Alevi müziği: Bilgi, iktidar ve etik eksenleri üzerinden inşâ edilen bir müzikâl kimlik
Alevi music: A musical identity constructed through the axes of knowledge, power, and ethics
- Tez No: 845577
- Danışmanlar: PROF. SONGÜL KARAHASANOĞLU
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Müzik, Music
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2024
- Dil: Türkçe
- Üniversite: İstanbul Teknik Üniversitesi
- Enstitü: Lisansüstü Eğitim Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Müzikoloji ve Müzik Teorisi Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Müzikoloji ve Müzik Teorisi Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 200
Özet
Alevi müziği hakkındaki akademik yayınlar, son otuz-otuz beş senelik süreç içerisinde giderek interdisipliner bir karakter kazandı. Bu dönüşüm sürecinde, bilhassa sosyal ve beşerî bilim alanlarındaki disiplinlerin kuramsal ve yöntemsel yaklaşımları etkili oldu. Ne var ki 1980'li yılların ikinci yarısından itibaren, doğrudan ya da dolaylı bir biçimde Alevi müziğine dair tarihsel bir perspektif oluşturmaya çalışan birçok akademik yayın yapılmış olsa da tarihyazımı hususundaki büyük bilgi boşluğu, bu literatürün en temel eksikliği olarak kalmaya devam etmiştir. Söz konusu bilgi boşluğunu dolduran şey ise Alevi müziği kavramının retrospektif bir şekilde ele alınıp yüzyıllar öncesine projekte edilmesi ile karakterize olan ve Alevi topluluklarını, bizâtihi Alevi müziğinin ontolojik ön koşulu hâline dönüştüren son derece yerleşik bir tarihyazımı anlayışıdır. Kısacası, konuyla ilgili literatüre büyük ölçüde yön veren bu özne-merkezli anakronik anlayış, Alevi müziğinin, bizâtihi Aleviler tarafından üretilmiş ve kuşaktan kuşağa aktarılarak günümüze taşınmış kadim bir kültürel-dinsel kalıt olduğu tahayyülüne dayanmaktadır. Velhâsıl yukarıdaki problem durumundan hareketle şekillenen elinizdeki tez çalışması Alevi müziği kavramının tarihi nasıl yazılmalıdır mealindeki bir 'araştırma sorusunu' yanıtlamak amacıyla kaleme alınmıştır. Zira her kavram gibi Alevi müziği kavramının da bir tarihi vardır ve en eski prototipleri 1930'lu yıllarda, erken-dönem Türk folklor ve müzikoloji literatüründe ortaya çıkan ve Alevi topluluklarının kolektif belleğinden ziyade bir dizi bilimsel söyleme ait olan bu görece yeni kavram, verili bir gerçekliğin (reality) değil, bilâkis belli ihtiyaçlara cevaben inşâ edilmiş tarihsel bir hakîkat (truth) çerçevesinin adıdır. Başka bir deyişle; konuyla ilgili literatürün kâhir ekseriyetini karakterize eden bu tahayyülün aksine, Alevi müziği, tarihsel sürekliliğe sahip ve doğal olarak Alevilere ait kadim bir kültürel-dinsel kalıt ve/veya verili bir tür, üslûp ya da repertuar bütünü değil, belli pratiklere eklemlendirilmek suretiyle inşâ edilmiş bir 'müzikâl kimliktir'. Nihayet, ilk nüveleri 1930'lu yıllarda atılmış olsa da esasen 1980'li yıllarda, yâni Aleviliğin kamusal alanda ilk kez 'kültürel' bir aidiyet biçimi olarak müzakere edilmeye başlanmasının hemen arifesinde somutlaşan bu inşâ süreci, elinizdeki tez çalışması dâhilinde, Fransız filozof Michel Foucault'ya (1984a, ss. 333-334) referansla tanımlanan şu üç ana eksenin, yâni (1) Alevi müziğinin ne olup olmadığı hakkında bilimsel bir hakîkat çerçevesi sunan ve kendine has kavramları, önermeleri ve teorileri olan, interdisipliner bir bilgi alanının, (2) bu bilgi alanı ile döngüsel bir ilişki içinde bulunan ve Alevi müziğinin icrasına dair maddî pratikleri (örn. konserleri, albümleri, Alevi etkinliklerini ve medya temsillerini), söz konusu pratiklere yönelik belli başlı otantiklik kriterlerini, en temel parametreleri (örn. repertuar unsurlarını ve kurgularını, çalgı, ton, tını, perde ve akort tercihlerini, çalgısal-vokâl üslûpları ve tekniklerini, orkestrasyon biçimlerini, sound anlayışlarını), têlif haklarını ve aynı zamanda müzik eğitimi faaliyetlerini düzenleyip dolaşıma sokan çok yönlü bir kurumsal alanın, diğer bir deyişle; normatif bir iktidar ilişkileri alanının, (3) bireylerin, kendileri ile kurdukları bir bilinç ilişkisi uyarınca, bu bilgi ve de iktidar alanlarının Alevi müziğine getirdiği normatif sınırları içselleştirmelerine yol açan ve