Türk ceza hukukunda banka veya kredi kartlarının kötüye kullanılması suçu
The misuse of debit or credit cards in Turkish criminal law
- Tez No: 674131
- Danışmanlar: DOÇ. DR. EMİNE EYLEM AKSOY RETORNAZ
- Tez Türü: Yüksek Lisans
- Konular: Hukuk, Law
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2021
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 195
Özet
Bu tez çalışmasının konusu Türk Ceza Hukukunda banka veya kredi kartlarının kötüye kullanılması suçudur. Bu suç TCK md. 245'te tanzim edilmiştir. Bu maddede esas itibariyle üç ayrı suç yer almaktadır. Bunlar birinci fıkrasındaki başkasına ait gerçek bir banka veya kredi kartının kullanılması yoluyla hukuka aykırı yarar sağlama suçu; ikinci fıkrasındaki sahte banka veya kredi kartı üretme suçu ve üçüncü fıkrasındaki sahte banka veya kredi kartı kullanma suretiyle hukuka aykırı yarar sağlama suçudur. Maddenin dördüncü ve beşinci fıkralarında, birinci fıkra için uygulanacak olan şahsi cezasızlık sebepleri ve etkin pişmanlık hali düzenlenmiştir. Çalışmada, bu suçların unsurları, yargının uygulaması ve öğreti doğrultusunda detaylıca açıklanırken görüş birliği sağlanamamış olan tartışmalı konular üzerinde durulmuştur. TCK md. 245'te yer alan suçların kapsamının daha iyi belirlenmesi için ilk bölümde bu suçlara ilişkin temel kavramlar açıklanmıştır. Bu madde kanunun sistematiğine uygun olarak bilişim suçlarıyla beraber düzenlenmiştir. Bilişim suçları, işleniş şekilleri, takibi ve etkileri açısından geleneksel suçlardan farklılık arz ettiği için kendine has düzenlemeler gerektirmektedir. Bilişim sistemi özelliği taşıyan ATM, POS cihazı, bilgisayar veya telefonlar vasıtasıyla kullanılabilen banka veya kredi kartları bu çalışmada incelenen suçların konusunu oluşturmaktadır. Doktrinde bu suçun esas itibariyle malvarlığına karşı işlendiği için koruduğu hukuki değerin mülkiyet hakkı olduğu ve malvarlığına karşı suçlar bölümünde düzenlenmesi gerektiği belirtilmektedir. Ancak bu kartların kullanılması bir bilişim sisteminin kullanılmasını zorunlu kıldığı için suç bir bilişim suçu özelliği taşımaktadır. Ayrıca TCK md. 245'te yer alan üç ayrı suçtan özellikle ikinci fıkrada yer alan suçun malvarlığına karşı işlenen bir suç özelliği taşımadığının kabul edilmesi gerekir. Kanun koyucu, bilişim suçlarını koruduğu menfaate göre farklı bölümlerde düzenlemek yerine, bu suçların ayrı bir bölümde bir arada düzenlenmesi yöntemini benimseyerek birbirinden farklı menfaatleri koruyan bu üç suçu bir arada düzenlemiştir. Dolayısıyla koruduğu hukuki yarar açısından karma nitelikte olan bu üç suçun düzenlendiği bölümün doğru olduğu kabul edilmiştir. Suçun düzenlenmesi ve yorumlanması açısından yol gösterici olan, özellikle bilişim suçu niteliğine ilişkin doktrinde yapılan tartışmaların anlaşılması için bilişimle ilgili temel kavramların açıklanması gerekmektedir. Bu sebeple temel kavramlar isimli birinci bölümün ilk kısmında bilişimle ilgili kavramlar açıklanmıştır. Günümüzde banka ve kredi kartlarının kartlı ödeme sisteminin bir aracı olarak nakit ödemeksizin mal ve hizmet satın alma imkanı sunması sebebiyle alışveriş hayatında kullanımı oldukça yaygınlaşmıştır. Kartlı ödeme sistemin nesneleri olan banka ve kredi kartları, inceleme konusu suçun konusunu oluşturmaları sebebiyle tanımlanması zorunluluk arz eden kavramlardır. Bu sistemin süjeleri ise sistemi kuran ve içinde yer alarak sistemin işlemesini sağlayan taraflardır. Birinci bölümün ikinci kısmında kartlı ödeme sistemi içerisinde yer alan özneler ve süjeler açıklanarak suçun konusu ve mağduru gibi unsurlarının ve suçun işlenişinin etkilerinin daha açık bir şekilde anlaşılması amaçlanmıştır. TCK md. 245 hüküm altına alınan üç suç bu çalışmada sırasıyla incelenmiştir. İlk olarak gerçek banka veya kredi kartının kötüye kullanılması birinci fıkrada düzenlenmiştir. Bu suç ile başkasına ait gerçek bir banka veya kredi kartının hamilinin veya kartın kendisine verilmesi gereken kişinin rızasına aykırı olarak kullanılması suretiyle yarar sağlanması ile oluşmaktadır. Çalışmanın ikinci bölümünde bu suçun unsurları, doktrin ve Yargıtay uygulaması ışığında değerlendirilmiştir TCK md. 245'in yürürlüğe girmesinden önce bu suç kapsamında kalacak fiiller eTCK md. 525/b-2 maddesinde yer alan bilişim sistemi aracılığıyla hukuka aykırı yarar elde edilmesi suçu altında cezalandırılmaktaydı. Bu hüküm tam olarak bugünkü düzenleme ile örtüşmemektedir. YCGK bir kararında banka veya kredi kartlarıyla hukuka aykırı yarar elde edilmesi eTCK m. 525/b-2 kapsamında değerlendirmiştir. Bu karardan sonra da özellikle kartın ele geçirilmesinde farklı yöntemler kullanıldığı olaylarda, öğretide bu maddenin bu tür fiilleri kapsayıp kapsamadığı yönündeki tartışmalar devam etmiştir. Doktrinde ve uygulamada yer alan tartışmaları erdirebilmek amacıyla 5237 sayılı TCK md. 245'te banka veya kredi kartlarının kötüye kullanılması suçu düzenlenmiştir. Madde gerekçesinde de bu durum hırsızlık, dolandırıcılık, güveni