Rusya ve Osmanlı Devleti'nin Balkan politikalarının karşılaştırılması (1856-1876)
Comparison of Balkan policies of Russia and Ottoman State (1856-1876)
- Tez No: 879189
- Danışmanlar: PROF. DR. CİHAN ÖZGÜN
- Tez Türü: Yüksek Lisans
- Konular: Tarih, History
- Anahtar Kelimeler: Kırım, Panslavizm, Osmanlı, Rusya, Balkanlar, Crimea, Panslavism, Ottoman, Russia, Balkans
- Yıl: 2024
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Ege Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Tarih Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Tarih Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 161
Özet
Kırım Savaşı ile 93 Harbi arasında geçen 20 yıl hem Rusya İmparatorluğu ve Osmanlı Devleti'nin Balkanlar üzerinde yürüttüğü politikaların değişimine hem Balkan halklarının uluslaşma sürecinin hızlanışına sahne olmuştur. 1856 Paris Barış Antlaşması, sadece Osmanlı ve müttefiklerinin Rusya'ya karşı kazandığı askeri zaferin değil aynı zamanda 1815'te Viyana'da bastırılmış olan milliyetçiliğin tekrar yükselişinin belgesidir. 1855 yılında tahta çıkmış olan İmparator II. Aleksandr'ın selefi I. Nikolay döneminde Rusya, batılılaşma anlayışını terk etmiş, otokrasi anlayışı kuvvetlenmişti. II. Aleksandr hükümdar olduğunda devlet, bu tutuculuğun bedelinin ağırlığını tüm kurumlarında hissediyordu. Osmanlı Devleti, artık aralarından sayıldığı Avrupalılara, gayrimüslim tebaanın durumuyla alakalı radikal değişiklikler yapacağı sözünü vermişti. Savaşın bittiği yıl Islahat Fermanı ilan edilmiş, Balkan halklarının milliyetçileri elde ettikleri yeni hakları bağımsız olma yolunda bir eşik olarak görmüşler, 93 Harbi'ne kadar olan 20 yıllık sürede pek çok milliyetçi isyan çıkarmışlardır. Rusya İmparatorluğu'nun dış politikasındaki en köklü değişim de bu milliyetçi isyanlara verdiği destekte ortaya çıkar. II. Aleksandr dönemine kadar milliyetçi/ayrılıkçı hareketlerin karşısında konumlanan Rusya, Kırım yenilgisinden sonra Balkanlardaki yayılmacı emellerine ulaşmak için yeni yollar aramak zorunda kalmış, Balkanlarda çıkan bütün isyanları Paris Antlaşması maddelerini geçersiz kılma aracı olarak görmüştür. Osmanlı Devleti 1860'lar boyunca iç meselelerine karışılmasının ve Hristiyan tebaanın devletten kopmasının önüne geçmek için Balkanlardaki tebaasının isteklerini barışçıl yollarla yerine getirmeye çalışırken Rusya, kendisini koruyucuları olarak gördüğü Slav uyrukları daha fazlasını talep etmeleri ve silahlanmaları için kışkırtmıştır. 1870-1871 Prusya-Fransa Savaşı sonrası dengelerin değiştiği dünyada Osmanlı Devleti, o zamana kadar müttefiki olan İngiltere tarafından Rusya karşısında terk edilince Rusya, Balkanlardaki agresyonunu artıracak ve rövanşist bir tutum alabilecekti.
Özet (Çeviri)
The 20 years between the Crimean War and the War of 1993 witnessed both the change in the policies of the Russian Empire and the Ottoman Empire on the Balkans and the acceleration of the nationalization process of the Balkan peoples. The 1856 Peace Treaty of Paris is a document not only of the military victory of the Ottomans and their allies against Russia but also of the resurgance of nationalism that had been suppressed in Vienna in 1815. During the reign of Emperor Alexander II's predecessor Nicholas I, who ascended the throne in 1855, Russia abandoned the westernization approach and the approach of the autocracy strengthened. When Alexander II became ruler, the state felt the weight of this conservatism in all its institutions. Ottoman Empire, promised the Europeans, among whom it was now counted, that it would make radical changes regarding the situation of non-Muslim subjects. The year the war ended, the Reform Edict was declared, and the nationalists of the Balkan peoples saw the new rights they gained as a threshold on the way to independence, and launched many nationalist rebellions in the 20 years until the 1877-1878 Ottoman-Russian War. The most radical change in the foreign policy of the Russian Empire emerged in the support it gave to these nationalist rebellions. Russia, which was positioned against nationalist/separatist movements until the reign of Alexander II, had to look for new ways to achieve its expansionist ambitions in the Balkans after the Crimean defeat, and saw all the rebellions in the Balkans as a means of invalidating the articles of the Treaty of Paris. While the Ottoman Empire tried to fulfill the demands of its subjects in the Balkans through peaceful means in order to prevent interference in its internal affairs and the separation of Christian subjects from the state throughout the 1860s, Russia provoked the Slavic subjects, whom it saw as its protectors, to demand more and to arm themselves. In the world where the balances changed after the 1870-1871 Prussian-French War, when the Ottoman Empire was abandoned by England, its ally until then, against Russia, Russia would increase its aggression in the Balkans and take a revanchist attitude.
Benzer Tezler
- II. Abdülhamid dönemi Balkan siyaseti (1876-1908)
The Balkan policy in the period of the Second Abdulhamid (1876-1908)
HARUN FENERCİ
Yüksek Lisans
Türkçe
2022
TarihKahramanmaraş Sütçü İmam ÜniversitesiTarih Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. YAŞAR ARSLANYÜREK
- Atatürk dönemi Türk dış politikası: Kemalist dış politikanın tarihi
Foreign policy of Ataturk period: History of Kemalist foreign policy
EFE SIVIŞ
Yüksek Lisans
Türkçe
2024
Türk İnkılap TarihiİSTANBUL TOPKAPI ÜNİVERSİTESİTarih Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ ENVER EMRE ÖCAL
- 1890- 1913 tarihleri arasında Osmanlı arşiv belgeleriyle Selanik vilayetinde komitacılık(1890-1913)
Between 1890 and 1913 the revulati̇onary activities in Salonika province whit Ottoman archives documents
DİLEK GÜCEL