kendilerini bizâtihi Alevi müziğinin özneleri olarak kavramsallaştırmalarını mümkün kılan son derece spesifik bir etik alanının korelasyonu üzerinden işlerlik kazanmıştır. Buna göre, elinizdeki tez çalışması kapsamında, ilk maddede bahsi geçen bilgi alanı 'Alevi müziği çalışmaları', ikinci maddedeki kurumsal alan ise 'Alevi müziği mecrâsı' olarak nitelendirilmiştir. Fakat burada Alevi müziğinin inşâsı açısından ikinci eksenin, yâni 1980'li yıllarda, Alevi müziği çalışmalarından kısa bir süre önce şekillenmeye başlayan Alevi müziği mecrâsının daha stratejik bir role sahip olduğu vurgulanmıştır. Zira Alevi müziği hakkındaki mevcut hakîkat çerçevesinin ve o çerçeveyi sınırlandıran bilimsel söylemlerin, yâni kısacası bir kavramlar, önermeler ve teoriler silsilesi olarak değerlendirebileceğimiz Alevi müziği çalışmalarının tarihi, erken-dönem Türk folklor ve müzikoloji literatürüne kadar geri götürülebilse de söz konusu müzikâl kimliğin ve onu tanımlayan öznel deneyimlerin inşâ edilebilmesi henüz 1980'li yılların başlarında, Alevi müziği mecrâsının zuhûr edişi ile birlikte mümkün olabilmiştir. Öyle ki bu çok boyutlu kurumsal alan, bir kısmı kendisini hem Türk halk müziği [THM] hem de Alevi müziğinin öznesi olarak kavramsallaştıran, bir kısmı ise THM'nin öznesi konumuna geçmeyi birtakım sebeplerle reddeden 'yeni' bir icracı profiline de kaynaklık etmiştir. Ancak, burada vurgulanması gereken en temel hususlardan biri, büyük bir çoğunluğu Alevi bağlama virtüözlerinden ve erkeklerden oluşan bu yeni icracı profilinin ve daha da önemlisi, söz konusu profile kaynaklık eden Alevi müziği mecrâsının mitolojik bir şekilde zuhûr etmediğidir. Bilâkis, bu zuhûr ediş, esas itibarıyla 19. yüzyılın sonlarına kadar uzanan ve son kertede millî ve seküler bir müzikâl kimliğin, yâni 20. yüzyıldaki adıyla 'THM kategorisinin' nasıl yaratılabileceği meselesine odaklanan oldukça köklü bir tarihsel-siyasal sorunsallaştırmanın hem 'tezahürü' hem 'anti-tezi' niteliğindedir. Nitekim 1980'li yıllarda, yâni tam da Alevi müziğinin âdeta kendi küllerinden tekrar canlandırıldığı iddia edilen dönemde şekillenmeye başlayan ve akâbinde Aleviliğe dair devâsa bir söylem patlamasının ortaya çıkmasıyla birlikte giderek genişleyen bu çok boyutlu kurumsal alan, 1990'lı yıllardan itibaren çok hızlı bir dönüşüm süreci içerisine girmiş ve aradan geçen son otuz-kırk senelik zaman zarfında, çeşitli iktidar ilişkilerine ve özneleşme ve karşı-özneleşme pratiklerine sahne olmuştur. Burada vurgulanması gereken diğer bir husus, Alevi müziğinin inşâsı açısından, 1980'li, 1990'lı ve 2000'li yıllara tekâbül eden ve bilhassa son ikisi kendi içinde çok farklı kırılma noktalarından oluşan üç farklı dönemin mevcut olduğu, fakat en belirleyici sürecin ilk dönemde, yâni 1980'li yıllarda cereyan ettiğidir. Hâsılı bütün bu ana argümanlar üzerine binâ edilen elinizdeki tez çalışması, sırasıyla aşağıdaki iki hedefi gerçekleştirmeye odaklanmıştır: (1) Alevi müziğinin tarihselleştirilmesine yönelik en güncel ve kapsamlı yaklaşımları, bilhassa ontolojik ön kabûlleri ve erken-dönem Türk folklor ve müzikoloji literatürü ile ilişkileri açısından ele alıp söylemsel bir analize tâbi tutmak ve bu analiz ışığında, Alevi müziği kavramının verili bir gerçekliğe değil, bilâkis belli ihtiyaçlara cevaben inşâ edilmiş tarihsel bir hakîkat çerçevesine göndermede bulunduğunu ortaya koymak. (2) Bu söylemsel analizin bir adım ötesine geçip direkt olarak Alevi müziği mecrâsının doğuşuna odaklanmak, yâni söz konusu kurumsal alanın ilk dönemini teşkil eden belli başlı maddî pratikleri, o pratiklere içkin iktidar ilişkilerini ve tüm o ilişkiler uyarınca dolayımlanan özneleşme ve karşı-özneleşme kiplerini tarihsel açıdan ele alıp analiz etmek ve Alevi müziğinin nasıl inşâ edildiğini somut bir şekilde açıklığa kavuşturmak. Nitekim yukarıdaki hedeflere ilişkin veri setlerini derlemek, sınıflandırmak ve analiz etmek noktasında etnomüzikolojiyi karakterize eden iki temel unsur, yâni etnografi ve interdisipliner bir teorik perspektif referans alınmıştır. Dolayısıyla, bu veri setlerinden bir kısmı konuyla ilgili literatürden bir kısmı görsel-işitsel içeriklerden bir kısmı