kötüye kullanma ve sahtecilik suçları ile aynı amacı taşıyan ve aynı hukuki değerleri koruyan suç olarak düzenlendiği ifade edilmiştir. Çalışmada her üç suç açısından da fiillerin çeşitli icra şekillerine göre değişen farklı yöndeki yargı kararları ve öğretide yer alan çalışmalar incelenerek suçun getiriliş amacına erişilip erişilmediğinin tespiti üzerinde durulmuştur. Teknolojik gelişmeler sayesinde banka ve kredi kartlarının internet üzerinden kullanılmasını sağlayan altyapı oluşturulmuş ve böylece kart fiziksel olarak elde bulunmasa dahi kart bilgileri ile işlem yapılabilir hale gelmiştir. Yargıtay, bir şekilde ele geçirilmiş olan kredi kartı bilgilerinin rızaya aykırı kullanımıyla yarar sağlanması fiillerini TCK md. 245/1'de yer alan suç kapsamında kabul etmektedir. Ancak elektronik bankacılık ile banka kartı bilgileri üzerinden hukuka aykırı yarar sağlanması halinde bu suçun oluşmadığını kabul etmektedir. Çalışmada banka kartı ve kredi kartı tanımları yapılarak ve kartlı ödeme sistemleri açıklanarak kartların uygulama alanlarının giderek geliştiği ilk bölümde açıklanarak kredi kartı bilgileri gibi banka kartı bilgilerinin de internet bankacılığında kullanılabildiği ve kart üzerinde tasarrufta bulunma imkânı verdiği gösterilmeye çalışılmıştır. Bu anlamda iki kart arasında bir fark bulunmadığı için banka veya kredi kartı bilgilerinin ele geçirilmesi de kartın ele geçirilmesi kapsamında kabul edilmeli ve bu bilgilerin rızaya aykırı kullanımı sonucu hukuka aykırı yarar elde edilmesi halinde bu suçun oluşacağı kabul edilmelidir. TCK md. 245/1'de yer alan suçun oluşması için hamilin veya teslimden önce kendisine kart verilmesi gereken kişinin rızasına aykırı kullanılması gerekmektedir. Rızanın yokluğunun kastın kapsamı içerisinde yer alan maddi unsur içerisinde mi yoksa hukuka aykırılık unsuru içerisinde mi kabul edilmesi gerektiği konusunda doktrinde farklı görüşler mevcuttur. Burada bir hukuka uygunluk sebebi olan rıza tipte yer alan bir unsur olan kartın kullanılması hareketini niteleyecek şekilde kullanılmıştır. Rızaya aykırı kullanım ifadesi, suçun tamamını niteleyen genel bir ifade olarak değil, yalnızca tipik hareketi niteleyen özel bir ifade olarak kullanıldığı için rızanın yokluğunun, vurgu yapmak ve hakime yol göstermek amacıyla değil tipik harekete dahil edilmek amacıyla düzenlendiği kabul edilmelidir. Bu sebeple rıza incelemesi maddi unsur içerisinde yapılmıştır. TCK md. 245/1'de yer alan suçun zincirleme olarak işlenmesi mümkündür. Bu durumun tespitinde mağdur kavramı önem kazanmaktadır. Yargıtay'ın, kart sayısınca suç oluşacağını ve birden fazla kartın kullanılması halinde birden fazla suç oluştuğunu; aynı kişinin farklı bankalara ait kartlarının kullanıldığı durumlarda zincirleme suç oluşmayacağını ve banka sayısınca suç oluşacağını kabul ettiği farklı yönde kararlar vermiştir. Daha sonra 2011 tarihli YCGK kararı ile TCK md. 245/1'de yer alan suçun mağdurunun malvarlığında azalma meydana gelen kart hamili olduğu, dolayısıyla aynı kişiye hamilin farklı banka veya kredi kartlarının farklı zamanlarda kullanılması durumunda zincirleme suç hükmünün uygulanacağı kabul edilmişse de bu karardan sonra da kartın hamile teslim edilmeden önce kötüye kullanılması suretiyle yarar sağlandığı durumlarda, bankanın mağdur olduğu ve farklı zamanlarda kullanıldığı takdirde zincirleme suç hükmünün uygulanması gerektiği yönünde kararlar verilmeye devam etmiştir. Yine kartın tesliminden önce işlenen suçlarda, etkin pişmanlık hükmünün uygulanması için mağdur olan bankanın rızasının aranması gerektiği belirtilmektedir. Ancak suç kartın tesliminden sonra işlenmişse, kart hamili mağdur kabul edilerek, buna göre zincirleme suç hükümleri uygulanmaktadır. Bu suçun mağduru genelde kart hamilidir. Ancak kart hamile teslim edilmemiş ve kart numarasının bildirilmemiş olduğu aşamada kart hamilinin hamilin karta yönelik sorumluluğu henüz doğmadığı için malvarlığında azalma olan kart çıkaran kuruluş mağdur olarak kabul edilecektir. Kart hamilinin malvarlığında azalma olduğunda, tek bir hamilin kartlarının, bir suç işleme kararının icrası kapsamında farklı zamanlarda kullanılması veya kullandırılması ve yarar elde edilmesi halinde bu suç zincirleme olarak işlenmektedir. Aynı hamilin kartlarının, farklı kuruluşlar tarafından çıkarılmış olması suç sayısı açısından önem arz etmemektedir. Ancak, birden fazla hamilin kartı kullanılıyorsa hamil sayısı kadar suç oluşacaktır. Buna karşılık bankanın zarara uğradığı durumlarda aynı bankaya karşı farklı zamanlarda bu suçun işlenip işlenmediği incelenerek karar verilecektir. Aynı bankaya ait birden fazla kartın farklı hamillere ait olması önem arz etmeyecektir. Birden fazla bankaya ait kart kötüye kullanıldığında ise banka sayısınca suç oluşacaktır. Kartın ele geçirilme yöntemine göre farklı suç tiplerinin oluşup oluşmayacağı yönündeki tereddütleri gidermek adına birinci fıkrada“her ne suretle olursa olsun”kartı ele geçiren kişiden