Geri Dön

Legitimacy challenges against the International Criminal Court: An evaluation on the legitimacy dialogue of the ICC

Uluslararası Ceza Mahkemesine yönelik meşruiyet itirazları: UCM'nin meşruiyet diyaloğu üzerine bir değerlendirme

PDF İndir

  1. Tez No: 709357
  2. Yazar: YUNUS KESKİN
  3. Danışmanlar: DR. ÖĞR. ÜYESİ BLEDA R. KURTDARCAN
  4. Tez Türü: Yüksek Lisans
  5. Konular: Hukuk, Law
  6. Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
  7. Yıl: 2022
  8. Dil: İngilizce
  9. Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
  10. Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
  11. Ana Bilim Dalı: Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı
  12. Bilim Dalı: Milletlerarası Hukuk Bilim Dalı
  13. Sayfa Sayısı: 204

Özet

Meşruiyet, sosyal bilimlerin farklı disiplinleri altında farklı bağlamlarda kullanılmış bir kavramdır. Hem bu kavrama yönelik bakış açıları hem de içeriği ve kriterleri önemli ölçüde değişiklik göstermektedir. Bu farklılıkların farkında olarak bu tez, temel olarak kavramın neo-Weberyen anlayışına dayanacaktır. Buna göre meşruiyet, aktörlerin bir düzenin veya otoritenin uygunluğuna ilişkin öznel inançları olarak anlaşılmaktadır. Bu tez kapsamında bu otorite, uluslararası toplum tarafından bugüne kadar kurulmuş ilk daimi uluslararası ceza mahkemesi olacaktır: Uluslararası Ceza Mahkemesi (“UCM”). Tez üç bölümden oluşacaktır. Bu bölümlerin her biri farklı bir bakış açısı benimseyecektir. Birinci bölüm çeşitli disiplinlerin çalışmalarına dayalı olarak“meşruiyet”kavramının teorik çerçevesini sunarken, ikinci bölüm karma bir yaklaşıma sahip olacaktır. Buna göre, bu bölüm öncelikle UCM'ye yönelik meşruiyet itirazlarını olgusal olarak inceleyecek ve ardından bu itirazları normatif olarak değerlendirecektir. Son olarak üçüncü bölüm, UCM tarafından Afganistan ve Myanmar/Bangladeş'teki durumlara ilişkin son zamanlarda başlatılan iki soruşturmanın eleştirel hukuki incelemesini yapacaktır. Weberyen kavramsallaştırma, meşruiyetin öneminin, otoritenin meşruluğuna olan inancın bu otoritenin emirlerine uymak için içsel bir ahlaki yükümlülüğe yol açacağı fikrine dayandığını iddia eder. Buna göre, bu ahlaki yükümlülük, aktörün belirli bir emrin içeriğinden bağımsız olarak itaat zorunluluğu hissetmesi anlamında“içerikten bağımsız”olacaktır. Neo-Weberyen literatüre dayanan ilk bölüm, UCM'nin iki ideal meşru otorite türüyle ilişkilendirilebileceğini tespit etmiştir:“biçimselrasyonel otorite”ve“maddi-rasyonel otorite”. İlkine göre, UCM'nin meşruiyeti, birçok devletin yetkili organı tarafından bir uluslararası hukuk belgesiyle yetkilendirilmiş bir uluslararası örgüt ve uluslararası mahkeme olarak onun hukuki temelinden kaynaklanır: Roma Statüsü. Buna ilaveten ikincisi, UCM'nin meşruiyetini, UCM'nin bir yandan hukuk kuralları ve hukuk normları (değer-rasyonel otorite), diğer yandan genel amaçlar ve belirli araçlar (amaç-rasyonel otorite) arasında makul bir uzlaştırıcı olma yetkinliğine ve yeterliliğine duyulan inançtan aldığını iddia eder. Weberyen bir kavramsallaştırma üzerine kurulmuş olsa da birinci bölüm aynı zamanda meşruiyet hakkındaki geniş literatürden de faydalanacaktır. Buna göre meşruiyet tek yönlü bir kavram değildir. Aksine, meşruiyet, otorite ve onun meşruiyet kitlesi arasındaki sürekli döngüsel diyalogu ifade eder. Bu anlamda, bu diyaloğun her iki tarafı da otoritenin süregiden meşruiyetini sağlamayı arzulayacaktır. Meşruiyet kitlesinin memnuniyetsizliği, otoriteye yönelik