların kabulü ile birlikte bu sorunların koşullu salıverilme dışında, tutuklamanın bir infaz biçimi olarak değil tedbir olarak uygulanması ve adli kontrol tedbirlerinin yaygınlaştırılarak ölçülülüğün sağlanması gibi, farklı çözüm önerileri ile aşılması gerektiği ifade edilmiştir. Ayrıca son derece hassas değerlendirmelerin yapıldığı bir sistemin benimsenerek hükümlüler arasında eşitlik ilkesine aykırılık teşkil etmeyecek biçimde koşullu salıverilmenin uygulanması gerektiği belirtilmiştir. Bu bağlamda infaz kurumunda geçirilmesi gereken süre bakımından eşitlik ilkesine aykırılık teşkil eden düzenlemelerden vazgeçilerek tek bir oranın kabul edilmesi, gözlem ve sınıflandırma aşamasından başlanarak sistemin doğru bir biçimde işlemesi ve psiko-sosyal testlerin etkili bir biçimde ve doğru olarak uygulanması gerektiği saptanmıştır. Öte yandan infaz mevzuatında sürekli değişiklik yapılmasının kuralların anlaşılmasını ve uygulanmasını zorlaştırdığı, toplumun geniş kesimlerinde ve hükümlüler arasında devamlılık arz edecek biçimde af beklentisini yerleştirdiği ortaya konularak infaz mevzuatının son derece yalın ve anlaşılır halde yeniden ele alınması ve kararlaştırılan sistemin istikrarının sağlanması önerilmiştir. Nihayet kazuistik düzenlemelerin isabetli olmadığı belirtilerek, suç ve ceza politikası belirlenirken esas olarak koşullu salıverilme sürelerinin ya da ceza miktarlarının artırılmasının fayda sağlamayacağı, tehlikelilik değerlendirilmesinin doğru bir biçimde yapılması ve yapılan tehlikelilik değerlendirmesinde ise infaz kurumundaki tehlikeliliğin değil kriminolojik tehlikeliliğin ölçüt alınması gerektiği belirtilmiştir.
Özet (Çeviri)
The subject of this thesis is the conditional release (parole) in Turkish Criminal Law, which is the last stage of the punishment relationship between the State and the individual, which starts with the existence of a simple suspicion that the crime has been committed. When choosing the thesis topic, we have considered the importance of the convict's reintegration into social life by regaining his freedom, and in this respect, this thesis is aimed to contribute to the correct understanding and implementation of the conditional release in order to prevent the person from being unjustly deprived of his freedom even for one day. We deemed the conditional release of children should be the subject of a separate thesis study for the psychological, sociological and economic dimensions of the subject-matter requires to deal with it in detail, and in the scope of this study, we included only the situations that differ in terms of the conditional release period. We intended to limit the subject of this study to the conditional release in Turkish Criminal Law, especially by emphasizing the problems encountered in the practice due to the implementation of conditional release and which have almost gone adrift and provide the evaluations on comparative law whenever possible. Considering the rapidly increasing number of prisoners in our country in recent years, the necessity of granting conditional release in accordance with its purpose revealed that this legal concept with its history and legal nature should be clearly elucidated. Further, due to the fact that it is the last stage of the punishment relationship, we argue that it is necessary to think about and comprehend what the purpose of punishment is in terms of making sense of the conditional release. In this context, the first part of the thesis, which consists of two parts, tries to expound the concept and emergence of conditional release, and its evolution in the historical process, its legal nature and the purpose of punishment including various discussions. The expression used for the conditional release was“meşrutan tahliye”in Turkish, then“şartlı salıverilme”has been used over time, both have the same meaning as conditional release in Turkish, and finally, Article 107 of the Law on the Execution of Penalties and Security Measures (LEPSM) used the term“koşullu salıverilme”(conditional release). Since the term preferred is“release”in a passive use in Turkish, it has been evaluated that the conditional release should be considered from the perspective of the convict. In this regard, conditional release can be defined as the release of the convict, whose criminal process has been carried out due to the crime he has committed, and for such crime, the execution of his sentence has been started after the conviction has become final, he has served less than his sentence in the correctional institution, provided that it has been determined he is in good behavior and on the condition that he will be imprisoned again if he