1945 sonrası İtalyan sinemasında faşizm eleştirisinin estetik politikası
Aesthetic politics of fascism criticism in the post-1945 İtalian cinema
- Tez No: 636760
- Danışmanlar: DOÇ. DR. SABİRE SOYTOK
- Tez Türü: Yüksek Lisans
- Konular: Güzel Sanatlar, Sahne ve Görüntü Sanatları, Fine Arts, Performing and Visual Arts
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2020
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Dokuz Eylül Üniversitesi
- Enstitü: Güzel Sanatlar Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Film Tasarımı Ana Sanat Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 259
Özet
Sinema; faşizmi, faşizme karşı yürütülen mücadelelerin direnişini, bastırılmış veya gerçekleşememiş olan devrimin tutkusunu; içerik ve biçim olarak bir film ile 'hatırlatma' imkanı sunar. Faşizmin yeniden dirilme olasılığının, ezilenlerin-emekçilerin özgürleşme olasılığının önüne geçme ihtimalinin hala diri tutulduğu bir çağda bu konuda filmler yapılmasına duyulan ihtiyaç her zamankinden çoktur. '1945 Sonrası İtalyan Sinemasında Faşizm Eleştirisinin Estetik Politikası' başlıklı bu çalışma, faşizmin bir doktrin olarak kurumsallaştığı ve anti-faşist mücadelelerle yenilgiye uğratıldığı İtalya'da, Yeni Gerçekçilik sonrası faşizmle yüzleşen filmlerin estetik politikası üzerine araştırma ve analizleri içermektedir. Rossellini'den sonra da İtalyan sinemasının her döneminde, faşizmle yüzleşme ve anti-faşist mücadele, yönetmenlerin tercih ettiği konuların arasında ön sıralarda yerini almıştır. Faşizm eleştirisinin estetik politikasını oluşturduğunu düşündüğümüz filmlerin, faşizmi doğrudan yaşayan bir kuşağın değil; geçmişe belirli mesafe ile bakabilen yeni bir kuşağın film yaptığı, 1970'li yılları kapsadığı görülmüş, bu nedenle II. Dünya Savaşı sonrası yapılan filmler tercih edilmiştir. 1900 (Novecento, Bernardo Bertolucci, 1976), Konformist (Il Conformista, Bernardo Bertolucci, 1970), Özel Bir Gün (Una Giornata Particolare, Ettore Scola, 1977), İsa Eboli'de Durdu (Cristo si è fermato a Eboli, Francesco Rosi, 1979) filmleri, estetik politika, sinema ve faşizm bağlamında çözümlenmiştir. Faşizmin argümanlarını ve bu argümanlar üzerinden geliştirdiği içi boşaltılarak şişirilmiş 'değerler sistemini' eleştiren bu dört filmin çözümlemeleri ile sinemanın, toplumların geçmişleri ile yüzleşmesinde olumlu bir rol oynayabileceği ve böylelikle kuşaktan kuşağa aktarılan görme-düşünme biçimlerinin değişmesine ön ayak olabileceği yaptığımız film analizleriyle ortaya konmuştur.
Özet (Çeviri)
Through the content and form of a film, cinema provides the opportunity to 'recall' fascism, the struggle against fascism, the passion of the suppressed or unrealised revolution. In an era, when there is a possibility for a revival of fascism, when its potential of preventing the possibility of the liberation of the oppressed and the toilers is still kept alive, the need for films on this subject is bigger than ever. This thesis entitled 'Aesthetic Politics of Fascism Criticism in the Post-1945 Italian Cinema' includes a study and analysis on the aesthetic politics of films after Neorealism that confront fascism in Italy, where fascism was institutionalized as a doctrine and was defeated through anti-fascist struggle. Confronting fascism and anti-fascist struggle have remained among the most preferred subjects amidst the directors in every period of Italian cinema after Rosselini. It has been observed that the films, criticism of fascism of which constitute their aesthetic politics in our view, are produced not by the generation that lived through fascism but in 1970s by a new generation that can take a more distant look at the past. For this reason, films that are produced after World War II were selected. The films entitled 1900 (Novecento, Bernardo Bertolucci, 1976), The Conformist (Il Conformista, Bernardo Bertolucci, 1970), A Special Day (Una Giornata Particolare, Ettore Scola, 1977), Christ Stopped at Eboli (Cristo si è fermato a Eboli, Francesco Rosi, 1979) were analysed within the context of aesthetic politics, cinema and fascism. Our analyses of these four films, which criticize the arguments of fascism and its emptied and bloated 'system of values' that emerged based on these arguments, have revealed that cinema can play a positive role for the confrontation of societies with their past and can thus lead the way in changing the forms of seeing and thinking that are passed down from generation to generation.
Benzer Tezler
- Italian furniture design after 1945
Başlık çevirisi yok
SEDEF AKSOY
Yüksek Lisans
İngilizce
1992
İç Mimari ve Dekorasyonİhsan Doğramacı Bilkent ÜniversitesiDOÇ. DR. YILDIRIM YAVUZ
- A Comparative cultural and socio-political analysis of post-war Italian and Turkish societies in the context of realism in cinema
Savaş sonrası Türk ve İtalyan toplumlarının sinemada gerçekçilik bağlamında karşılaştırmalı kültürel ve toplumsal analizi
ASLI DALDAL
- Turkish-British relations in world war II: Strategies and priorities (1939-1945)
İkinci Dünya Savaşı'nda Türk-İngiliz ilişkileri: Stratejiler ve öncelikler (1939-1945)
HAKAN ÖZDEN
Doktora
İngilizce
2013
TarihYeditepe ÜniversitesiSiyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
PROF. DR. MESUT HAKKI CAŞIN
- II. dünya savaşı ve sonrası Rodos ve İstanköy adasından Anadolu'ya yapılan göçler ve göç edenlerin adaptasyon süreci
II. the migration and adaptation process of migrers from Anatolia to the Anatolia
SEZEN DOĞRUER
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
TarihDokuz Eylül ÜniversitesiAtatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. MEHMET EMİN ELMACI
- 1945 sonrası İtalya'da opera-siyaset etkileşimi-Luigi Nono'nun operalarının incelenmesi
Interaction between opera and politics in Italy, after 1945- a survey of Luigi Nono's operas
ELİF AKTUĞ