eleştiri ve meşruiyet itirazları olarak kendini gösterecektir. Buna karşılık, daha etkili olmayı arzulayan otorite, bu eleştirileri ve itirazları yatıştırmak için bir meşrulaştırma stratejisi geliştirecek, ceza veya ödül teklif etme gerekliliğini ortadan kaldıracak içerikten bağımsız bir ahlaki yükümlülük yoluyla emirlerine uyulmasını sağlayacaktır. Mevcut tartışma bağlamında, UCM devletlere ceza veya ödül teklif etme imkanlarından yoksun olduğundan, onun bizatihi varlığı ve işleyişi geniş ölçüde meşru olarak algılanmasına bağlıdır. Bu bağlamda, uluslararası toplumun profesyonel ve açık bir forum olma özelliği nedeniyle, UCM'ye yönelik yaygın bir gayri meşruiyet inancının, kolaylıkla Mahkemenin geçersizliğine ilişkin bir inanca dönüşebileceği sonucuna varılmıştır. Başka bir deyişle, uluslararası toplum bir düzenin veya otoritenin“sahte geçerlilik”veya“zoraki geçerliliğe”sahip olmasına izin vermeyecektir. UCM hem hukuki hem de siyasi bir kurumdur. Bu doğrultuda, bu bölüm, UCM'nin üç katmanını esas alarak gruplandırılacak olan meşruiyete ilişkin farklı unsurları takdim ve analiz edecektir. Bu katmanlar şöyledir: a) bir yargı organı olarak UCM, b) bir“küresel yönetişim kurumu”olarak UCM ve c) bir uluslararası (ceza) mahkeme(si) olarak UCM. Bu bağlamda, söz konusu bölüm, UCM için meşruiyete ilişkin sınırlandırıcı olmayan bir düzine unsuru ele alacaktır: hukukilik, hukuki muhakeme, tutarlılık, bağımsızlık, tarafsızlık, usule uygunluk / adil yargılanma, rıza, etkililik, şeffaflık, hesap verebilirlik, oluşum ve eşitlik. Bu açıklamalar, bu unsurların her birinin UCM'nin meşruiyetinin muhtelif meşruiyet kitleleri bakımından ilgisini ve önemini ortaya koymayı amaçlayacaktır. Bu çoğulculuk, aktörlerin bir otoriteye ilişkin meşruiyet inançlarını, öncelik verdikleri normatif ölçütler ve farkında oldukları olgular üzerinden değerlendirip kararlaştırdıkları gerçeğinden kaynaklanmaktadır. Aynı şekilde, bu normatif ölçütler ve aralarındaki etkileşim, büyük ölçüde bir aktör ile UCM arasındaki ilişkinin niteliğine bağlı olacaktır. İkinci bölüm, eksiksiz bir liste iddiası olmaksızın, UCM ve Roma Statüsüne yönelik belirli meşruiyet itirazlarını ve eleştirilerini ortaya koyacak ve inceleyecektir. Bu örneklendirici fakat büyük ölçüde temsil edici olan itiraz ve eleştiri listesi, UCM'nin karşı karşıya olduğu meşruiyet krizinin kapsamını ve niteliğini tespit etmeye katkıda bulunacaktır. Başka bir deyişle, bölüm, UCM'nin meşruiyet sorunlarına ilişkin bütünsel bir anlayış oluşturmak için ilgili paydaşların neden ve saiklerini araştıracaktır. Bu amaçla, bölüm hem devlet hem de devlet dışı aktörlerin eleştirilerini ve meşruiyet itirazlarını ele alacaktır. Devlet dışı aktörlerin eleştiri, itiraz ve görüşleri; monografilerden, akademik dergi makalelerinden, akademik blog yazılarından, gazete makalelerinden ve sivil toplum kuruluşlarının raporlarından derlenecektir. Öte yandan, devletlerin eleştiri, itiraz ve görüşleri; Birleşmiş Milletler ve Afrika Birliği gibi uluslararası kuruluşların kararlarından, hükümetlerin BM Güvenlik Konseyi veya UCM Taraf Devletler Meclisi gibi uluslararası örgüt toplantı kayıtları dahil çeşitli kaynaklarda bulunan açıklamalarından veya resmi basın açıklamaları, devletlerin ulusal işlem ve mevzuatları ve elektronik gazetelerde bulunan siyasi açıklamalardan elde edilecektir. Her şeyden önce, dünya çapındaki farklı UCM durumlarının ve davalarının yelpazesi tasavvur edilirse, tek bir çalışmanın tüm UCM materyalini bir araya