resmî ve özel arşivlerden bir kısmı ise 2017-2020 yılları arasında Türkiye'nin çeşitli illerinde yürütülen geniş kapsamlı bir etnografik saha çalışmasından elde edilmiş ve bunlardan bir kısmı Foucaultdiyen tarihyazımı anlayışını teşkil eden iki yöntemsel araçtan, bir kısmı ise müzikolojik bir yaklaşımdan hareketle ele alınıp analiz edilmiştir. Hâsılı bu veri setlerinin analizinden elde edilen somut bulgular ışığında, yukarıdaki hedeflerden ilki üçüncü bölümde, ikincisi ise dördüncü bölümde gerçekleştirilmiştir. Buna göre, üçüncü bölümdeki analizlerden elde edilen bulgular, yalnızca Alevi müziği hakkındaki mevcut hakîkat çerçevesinin, (1) Türklük vurgusu ile malûl söylemler, (2) dinî-ladinî ayrımına dayanan söylemler, (3) kır-kent karşıtlığına dayanan söylemler, (4) ritüel-merkezli tasniflere dayanan söylemler olmak üzere, dört söylem tipi uyarınca inşâ edildiğini değil, aynı zamanda bu söylemlerin, ilk kez 1930'lu ve 1940'lı yıllarda, erken-dönem Türk folklor ve müzikoloji literatürü içinde ortaya çıktığını göstermiştir. Nihayet, Alevi müziği kavramının en eski prototiplerine kaynaklık eden bu söylemler, üçüncü bölümün son kısmında, Alevi müziği çalışmaları içindeki güncel izdüşümleri ile birlikte mukayeseli bir tarihsel-siyasal analize tâbi tutulmuş ve ampirik verilerin analizinden elde edilen somut bulgular ışığında, Alevi müziği kavramına yüklemlenen normatif sınırların esasen tarihsel ve olumsal oldukları, diğer bir deyişle; Alevi müziği kavramının verili bir gerçekliğe değil, belli ihtiyaçlara binâen inşâ edilmiş tarihsel bir hakîkat çerçevesine göndermede bulunduğu ortaya konulmuştur. Öte yandan, dördüncü bölümdeki analizlerden elde edilen bulgular, öncelikli olarak Alevi müziği mecrâsının 1980'li yıllarda şekillenmeye başladığını ortaya koymuş ve bu çok boyutlu kurumsal alanın, Alevi müziğinin inşâsı açısından stratejik bir önemi haiz olduğunu ve aynı zamanda yeni bir icracı profiline kaynaklık ettiğini göstermiştir. Nitekim dördüncü bölümde ele alınan iki adet vakâ çalışması, sadece bu kurumsal alanın ilk dönemini teşkil eden belli başlı maddî pratiklerin, o pratiklere içkin iktidar ilişkilerinin ve tüm o ilişkiler uyarınca dolayımlanan özneleşme ve karşı-özneleşme kiplerinin nasıl zuhûr ettiğini aydınlatmakla kalmamış, ayrıca, bugünkü Alevi müziği anlayışının ne tür bir tarihsel-siyasal sorunsallaştırmaya cevaben nasıl inşâ edildiğini, hangi otantiklik kriterleri ve de temel parametreler üzerinden karakterize olduğunu ve daha da önemlisi nasıl bir hakîkat çerçevesi ile sınırlandırıldığını göz önüne sermiştir. Nitekim bu tez çalışmasının çıktılarını, iki ayrı boyutta ele alıp irdelemek mümkündür. Bunlardan ilki, genel plânda etnomüzikoloji alanına, ikincisi ise özelde Alevi müziği çalışmalarına yapılan katkılarla ilgilidir. Buna göre; bu tez çalışması, öncelikli olarak müzikâl kimliklerin ve de onları tanımlayan öznel deneyimlerin nasıl inşâ edildikleri hususunda, Foucaultdiyen tarihyazımı anlayışını teşkil eden arkeolojik ve jenealojik yordamların etnomüzikolojik çalışmalar için son derece derinlikli bir tarihsel-siyasal analiz çerçevesi sağlayabileceğini göstermiş ve birbirnin tamamlayıcısı niteliğindeki bu iki yöntemsel aracın, tıpkı Foucault'nun yapıtlarındaki gibi, bütünlüklü bir şekilde kullanılması gerektiğini ortaya koymuştur. Dolayısıyla, gerek kavramsal ve gerekse yöntemsel açıdan Foucaultdiyen tarihyazımı anlayışını temel alan bu tez çalışmasının konuyla ilgili birincil literatüre sağlamış olduğu en kayda değer katkı, Alevi müziğinin tarihselleştirilmesine ilişkin mevcut çalışmaların kâhir ekseriyetine sirâyet eden özne-merkezli anakronik yaklaşımları, ampirik, terminolojik, metodolojik ve aynı zamanda teorik tutarsızlıkları açısından ele alıp eleştirel bir biçimde sorgulaması ve söz konusu tutarsızlıkları gidermek noktasında, koyu bir nominalist vurgu taşıyan Foucaultdiyen tarihyazımı anlayışını ilk kez bir alternatif olarak sunmasıdır.
Özet (Çeviri)
