In pursuit of a lost architectural artefact: Tracing photography studios of the nineteenth century
Kayıp bir mimari eserin peşinde: Ondokuzuncu yüzyıl fotoğraf stüdyolarının izini sürmek
- Tez No: 837375
- Danışmanlar: PROF. DR. İNCİ BASA
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Mimarlık, Architecture
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2023
- Dil: İngilizce
- Üniversite: Orta Doğu Teknik Üniversitesi
- Enstitü: Fen Bilimleri Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Mimarlık Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Mimarlık Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 376
Özet
19. yüzyılın ortasında portre fotoğrafçılığının gelişimi ile ortaya çıkan günışığı stüdyoları, tarihi şehir dokusunun çatılarında görünmeye başlamış ve hızla fotoğraf söyleminde iyi tanımlanmış bir mekânsal unsur haline gelmiştir. Portre fotoğrafçılığına ilişkin ilk yazılı kılavuz ve kitaplarda fotoğraf stüdyolarının çalışma prensibi ile ilgili pek çok mimari çizim ve diyagrama rastlanmasına rağmen, mimarlık disiplini için günışığı stüdyoları, 19. yüzyıl cam takıntısı altında çoğunlukla bir dipnot olarak kalmıştır. Cam günışığı stüdyoları, genellikle modern mimarinin mükemmelleştirdiği kabul edilen şeffaflık teması yolunda bir geçiş döneminin parçası olarak kabul edildikleri için, yeterince önemsenmeyen bir çalışma alanıdır. Basit teknik ve bilimsel ilkeler tarafından yönlendirilen fotografik“cam stüdyolar”, tamamen işleve dayalı, çelik ve cam levha yapı malzemeleriyle inşa edilen“modern”bir mimari mekânın tezahürüdür. Kentin çatı peyzajında hızlı ve kendiliğinden ortaya çıkmalarının yanında; halk arasında artan popülariteleri, bu stüdyoları kentsel yaşamın önemli bir mimari ve kültürel unsuru olarak öne çıkarmaktadır. Bir zamanlar kentin kolektif hafızasında önemli bir yere sahip olan ve kendi içlerinde ürettikleri fotoğraf arşivleriyle de kentsel hatıra kavramına katkıda bulunan bu“cam stüdyoları”, uzun süre önce yok olmuş kayıp kentsel eserler olarak değerlendirmek mümkündür. Bu çalışma, derme-çatma cam konstrüksiyonların ve gün ışığından daha fazla faydalanmak için çatılarda yapılan basit mimari değişikliklerin hızla melez bir mimari tipolojiye dönüştüğünü göstermeyi amaçlamaktadır. Amaçlanan bir diğer nokta ise, mevcut binaların çatılarına yerleşen orantılı cam mimari eklentiler ile başlayan ve mevcut kent dokusunu dönüştürmeye başlayan bu fotoğraf stüdyolarının, 19. yüzyıl mimarları için tamamen yeni bir tasarım elemanı olarak ortaya çıktığını göstermek ve modern mimariye uzanan süreçte bu stüdyoların etkisinin izini sürmektir. Portre fotoğrafının kültürel bir olgu olduğu 1851-1910 yılları arasındaki döneme odaklanan bu çalışma, 19. Yüzyıl fotoğraf stüdyolarının izini sürmek için bir araştırma yöntemi geliştirmekte ve“günışığı stüdyosu”nu mimari söylemde ihmal edilen bir tipoloji olarak tanımlamaktadır.
Özet (Çeviri)
The glass daylight studios - referred with the moniker“glass house”at nineteenth century - began to appear on the rooftops of historic city setting, and quickly evolved to be a well-defined spatial element in photographic discourse. There are many diagrams, plans and perspectives with proper dimensions and brief explanations in the early written manuals on portrait photography. However, for architectural discourse, the daylight studios mostly remain as a footnote under the nineteenth century glass obsession. The glass daylight studios are also an underrated field of study as they are generally recognized as part of a transitional and experimental period through the transparency of modern architecture. Guided by simple technical and scientific principles, the photographic“glasshouses”emerged as a manifestation of architectural space based purely on function and constructed by modern building materials of steel and plate glass. At the same time, their rapid and autonomous occurrence on the roof scape of the city as well as their growing popularity among the public underlines them as significant architectural and cultural elements of urban life. It is possible to assess that these“glass houses”as long lost urban artefacts that once had a substantial role in the collective memory of the city, which also contributed to the concept of remembrance by the photographic archives they produced from within. This study argues that the crude glass constructions and alterations on rooftops quickly transformed into a hybrid architectural typology, beginning with the well-proportioned small glass extensions embedded in the rooftops of existing buildings to an entirely new design element for architects of nineteenth century. By focusing on the period between 1851 and 1910, when portrait photography was a cultural phenomenon, this study develops a research methodology to trace and map the long-lost photography studios of nineteenth century and to reveal the architecture of“glass house”studio as a neglected typology in architectural discourse.
Benzer Tezler
- Colomina'nın ekranına yeniden bakış: Şehirdeki suretler ve maskeleri
The screen of Colomina reviewed: Images in cities and their masks
İLKE ZEYFEOĞLU
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
Mimarlıkİstanbul Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ İFFET HÜLYA ARI
- Mimarlıkta çevreci yaklaşımların antroposen kavramı bağlamında tartışılması
Discussion of environmental approaches in architecture with the context of anthropocene
CAN BOYACIOĞLU
Doktora
Türkçe
2017
Felsefeİstanbul Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. GÜLÇİN PULAT GÖKMEN
PROF. DR. NEZİH AYIRAN
- Bir uzlaşma ortamı olarak tuval-mekan
Canvas-space as a medium of reconciliation
ATIL AGGÜNDÜZ
Yüksek Lisans
Türkçe
2020
Mimarlıkİstanbul Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. HÜSEYİN LÜTFÜ KAHVECİOĞLU
- Kent makroformunda sayısal tasarım araçları ile form arayışları: Zaha Hadid Kartal kentsel dönüşüm projesi örneği
In search of form with computational design instruments in urban macro-form: The example of Zaha Hadid Kartal urban transformation project
SILA CEYHAN BERKAYA
Yüksek Lisans
İngilizce
2014
MimarlıkSüleyman Demirel ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. SIDIKA ÇETİN
DR. SEMRA ARSLAN SELÇUK
- Yapılı çevre üretmeninde eleştirel pozisyon alış olarak süreleşme
Becoming processual as a means for a critical positioning in the production of the built environment
MAYA TÜRKMEN NUMAN
Yüksek Lisans
Türkçe
2014
Mimarlıkİstanbul Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. AYŞE ŞENTÜRER