does not comply with the necessary conditions. The emergence of the conditional release relies on the idea that the purpose of the correction of the criminal, one of the main purposes of the punishment, is achieved earlier in criminal process and it would not provide any benefit to deprive the person of his freedom after this purpose is achieved. In this regard, immediate improvements should be made regarding the misapplication of conditional release, which is of great importance especially within the scope of the person's right to hope for release, in the hands of bad practitioners, and the correct and effective implementation of the conditional release should be ensured by adopting a system based on the reintegration of the convict within the time required to be served in the correctional institution. After the evaluations on the conditional release and its implementation, we decide that the history of this mechanism should be addressed, and in such context, we focus on its emergence and evolution in the historical process. It may be stated that conditional release was first introduced in the form of deportation of some of the convicts to America and Australia in order to reduce the excessive number of prisoners in England. Thus, the number of convicts higher than the prison capacity, the basis for the emergence of the conditional release, which was at first a mechanism of the AngloSaxon legal system, later appeared as a justification, and it is determined that if the capacities in the correctional institutions are exceeded, such fact facilitates the implementation of the conditional release. Accordingly, the systems developed by Alexander Maconochie and Walter Crafton gained importance in the historical development of the conditional release, and after the adoption of a system for the correction and rehabilitation of the incarcerated persons in the correctional institutions, it was adopted as a guiding principle that the criminal execution regime should show flexibility in line with the remorse shown. It should be noted that the conditional release found an application in Continental Europe, the first implementations were in France at the beginning of the 19th century, its scope, which was limited to petty criminals at first, was expanded later, various national and international congresses were held regarding this mechanism and various efforts were made to take it forward, and finally, at the beginning of the 20th century, conditional release had been implemented almost throughout all Continental Europe. With regard to the legal history of Turkey, we determine that the conditional release was first regulated by the Turkish Criminal Code no. 765, that essential amendments were made to this Code over time, that its scope was redefined by the Law on the Execution of Penalties no. 647, that the prison occupancy increased since it was made difficult to implement conditional release in the process, that the conditional release was made easier to implement with the increase in the occupancy rate, and that as a result, the prisons' capacities were again exceeded with the increase in the rate of crime, and trapped in a vicious circle, eventually, this mechanism got its final form by virtue of the Law no. 7242 amending the LEPSM, which regulates the conditional release. After its history, we analyze the legal nature of the conditional release and examine its comparison with similar legal mechanisms. Although there are various opinions regarding the legal nature of conditional release, it should be stated that there are two main views in general: that it is necessary to evaluate the conditional release as a right and that it is a benefit, a favor granted to convicts by the State. Further, it has been argued that this procedure is a reward-punishment system as it includes a punishment mechanism as well as having the nature of a reward. Although it has been claimed by the ECtHR that the conditional release is not a right granted to convicts and the Constitutional Court of Turkey asserted that is a favor, it is possible to consider it as a special type of criminal execution subject to a suspensive condition, as adopted by some authors in the doctrine. After revealing its legal nature, this thesis compares the conditional release with the postponement of filing public charges, the postponement of the prison sentence, the deferment of the announcement of the verdict and the postponement of the execution of the sentence, and finally, with the pardon, where one must be most cautious when carrying out an evaluation. Accordingly, after it is determined that many regulations made under the name of conditional