bahsedilmektedir. Ancak bu düzenlemeyle tam olarak tartışmaların önüne geçilememiş ve kart başka bir suç aracılığıyla ele geçirildiğinde, bu suç ile TCK md. 245/1'de yer alan suç arasındaki ilişkinin ne olacağı tartışılmaya devam etmiştir. Çalışmada özellikle doktrinde tartışılan bileşik suç veya fikri içtima ilişkisi bulunup bulunmadığı sorunları üzerinde durulmuştur. Kartın ele geçirilmesine yönelik hareketlerin suç tipindeki hareket unsuru içerisinde kabul edilmesini gerektirecek bir açıklıkta düzenlenmediği tespit edilmiştir. Suçun icra hareketi bir şekilde ele geçirilen kartın rızaya aykırı kullanılmasına yönelik hareketlerle başlar. Dolayısıyla bu aşamada işlenen suç ayrı bir suçu oluşturacaktır ve bu aşamada yakalanan ve kartı kullanmaya yönelik hareketlerde bulunamayan kişi açısından henüz icra hareketlerine başlamadığı için teşebbüs hükümleri uygulanamayacaktır. Bu sebeple kartın ele geçirilmesi ayrı bir suç teşkil ettiğinde, bu suçlar arasında gerçek içtima ilişkisi bulunduğunun kabul edilmesi ve hem kartı ele geçirirken işlenen suçtan hem TCK md. 245'ten ayrı ayrı ceza verilmesi gerekmektedir. Maddenin ikinci fıkrasında düzenlenen başkalarına ait banka hesaplarıyla ilişkilendirilerek sahte banka veya kredi kartı üretilmesi, satılması, devredilmesi, satın alınması veya kabul edilmesi suçu, ilk fıkradan farklı olarak gerçek bir banka veya kredi kartı üzerinde değil başkalarının banka hesabıyla ilişkilendirilerek üretilen sahte banka veya kredi kartlarının üzerinde işlenmektedir. Üçüncü bölümde TCK md.245/2'de yer alan suç detaylı olarak açıklanmıştır. TCK md. 245/2'de yer alan suçun bağlı hareketli bir suç olması sebebiyle bu fıkrada sayılan hareketler dışında kalan sahte kartın bulundurulması gibi başka hareketlerin bu suçu oluşturmadığını kabul etmek gerekmektedir. Doktrinde kartı kabul etmenin, kartı bulundurmayı da kapsayıp kapsamadığı tartışılmıştır. Kabul etme kavramı, bir başkasından alınmasıyla kartın el değiştirdiği durumlarda söz konusudur. Ancak kart bulunmuşsa yahut çalınmışsa kartın kabul edildiğinden söz edilemez. Bu sebeple yalnızca sahte kartı bulundurduğu için kişiye sahte kartı kabul ettiği gerekçesiyle ceza verilmesi kanunilik ilkesine aykırı olacaktır. Gerçek olmayan müracaat yoluyla TCK md. 245/2'de yer alan suçun işlenmesinde, sahte bilgilerle kart başvurusunda bulunulmakta veya sahte belge sunulmasa dahi başkası adına yetkisiz olarak kart başvurusunda bulunulmaktadır. Bu yolla üretilen kartın, sahte kart olup olmadığı ve bu suç tipini oluşturup oluşturmadığı konusunda doktrinde farklı görüşler vardır. Konuyla ilgili doktrindeki görüşler ve Yargıtay uygulaması açıklanarak farklı bir bakış açısı getirilmeye çalışılmıştır. Kart başvurusu yapan ve kart sözleşmesini imzalayan kişi ile adına kart çıkarılan kişi aynı değildir. Aynı zamanda sözleşmeyi kuran irade adına kart çıkarılan kişinin iradesi olmadığı için kart sözleşmesi geçersizdir. Burada da gerçek olmayan bir irade ile geçersiz bir sözleşmeye dayalı üretilmiş sahte bir kart vardır. Bu kartı üreten kuruluş ise araç olarak kullanılmaktadır. Bu sebeple başkasına ait bilgilerle banka veya kredi kartı yahut bunlara bağlı ek kart çıkarılması halinde fail, dolaylı fail olarak TCK md. 245/2'de yer alan suçu icra edildiği kabul edilmiştir. Maddenin üçüncü fıkrasında yer alan sahte olarak oluşturulan banka ve kredi kartlarının kullanılması suretiyle yarar sağlama suçu da ikinci fıkrada olduğu gibi sahte kart üzerinde işlenmektedir ancak suç konusu sahte kartın başkasının hesabıyla ilişkilendirilmiş olması gerekmemektedir. İlk fıkrada yer alan suçta olduğu gibi bu suçta da suç konusu kartların kullanılması ve yarar elde edilmesiyle suç oluşmaktadır. Dördüncü bölümde TCK md.245/3'te yer alan suç detaylı olarak açıklanmıştır. TCK m. 245'in 2. ve 3. fıkrasında yer alan hareketlerin birlikte gerçekleştirilmesi durumunda, bu iki suç arasındaki ilişki konusunda doktrinde, geçit suç ilişkisi bulunduğu yönünde ve gerçek içtima kuralları uygulanması gerektiği yönünde farklı görüşler vardır. Yargıtay eski kararlarında gerçek içtima hükümlerini uygulayarak her iki fıkra açısından da ceza vermekteydi. 2017'de YCGK kararında iki fıkra arasında geçit suç ilişkisi bulunduğu kabul edilmiş ve yalnızca 3. fıkradan hüküm kurulması gerektiği belirtilmiştir. Daha sonra Yargıtay bu içtihadından da dönerek 2020'de gerçek içtima kuralları uygulanması gerektiğini belirtmiştir. Dolayısıyla konuyla ilgili olarak Yargıtay'ın istikrarlı bir uygulamasının bulunmadığı tespit edilmiştir. İki suç arasındaki ilişkinin aydınlatılabilmesi için doktrinde ve uygulamada yer alan görüşler açıklanarak geçit suç ilişkisi incelenmiştir. Uygulamada çok sık bir arada meydana gelmesi mümkün olan bu suçlar arasındaki ilişkinin tespiti açısından yapılan açıklamaların ardından, her üç suçun incelenmesinde kullanılan suç inceleme yöntemi doğrultusunda tipte öngörülen yaptırım ve yargılamaya ilişkin açıklamalarla birlikte çalışma tamamlanmıştır.