getirmesi imkansızdır. Ayrıca, 123 taraf devlette ve diğer birçok taraf olmayan devlette UCM paydaşlarının çeşitliliği ve çokluğu dikkate alındığında, UCM'ye ilişkin olası kaynak, itiraz, eleştiri ve görüşlerin kapsamı sınırsızdır. Son olarak, canlı bir küresel tartışmanın konusunu oluşturması nedeniyle, UCM ile ilgili gelişmeler sürekli akan bir nehirdir. Profesyonel olan ve olmayan binlerce kişinin eleştiri ve görüşlerine konu olan UCM'nin meşruiyetine ilişkin herhangi bir araştırmanın, özellikle de bir yüksek lisans tezinin sınırlılıklarının bilincinde olan bu çalışma, UCM'nin meşruiyet krizinin yalnızca en hayati yönlerini sunmayı amaçlamaktadır. Sınırlandırıcı olmamakla birlikte, ikinci bölümde incelenen eleştiriler ve meşruiyet itirazları, UCM'nin temel sorunlarını resmetmek için yeterlidir. Buna göre, UCM'yi ve personelini karizmatik ve kahramanca bir girişim olarak göstermek, UCM'ye bir“karizmatik otorite”tesis etme girişimiydi. Ancak bu ideal meşru otorite tipi, UCM için uygun olmayan, istikrarsız, sürdürülemez ve rasyonel olmayan bir otorite iddia etme biçimidir. Bu doğrultuda, UCM personeline yönelik eleştiriler, onların yasal ve mesleki sınırlarıyla gereken şekilde sınırlandırılmalarına odaklanmıştır. Dahası, devlet dışı aktörler ayrıca Roma Statüsünün fazlaca devlet odaklı ve devlete müsamahakar yaklaşımını devletlerin UCM'ye karşı iş birliği yükümlülükleri açısından eleştirmişlerdir. Bu hükümler, UCM'yi yalnızca de jure hükümetlerin işbirliğini talep edebilmekle sınırlıyor; belirli koşullar altında, taraf devletlere, devletlerin iade taleplerini veya UCM'nin teslim taleplerini yerine getirme özgürlüğü veriyor; taraf devletlerin, UCM'nin delilleri açıklama taleplerine karşılık ulusal güvenlik istisnası ileri sürmelerine olanak sağlıyor; UCM'nin yargı yetkisinden kaçınmak için taraf devletlerin, taraf olmayan devletlerle sözde“bağışıklık anlaşmaları”akdetmesine göz yumuyor ve nihayetinde, işbirliği yapmayan taraf devletler için belirli bir rejim çerçevesinde yasal ve siyasi tedbirler öngörmüyordu. Bu doğrultuda, Roma Konferansı sırasında çoğunlukla ABD diplomatik girişimleri ile eklenen bu hükümler, UCM iş birliği rejimi için birçok zayıf nokta yaratmıştır. Sonuç olarak bu zayıf noktalar UCM'yi, esas olarak UCM meşruiyeti mülahazaları ve ulusal veya bölgesel çıkarları dikkate alan taraf devletlerin siyasi tercihlerine duyarlı hale getirmiştir. Ayrıca ikinci bölümde, UCM'nin Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi (“BMGK”) ile ilişkisi ve UCM'nin taraf olmayan devlet başkanı dokunulmazlığına yaklaşımı temelinde devletlerin eleştirileri ve itirazları incelenmiştir. UCM-BMGK ilişkisi, BM'nin çarpık siyasi dengesini UCM'ye yerleştirdiği ve dolayısıyla yapısal olarak uluslararası ceza adaletini siyasallaştırdığı için eleştirilmiştir. Bu anlamda, BMGK'nin Roma Statüsü kapsamındaki“sevk”ve“erteleme”yetkilerini, UCM tarafından soruşturulacak belirli durum gruplarını siyasi olarak seçerken diğerlerine de facto ve de jure dokunulmazlık vererek kullanması eleştirilere yol açmıştır. Ağırlıklı olarak Afrika devletleri, UCM'nin taraf olmayan devlet başkanı dokunulmazlığına yaklaşımını“neo-sömürgeci”ve“neo-emperyalist”olarak eleştirmiştir. Bu kısım, UCM'nin farklı argümanlara dayanan devlet başkanı dokunulmazlığına ilişkin hukuki gerekçelendirmesini kronolojik olarak analiz edecektir. Bu analize dayalı olarak, temel sorunun, eski Sudan Devlet Başkanı El Beşir'in UCM nezdinde devlet başkanı dokunulmazlığının