release, in fact, have the nature of an indirect pardon, this thesis tries to elucidate the differences between these legal mechanisms, namely, pardon and conditional release. It is also emphasized in this context that the correct application of the conditional release would prevent the changes in the conditional release regime from being perceived as a pardon in the society. After these evaluations, at the end of the first chapter, we discuss the conditional release in terms of the purpose of punishment, and the theories of atonement and justice in respect of absolute theories regarding the purpose of punishment. Within the scope of relative theories, we focus on purposes of punishment such as general and specific prevention along with deterrence, and then we include the mixed theory that emerged after the conclusion that absolute and relative theories alone fail to explain the purpose of punishment. However, considering its importance, we discuss the conditional release under a separate heading in terms of reintegration, which is one of the purposes of the punishment. We try to show that by aiming the re-socialization of the convict, his reintegration to the society, and getting convict become an individual who complies with the rules, the problems relating to the convict such as prisonization and him adhering to the prison subculture would be solved. After the evaluations on the conditional release in the first part, we examine the application of conditional release in Turkish Criminal Law in the second part. In this regard, we review the criteria for conditional release, the conditional release decision, the consequences of the decision, and the revocation of the decision, respectively. Necessary criteria for conditional release of the convict are that he shows good behavior during his time in the correctional institution, that he serves a certain part of his sentence in the correctional institution, and that there is no prohibition on conditional release. We have discuss the criterion of the convict's good behavior during the time to be served in the correctional institution, both in terms of the issues to be taken into account in the determination of good behavior and the authority that will decide on the existence of good behavior. In this context, we provide the evaluation of the determination of good behavior in two different instances for pre and post the Law No. 7242 amendments, and we criticize the uncertainty in the legislation before the Law No. 7242 amendments. The amendments to Law No. 7242 provide a detailed regulation in Article 89 of the LEPSM regarding the criteria to be assessed in determining the good behavior and adopts that it is necessary to consider the rehabilitation programs attended by the convict, the cultural and artistic activities, the relations he established and the remorse he showed for committing a crime and the disciplinary punishments. Afterwards, we evaluate the fact that the existence of good behavior would be determined by the Administration and Observation Board, and that different members participate in the Board, in addition, that the Public Prosecutor assigned to the Administration and Monitoring Board chair this board for terrorist crimes and crimes requiring more than ten years' imprisonment. Moreover, we also discuss the question of dangerousness as another important issue to be considered in determining good behavior. The serving of a part of the sentence, the second criterion required for conditional release, in the correctional institution is important both in terms of changing the rate to be applied according to the type of crime for which the sentence has been handed-down and determining the legal norm to be applied to the convict. In this perspective, we also cover theoretical discussions on how long the convict should serve its sentence in the correctional institution. We analyze the question of the time required to serve, primarily as it pertains to ordinary crimes, considering the period when the first version of the LEPSM was in force and the Decree having Force of Law No. 671 was not yet brought, then examine the period when the regulation introduced by the Decree No. 671 entered into force and was subsequently enacted as law. Lastly, we discuss the periods of time that one must be serve in the correctional institution in order to be eligible for conditional release within the scope of the Law No. 7242 that is in force at present. It should be noted that the current ground rule in this respect is half of the sentence period, and that there are two groups of exceptions to this rule, two-thirds and three-quarters of the sentence