Özet (Çeviri)
The subject of this thesis is the crime of misuse of debit or credit cards in the Turkish Criminal Code (TCC). This crime is regulated in TCC article 245. There are basically three separate crimes in this article. These are the crime of providing unlawful benefit by using a real debit or credit card belonging to someone else in the first paragraph; the crime of producing, selling, transferring, purchasing or receiving a counterfeit debit or credit card in the second paragraph and the crime of providing unlawful benefit by using a counterfeit debit or credit card in the third paragraph. In the fourth and fifth paragraphs of the article, personal circumstances which abolish the penalty and active remorse are regulated. In this study, while the elements of these crimes are explained in detail in line with jurisprudence of the courts and doctrine, controversial issues are emphasized. In order to better determine the scope of the crimes in TCC art. 245, the basic concepts related to these crimes are explained in the first chapter. This article has been regulated together with cyber crimes in accordance with the systematic of the law. Since cyber crimes differ from traditional crimes in terms of their effects, the way they are committed and the way they are investigated, they require specific regulations. Debit or credit cards that can be used via ATMs, POS terminales, computers or cellphones, which have the characteristics of an information system, are the subject of the crimes examined in this study. It is stated in the doctrine that since these crimes are mainly committed against property, the legal value protected by art. 245 is the right of property and it should be regulated under the section of the offences against property, Nonetheless, the use of these cards necessitates the use of an information system, so the crime has the characteristics of a cybercrime. In addition, there are three separate crimes in art. 245, it must be accepted that the offense in the second paragraph, in particular, does not have the characteristics of a offence against property. Instead of regulating cyber crimes in different sections according to the legal value that they protect, the legislator adopted the method of regulating these crimes together in one section in spite of the fact that they protect different legal values. Therefore, it is accepted that the section in which these three crimes, are regulated, is correct. It is necessary to explain the basic concepts of informatics in order to understand the discussions made in the doctrine, especially regarding the nature of cybercrime, which guides the regulation and interpretation of art 245. For this reason, in the first part of the first chapter called basic concepts, the concepts related to informatics are explained. Today, as a tool of the card payment system, debit and credit cards in shopping life has become very common as they offer the opportunity to purchase goods and services without paying cash. Debit and credit cards, which are the objects of the card payment system, are concepts that have to be defined because they constitute the subject of the crimes that are explained in this thesis. The subjects of this system are the parties that set up the system and ensure the operation of the system by taking part in it. In the second part of the first chapter, the objects and the subjects in the card payment system are explained, and it is aimed to understand more clearly the elements such as the subject and victim of the crime and the effects of the commission of the crime. In this study, the three crimes that regulated under art. 245 are examined respectively. First of all, the misuse of real debit or credit card is regulated in the first paragraph. With this crime, it is formed by the use of a real debit or credit card belonging to someone else against the consent of the holder or the person to whom the card should be given. In the second chapter of the study, the elements of this crime were evaluated in the light of the doctrine and the jurisprudence of the Supreme Court. Before the entry into force of art. 245, criminal acts that fall within the scope of this crime was punished under the crime of obtaining unlawful benefit through the information system in the Article 525/b-2 of the former Turkish Criminal Code no 765. This provision does not fully coincide with the current regulation. Obtaining unlawful benefit from debit or credit cards in a decision of Supreme Court evaluated within the scope of 525/b-2. After this decision, especially in cases where different methods were used to seize the card, the debates about whether this article covers such acts in the doctrine continued. In order to conclude the discussions in the doctrine and practice, the crime of misuse of debit or credit cards was regulated in art. 245 with TCC no 5237. As the ratio legis of the article, it is stated that these crimes are regulated as with the same purpose and to protect the same legal values as the crimes of theft, abuse of trust, theft by deception and counterfeiting. In the study, in terms of all three crimes, different judicial decisions that change according to the various execution forms of the acts and the studies in the doctrine are examined and the determination of whether the purpose of the crime has been achieved or not, is emphasized. Thanks to technological developments, the infrastructure that enables the use of debit and credit cards over the internet has been created, and thus transactions can be made with card details even if the card is not physically available. The Supreme Court of Appeals is considers that the acts of gaining benefit by using the credit card details against consent, is within the scope of the crime under art. 245/1. However, it accepts that this crime does not occur in case of illegal benefit from electronic banking and usage of debit card details. In the study, by making the definitions of debit cards and credit cards and explaining the card payment systems, in the first chapter, it has been tried to show that debit card details, such as credit card details, can be used in electronic banking and it provides the opportunity to make transactions with the card where the application areas of the cards are gradually developing. In this sense, since there is no difference between the two cards in terms of the power of their details, the seizure of bank or credit card information should also be considered within the scope of the seizure of the card itself, and it should be accepted that this crime will occur if an unlawful benefit is obtained as a result of the use of card details against consent. In order for the crime in art. 245/1 to occur, debit or credit cards must be used against the consent of the holder or the person to whom the card should be