İstanbul Üniversitesine bağlı Tıp Fakültelerinde Çocuk Sağlığı Ve Hastalıkları Anabilim Dalları ile Travma Ve Acil Cerrahi Birimlerinde gören yapan son dönem Tıpta Uzmanlık Öğrencilerinin çocuk ihmali ve istismarı konusunda bilgi, deneyim ve davranışlarını belirleme araştırması
To investigate the knowledge, skills and attitudes of residents who are being trained in the fourth or fifth year of residency at the Departments of Pediatrics, and Trauma and Emergency Surgery Units in both Medical Faculty belonging to The University of İstanbul.
- Tez No: 224436
- Danışmanlar: PROF. DR. SERPİL UĞUR BAYSAL
- Tez Türü: Tıpta Uzmanlık
- Konular: Aile Hekimliği, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları, Family Medicine, Child Health and Diseases
- Anahtar Kelimeler: Çocuk, Hekim, İstismar, İhmal, Eğitim, Child, Physician, Abuse, Neglect, Education
- Yıl: 2008
- Dil: Türkçe
- Üniversite: İstanbul Üniversitesi
- Enstitü: Tıp Fakültesi
- Ana Bilim Dalı: Aile Hekimliği Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 132
Özet
Amaç: Ülkemizde, çocuk istismarını önlemeye yönelik çalışmaların ve eğitim çabalarının yaygınlaşmasına karşın istismara uğrayan çocuk sayısı artmakta, istismarla karşılaşan çocuğun tedavisi ve korunması için bakım sorunları henüz aşılamamaktadır. Araştırmamız, çocuk istismarı ve ihmali (ÇİVİ) olgularında önemli rol oynayan hekimlerin konuya ilişkin bilgi, yaklaşım ve deneyimlerini belirlemek amacı ile yapıldı.Metot: Araştırma evrenini, İstanbul Üniversitesi, İstanbul ve Cerrahpaşa Tıp Fakülteleri'nde Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalları ile Travma ve Acil Cerrahi Birimleri'nde uzmanlık eğitimlerinde üç yıl tamamlamış uzmanlık öğrencileri oluşturdu. Veriler, Araştırmacı tarafından geliştirilen, 19 başlık altında toplam 68 soruyu kapsayan, ?İstanbul Üniversitesine Bağlı Tıp Fakültelerinde Çocuk Sağlığı Ve Hastalıkları Anabilim Dalları İle Travma Ve Acil Cerrahi Birimlerinde Gören Yapan Son Dönem Tıpta Uzmanlık Öğrencilerinin Çocuk İhmali Ve İstismarı Konusunda Bilgi, Tutum Ve Davranışlarını Belirleme Araştırması Anket Formu? kullanılarak elde edilmiştir.Verilerin istatistiksel analizinde, tanımlayıcı istatistiksel metotların (Ortalama, Standart Sapma) yanı sıra, niceliksel verilerin karşılaştırılmasında iki grup için Student's t testi, ikiden fazla grup değerlendirmelerinde ANOVA Testi uygulandı.Bulgular: Araştırmaya 27'si kadın, 49'u erkek, 76 hekim katıldı. 37'si pediatride, 39'u travma ve acil cerrahide görevliydi. Hekimlerin yaş ortalaması 29,4 yıl (27- 37 yıl); çocuk sahibi olanların oranı % 18,4 idi. Uzmanlık süresi dört yıl ve daha az olanların oranı % 65,8; dört yıldan fazla olanların oranı % 34,2 bulundu. Hekimlerin % 93,4'ünün ayırıcı tanı listesinde ÇİVİ yer almıştı; %72,4'ü tanı koymuştu. Son altı ayda bildirilen vaka sayısı 62 idi. Bildirim yapılan yerlerin başında hastane polisi gelmekteydi. Bunu, sosyal hizmetler ve çocuk esirgeme kurumu( SHÇEK), savcılık, çocuk polisi izlemekteydi. Çocuk dostu muayene ortamının gereğini bilen hekim oranı % 92,1; koruma gereksinimini bilen hekim oranı % 59,2 idi. ÇİVİ konusunda bilgisini yeterli düzeyde bulanların oranı % 14,5; eğitim gereksinimi duyanların oranı % 93,4 bulundu. Hekimlerin çocuk istismarı olgularına yaklaşımlarında, bölümler arasında, cinsiyete, çocuk sahibi olma durumuna ve uzmanlık eğitim süresine göre anlamlı farklılık belirlenmedi. Çocuk ihmalini tanımada ise, bölümler arasında anlamlı fark bulundu (p< 0,05 ).Sonuç: Hekimlerin, ÇİVİ olgularında bilgi, yaklaşım ve deneyimlerinin en yüksek düzeyde bulunduğu alanlar, genel yaklaşım ile istismara uğrayan çocuğun gereksinimleridir. En düşük düzeyde olanlar, çocuk ihmalini tanıma ve ÇİVİ'ye yol açan risk etkenleri konusundadır. Hekimlerin büyük çoğunluğu ÇİVİ konusunda eğitim gereksinimi duymaktadırlar. Sosyal hizmetlerle ve çocuk polisi ile işbirliğine önem verilmelidir.