bulunmadığına ilişkin UCM hukuki gerekçelendirmesinin yetersizliği ve tutarsızlığı olduğu tespit edilmiştir. Buna göre, politikacılar tarafından UCM'nin siyasi kötü niyeti olarak ifade edilse de mesele daha ziyade UCM'nin hukuki yetersizliği ve tutarsızlığı ile ilgiliydi. Belirli bir uluslararası ceza mahkemesinin meşruiyetine ilişkin ampirik bir çalışmanın üç yönü dikkate alması önerilmiştir:“köken”,“süreç”ve“sonuçlar”. Bununla birlikte, UCM söz konusu olduğunda, onun kökenine yönelik bir tartışma ve itiraz neredeyse yoktur. Zira Mahkeme, uluslararası bir anlaşmayla rızaya dayalı olarak kurulmuştur. Bu nedenle, üçüncü bölüm genel olarak, Afganistan ve Myanmar/Bangladeş'teki son iki soruşturma bağlamında UCM'nin“süreç”ve“sonuçlarına”odaklanacaktır. Dahası, bu soruşturmalar henüz somut sonuçlar vermediğinden, bu son bölümde, öncelikle UCM Dairelerinin bu soruşturmaların yetkilendirilmesi sırasında kullandıkları hukuki gerekçeler analiz edilerek UCM süreci üzerinde durulacaktır. Son bölüm, UCM Dairelerinin UCM'nin gücünü ve yargı yetkisini geniş bir şekilde yorumladığını ve Savcılık Ofisine (“SO”) neredeyse sınırsız takdir yetkisi tanıdığını ortaya koyacaktır. Daha özel olarak, UCM tarafından kullanılan hukuki muhakeme, birçok açıdan kusurlu ve tutarsızdı. Mahkeme, kurucu belgelerin ifadelerini kasıtlı olarak değiştirerek ve hukuki delilleri keyfi şekilde seçerek neredeyse de facto evrensel yargı yetkisi elde edip savaş suçu-silahlı çatışma bağlantısının iki temel koşulunun alternatifliğine kanaat getirdi. Son olarak Mahkeme, SO'ya, SO'nun kendisinin dahi sahip olduğunu düşünmediği ve Dairelerden bahşetmesini de talep etmediği bir serbesti alanı sağladı. Genel olarak tez, Savcı ve Dairelerin, bir meşrulaştırma stratejisinin parçası olarak, soruşturmaları ve kararlarıyla UCM'nin meşruiyet diyaloğunda bir yanıt oluşturma niyetinde olup olmadıklarını sorgulayacaktır. Tez bu soruya olumlu yanıt verecektir. Ancak bu yanıt, UCM'nin UCM meşruiyet diyaloğundaki yetersiz dinleyici performansına dayanmaktaydı. Bu anlamda UCM, davalarının profilini değiştirmenin ve çeşitlendirmenin en sesli meşruiyet itirazlarını gidereceğine inanıyordu. Bu tez, UCM'nin meşruiyet sorunlarını yanlış, en azından eksik tespit ettiğini ileri sürmektedir. Buna göre, UCM'nin meşruiyetinin zeminini oluşturan iki ideal meşru otorite tipinin temelinde bulunan meşruiyete ilişkin kavramlardan hukukilik ve hukuki muhakemeye dair esaslı kusurlar, UCM meşruiyet krizinin ana sütunlarını oluşturmuştur. Tez, bu kusurları gidermek yerine, bu kusurları görmezden gelerek ve bunlara katkıda bulunarak bir meşrulaştırma stratejisi geliştirmenin UCM'nin meşruiyet krizini derinleştireceği sonucuna varmaktadır. Tez, UCM'nin meşruiyet krizinin genel durumu ve bunun devlet davranışları üzerindeki etkileri ile sona erecektir. Buna göre devletler UCM'ye karşı rahatsızlıklarını farklı şekillerde ortaya koymuşlardır. Bu doğrultuda tez, Roma Statüsünde birkaç değişiklik ve UCM'de yapısal reformlar önerecektir. Ancak, bu değişiklik ve reformlar, taraf devletlerin UCM'ye devretmek isteyebilecekleri yetkilerin kapsamını da etkileyen UCM'nin meşruiyet sorunları nedeniyle olası görünmemektedir. Bu doğrultuda Roma Statüsünde değişiklik gerektirmeyen öneriler, UCM'nin kısa vadeli meşrulaştırma stratejisinin odak noktası olabilecektir. Genel olarak, meşruiyet kitlesiyle açık bir diyalog kurulması, herhangi bir UCM meşrulaştırma stratejisinin en önemli bileşeni olarak önerilecektir.