given. There are different opinions in the doctrine as to whether the absence of consent should be accepted within the mater of actus reus element of this crime or within the scope of the illegality. The consent which generally is a justification reason, is used to characterize the act of using the card, which is an element in the type of the crime under at. 245/1. In the wording of the crime, the consent is not used as a general expression describing the entire offense but only as a specific expression describing a part of typical criminal act. This is why it should be accepted that the absence of consent is intended to be included in the element of the criminal action, not for the purpose of emphasizing and guiding the judge to examine the consent as a justification reason. For this reason, the the consent should be examined not under the illegality as a justification reason, but under the actus reus element of the crime, It is possible to commit the crime under art. 245/1 as successive offences. The concept of victim gains importance in the determination of the successive offences. The Supreme Court of Appeals stated that the number of crimes equals to the number of the bank cards used against consent; when more than one card is used, more than one crime will occur; in the cases when same holder's different cards issued by different banks are used, successive offence will not ocur because there will be separate crimes equals to the number of banks. Later, The Supreme Court General Assembly, made a decision that the victim of the crime in 245/1 is the card holder whose property have decreased, and therefore, if different bank or credit cards of the same person are used at different times, the successive offences provision will be applied. However, after this decision, The Court continued to accept the bank is victim of the crimes committed before the card is delivered to the holder, and successive offences provision should be applied when the cards issued by same bank are used at different times. It is also stated that in crimes committed before the delivery of the card, the consent of the victim bank should be given for the active remorse provision to be applied. However, if the crime has been committed after the delivery of the card, the card holder is considered to be the victim, and the successive offence provisions should be applied accordingly. The victim of this crime is usually the cardholder. However, at the stage where the card has not been delivered to the cardholder and the card number has not been reported, the card issuer bank whose property have damaged should be considered as victim since the cardholder's responsibility for the card has not arisen yet. If the cards of a single holder are used at different times with the decision of committing one crime, these crimes are accepted as successive offences. The fact that the cards of the same holder were issued by different organizations does not matter in terms of the number of crimes. However, if more than one holder's card is used, there will be as many crimes as the number of holders. On the other hand, in cases where the bank suffers a loss, decision about successive offence will be made by examining whether this crime has been committed against the same bank at different times. It will not matter if more than one card belonging to the same bank, belongs to different holders. If cards belonging to more than one bank are misused, the number of crimes that occur will equal to the number of the issuer banks. In order to eliminate the doubts as to whether different crime types will occur according to the method of acquiring the card, the first paragraph mentions that perpatrator's way to acquire or retaine the card does not matter. However, with this regulation, discussions could not be completely prevented and when the card was acquired by commission of another crime, discussions on the relationship between the crime committed to seize the card and the crime under art. 245/1, are continued. In the study, it was especially focused on the problems of whether there is a conceptual aggregation (several offences committed by one act) or compound offence (one offence including the other as element or aggravation) relationship discussed in the doctrine. It has been determined that the actions to seize the card are not regulated in a clear way that requires it to be accepted as an element of the crime. The act of the crime begins with the actions aimed at using the seized card against consent. Therefore, the crime committed to seize the card at this stage will constitute a separate crime. The provisions of the attempt will not be applicable for the person who is caught at this stage and cannot take action to use the card, since the act of the crime under art. 245/1 has not started yet. For this reason, when the seizure of the card constitutes a separate crime, it is accepted that there is no conceptual aggregation and compound offence relationship between these crimes and perpatrator should be sentenced a penalty for both the crime committed while obtaining the card and the crime under art. 245. The crime of producing, selling, transferring, purchasing or receiving a counterfeit debit or credit card by associating with the bank accounts of others is regulated under the second paragraph of the article 245. In the third chapter, this crime is explained in detail. Since the actions of the crime are regulated one by one under 245/2, it is necessary to accept that other actions, such as possession of a counterfeit card, which are not included in the actions listed in this paragraph, do not constitute this crime. It has been discussed in the doctrine whether receiving the card also includes possessing the card. The concept of receiving relevant in cases where the card changes hands upon receipt from someone else. However, if the card has been found or stolen, it cannot be said that the card has been received. For this reason, it would be against the principle of legality to penalize people for receiving a counterfeit card when they possses it. The crime under art. 245/2 can be committed by card application with false information or an unauthorized card application on behalf of someone. There are different opinions in the doctrine as to whether the card produced in this way is a counterfeit card and whether it constitutes the crime under art. 245/2. It has been tried to bring a different perspective by explaining the views in the doctrine and the decisions of the Supreme Court of Appeals. The person who applied for the card and signed the card contract is not the same as the person who issued the card. At the same time, the card contract is invalid because there is no will of the person who issued the card on behalf of the will that established the contract. In this