Saray Nazırlığı'ndan imparatorluğa Karolenj dış politikası (687-814)
Carolingian foreign policy from the Mayor of the Palace to the emperorship (687-814)
- Tez No: 915138
- Danışmanlar: PROF. DR. FATİH DURGUN
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Tarih, History
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2024
- Dil: Türkçe
- Üniversite: İstanbul Medeniyet Üniversitesi
- Enstitü: Lisansüstü Eğitim Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Tarih Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 406
Özet
Franklar, Merovenj Krallığı'nın iki asırdan fazla süren hakimiyeti altında yerel bir güç olmaktan öteye geçememiştir. Ancak Pepin Ailesi'nin yükselişi ile bu durum köklü bir değişime uğramıştır. Saray Nazırlığı görevini üstlenen II. Pepin, kısa sürede Merovenj Krallığı'nın siyasi birliğini sağlamış ve böylece Pepin Ailesi'nin kesintisiz iktidar dönemi başlamıştır. Bu iktidar, 60 yıl gibi kısa bir sürede Karolenj Krallığı'na ve nihayetinde bir imparatorluğa evrilmiştir. Franklar, Batı Hristiyanlığı'nın lideri haline gelirken ekonomik, sosyal ve askeri anlamda zirveye ulaşmıştır. Bu dönüşümün ana etkeni, II. Pepin ve onu takip eden Karl (Martel), III. Pepin (Kısa) ve Karl'ın (Büyük) istikrarla geliştirdiği idari mekanizmadır. Bu liderler, yıldan yıla güçlenen bir merkezi otorite tesis etmiş ve tüm Frankia'da muhalefeti kontrol altına alarak baskıcı bir iç politika benimsemişlerdir. Pepin Ailesi'nin tahtı ele geçirmesindeki asıl belirleyici faktör, dış politikada izledikleri strateji olmuştur. II. Pepin döneminde Frankia'nın iç mücadelelerle sınırlı olan politik anlayış, zamanla uluslararası arenada daha aktif bir rol üstlenmeye başlamıştır. Çevre hükümdarlarla kurulan ilişkiler, İngiltere'den gelen misyonerler aracılığıyla yeni bir boyut kazanmıştır. Misyonerlere sağlanan siyasi koruma, Karl döneminde askeri başarılarla birleşerek Pepin Ailesi'ni Papalık'ın askeri gücü haline getirmiştir. Aynı dönemde İkonaklazm hareketinin ortaya çıkması, Papalık ile Doğu Roma İmparatorluğu arasındaki bağı koparmış ve bu olaylar Karolenj Krallığı'nın kuruluşuna zemin hazırlamıştır. 751 yılında, Papalık'ın onayıyla III. Pepin, son Merovenj Kralı III. Childericus'u tahttan indirerek kendisi kral olmuştur. Karolenj Krallığı'nın kurulmasıyla Pepin Ailesi'nin yükselişi ivme kazanmıştır. Krallığın sınırları genişledikçe, Karolenj dış politikasının etkisi altındaki aktörlerin sayısı da artmıştır. Endülüs Emevi Devleti, Lombard Krallığı, Abbasi Halifeliği ve Doğu Roma İmparatorluğu gibi güçlerle kurulan ilişkiler, çoğunlukla dostane olmaktan uzak kalmıştır. Ayrıca, Frank hakimiyetini kabul etmeyen Akitanya ve Saksonya gibi bölgeler de diğer tehditler olarak öne çıkmıştır. Karolenj dış politikası, mektuplar, elçiler, hediyeler ve toplanan sinodlar aracılığıyla yürütülmüştür; gerektiğinde ise savaş meydanına inilmiştir. Bu kararlı politika, Karl'ın hükümdarlığında da devam etmiştir. Frank orduları, Endülüs'ten İtalya'ya, Bretonya'dan Panonya'ya kadar geniş bir coğrafyada sınırlarını genişletmiştir. Karl'ın yönetiminde Karolenj dış politikası daha planlı bir şekilde yürütülmüş, Endülüs sınırında savaştan kaçınılırken, Saksonya'ya her yıl düzenli seferler yapılmıştır. Doğu Roma İmparatoru ile Frank Prensesi arasında bir nişan gerçekleştirilmiş, Papalık ile ise güç mücadelesine girilmiştir. Bu süreçte çıkarılan emirnameler, devlet kurumları, ordu yapısı, basılan paralar, toplanan genel kurullar ve sinodlar aracılığıyla Karl, Karolenj Krallığı'nı ve kendisini bir imparatorluğa hazırlamıştır. Onlarca yıl süren bu süreçte dış politikada elde edilen başarılar, sonunda Karl'ı 800 yılının Noel'inde Roma'da İmparator ilan etmiştir. Bu çalışmanın amacı, VII. yüzyılın sonunda saray nazırlığını devralan bir ailenin nasıl olup da bir asır içinde imparatorluğa dönüştüğünü açıklamaktır. Elbette bu süreçte birçok etmen Pepin Ailesi'nin yükselişine katkıda bulunmuştur. Genişleyen sınırlar, büyüyen ekonomi ve iç politikada sağlanan birlik bunlara örnek gösterilebilir. Ancak, çalışmamızda görüleceği gibi, Pepin Ailesi'nin imparatorluğa giden macerasında esas faktör, Karolenj dış politikasının gücüdür. Saray Nazırlığı döneminde bir sorun olan muhalefet ve hükümdar olma hakkının yalnızca Merovenj Ailesi'ne ait olduğu düşüncesi, dış politikada kazanılan güç sayesinde yıkılmış; Doğu Roma İmparatoru'nun tek imparator olduğu iddiası da bu güçle çürütülmüştür.