Özet (Çeviri)

Legitimacy is a concept that has been used in different contexts under different disciplines of social sciences. Both the perspectives towards this concept and its content and criteria varies significantly. Cognisant of these differences, this thesis will primarily be based upon the neo-Weberian understanding of the concept. Accordingly, legitimacy is understood as the subjective beliefs of actors concerning the appropriateness of an order or an authority. Within the context of this thesis, this authority will be the first permanent international criminal tribunal established by the international community so far: the International Criminal Court (“ICC”). The thesis will consist of three chapters. Each of these chapters will adopt a different perspective. While the first chapter will be presenting a theoretical framework of the concept of“legitimacy”based on the studies of various disciplines, the second chapter will have a combined approach. Accordingly, this chapter will firstly explore the legitimacy challenges against the ICC empirically and then evaluate these challenges normatively. Lastly, the third chapter will conduct a critical legal review of the initiation of two recent investigations into the situations of Afghanistan and Myanmar/Bangladesh by the ICC. The Weberian conceptualisation purports that the significance of legitimacy rests upon the idea that the belief in the legitimacy of authority would ensue an internal moral obligation to comply with the commands of this authority. Accordingly, this moral obligation would be“content-independent”in the sense that the actor would feel the obligation to comply irrespective of the content of a specific command. Based on the neo-Weberian literature, the first chapter found that the ICC can be associated with two ideal types of legitimate authority:“formal-rational authority”and“substantiverational authority”. According to the former, the ICC's legitimacy stems from its legal foundation as an international organisation and international court empowered by the competent organs of several states through an international law instrument: the Rome Statute. In addition to that, the latter purports that the ICC derives its legitimacy from the belief in the competence and qualification of the ICC to be a reasonable mediator between, on the one hand, legal rules and legal norms (value-rational authority), and on the other hand general objectives and specific means (purposive-rational authority). Though established upon a Weberian conceptualisation, the first chapter will also benefit from the extensive literature on legitimacy. Accordingly, legitimacy is not a unidirectional concept. On the contrary, legitimacy connotes the perpetual cyclical dialogue between authority and its legitimacy constituency. In that sense, both sides of this dialogue would aspire to ensure the lasting legitimacy of the authority. Dissatisfaction of the legitimacy constituency would reveal itself as criticism and legitimacy challenges towards the authority. In turn, aspiring to be more effective, the authority would devise a legitimation strategy to assuage these criticisms and challenges, ensuring compliance to its commands through a content-independent moral obligation, which would dispense with the need for an offer of punishment or reward. In the context of the present discussion, as the ICC is deprived of the means to offer punishment or reward to states, its very existence and functioning depend on it to be perceived legitimate widely. In this context, it was concluded that a wide illegitimacy belief towards the ICC would readily turn into a belief in the invalidity of the Court, due to the nature of the international community as a professional and open forum. In other words, the international community would not allow an order or authority to have“false validity”or“forced validity”. The ICC is both a legal and a political institution. Accordingly, this chapter will present and analyse different legitimacy related elements, which will be grouped based on the three layers of the ICC. These layers are; a) the ICC as a judicial body, b) the ICC as a“global governance institution”, and c) the ICC as an international (criminal) court. In that context, the chapter will discuss a dozen of non-exhaustive legitimacy related elements for the ICC: legality, legal reasoning, coherence, independence, impartiality, due process / fair trial, consent, effectiveness, transparency, accountability, composition, and equality. These explanations will aim to reveal the relevance and significance of each of these elements for the legitimacy of the ICC in terms of its diverse legitimacy constituencies. This plurality is dictated by the fact that actors evaluate and conclude their legitimacy beliefs concerning an authority based on the normative criteria they prioritise and the facts of which they are aware. In the same vein, these normative criteria and the interaction between them would substantially rely on the characteristics of the relationship between an actor and the ICC. Without asserting a complete list, the second chapter will exhibit and analyse specific