situation, there is a counterfeit card produced by a bank, based on an invalid contract with an unreal will. The organization that issues this card is used as a tool. For this reason, in case of issuing a debit or credit card or an additional card connected to them, with the information belonging to someone else, the perpetrator, as the indirect perpetrator, commits the crime under art. 245/2. The crime of obtaining benefits by using counterfeit debit and credit cards in the third paragraph of the article is also committed on the counterfeit card as in the second paragraph, however, in the crime under third paragraph, the counterfeit card does not have to be associated with someone else's bank account. As in the crime in the first paragraph, in this crime too, occurs by using the cards that are the subject of the crime and gaining benefits. In the fourth chapter, the crime under the article 245/3 is explained in detail. In cases the actions in paragraphs 2 and 3 of art. 245 are carried out together, there are different opinions in the doctrine about the relationship between these two crimes. In its previous decisions, the Supreme Court of Appeals accepted to sentence penalties in terms of both clauses. In 2017, in the Supreme Court General Assembly decision, it was accepted that there was a transitional crime relationship between the two paragraphs and it was stated that only the 3rd paragraph should be ruled. Later, the Supreme Court also turned from this case-law and stated that real rules of society should be applied in 2020. Therefore, it has been determined that Appeals accepted to sentence penalties in terms of both clauses again. In order to clarify the relationship between the two crimes, the views in the doctrine and practice were explained and the transitional crime relationship is examined. After the explanations made in terms of the determination of the relationship between these crimes, which are possible to occur together very frequently in practice, the study was completed with the explanations on the sanction and judgment envisaged in the type in line with the crime investigation method used in the examination of all three crimes. Le sujet de cette thèse est le délit d'utilisation abusive des cartes bancaires ou de crédit en droit pénal turc. Ce crime est réglementé par l'article 245 du Code pénal turc. Il y a essentiellement trois crimes distincts dans cet article. Dans le premiere alinéa il s'agit du délit d'obtention d'avantages illicites par l'utilisation d'une véritable carte bancaire ou de crédit appartenant à quelqu'un d'autre ; dans le deuxième alinéa il s'agit du délit de production d'une fausse carte bancaire ou de crédit et dans le troisième alinéa il s'agit du délit de fournir des avantages illégaux en utilisant une fausse bancaire ou de crédit. Aux quatrième et cinquième alinéa de l'article, les raisons de l'impunité personnelle et du remords effectif qui seront appliqués au premier alinéa sont réglementées. Dans cette étude, les éléments de ces crimes ont été expliqués en détail conformément à la pratique du pouvoir judiciaire et la doctrine et les questions controversées qui n'ont pu faire l'objet d'un consensus ont été soulignées. Afin de mieux déterminer la portée des crimes visés à l'article 235 du Code pénal turc, les concepts de base liés à ces crimes sont expliqués dans la première partie. Cet article a été réglementé avec la cybercriminalité conformément à la systématique de la loi. Les cybercrimes sont different des crimes traditionnels en termes de manière dont ils sont commis de leur suivi et de leurs effets, ils nécessitent donc une réglementation spécifique. Les cartes bancaires ou de crédit pouvant être utilisées via un guichet automatique, un dispositif de point de vente, un ordinateur ou un téléphone, qui ont la fonction de système de communication, font l'objet des crimes étudiés dans cette étude. Dans la doctrine, il est indiqué que la valeur juridique qu'elle protège est le droit de propriété, puisque ce crime est principalement commis contre les biens et devrait être réglementé dans la section des crimes contre les biens. Cependant, comme l'utilisation de ces cartes nécessite l'utilisation d'un système d'information, le crime a les caractéristiques d'un cybercrime. En outre, il convient d'admettre que parmi les trois crimes distincts de l'article 235 du Code pénal turc, en particulier le crime au deuxième alinéa ne présente pas les caractéristiques d'un crime contre la propriété. Au lieu de classer les cybercrimes dans différentes sections en fonction des intérêts qu'ils protègent, le législateur a adopté la méthode consistant à classer ces crimes dans une section distincte et à classer ces trois crimes ensemble, qui protègent des intérêts différents. Par conséquent, il est admis que la section dans laquelle ces trois crimes, qui sont mélangés en termes d'avantage juridique qu'ils protègent, sont réglementés, est correcte. Il est nécessaire d'expliquer les concepts de base de l'informatique afin de comprendre les discussions faites dans la doctrine, notamment en ce qui concerne la nature de la cybercriminalité, qui guide la réglementation et l'interprétation de la criminalité. Pour cette raison, les concepts liés à l'informatique sont expliqués dans la première partie du premier chapitre intitulé concepts de base. De nos jours, l'utilisation des cartes bancaires et de crédit dans la vie de tout les jours pour faire des achats est devenue assez courante, car elle offre la possibilité d'acheter des biens et des services sans payer en espèces comme moyen de paiement par carte. Les cartes bancaire et de crédit, qui sont les objets du système de paiement sans avoir d'espece, ce sont des concepts qui doivent être définis car ils font l'objet d'un crime qui sollicite un examen minutieux. Les sujets de ce système sont les parties qui mettent en place le système et assurent le fonctionnement du système en y participant. Dans le deuxième paragraphe de la première partie, les sujets et les sujets du système de paiement par carte sont expliqués et visent à mieux comprendre les éléments tels que le sujet et la victime du crime et les effets du crime. Dans cette étude, trois crimes, qui sont soumis à l'article 235 du Code pénal turc, sont examinés respectivement. Tout d'abord, l'abus de véritable carte bancaire ou de crédit est réglementé au premier alinéa. Ce crime est commis avec l'utilisation d'une veritable carte bancaire ou de crédit appartenant à quelqu'un d'autre contre le consentement du titulaire ou de la personne à qui la carte doit être remise. Dans la deuxième partie de l'étude, les éléments de ce crime ont été évalués selon la doctrine et la pratique de la Cour suprême. Avant l'entrée en vigueur de l'article 235 du code pénal turc, les actes qui entreraient dans le champ d'application de ce délit étaient réprimés au titre du délit d'obtention d'avantages illégaux par le biais du système d'information de l'article 525/b-2 du code pénal turc. Cette disposition ne coïncide pas totalement avec la réglementation actuelle. Dans une décision de l'assemblée générale pénale de la Cour suprême, l'obtention d'avantages illégaux avec des cartes bancaires ou de crédit a été évaluée dans le cadre de l'article 525/b-2 du Code pénal turc. Après cette décision, en particulier dans les cas où différentes méthodes ont été utilisées pour saisir la carte, les débats sur la question de savoir si cet article couvre de tels actes dans la doctrine se sont poursuivis. Afin de mettre fin aux discussions sur la doctrine et sa pratique le crime des abus de cartes bancaires ou de crédit est réglementé à l'article 45 du Code pénal turc n° 5237. Dans la justification de l'article, il est précisé que cette situation est réglementée comme un délit qui a la même finalité et protège les mêmes valeurs juridiques que le vol, l'escroquerie, l'abus de confiance et la contrefaçon. Dans l'étude, l'accent a été mis sur les trois crimes, différentes décisions judiciaires qui changent selon les différentes formes d'exécution des actes, la détermination de savoir si le but du crime a été atteint ou non et donc les études de la doctrine ont été examinées. Grâce aux développements technologiques, l'infrastructure qui permet l'utilisation des cartes bancaires et de crédit sur Internet a été créée, et ainsi les transactions peuvent être effectuées avec les informations de la carte même si la carte n'est pas physiquement disponible. La Cour de cassation considère les actes consistant à tirer profit de l'utilisation des informations de carte de crédit obtenues d'une manière ou d'une autre contre le consentement se situe dans le cadre de l'infraction visée à l'article 245/1 du Code pénal turc. Cependant, il reconnaît que ce crime ne se produit pas si des avantages illégaux sont fournis par le biais de services bancaires électroniques et de cartes bancaire. Dans l'étude, il a été tenté de montrer que les informations de carte bancaire, telles que les informations de carte de crédit, peuvent être utilisées dans les services bancaires en ligne et offrent la possibilité d'économiser sur la carte, en définissant les cartes de débit et de crédit et en expliquant les systèmes de paiement par carte, dans un premier volet où les domaines d'application des cartes se développent progressivement. En ce sens, comme il n'y a pas de différence entre les deux cartes, la saisie d'informations bancaires ou de carte de crédit doit également être considérée comme faisant partie de la saisie de la carte, et il faut supposer que ce crime se produira si des avantages illégaux sont obtenus à la suite de l'utilisation non autorisée de ces informations. Pour que le crime soit commis conformément à l'article 245/1 du Code pénal turc, il doit être utilisé contre le consentement du titulaire ou de la personne à qui la carte doit être remise avant la délivrance. Il existe différentes opinions dans la doctrine quant à savoir si l'absence de consentement doit être acceptée dans l'élément matériel dans le cadre de l'intention ou dans l'élément d'illégalité. Ici, il est utilisé pour caractériser l'acte d'utilisation de la carte, qui est un élément du type de consentement, qui est un motif de conformité à la loi. Étant donné que l'expression d'un usage non consensuel n'est pas utilisée comme une expression générale qui qualifie l'ensemble du crime, mais seulement comme une expression spéciale qui qualifie le mouvement typique, il faut accepter que l'absence de consentement est réglementée dans le but de l'inclusion dans le mouvement typique, pas dans le but de mettre en évidence et de guider le juge. Pour cette raison, l'examen du consentement a été effectué dans l'élément matériel. Il est possible de commettre plusieurs infractions visées à l'article 245/1 du Code pénal turc. La notion de victime prend de l'importance dans la détermination de cette situation. La Cour de cassation a déclaré que le nombre de cartes constituerait un crime et que si plus d'une carte est utilisée, plus d'un crime est commis ; Il a rendu différentes décisions dans lesquelles il accepte que dans les cas où les cartes d'une même personne appartenant à des banques différentes sont utilisées, un crime en chaîne ne se produira pas et qu'il y aura un crime autant que le nombre de banques. Plus tard, avec la décision de l'Assemblée générale pénale de la Cour suprême en 2011, il a été admis que la victime du crime visé à l'article 245/1 du Code pénal turc était le titulaire de la carte dont les avoirs avaient diminué, et donc, si différentes cartes bancaires ou de crédit de la même personne ont été utilisées à des moments différents, la disposition relative aux infractions en chaîne s'appliquerait. Après la décision, les décisions ont continué à être prises pour que la disposition relative aux délits en chaîne soit appliquée dans les cas où un avantage a été obtenu par une mauvaise utilisation de la carte avant qu'elle ne soit délivrée au titulaire, si la banque a été victime et si elle a été utilisée à des moments différents. Encore une fois, dans les crimes commis avant la remise de la carte, il est indiqué que le consentement de la banque victime doit être demandé afin de mettre en œuvre la disposition de remords efficace. Mais si le crime a été commis après la livraison de la carte, le titulaire de la carte est considéré comme une victime et, par conséquent, les dispositions du crime en série sont appliquées. La victime de ce crime est généralement le titulaire de la carte. Cependant, au stade où la carte n'a pas été délivrée au titulaire et le numéro de carte n'a pas été notifié, l'émetteur de la carte dont les avoirs ont diminué puisque le titulaire de la carte n'a pas encore été responsable de la carte sera considéré comme victime. Lorsqu'il y a une diminution des actifs du titulaire, si les cartes d'un même titulaire sont utilisées à des moments différents dans le cadre de l'exécution d'une décision criminelle, ou si le bénéfice est obtenu, le crime sera concidéré comme un crime commis en serie. Le fait que les cartes d'un même titulaire aient été émises par des organisations différentes n'a pas d'importance en termes de nombre de délits. Cependant, si la carte de plus d'un détenteur est utilisée, il y aura autant de crimes que le nombre de détenteurs. En revanche, dans les cas où la banque subit une perte, une décision sera prise en examinant si ce crime a été commis contre la même banque à des moments différents. Peu importe si plusieurs cartes appartenant à la même banque appartiennent à des titulaires différents. Birden fazla bankaya ait kart kötüye kullanıldığında ise banka sayısınca suç