Academic publications on Alevi music have increasingly gained an interdisciplinary character over the past thirty to thirty-five years. The theoretical and methodological approaches of social science and humanities have been influential in this process. But although many academic publications since the second half of the 1980s have directly and/or indirectly attempted to provide a historical perspective on Alevi music, the most major historiographical knowledge gap has remained the fundamental shortcoming of this literature. What fills this huge knowledge gap is a highly situated historiographical understanding of Alevi music, characterized by a retrospective approach that projects the concept of Alevi music back to centuries ago and transforms Alevi communities themselves into the ontological prerequisite for Alevi music. In short, this subject-centered anachronistic understanding, which to a large extent described the relevant literature, is based on the imagination that Alevi music is a cultural-religious heritage that has been produced by Alevis and passed down from generation to generation. The aim of this dissertation, based on the above problem situation, is to answer the research question of 'how the history of the concept of Alevi music should be written'. Because, like any concept, the concept of Alevi music has a history, and this relatively new concept, the earliest prototypes of which appeared in early Turkish folklore and musicology literature during the 1930s, and which belongs to a series of 'scientific' discourses rather than to the collective memory of Alevi communities, is not the name of a given reality, but rather of a historical framework of truth constructed in response to specific needs. In other words, contrary to the vast majority of the relevant literature, Alevi music is not a cultural-religious heritage and/or a given genre, style, or repertoire that has historical continuity and naturally belongs to Alevi communities, but rather a set of subjective experiences constructed through articulation with certain practices as well as a musical identity defined by these subjective experiences. And this process of construction, which, though its first nuclei were laid in the 1930s, became concrete in the 1980s, on the eve of the first public negotiation of Alevism as a form of cultural belonging, ultimately functioned through the correlation of the following three main axes, which I have defined with reference to the French philosopher Michel Foucault (1984a, pp. 333-334): (1) An interdisciplinary field of knowledge with its own concepts, propositions, and theories that gives a scientific framework of truth about what Alevi music is and is not (2) A multicomponent field of power relations, in other words, a multidimensional institutional field that is in a circular relationship with this field of knowledge and also organizes and circulates the material practices Alevi music performance (e.g., albums, concerts, Alevi events, and media representations), the authenticity criteria for these practices, the most basic parameters (e.g., repertoire elements and/or constructions, instrument, tone, timbre, pitch and tuning preferences, instrumental-vocal styles and techniques, forms of orchestration, and sounds), copyrights, and educational activities (3) A specific field of ethics that allows individuals to internalize the normative limits imposed on Alevi music by these fields of knowledge and power, in accordance with a relationship of consciousness they have established with themselves, and that makes it possible for them to conceptualize and to see themselves as subjects of Alevi music Accordingly, within the scope of this dissertation, the field of knowledge mentioned in the first item is defined as Alevi music studies, while the institutional field in the second item is defined as Alevi music scene. However, it is emphasized here that the second axis has a more strategic role in the construction of Alevi music, namely, the Alevi music scene, which began to take shape in the 1980s, shortly before Alevi music studies. Even though the history of the existing framework of truth about Alevi music and the scientific discourses that delimit that framework, in short, the history of Alevi music studies, which can be considered a set of concepts, propositions, and