legitimacy challenges and criticisms against the ICC and the Rome Statute. This illustrative yet substantially representative list of challenges and criticisms will contribute to determining the extent and nature of the legitimacy crisis the ICC has been facing. In other words, the chapter will explore the reasons and motives of relevant stakeholders to establish a holistic understanding of the legitimacy problems of the ICC. To that end, the chapter will deal with criticisms and legitimacy challenges of both state and non-state actors. Criticisms, challenges and opinions of non-state actors will be collected from monographs, academic journal articles, academic blog posts, newspaper articles, and reports of non-governmental organisations. On the other hand, criticisms, challenges and opinions of states will be collected from decisions of international organisations, the United Nations and the African Union, statements of governments found in various sources such as the meeting records of international organisations, the UN Security Council or the Assembly of State Parties of the ICC, or official press releases, national acts and legislation of states, and political statements found in electronic newspapers. First of all, imagining the range of different ICC situations and cases throughout the world, it is impossible for one study to gather all of the ICC materials together. Moreover, considering the diversity and multiplicity of the ICC stakeholders in 123 state parties and many other non-state parties, the extent of the possible resources, challenges, criticisms and opinions concerning the ICC is limitless. Lastly, due to constituting the subject of a global live debate, the developments concerning the ICC is an ever-flowing stream. Aware of the limitations of any research, especially of a master's thesis, on the legitimacy of the ICC, which has been the subject of criticisms and opinions of thousands of professional and non-professional individuals, this study only aims to present the most vital aspects of the legitimacy crisis of the ICC. Though not exhaustive, the criticisms and legitimacy challenges examined in the second chapter are sufficient for picturing the fundamental problems of the ICC. Accordingly, depicting the ICC and its personnel as a charismatic and heroic enterprise was an attempt to establish a“charismatic authority”for the ICC. However, this ideal type of legitimate authority is an unstable, unsustainable and non-rational form of asserting authority, which is inappropriate for the ICC. In this vein, the criticisms against the personnel of the ICC focused on ensuring they be duly confined to their legal and professional boundaries. Moreover, non-state actors also criticised the overly state-oriented and statelenient approach of the Rome Statute in terms of the cooperation obligations of states towards the ICC. These provisions were limiting the ICC to request the cooperation of only de jure governments; under certain conditions, providing state parties with liberty to carry out either the extradition requests of states or the surrender requests of the ICC; enabling state parties to assert national security exception to the requests of disclosure of evidence by the ICC; condoning state parties to conclude the so-called“immunity agreements”with non-state parties to avoid the jurisdiction of the ICC, and finally not prescribing a defined regime of specific legal and political remedies for incompliant state parties. Accordingly, these provisions, the insertion of which had mainly been achieved by the US diplomatic initiatives during the Rome Conference, created many soft spots for the ICC cooperation regime. In conclusion, these softs spots have made the ICC susceptible to political choices of state parties which predicate mainly on the considerations of ICC legitimacy and national, or regional, interests. Furthermore, the second chapter examined the criticisms and challenges of states based on the relationship of the ICC with the United Nations Security Council (“UNSC”) and the approach of the ICC to head of state immunity of non-state parties. The ICC-UNSC relationship was criticised for inserting the distorted political balance of the UN into the ICC, hence structurally politicising international criminal justice. In that sense, the usage of the UNSC of its“referral”and“deferral”powers under the Rome Statute has drawn criticisms for politically selecting certain groups of situations to be investigated by the ICC while endowing de facto and de jure immunity to others. Mainly African states criticised the approach of the ICC to the head of state immunity of non-state parties as“neo-colonial”and“neo-imperial”. The section will analyse the ICC legal reasoning on the head of state immunity based on the different argumentations of the ICC chronologically. Based on this analysis, the underlying problem was identified as the inadequateness and inconsistency of the ICC legal reasoning given for the absence of the head of state immunity of former Sudanese President Al-Bashir before the ICC. Accordingly, though articulated by politicians as a political bad faith of the ICC, the