Ḥanafīte traditionalism in the Mamluk period: Ibn Abī l-ʿIzz's (D. 792/1390) commentary on the creed of al-Ṭaḥāwī
Memlükler döneminde Hanefî gelenekçiliği: İbn Ebü'l-'İzz'in (Ö. 792/1390) Tahâvî Akidesi üzerine şerhi
- Tez No: 838922
- Danışmanlar: PROF. DR. BİLAL AYBAKAN
- Tez Türü: Yüksek Lisans
- Konular: Din, Religion
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2023
- Dil: İngilizce
- Üniversite: İbn Haldun Üniversitesi
- Enstitü: Lisansüstü Eğitim Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Temel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 107
Özet
Bu tez, sekizinci/on dördüncü yüzyıl Şamlı gelenekçi Hanefî fakih, kadı ve kelâmcı Ebü'l-Hasen Sadrüddîn Alî b. Ebü'l-İzz'in (ö. 792/1390) Tahâvî Akidesi Şerhi'nin (Şerhu'l-Akîde't-Tahâviyye) teolojisini analiz etmektedir. Ibn Ebü'l İzz, Hanbelî fakihi, kelâmcısı ve tartışmacısı Takiyüddin İbn Teymiyye'nin (ö. 728/1328) öğrenci olan İbn Kesîr'in (ö. 774/1373) talebesi olmuş ve onun düşüncesinden etkilenmiştir. İbn Ebü'l-İzz, Şam'ın önde gelen Hanefî medreselerinde müderrislik yapmış, nihayetinde Şam ve kısa bir süreliğine Kahire Hanefî kadısı olmuştur. İlmî geleneğinden etkilendiği İbn Teymiyye gibi İbn Ebü'l-İzz de başka bir Müslüman âlime yönelik Teymiyeci eleştirilerinin ardından dinî tartışmalara karışmıştır. Günümüzde el-Akîdetü't-Tahâviyye şerhi, İbn Ebü'l-İzz'in özellikle selefî müslümanlar arasında en çok bilinen eseri olmakla birlikte, şerh ancak yirminci yüzyılın ikinci yarısında Arnavut Selefî âlim Nâsırüddin el-Elbânî (1914-1999) tarafından kesin olarak Ibn Ebü'l-İzz'e atfedilmiştir. Mısırlı Hanefî âlim Ebû Ca'fer et-Tahâvî'nin (ö. 321/933) Akîde Ehl-i Sünnet ve'l-Cemâa veya Akîde-i Tahâviyye olarak bilinen itikadı, tartışmasız en iyi bilinen erken dönem sünnî itikadî metnidir. Bu metin, itikadi mezhep bağlılıklarına bakılmaksızın sünnî müslümanların çoğu tarafından sünnî islam itikadının otantik bir ifadesi olarak kabul görmektedir. Bu durum kısmen, Ebü'l-Hasan el-Eş'arî (ö. 324/935-36) ve Ebû Mansûr el-Mâtürîdî'nin (ö. 333/944) çağdaşı olan Tahâvî'nin sünnî kelâm ekollerinin oluşumunu öncelemesinden kaynaklanmaktadır. Bu tez, islam kelamındaki üç temel meseleyi (akıl ve vahiy arasındaki ilişki, imanın tanımı ve Allah'ın kelamının mahiyeti) analiz ederek İbn Ebü'l-İzz'in kelamının temelde İbn Teymiyye'nin düşüncesine dayandığını göstermektedir.
Özet (Çeviri)
This thesis analyses the theology of the Commentary on the Creed of Ṭaḥāwī (Sharḥ al-ʿAqīda al-Ṭaḥāwiyya) by the obscure eighth/fourteenth century Damascene traditionalist Ḥanafī jurist, judge, and theologian Ṣadr al-Dīn Abū l-Ḥasan ʿAlī b. Abī l-ʿIzz (d. 792/1390). He was influenced by the thought of Ḥanbalite jurist, theologian, and polemicist Taqī al-Dīn Ibn Taymiyya (d. 728/1328) as a student of his disciple Ibn Kathīr (d. 774/1373). Ibn Abī l-ʿIzz taught as a mudarris at prominent Ḥanafī madrasa's in Damascus, eventually becoming the Ḥanafī qāḍī of Damascus and, briefly, of Cairo. Like his Ḥanbalite predecessor, Ibn Abī l-ʿIzz became embroiled in religious controversy following his marked Taymiyyan criticism of another Muslim scholar. Today, the commentary on the al-ʿAqīda al-Ṭaḥāwiyya is Ibn Abī l-ʿIzz's best known work, particularly among Salafī Muslims, although the commentary was only definitively attributed to Ibn Abī l-ʿIzz in the second half of the twentieth century by the Albanian Salafī scholar Nāṣir al-Dīn al-Albānī (1914-1999).The creed of the Egyptian Ḥanafī scholar Abū Jaʿfar al-Ṭaḥāwī (d. 321/933), known as ʿAqīda Ahl al-Sunna wa l-Jamāʿa or al-ʿAqīda al-Ṭaḥāwiyya, is arguably the best-known early Sunnī Muslim creedal text. The text is revered as an authentic expression of the creed of Sunnī Islam by most Sunnī Muslims, regardless of their specific theological affiliations. This is partially a result of the fact that al-Ṭaḥāwī, as a contemporary of Abū l-Ḥasan al-Ashʿarī (d. 324/935-36) and Abū Manṣūr al-Māturīdī (d. 333/944), predates the formation of the Sunnī schools of kalām. By analysing three key issues in Islamic theology: the relationship between reason and revelation, the definition of faith (īmān), and the nature of God's speech (ṣifat al-kalām), this thesis demonstrates that Ibn Abī l-ʿIzz's theology is fundamentally grounded in Ibn Taymiyya's thought.
Benzer Tezler
- İbn Hazm'ın Hanefîlere yönelik kıyas eleştirisi
Ibn Hazm's criticism of analogy (qiyās) against Hanafīts
MUHAMMET ALİ ACAR
Yüksek Lisans
Türkçe
2018
DinSakarya ÜniversitesiTemel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
PROF. DR. HACI MEHMET GÜNAY
- Tahâvî (ö.321/933) ve Cassâs (ö.371/981) örnekliğinde iki Hanefî ahkâm tefsirinin mukayesesi
The comparison of two Hanafite ahkam tafsîrs in the example of al-Tahavi (321/933) and al-Jassas (371/981)
ZEYNEB SOYARSLAN
Yüksek Lisans
Türkçe
2014
DinAnkara ÜniversitesiTemel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
PROF. DR. AHMET NEDİM SERİNSU
- Hanefî usûlü'nün temellendirildiği ayetler
The verses that have been used in supporting of hanafi method
AHMET İŞLEYEN
- Klasik dönem Hanefî fıkıh usûlü literatüründe nesih kavramı: Debûsî ve Serahsî örneği
The concept of abrogation (naskh) in Hanafite legal methodology in classic period: The case of Dabusi and Sarakhsi
MEHMET ÇATALLAR
Yüksek Lisans
Türkçe
2010
DinSakarya ÜniversitesiTemel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. MUHARREM KILIÇ
- Klasikleşme sürecinde Hanefî fıkıh usûlünde akıl-vahiy ilişkisi (Cessas ve Debusî örneği)
The relation betweenreasonand revelation in Hanafite legal theoryat clasical period (a case study of Jassas and Dabusi)
EMİNE YAZICIOĞLU