theories, can be traced back to the early-period 'Turkish' folklore and musicology literature, the construction of the musical identity and the subjective experiences that define it was only possible with the emergence of the Alevi music scene in the 1980s. In fact, this institutional space was the source of a 'new' profile of performers, some of whom conceptualized themselves as the 'subjects' of both Turkish folk music [THM] and Alevi music, while others refused to become the subjects of THM for various reasons. However, one of the most fundamental issues that should be emphasized here is that this new performer profile, which consists mostly of Alevi bağlama virtuosos and men, and more importantly, the Alevi music scene that is the source of this profile, did not emerge in a mythological way. Contrarily, this emergence is both the manifestation and the antithesis of a deep-rooted historical-political problematization that dates back to the late 19th century and ultimately focuses on the issue of how to create a national and secular musical identity, i.e. the category of THM in the 20th century. As a matter of fact, this multidimensional institutional field, which began to take shape during the 1980s, precisely in the period when Alevi music was allegedly revived from its own ashes, and then expanded with the emergence of a huge explosion of discourse on Alevism, has undergone a very rapid transformation process since the 1990s and has been the scene of various power relations and practices of subjectivation and counter-subjectivation in the past thirty to forty years. Another point that should be emphasized here is that there are three different periods corresponding to the 1980s, 1990s, and 2000s in terms of the construction of Alevi music, the last two of which are composed of very different breaking points, but the most decisive process took place in the first period, i.e. in the 1980s. Therefore, building on the main arguments above, this dissertation directly focuses on achieving the following two objectives respectively: (1) To discuss the most current and comprehensive approaches to the historicization of Alevi music, especially in terms of its ontological presuppositions and relations with 'early' Turkish folklore and musicology literature, to subject it to a discursive analysis, and, finally, in the light of this analysis, to reveal that the concept of Alevi music does not refer to a given reality, but rather to a historical framework of truth constructed in response to certain needs. (2) To go one step beyond this discursive analysis and to focus directly on the birth of the Alevi music scene, in other words, to consider and analyze from a historical perspective the material practices that constitute the 'first' period of the institutional field in question, the power relations inherent in those practices, and the modes of subjectification and counter-subjectification mediated as per all those relations and to precisely clarify how Alevi music was constructed. Thus, in compiling, classifying, and analyzing the data related to these objectives, the two main elements that characterize ethnomusicology, namely, ethnography and an interdisciplinary theoretical perspective, were taken as references. Therefore, some datasets were directly obtained from academic and popular literature on the subject, audiovisual content, official and/or private archives, and an ethnographic fieldwork conducted in various cities of Turkey between 2017 and 2020, and while some of them were analyzed based on the methodological tools of Foucauldian historiography, some of them were analyzed from a musicological way. Considering the concrete findings from the dataset analysis, the 'first' of the above goals is realized in the third chapter and the 'second' in the fourth chapter. Accordingly, the findings of the third chapter show that the existing framework of truth about Alevi music is constructed according to four main discourse types, namely, (1) discourses characterized by an emphasis on Turkishness, (2) discourses based on the religious–nonreligious distinction, (3) discourses based