period. After discussing the conditional release relating to ordinary crimes, we examine the execution regime to be applied in terms of conditional release period for children due to their special circumstances, periods of time for terrorist crimes within the scope of the Law No. 3713 on Fight Against Terrorism, question of organized crimes and recidivists. Finally, under the same chapter, we treat the question of how the conditional release be calculated in the case of a cumulation of sentences, where the most important problems in practice occur and which contains extremely complex evaluations, and we review how the rate will be determined and the issues to consider for the legislation in favor. We also discuss in detail the absence of the prohibition on conditional release, which is the last criterion necessary for the implementation of the conditional release and evaluate the conditional release prohibitions under the Law on Fight Against Terrorism, relating to those who become recidivist for the second time, those convicted of embezzlement under the Banking Law, and the prisoners whose conditional release was revoked. Finally, we examine the conditional release prohibitions separately in the context of the right to hope for release, which is set forth by the ECtHR case-law, even though it is not yet normatively included in our criminal system, and we try to show the importance of the right to hope for release. After examining the criteria relating to conditional release, we analyze the conditional release decision with respect to the authority making the decision, the probation measures decided in such decision, and the consequences of the decision. We also try to make an assessment of the appointment of an expert within the scope of the measures to be implemented, the obligations that can be imposed and the execution of these obligations. Finally, we focus on the revocation of the conditional release decision, describe the reasons for the revocation of the release, the authority to decide on the revocation and the consequences of such decision to revoke the release. In the concluding chapter, we try to address the problems regarding the implementation of the conditional release in practice and emphasize that it is imperative to prevent this mechanism from being perceived as a form of pardon by the society. Although we acknowledge the problems created by de facto state of affairs such as prison overcrowding with regards to the practice, we argue that it is necessary to overcome these problems with different solutions apart from conditional release, such as the implementation of detention as a measure, not as a form of execution of sentence and by ensuring proportionality via expanding the practice of judicial control measures. We also argue that a system in which extremely sensitive evaluations are made should be adopted and conditional release should be applied in a way that does not violate the principle of equality among convicts. In this context, it has been determined that the regulations that violate the principle of equality in terms of the time required to be served in the correctional institution should be abandoned, that a single rate should be adopted, that the system should function correctly starting from the observation and classification stage, and that psycho-social tests should be applied effectively and accurately. Further, after revealing that the incessant amendments to the execution legislation make it difficult to understand and implement the rules, and that this fact leads to a persistent expectation of pardon among the large sections of the society and among the convicts, it is suggested that the legislation on the execution of sentences should be reconsidered in a very simple and understandable manner and the stability of the adopted system should be ensured. In conclusion, it is stated that the casuistic regulations are not way forward and that while determining the crime and punishment policy, in effect, it would not provide any benefit to increase the conditional release periods or the punishments in quantity, that the dangerousness assessment should be done correctly and that the criminological dangerousness should be taken as the criterion in the dangerousness assessment, not the dangerousness in the correctional institution. Le sujet de cette thèse est la libération conditionnelle en droit pénal turc, qui est la dernière étape de la relation punitive entre l'État et l'individu, qui commence par l'existence d'un simple soupçon qu'un crime a été commis. Lors du choix du sujet de thèse, on a pris en compte de l'importance de la réinsertion du condamné dans la vie