Rifamisinin yara iyileşmesine olan etkilerinin hayvan modeli üzerinde incelenmesi
The effects of rifamycin on wound healing in an animal model
- Tez No: 913884
- Danışmanlar: PROF. DR. HAKAN UNCU
- Tez Türü: Tıpta Uzmanlık
- Konular: Genel Cerrahi, General Surgery
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2024
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Ankara Üniversitesi
- Enstitü: Tıp Fakültesi
- Ana Bilim Dalı: Genel Cerrahi Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 53
Özet
Giriş: Yara, farklı sebeplerle doku bütünlüğünün bozulması olarak tanımlanmaktadır. Yara iyileşmesi, hem endojen fizyopatolojik süreçler, hem de mikroorganizmalar gibi eksojen faktörler tarafından bozulabilen oldukça karmaşık bir süreçtir. Hem akut, hem de kronik yaralarda mikrobiyal kolonizasyon kaçınılmazdır ve çoğu durumda endojen bakteriler baskındır. Bunların çoğu yara ortamında potansiyel olarak patojeniktir. Uygun olmayan lokal koşullar da bakteriyel üremeyi arttırarak yara iyileşmesine olumsuz etki etmektedir. Yara tedavisinde hedeflerden birisi konak-bakteri dengesini düzeltmektir. Bu en etkili şekilde yaranın, cansız doku ve yabancı cisimlerden arındırılması, bakteri yükü ve inflamasyonun kontrol edilmesi ve özellikle yeterli doku perfüzyonunun sağlanmasıyla mümkündür. Enfekte yaralarda ve enfeksiyon profilaksisinde rifamisin eski yıllardan beri kullanılmaktadır. Günümüzde klorheksidin içeren yara örtüleri ise yara tedavisinde gittikçe artan bir kullanım alanına sahiptir. Rifamisin her ne kadar kullanım alanı bulmakta ise de, yara iyileşmesine katkı sağlayıp sağlamadığı ve hangi yaralarda endikasyonu olduğu tartışmalı olup, bu konularda literatürde yeterli bilgi ve çalışma bulunmamaktadır. Çalışmamızda hayvan modeli üzerinde enfekte ve enfekte olmayan yaralar üzerinde rifamisinin yara iyileşmesine olan etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmamıza 30 rat dahil edildi ve 5 gruba ayrıldı. Yara modeli aşamasında deneklerin ense bölgesine 1x2cm genişliğinde yaralar açıldı. 1. Grup (6 rat): Kontrol grubu olarak ayrıldı ve salin ile yıkama yapıldı. 2. Grup ratlara (6 rat): Rifamisin uygulandı. 3.Grup ratlara (6 rat): Klorheksidin içeren yara örtüsü uygulandı. 4. Grupta (6 rat): Yara Staphylococcus aureus ATCC 25923 standart suşu ile enfekte edildikten sonra rifamisin uygulandı. 5. Grupta (6 rat): Yara Staphylococcus aureus ATCC 25923 standart suşu ile enfekte edildikten sonra klorheksidin içeren yara örtüsü uygulandı. Yedinci günün sonunda hayvanlar sakrifiye edilerek yara bölgeleri geniş olarak çıkarıldı. Çıkan doku uzun eksenin orta hattından iki parçaya ayrıldı ve bir parça mikrobiyolojik inceleme için bir doku örneği de yara iyileşmesinin belirlenmesi için histolojik açıdan incelemeye gönderilerek analizler yapıldı. Analizlerin gerçekleştirilmesinde Statistical Package for Social Sciences (SPSS, Versiyon 15.0, Chicago IL.) kullanıldı. Bulgular: Yedinci günün sonunda yapılan histolojik değerlendirmede gruplar arasında kontrol grubunun en düşük yara iyileşme skoruna sahip olduğu görüldü (7,66 ± 0,82). En yüksek yara iyileşme skorunu klorheksidinli yara örtüsü kullanılan grup aldı (11,33 ± 1,75), ikinci sırada rifamisin uygulanan grup yer aldı (10,5 ± 0,55). Enfekte olmayan bu iki grup arasında yara iyileşme skoru (p:0,292) ve komponentlerinin incelenmesinde iki grup arasında istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı. Enfekte edilen grupların incelemesinde de yara iyileşme skorları arasında istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı (p:0,360). Enfekte grupların mikrobiyolojik incelemelerinde rifamisin grubunda bakteriyel koloni sayısı ve gram doku başına düşen bakteriyel koloni miktarı açısından daha yüksek değerler belirlenmiş fakat bu yükseklikte istatistiksel anlamlı farklılık saptanmamıştır (p:0,091, p:0,200). Sonuç: Çalışmamızda hayvan modeli üzerinde yara bakımında kullanılan rifamisin kullanımının enfekte ve enfekte olmayan denekler üzerindeki etkinliği araştırılmıştır. Karşılaştırmak için klorheksidinli yara örtüsü kullanılmıştır. Klorheksidinli yara örtüsü kullanılan gruplarda yara iyileşmesinde ve bakteriyel üremenin sınırlandırılmasında rifamisine göre daha iyi sonuçlar alınmasına rağmen her iki ajan arasında istatistiksel anlamlı fark saptanmadı. Çalışmamız klinik deneyimde kendisine yer bulmuş bu iki ürünün kullanımına ışık tutmaktadır.