on rural–urban antagonism, and (4) discourses based on ritual-centered classifications, moreover, these discourses first emerged in the 1930s and 1940s in the early Turkish folklore and musicology literature. Finally, in the last part of the third chapter, these discourses, which are the source of the earliest prototypes of the concept of 'Alevi music', are subjected to a comparative historical-political analysis along with their current projections within Alevi music studies, and given the findings of empirical data analysis, it is concluded that the normative boundaries imposed on the concept of 'Alevi music' are historical and contingent, in other words; the concept of Alevi music does not refer to a given reality, but to a historical framework of truth constructed in response to certain needs. The findings of the fourth chapter show that Alevi music scene began to take shape in the 1980s and that this institutional field was strategically important for the process of the construction of Alevi music, and at the same time, it was the main source of a new performer profile. In fact, the two case studies discussed throughout the fourth chapter have not only illuminated the material practices that constitute the first period of this institutional space, the power relations inherent in these practices, and the modes of subjectification and counter-subjectification mediated by these relations but also clarified how today's understanding of Alevi music is constructed in response to what kind of historical-political problematization as well as criteria of authenticity and basic parameters it is characterized by and, more importantly, how it is limited to a game of truth. As a matter of fact, it is possible to consider the main outputs of this dissertation in two different dimensions. The first of these is related to the contributions to the field of ethnomusicology in general and Alevi music studies in particular. Accordingly, this dissertation has demonstrated that archaeological and genealogical tools, which form a Foucauldian historiography of how musical identities and the subjective experiences that define them are constructed, can provide an extremely in-depth historical-political framework of analysis, and that these tools should be utilized in ethnomusicological studies in a holistic manner, just as Foucault did. Therefore, one of the most important contributions of this dissertation, which is both conceptually and methodologically based on Foucauldian historiography, to the Alevi music studies is that it critically questions the subject-centered anachronistic approaches to the historicization of Alevi music that pervade the vast majority of relevant literature in terms of their empirical, terminological, methodological and theoretical contradictions and inconsistencies, and presents Foucauldian historiography, which has a strong emphasis on nominalism, as an alternative perspective in order to eliminate them.
Benzer Tezler
- Anadolu Aleviliğindeki müzik pratiklerinin kimlik inşasındaki yeri
The role of music practices in Anatolian Alevism in identity construction
MERVE GÜNEY
- Circulation of âşık music in Turkey in 2000s: The legacy of Âşık Mahzuni- Âşık Nesimi
2000'lerde Türkiye'de âşık müziğinin dolaşımı: Âşık Mahzuni-Âşık Nesimi'nin mirası
FARUK ÇALIŞKAN
Doktora
İngilizce
2024
Müzikİstanbul Teknik ÜniversitesiMüzikoloji ve Müzik Teorisi Ana Bilim Dalı
PROF. SONGÜL KARAHASANOĞLU
DOÇ. DR. SONIA TAMAR SEEMAN
- Alevi uyanışı bağlamında âşıklık geleneği ve bir uyanış önderi: Ozan Rehberî
The minstrelsy tradition and a revival leader: Ozan Rehberî in the context of Alevi revival
UĞUR DOĞAN
- Âşık Dâimî İsmail Aydın'ın icracı kimliği ve icra ettiği eserlerin metin/müzik bakımdan analizi
Âşık Dâimî İsmail Aydın's permorming identity and the analysis of his works in terms of his works in terms of text/music
GONCA ÇİÇEK
- TRT Türk Halk Müziği repertuvarında bulunan Semâh formundaki türkülerin makamsal geçki ve ritmik kalıplar açısından incelenmesi
An examination of Semah form turkus in TRT Turkish Folk Music repertory in terms of modal phase and rhythmic patterns
UĞUR GÜLLÜ