oluşacaktır. Afin d'éliminer les doutes quant à savoir si différents types de délits se produiront selon la méthode de saisie de la carte, le premier paragraphe mentionne la personne qui saisit la carte,“quoi qu'il en soit.”Cependant, avec ce règlement, les discussions ne pouvaient pas être complètement évitées et lorsque la carte a été saisie pour un autre crime, la relation entre ce crime et le crime de l'article 245/1 du Code pénal turc a continué à être discutée. En particulier, l'étude a porté sur les questions de savoir s'il existe une relation entre le crime composé ou la relation intellectuelle discutée dans la doctrine. Il a été déterminé que les actions pour saisir la carte ne sont pas réglementées d'une manière claire qui exigerait qu'elle soit acceptée comme un élément d'action dans le type de crime. L'action de l'exécution du crime commence par les actions visant à utiliser la carte saisi contre le consentement. Par conséquent, le crime commis à ce stade constituera un crime distinct et les dispositions de la tentative ne s'appliqueront pas, car la personne attrapée à ce stade et incapable de faire des mouvements pour utiliser la carte n'a pas encore entamé de mesures d'exécution. Pour cette raison, lorsque la saisie de la carte constitue un crime distinct, il est nécessaire de reconnaître qu'il existe une réelle relation interne entre ces crimes et d'être puni séparément du crime commis lors de la saisie de la carte et de l'article 245 du Code pénal turc. Le délit de production, de vente, de transfert, d'achat ou d'acceptation d'une fausse carte bancaire ou de crédit en s'associant aux comptes bancaires d'autrui, qui est réglementé au deuxième alinéa de l'article, ne se trouve pas sur une véritable carte bancaire ou de crédit, mais sur de fausses cartes bancaires ou de crédit produites en s'associant au compte bancaire d'autrui. Dans la troisième section, le crime contenu dans l'article 245/2 du Code pénal turc est expliqué en détail. Étant donné que l'infraction visée à l'article 245/2 du Code pénal turc est une infraction mobile connexe, il convient d'accepter que d'autres actions, telles que la possession d'une fausse carte, qui ne sont pas énumérées dans ce paragraphe, ne constituent pas cette infraction. Il a été discuté dans la doctrine si l'acceptation de la carte comprend également la détention de la carte. Le concept d'acceptation est pertinent dans les cas où la carte change de main à la réception de quelqu'un d'autre. Cependant, si la carte a été retrouvée ou volée, on ne peut pas dire que la carte a été acceptée. Pour cette raison, il serait contraire au principe de légalité de pénaliser la personne pour avoir accepté une fausse carte simplement parce qu'elle possède une fausse carte. En commettant le crime visé à l'article 245/2 du Code pénal turc par le biais d'une fausse demande, une demande de carte est faite avec de fausses informations ou une demande de carte non autorisée est faite au nom de quelqu'un d'autre même si un faux document n'est pas présenté. Il existe des opinions différentes dans la doctrine quant à savoir si la carte produite de cette manière est une fausse carte et si elle constitue ce type de crime. On a tenté d'apporter une perspective différente en expliquant les points de vue de la doctrine et de la pratique de la Cour suprême. La personne qui a demandé une carte et signé le contrat de carte et la personne qui a émis la carte à son nom ne sont pas les mêmes. En même temps, le contrat pour la demande de carte est invalide, car ce n'est pas sur la demande de la personne que a été établi le contrat. Ici aussi, il y a une fausse carte produite sur la base d'un contrat invalide avec une demande irréel. L'entreprise qui produit cette carte est utilisée comme outil. Pour cette raison, si une carte bancaire ou de crédit ou une carte supplémentaire qui leur est liée est émise avec des informations appartenant à quelqu'un d'autre, l'auteur est considéré comme un auteur indirect du crime prévu à l'article 245/2 du Code pénal turc. Le délit d'obtention d'avantages en utilisant des cartes bancaires et de crédit frauduleuses au troisième alinéa de l'article est également commis sur la fausse carte comme au deuxième alinéa, cependant, la fausse carte en question ne doit pas nécessairement être associée au compte de quelqu'un d'autre. Comme dans le crime contenu dans le premier alinéa, la personne qui commet le crime est accusé d'utiliser des cartes et d'obtenir des avantages. Dans le quatrième chapitre, le crime visé à l'article 245/3 du Code pénal turc est expliqué en détail. Il existe des points de vue différents dans la doctrine sur la relation entre ces deux crimes, ce crime transitoire et que de véritables règles de conflit doivent être appliquées si les actions des 2e et 3e alinéa de l'article 245 du Code pénal turc si les actes sont exécutés ensemble. Dans ses précédents arrêts, la Cour de cassation a appliqué les dispositions d'une véritable convention sociale et prononcé des sanctions au titre des deux clauses. En 2017, dans la décision de l'Assemblée générale de la Cour suprême d'appel, il a été admis qu'il existait une relation de crime de passerelle entre les deux paragraphes et il a été déclaré que seul le 3e paragraphe devrait être commis. Plus tard, la Cour suprême s'est également détournée de cette jurisprudence et a déclaré que de vraies règles de société devraient être appliquées en 2020. Par conséquent, il a été déterminé que la Cour de cassation n'a pas une application stable concernant la question. Afin de clarifier la relation entre les deux crimes, les points de vue de la doctrine et de la pratique ont été expliqués et la relation entre les crimes a été examinée. Après les explications apportées en termes de détermination de la relation entre ces crimes, qui peuvent se produire très souvent dans la pratique, le travail a été achevé avec les explications relatives à la sanction et au procès prescrites par le type conformément à la méthode d'enquête pénale utilisée dans l'étude des trois crimes.
Benzer Tezler
- Türk Ceza Hukukunda banka veya kredi kartlarının kötüye kullanılması suçu
Crime of misuse of bank or credit cards in Turkish Criminal Law
CENNET AKDAĞ BAYRAK
Yüksek Lisans
Türkçe
2023
Hukukİstanbul Ticaret ÜniversitesiKamu Hukuku Ana Bilim Dalı
PROF. DR. UĞUR YİĞİT
- Türk Ceza Hukukunda banka veya kredi kartlarının kötüye kullanılması suçu
Misuse of bank or credit cart crimes in Turkish Criminal Law
YAŞAR ALTUĞ
- Banka veya kredi kartlarının kötüye kullanılması suçu
The crime of abuse of bank or credit cards
EYLEM BAŞ
- Banka veya kredi kartlarının kötüye kullanılması suçu
Misuse of debit and credit cards crime
YÜKSEL GÜNARSLAN
Yüksek Lisans
Türkçe
2015
HukukKocaeli ÜniversitesiKamu Hukuku Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NUSRET İLKER ÇOLAK