sociale en recouvrant sa liberté, et à cet égard, on vise à contribuer à la bonne compréhension et mise en œuvre de la libération conditionnelle afin d'empêcher la personne d'être injustement privé de sa liberté même un jour. En ce qui concerne les enfants, on considère également les dimensions psychologiques, sociologiques et économiques de la libération conditionnelle dans cet aspect comme faisant l'objet d'une étude de thèse distincte en raison de la nécessité de le traiter en détail, et dans le cadre de cette étude, on ne s'occupe que les cas où les termes de période de libération conditionnelle diffèrent. Alors, il est prévu de limiter le sujet de cette étude à la libération conditionnelle en droit pénal turc, notamment en soulignant les problèmes rencontrés dans la pratique du fait de la mise en œuvre de la libération conditionnelle, qui s'est presque détériorée, et on introduit les évaluations en ce qui concerne le droit comparé dès que possible. Étant donné l'augmentation rapide du nombre de détenus dans notre pays ces dernières années, la nécessité d'accorder une libération conditionnelle conformément à son objectif a révélé qu'il faut élucider la libération conditionnelle avec son histoire et sa nature juridique. De plus, du fait qu'il s'agit de la dernière étape de la relation punitive, on considère qu'il est nécessaire de réfléchir et de comprendre quel est le but de la punition afin de bien saisir le sens de la libération conditionnelle. Dans ce contexte, la première partie de la thèse, qui se compose de deux parties, tente d'exposer le concept et l'émergence de la libération conditionnelle, et son évolution dans le processus historique, sa nature juridique et le but de la peine en cernant diverses discussions. L'expression utilisée pour la libération conditionnelle était « meşrutan tahliye » en turc, puis « şartlı salıverilme » a été utilisée au fil du temps, où les deux ont le même sens que la libération conditionnelle en turc, et enfin, l'article 107 de la loi sur l'exécution des peines et mesures de sécurité (LEPMS) a utilisé le terme « koşullu salıverilme » (libération conditionnelle). Étant donné que le terme préféré est « libération » dans un usage passif en turc, il a été évalué qu'il faut considérer la libération conditionnelle du point de vue du condamné. À cet égard, la libération conditionnelle peut être définie comme la libération du condamné, dont la procédure pénale a été menée en raison du crime qu'il a commis, et pour ce crime, l'exécution de sa peine a commencé après que la condamnation est devenue définitif, après avoir effectué au moins la moitié de sa peine dans l'établissement pénitentiaire, à condition qu'il ait été constaté qu'il a une bonne conduite et qu'il soit de nouveau incarcéré s'il ne respecte pas les conditions nécessaires. L'émergence du concept de libération conditionnelle repose sur l'idée que la correction du criminel, l'un des principaux buts de la peine, est atteint plus tôt dans le processus pénal et qu'il ne serait pas bénéfique de priver la personne de sa liberté après que cet objectif est atteint. À cet égard, il faut apporter des améliorations immédiates en ce qui concerne la mauvaise application de la libération conditionnelle, qui est d'une grande importance, en particulier dans le cadre du droit de la personne à espérer une libération, entre les mains de mauvais praticiens, et assurer la mise en œuvre correcte et efficace de la libération conditionnelle par l'adoption d'un système basé sur la réinsertion du condamné pendant le temps qu'il est exigé de passer dans l'établissement pénitentiaire. Après les évaluations sur la libération conditionnelle et sa mise en œuvre, il est décidé qu'il faut aborder l'histoire de ce mécanisme, et dans ce contexte, on se penche sur son émergence et son évolution dans le processus historique. On peut dire que la libération conditionnelle a d'abord été introduite sous la forme de déportation de certains condamnés vers l'Amérique et l'Australie afin de réduire le nombre excessif de prisonniers en Angleterre. Ainsi, le nombre de condamnés supérieur à la capacité carcérale, qui servait de base à l'émergence de la libération conditionnelle, qui était d'abord un mécanisme du système juridique anglo-saxon, se présente plus tard comme une justification, et on a déterminé que si les capacités dans les établissements correctionnels sont dépassées, cela facilite la mise en œuvre de la libération conditionnelle. De plus, les systèmes développés par Alexander Maconochie et Walter Crafton ont pris de l'importance dans le développement historique de la libération conditionnelle, et après l'adoption d'un système de