Özet (Çeviri)
Introduction: A wound is defined as a disruption of tissue integrity due to various causes. Wound healing is a highly complex process that can be impaired by both endogenous physiopathological processes and exogenous factors such as microorganisms. Microbial colonization is inevitable in both acute and chronic wounds, and in most cases, endogenous bacteria are predominant. Many of these bacteria are potentially pathogenic in the wound environment. Inappropriate local conditions can further promote bacterial proliferation, adversely affecting wound healing. One of the objectives in wound treatment is to restore the host-bacteria balance. This can be achieved most effectively through debridement of devitalized tissue and foreign bodies, controlling bacterial load and inflammation, and ensuring adequate tissue perfusion. Rifamycin has been used in infected wounds and for infection prophylaxis for many years. Currently, wound dressings containing chlorhexidine are also being increasingly utilized in wound management. Although rifamycin is finding its place in wound care, its contribution to wound healing and its indications in various wound types remain controversial, with limited information and studies in the literature. Our study aims to investigate the effect of rifamycin on wound healing in both infected and non-infected wounds using an animal model. Methods: Thirty rats were included in the study and were divided into 5 groups. In the wound model phase, wounds of 1x2 cm in size were created on the dorsal region of the subjects. Group 1 (6 rats): Served as the control group and received saline irrigation. Group 2 (6 rats): Received rifamycin application. Group 3 (6 rats): A wound dressing containing chlorhexidine was applied. Group 4 (6 rats): After the wound was infected with the Staphylococcus aureus ATCC 25923 standard strain, rifamycin was applied. Group 5 (6 rats): After the wound was infected with the Staphylococcus aureus ATCC 25923 standard strain, a wound dressing containing chlorhexidine was applied. At the end of the seventh day, the animals were sacrificed, and the wound areas were excised extensively. The extracted tissue was divided into two parts along the midline of its long axis. One sample was sent for microbiological examination, and the other was sent for histological examination to assess wound healing. Statistical analyses were performed using the Statistical Package for Social Sciences (SPSS, Version 15.0, Chicago, IL). Results: On the seventh day, histological evaluation showed that the control group had the lowest wound healing score (7.66 ± 0.82). The group treated with the chlorhexidine-containing wound dressing had the highest wound healing score (11.33 ± 1.75), followed by the group treated with rifamycin (10.5 ± 0.55). No statistically significant difference was found between these two non-infected groups in terms of wound healing score (p=0.292) and its components. Similarly, in the evaluation of the infected groups, no statistically significant difference was detected between the wound healing scores (p=0.360). Microbiological examination of the infected groups revealed higher bacterial colony counts and bacterial colonies per gram of tissue in the rifamycin group, but this increase was not statistically significant (p=0.091, p=0.200). Conclusion: In our study, the efficacy of rifamycin in wound care was investigated in both infected and non-infected animal models. A chlorhexidine-containing wound dressing was used for comparison. Although better outcomes were achieved in the groups treated with the chlorhexidine-containing dressing in terms of wound healing and limiting bacterial growth, no statistically significant difference was observed between the two agents. Our study sheds light on the use of these two products, which have found their place in clinical practice.
Benzer Tezler
- Fenitoinin infekte yaralara etkisi ve antibakteriyel özelliğinin sorgulanması
The effects of phenytoin on infected wound and evaluation of antibacterial features
CENGİZ MÜFTÜOĞLU
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2003
Genel CerrahiCumhuriyet ÜniversitesiGenel Cerrahi Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. MUSTAFA TURAN
- Topikal olarak uygulanan nitrofurazon ve rifamisinin yara iyileşmesi üzerine etkileri
The influence topically used nitrofurazone and rifamycin on wound healing
İBRAHİM KUTLU SAYDAM
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2002
Plastik ve Rekonstrüktif CerrahiCumhuriyet ÜniversitesiPlastik ve Rekonstrüktif Cerrahi Ana Bilim Dalı
Y.DOÇ.DR. SARPER YILMAZ
- Saç ekimi cilt antisepsisinde povidon iyot ve rifampisinin birlikte kullanımının yara iyileşmesi ve enfeksiyonun önlenmesine etkisi
The effect of combined use of povidone iode and rifampic on wound healing and prevention of infection in hair transplant skin antisepsia
ELİF ASENA SÜTÇÜOĞLU
Yüksek Lisans
Türkçe
2022
HemşirelikBahçeşehir ÜniversitesiCerrahi Hastalıkları Hemşireliği Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. FADİME ÇINAR
- Rapamisin'in ratlarda deneysel olarak oluşturulan intraabdominal adezyonların gelişimi üzerine etkisi
Başlık çevirisi yok
PELİN AKBABA
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2006
Genel CerrahiSağlık BakanlığıGenel Cerrahi Ana Bilim Dalı
DR. METİN ŞAHİN
DOÇ. DR. OSMAN YÜCEL
- Antimikrobiyal ajanların yara iyileşmesi üzerine in vitro ve in vivo etkileri
In vitro and in vivo effects of antimicrobial agents on wound healing
CEM MEHMET BİLEN