issue was related more to the legal inadequateness and inconsistency of the ICC. It has been proposed that an empirical study of legitimacy of a specific international criminal tribunal should consider three aspects:“pedigree”,“process”and“results”. However, when it comes to the ICC, there is little to no controversy or challenge directed against its pedigree. That is because the Court was established consensually through an international treaty. Therefore, the third chapter will generally focus on the aspects of“process”and“results”of the ICC in terms of the two recent investigations into the situations of Afghanistan and Myanmar/Bangladesh. Furthermore, as these investigations have not produced concrete results yet, this last chapter will primarily centre around the ICC process by analysing the legal reasoning of the ICC Chambers used during the authorisation of these investigations. The last chapter will establish that the ICC Chambers have interpreted the powers and jurisdiction of the ICC expansively and provided the Office of the Prosecutor (“OTP”) with almost unrestricted discretion. More specifically, the legal reasoning used by the ICC was defective and inconsistent in many respects. The Court acquired almost de facto jurisdiction and concluded the alternativeness of the two fundamental requirements of the war crime-armed conflict nexus by deliberately altering the wordings of constituent instruments and cherry-picking legal evidence. Lastly, the Court provided the OTP with a scope of liberty that the OTP itself did not contemplate having and did not request the Chambers to bestow. Overall, the thesis will question whether the Prosecutor and Chambers intended to form a response in the ICC legitimacy dialogue through their investigations and judgements as part of a legitimation strategy. The thesis will answer that question affirmatively. However, this response predicated on ICC's poor listener performance in the ICC legitimacy dialogue. In that sense, the ICC believed that changing and diversifying the profile of its cases would assuage its most vocal legitimacy challenges. This thesis asserts that the ICC identified its legitimacy problems incorrectly, at least incompletely. Accordingly, fundamental deficiencies concerning the legitimacy related elements of legality and legal reasoning, which constituted the foundations of the two ideal types of legitimate authority for the ICC, were the main pillars of the ICC legitimacy crisis. The thesis concludes that instead of eliminating these deficiencies, devising a legitimation strategy by ignoring and contributing to these deficiencies will likely deepen the legitimacy crisis of the ICC. The thesis will conclude with a general state of the legitimacy crisis of the ICC and its implications to state behaviours. Accordingly, states have demonstrated their discomfort towards the ICC in different forms. In line with that, the thesis will suggest a few amendments to the Rome Statute and structural reformations to the ICC. However, these amendments and reformations seem to be unlikely due to the legitimacy problems of the ICC, which also affects the extent of powers State Parties would be willing to transfer to the ICC. In this direction, those suggestions which do not require an amendment to the Rome Statute could be the focus of the short-term legitimation strategy of the ICC. In general, establishing an open dialogue with its legitimacy constituency will be suggested as the most crucial component of any ICC legitimation strategy. La légitimité est un concept qui a été utilisé dans différents contextes dans différentes disciplines des sciences sociales. Tant les perspectives sur ce concept que son contenu et ses critères varient considérablement. Consciente de ces différences, cette thèse s'appuiera principalement sur la compréhension néo-wébérienne du concept. Par conséquent, la légitimité s'entend des croyances subjectives des acteurs quant au bien-fondé d'un ordre ou d'une autorité. En vertu de cette thèse, cette autorité sera la première cour criminelle internationale permanente jamais établie par la communauté internationale: la Cour Pénale Internationale («CPI»). La thèse se composera de trois sections. Chacune de ces sections adoptera une perspective différente. La première section présente le cadre théorique du concept de «légitimité» basé sur les études de diverses disciplines, tandis que la seconde section aura une approche mixte. En conséquence, la présente section examinera d'abord les objections de légitimité à l'encontre de la CPI sur le plan des faits, puis les considérera comme normatives. Enfin, la troisième section procédera à un examen juridique critique des deux enquêtes récentes lancées par la CPI sur la situation en Afghanistan et au Myanmar/Bangladesh. La conceptualisation webérienne affirme que l'importance de la légitimité repose sur l'idée que la croyance en la légitimité de l'autorité conduira à une obligation morale interne d'obéir aux ordres de cette autorité. En conséquence, cette obligation morale sera «indépendante du contenu» dans le sens où l'acteur ressentira l'obligation d'obéissance quel que soit le