correction et de réhabilitation des personnes incarcérées dans les établissements correctionnels, il a été affirmé comme principe essentiel que le régime d'exécution pénale doit faire preuve de souplesse en fonction des remords éprouvés. Il convient d'observer que la libération conditionnelle a trouvé une application en Europe continentale, où les premières applications ont eu lieu en France au début du 19ème siècle, son champ d'application, qui se limitait d'abord aux petits délinquants, s'est élargi par la suite, divers congrès nationaux et internationaux ont eu lieu à propos de ce mécanisme et des efforts ont été faits pour le faire avancer, et enfin, au début du XXe siècle, la libération conditionnelle a été mise en place presque dans toute l'Europe continentale. En ce qui concerne l'histoire juridique de la Turquie, il est constaté que la libération conditionnelle a d'abord été réglementée par le Code pénal turc no. 765, que des modifications essentielles ont été apportées à ce code au fil du temps, que son champ d'application a été redéfini par la loi sur l'exécution des peines no. 647, que l'occupation des prisons a augmenté parce qu'il a été difficile de mettre en œuvre la libération conditionnelle dans le processus, que la libération conditionnelle a été rendue plus facile à mettre en œuvre avec l'augmentation du taux d'occupation, et qu'en conséquence, les capacités des prisons ont de nouveau été dépassées avec l'augmentation du taux de criminalité, et pris dans un cercle vicieux, finalement, ce mécanisme a pris sa forme définitive en vertu de la loi no. 7242 modifiant la LEPMS, qui réglemente la libération conditionnelle. Après son historique, on analyse la nature juridique de la libération conditionnelle et examine sa comparaison avec des mécanismes juridiques similaires. Bien qu'il existe diverses opinions concernant la nature juridique de la libération conditionnelle, il convient de préciser qu'il existe en général deux points de vue principaux : qu'il faut considérer la libération conditionnelle comme un droit et qu'il s'agit d'un avantage, d'une faveur accordée aux condamnés par l'État. En plus, il a été avancé que cette procédure est un système de récompense-punition car elle comprend un mécanisme de punition en plus un caractère de récompense. Alors qu'il ait été affirmé par la CEDH que la libération conditionnelle n'est pas un droit accordé aux condamnés et que la Cour constitutionnelle de Turquie a affirmé qu'il s'agit d'une faveur, il est possible de la considérer comme un type spécial d'exécution pénale soumis à une condition suspensive, tel qu'adopté par certains auteurs dans la doctrine. Après avoir exposé sa nature juridique, cette thèse effectue une comparaison entre la libération conditionnelle et le sursis à l'inculpation, le sursis à la peine d'emprisonnement, le sursis à l'annonce du verdict et le sursis à l'exécution de la peine, et enfin, avec la grâce, où il faut être le plus prudent lors de la réalisation d'une évaluation. En outre, après avoir déterminé que le fait que de nombreux règlements issus sous le nom de libération conditionnelle ont à vrai dire la nature d'une grâce indirecte, cette thèse tente de déceler clairement les différences entre ces mécanismes juridiques, à savoir la grâce et la libération conditionnelle. Il est également souligné dans ce contexte que l'application correcte de la libération conditionnelle empêcherait que les modifications du régime de libération conditionnelle soient perçues comme une grâce par la société. Il est également souligné dans ce contexte que la bonne application de la libération conditionnelle est susceptible d'empêcher que les modifications du régime de libération conditionnelle soient perçues comme une grâce par la société. Après ces constatations, à la fin du premier chapitre, nous avons discuté de la libération conditionnelle à propos du but de la peine, et des théories de l'expiation et de la justice en matière de théories absolues concernant le but de la peine. Dans le cadre des théories relatives, nous nous concentrons sur les buts de la punition tels que la prévention ainsi que la dissuasion générale et spécifique, puis nous abordons la théorie mixte qui a émergé après la détermination que les théories absolues et relatives ne suffisent pas à expliquer le but de la punition. Cependant, compte tenu de son importance, nous examinons la libération conditionnelle sous une rubrique distincte à l'égard de réinsertion, qui est l'un des buts de la peine. Nous essayons de montrer qu'en visant la resocialisation du condamné, sa réinsertion dans la société, et en faisant du condamné un individu qui respecte les