Özet (Çeviri)
Aim: The aim of this study was to determine the knowledge, experience and approach of the physicians which have an important role on the cases with child abuse and neglect admitted at the hospital.Method: This research was carried out among residents at the Departments of Pediatrics, and Trauma and Emergency Surgerey Units in both Medical Faculty belonging to The University of İstanbul. Because of all physicians who are being trained in the fourth or fifth year of residency were involved in the study, any examplification was not used. The research data was collected using ?The Inquiry Form Determining Knowledge, Experiences and Attitudes of the Physicians on Child Abuse and Neglect, developed by the researcher including 68 questions under 19 headings. For the evaluation of the data, to compare the quantified data, Oneway Anova Test (in the evaluation of more than two groups) and Student?s t Test (in the comparison of two groups) were used in addition to descriptive statistical methods (average ± standart deviation).Findings: 76 physicians (27 women, 49 men) participated into the research. 37 of these physicians were working in Pediatrics and 39 of them were working in Trauma and Emergency Surgery. Average age was 29,4 (27-37) years. 18,4 percent of them were parents. The rate of physicians who have four years or less period of residency was 65,8% and who have more than four years at residency was 34,2%. In the differential diagnosis lists of the 93,4 percent of the phyisicians, diagnosis of child abuse and neglect had took place; 72,4 percent of them had diagnosed child abuse and neglect. The number of cases reported in the last six months were 62. Reports were most often made to the police of the hospital. Social Services and Child Protection Council, public prosecuters and child police were on the second rank in reporting. The rate of the physicians who were aware of the child friendly examination was 92,1%. The rate of the physicians who were aware of the protection need of children was 59,2%. The rate of the physicians who found their knowledge about child abuse and neglect as sufficient was 14,5% and who stated educational needs was 93,4%. Physicians? approach to child abuse did not change according to the department, sex, parenting status or to the duration of residency. On the other hand, knowledge and experiences about child neglect were significantly different among departments.Conclusion: Physicians? approach, knowledge and experience about child abuse and neglect were especially in the highest level, in the areas of child?s needs and general approach; and are in the lowest level on awareness of child neglect and risk factors. Most of the physicians were in need of education on child abuse and neglect. The importance of collaboration with police and social services should be emphasized.
Benzer Tezler
- Türkiye'de Aile Hekimliği anabilim dalları ve kliniklerinde yapılmış olan anne sütü ile ilgili tezlerin içerik analizi
Content analysis of thesis related to breast milkwhich was done in family medicine departments andclinics in Turkey
ÖMER ELKIRAN
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2022
Aile HekimliğiSağlık Bilimleri ÜniversitesiAile Hekimliği Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. İSMAİL KASIM
- Hekimlerin mezuniyet öncesi ve mezuniyet sonrası İş Sağlığı Eğitimi dünyadan örnekler ülkemizdeki durum ve öneriler.
Occupational health education in Turkey: findings of a field research on Turkish physicians
GÖNÜL MALAT
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
1995
Halk Sağlığıİstanbul ÜniversitesiHalk Sağlığı Ana Bilim Dalı
PROF. DR. H. HİLMİ SABUNCU
- Diş hekimlerinin diş hekimliği hizmetinde rekabet ve reklama yönelik değerlendirmeleri
Başlık çevirisi yok
DİDEM ÖNER ÖZDAŞ
Yüksek Lisans
Türkçe
2001
Sağlık Kurumları YönetimiMarmara ÜniversitesiSağlık Kurumları Yöneticiliği Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. SİBEL KALAÇA
- Sağlık hizmetlerinde iletişimin önemi: Ampirik bir çalışma
The importance of communication in health services: An empirical study
TANYA AGOPYAN
Yüksek Lisans
Türkçe
2016
HastanelerBeykent Üniversitesiİşletme Yönetimi Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. VOLKAN ÖNGEL
- Üniversite hastanelerinde ölçek ekonomileri yaklaşımının geçerliliği
Başlık çevirisi yok
SEMA ŞENTÜRK
Yüksek Lisans
Türkçe
2017
Sağlık Kurumları YönetimiÜsküdar ÜniversitesiSağlık Yönetimi Ana Bilim Dalı
PROF. DR. HAYDAR SUR