Özet (Çeviri)
The Franks, under the over two-century-long rule of the Merovingian Kingdom, remained a local power, unable to extend their influence further. However, this situation underwent a profound transformation with the rise of the Pippinid family. Pippin II, who assumed the office of Mayor of the Palace, swiftly consolidated the political unity of the Merovingian Kingdom, thereby initiating an uninterrupted period of Pippinid rule. This rule, within a span of merely 60 years, evolved into the Carolingian Kingdom and eventually an empire. The Franks reached the pinnacle of their economic, social, and military power while becoming the leaders of Western Christianity. The primary driver of this transformation was the administrative structure consistently developed by Pippin II and his successors, Charles (Martel), Pepin III (the Short), and Charlemagne. These leaders established a steadily strengthening central authority and adopted a repressive domestic policy by controlling opposition throughout Francia. The decisive factor in the Pippinid family's seizure of the throne was their strategy in foreign policy. During the reign of Pippin II, Francia's political focus, which had been limited to internal struggles, gradually expanded to play a more active role on the international stage. Relations with neighboring rulers were enhanced through interactions with missionaries from England, which brought a new dimension to their policy. The political protection extended to these missionaries combined with military successes during Charles Martel's reign, transforming the Pippinid family into the military power of the Papacy. Simultaneously, the emergence of Iconoclasm led to a complete rupture between the Papacy and the East Roman Empire, laying the groundwork for the establishment of the Carolingian Kingdom. In 751, with the Papacy's approval, Pippin III deposed the last Merovingian king, Childeric III, and assumed the throne. The establishment of the Carolingian Kingdom accelerated the rise of the Pippinid family. As the kingdom's borders expanded, the number of actors involved in Carolingian foreign policy also increased. Relations with the Umayyad Caliphate of al-Andalus, the Lombard Kingdom, the Abbasid Caliphate, and the East Roman Empire were mostly adversarial. Moreover, regions such as Aquitaine and Saxony, which resisted Frankish domination, emerged as additional threats. Carolingian foreign policy was conducted through letters, envoys, gifts, and councils, but when necessary, military action was also employed. This assertive policy continued under the reign of Charlemagne. The Frankish armies expanded their borders from al-Andalus to Italy and from Brittany to Pannonia. Under Charlemagne's leadership, Carolingian foreign policy became more systematically organized. While avoiding war on the al-Andalus frontier, annual campaigns were conducted against Saxony. A betrothal between a Frankish princess and the East Roman Emperor was arranged, while a power struggle with the Papacy ensued. During this period, Charlemagne prepared the Carolingian Kingdom and himself for emperorship through the issuance of decrees, establishment of state institutions, restructuring of the military, minting of coins, and the convening of general assemblies and synods. These decades of foreign policy success culminated in Charlemagne being declared Emperor in Rome on Christmas Day in the year 800, mirroring his father Pippin's coronation as king half a century earlier. The aim of this study is to elucidate how a family that assumed the office of Mayor of the Palace at the end of the 7th century transformed into an imperial dynasty within a century. Naturally, various factors contributed to the rise of the Pippinid family during this process; expanding borders, a growing economy, and internal political unity are notable examples. However, as this study will demonstrate, the essential factor in the Pippinid family's journey towards empire was the strength of Carolingian foreign policy. The opposition faced during the period of the Mayor of the Palace and the notion that the right to rule belonged solely to the Merovingian family, as well as the claim that the East Roman Emperor was the only legitimate emperor, were both overturned through the power gained in foreign policy.
Benzer Tezler
- Ahmet Reşit Rey'in hayatı ve eserleri üzerine bir inceleme
The Investigation of Ahmet Reşit Rey's life and his works
GÜRHAN ŞEN
Yüksek Lisans
Türkçe
2001
BiyografiDokuz Eylül ÜniversitesiOrtaöğretim Sosyal Alanlar Eğitimi Ana Bilim Dalı
Y.DOÇ.DR. SABAHATTİN ÇAĞIN
- Selim Melhame Paşa'nın nazırlığı döneminde Osmanlı madenleri
Ottoman mines during the ministry period of Selim Melhame Pasha
ÜMİT KAAN ŞAHAN
- Changing status of the Carolingian rulers: Reflections on titulature and legitimacy, from early periods to the death of Charlemagne
Karolenj hükümdarlarının değişen statüsü: Unvanlara yansıma ve meşruiyet, erken dönemlerden Şarlman'ın ölümüne
EGE BARIŞ KANIK
Yüksek Lisans
İngilizce
2021
Tarihİhsan Doğramacı Bilkent ÜniversitesiTarih Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ DAVID E. THORNTON
- Bir Tanzimat bürokratı ve diplomatı olarak Aleksandır Karatodori Paşa (1833- 1906)
As a Tanzimat bureaucrat and diplomat Alexander Charatheodory Pacha (1833- 1906)
MAHMUT AKPINAR