règles, les problèmes relatifs au condamné tels que la prisonnisation et son adhésion à la sous-culture carcérale seraient être résolu. Après les évaluations sur la libération conditionnelle dans la première partie, nous examinons l'application de la libération conditionnelle dans le droit pénal turc dans la deuxième partie. À cet égard, nous examinons les critères de libération conditionnelle, la décision de libération conditionnelle, les conséquences de la décision et la révocation de la décision, respectivement. Les critères nécessaires pour la libération conditionnelle du condamné sont qu'il éprouve d'un bon comportement pendant son séjour dans l'établissement pénitentiaire, qu'il a purgé une certaine partie de sa peine dans l'établissement pénitentiaire et qu'il n'y a aucune interdiction de libération conditionnelle. Nous examinons le critère de la bonne conduite du condamné pendant le temps donné qu'il faut purger dans l'établissement pénitentiaire, considérant des questions que l'on va se pencher sur dans la détermination de la bonne conduite et l'autorité qui tranchera sur l'existence de la bonne conduite. Dans ce contexte, nous fournissons l'évaluation de la détermination de la bonne conduite dans deux instances différentes pour avant et après les modifications de la loi n° 7242, et nous critiquons l'incertitude de la législation avant les modifications de la loi n° 7242. Les modifications apportées à la loi n ° 7242 prévoient une réglementation détaillée à l'article 89 de la LEPMS concernant les critères à évaluer pour déterminer la bonne conduite et adoptent qu'il est nécessaire de prendre en compte les programmes de réhabilitation suivis par le condamné, ses activités culturels et artistiques, les relations qu'il a établi et les remords qu'il a éprouvé pour avoir commis un crime et les sanctions disciplinaires. Ensuite, nous analysons le fait que l'existence d'une bonne conduite serait déterminée par le Conseil d'administration et d'observation, et que différents membres participent au Conseil, de plus, que le procureur de la République affecté au Conseil d'administration et de surveillance préside ce conseil pour les crimes terroristes et les infractions qui exigent plus de dix ans d'emprisonnement. En outre, nous avons également abordé la question de la dangerosité comme un autre élément important à considérer pour déterminer la bonne conduite. L'exécution d'une partie de la peine, qui est le deuxième critère requis pour la libération conditionnelle, dans l'établissement pénitentiaire est importante tant pour modifier le taux à appliquer selon le type de crime pour lequel la peine a été prononcée et déterminer la norme juridique à appliquer au condamné. C'est dans cette perspective que l'on traite également des discussions théoriques sur la durée pendant laquelle le condamné doit purger sa peine dans l'établissement pénitentiaire. Nous analysons la question de la durée pendant laquelle le condamné doit purger sa peine, principalement à propos des infractions ordinaires, en considérant la période où la première version de la LEPMS était en vigueur et où le décret ayant force de loi n° 671 n'a pas encore été apporté, puis examinons la période au cours de laquelle la réglementation introduite par le décret n° 671 est entrée en vigueur et a ensuite été promulguée en tant que loi. Enfin, nous discutons des durées pendant laquelle le condamné doit purger sa peine dans l'établissement pénitentiaire pour la libération conditionnelle dans le cadre de la loi n° 7242 qui est maintenant en vigueur. Il convient de noter que la règle de base actuelle à cet égard est la moitié de la durée de la peine et qu'il existe deux groupes d'exceptions à cette règle, les deux tiers de la peine prononcée et les trois quarts de la durée de la peine. Après avoir discuté la libération conditionnelle relative aux infractions ordinaires, nous examinons le régime d'exécution à appliquer pour la durée de libération conditionnelle pour les enfants en raison de leur situation particulière, de durées pour les crimes terroristes dans le cadre de la loi n ° 3713 sur la lutte contre Terrorisme, à l'égard de crimes organisés et des récidivistes. Enfin, dans le même chapitre, nous traitons la question d'examen de la libération conditionnelle dans le cas d'un cumul des peines, où se posent les problèmes les plus importants en pratique et qui comporte des évaluations extrêmement complexes, et nous donnons notre avis sur la question comment il faut déterminer les taux et les questions à considérer pour la législation en faveur. Nous examinons également en détail de l'absence de l'interdiction de la libération conditionnelle, qui est le dernier critère nécessaire à la mise en œuvre de la libération conditionnelle et évaluons les interdictions de libération conditionnelle en vertu de la loi sur la lutte contre le terrorisme, à l'égard de ceux qui deviennent récidivistes pour la deuxième fois, les personnes reconnues coupables de détournement de fonds en vertu de la loi bancaire et les prisonniers dont la liberté conditionnelle a été révoquée. De plus, nous examinons séparément les interdictions de libération conditionnelle dans le contexte du droit d'espérer unie libération, qui est consacré par la jurisprudence de la Cour européenne des droits de l'homme, même s'il n'est pas encore inscrit normativement dans notre système pénal, et nous essayons de montrer l'importance du droit d'espérer être libéré. Après avoir examiné les critères relatifs à la libération conditionnelle, nous analysons la décision de libération conditionnelle en ce qui concerne l'autorité prenant la décision, les mesures de probation prononcées dans cette décision et les conséquences de la décision. Nous essayons également de faire une évaluation à l'égard de la désignation d'un expert dans le cadre des mesures à mettre en œuvre, des obligations qui peuvent être imposées et de l'exécution de ces obligations. D'ailleurs, nous nous concentrons sur la révocation de la décision de libération conditionnelle, élucidons les raisons de la révocation de la libération, l'autorité de décider de la révocation et les conséquences d'une telle décision qui révoque la libération. Dans le dernier chapitre, nous essayons d'aborder les problèmes liés à la mise en œuvre de la libération conditionnelle dans la pratique et soulignons qu'il est impératif d'empêcher que ce mécanisme ne soit perçu comme une forme de grâce par la société. Bien que nous reconnaissions les problèmes créés par la situation de facto, comme la surpopulation carcérale quant à la pratique, nous soutenons que ces problèmes devraient être surmontés avec des solutions différentes hormis la libération conditionnelle, telles que la mise en œuvre de la détention provisoire en tant que mesure, et non en tant qu'une forme d'exécution de la peine et en assurant la proportionnalité via l'élargissement de la pratique des mesures de contrôle judiciaire. Nous affirmons également qu'il faut adopter un système où l'on fait des évaluations extrêmement sensibles et mettre en œuvre la libération conditionnelle d'une manière qui ne viole pas le principe d'égalité entre les condamnés. Dans ce contexte, il a été constaté qu'il faut renoncer aux règlements qui violent le principe d'égalité à propos de la durée pendant laquelle le condamné doit purger sa peine dans l'établissement pénitentiaire, adopter un taux constant, que le système devrait fonctionner correctement à partir de l'étape d'observation et de classification, et que les tests psychosociaux doivent être appliqués de manière efficace et précise. En outre, après avoir discerné que les modifications incessantes de la législation sur l'exécution rendent difficile la compréhension et l'application des règles, et que ce fait conduit à une attente persistante de grâce parmi de larges couches de la société et parmi les condamnés, il est proposé qu'il faut réexaminer la législation sur l'exécution des peines d'une manière très simple et compréhensible et assurer la stabilité du système adopté. En conclusion, il est constaté que les réglementations casuistiques ne sont pas un pas avant et que lors de la détermination de la politique criminelle et à l'égard des peines, en effet, il ne serait pas avantageux d'augmenter les durées requis pour la libération conditionnelle ou d'aggraver les peines en quantité, et qu'il faut faire l'évaluation de la dangerosité correctement et établir la dangerosité criminologique comme critère dans l'évaluation de la dangerosité, et non la dangerosité dans l'établissement pénitentiaire.
Benzer Tezler
- Türk ceza infaz hukukunda koşullu salıverilme
Release on probation in Turkish criminal execution law
BİLGE BURHANETTİN GÜLCÜ
Yüksek Lisans
Türkçe
2024
HukukHasan Kalyoncu ÜniversitesiKamu Hukuku Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ HAKAN GÜNDÜZ
- Türk Hukukunda koşullu salıverme ve bazı İslam ülkelerindeki uygulaması
Releasing on probation in Turkish Law and its practise in some İslamic countries
AMİR AKRAM İSMAEL ALGHARBLGI
- Türk hukukunda hapis cezasına alternatif yöntemlerin etkinliği
Effectiveness of alternative methods to imprisonment in Turkish law
BÜŞRA BAYKAŞ
Yüksek Lisans
Türkçe
2024
HukukAnkara Yıldırım Beyazıt ÜniversitesiKamu Hukuku Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. HAKAN ABDÜLHAMİD YAVUZ