contenu d'un ordre particulier. La première section, basée sur la littérature néo-wébérienne, a conclu que la CPI peut être associée à deux types idéaux d'autorité légitime: «l'autorité formelle-rationnelle» et «l'autorité matériellerationnelle». Selon la première, la légitimité de la CPI découle de sa base juridique en tant qu'organisation internationale et cour internationale autorisée par un instrument de droit international par l'organe compétent de nombreux États: le Statut de Rome. En outre, cette dernière affirme que la CPI tire sa légitimité de la croyance en sa compétence et sa compétence pour être un conciliateur raisonnable entre les règles juridiques et les normes juridiques (autorité rationnelle par les valeurs), d'une part, et entre les objectifs généraux et les moyens spécifiques (autorité rationnelle par le but), d'autre part. Bien qu'elle soit basée sur une conceptualisation webérienne, la première section bénéficiera également d'une abondante littérature sur la légitimité. Par conséquent, la légitimité n'est pas un concept à sens unique. La légitimité se réfère plutôt au dialogue cyclique continu entre l'autorité et sa masse de légitimité. En ce sens, les deux parties de ce dialogue voudront assurer la légitimité continue de l'autorité. Le mécontentement de la masse de légitimité se traduira par des critiques et des objections de légitimité contre l'autorité. En revanche, l'autorité, désireuse d'être plus efficace, élaborera une stratégie de légitimation pour apaiser ces critiques et objections, en éliminant la nécessité d'offrir des pénalités ou des récompenses, et en veillant à ce que ses ordres soient suivis par une obligation morale indépendante du contenu. Dans le contexte du débat actuel, la CPI n'ayant pas la possibilité d'offrir des sanctions ou des récompenses aux États, son existence et son fonctionnement dépendent dans une large mesure de sa perception comme légitime. Dans ce contexte, étant donné que la communauté internationale est une instance professionnelle et ouverte, il a été conclu qu'une croyance généralisée en l'illégitimité à l'égard de la CPI pourrait facilement se transformer en une croyance en l'invalidité de la Cour. En d'autres termes, la communauté internationale ne permettra pas qu'un ordre ou une autorité ait une «fausse validité» ou une «validité coercitive». La CPI est à la fois une institution juridique et politique. En conséquence, cette section présentera et analysera les différents éléments de légitimité qui seront regroupés sur la base des trois niveaux de la CPI. Ces niveaux sont les suivants: a) la CPI en tant qu'organe judiciaire, b) la CPI en tant qu '«institution de gouvernance mondiale», et c) la CPI en tant que tribunal international (pénal). À cet égard, la section en question traitera d'une douzaine d'éléments non limitatifs relatifs à la légitimité de la CPI: légalité, raisonnement juridique, cohérence, indépendance, impartialité, respect des procédures/procès équitable, consentement, efficacité, transparence, responsabilité, formation et équité. Ces explications viseront à démontrer la pertinence et l'importance de chacun de ces éléments pour les différents publics de légitimité de la CPI. Ce pluralisme découle du fait que les acteurs évaluent et décident de leur légitimité les croyances sur une autorité basée sur les critères normatifs qu'ils hiérarchisent et les phénomènes dont ils sont conscients. De même, ces critères normatifs et l'interaction entre eux dépendront largement de la nature de la relation entre un acteur et la CPI. A deuxième section exposera et examinera les objections et les critiques spécifiques de la légitimité à l'égard de la CPI et du Statut de Rome, sans prétendre à une liste complète. Cette liste exemplaire mais largement représentative d'appels et de critiques contribuera à déterminer l'ampleur et la nature de la crise de légitimité à laquelle la CPI est confrontée. En d'autres termes, la section explorera les causes et les motivations des parties prenantes concernées pour construire une compréhension holistique des questions de légitimité de la CPI. À cette fin, la section traitera des critiques et des appels en faveur de la légitimité lancés par des acteurs étatiques et non étatiques. Les critiques, objections et opinions d'acteurs non étatiques seront compilées à partir de monographies, d'articles de revues universitaires, d'articles de blogs universitaires, d'articles de journaux et de rapports d'organisations non gouvernementales. D'autre part, les critiques, les objections et les opinions des États découleront des décisions des organisations internationales telles que les Nations Unies et l'Union Africaine, des déclarations des gouvernements trouvées dans diverses sources, y compris les comptes rendus des réunions des organisations internationales telles que le Conseil de Sécurité des Nations Unies ou l'Assemblée des États contractants de la CPI, ou des déclarations officielles de la presse, des procédures nationales et de la législation des États, et des déclarations politiques trouvées dans les journaux électroniques. Tout d'abord, si la diversité des situations et des affaires de la CPI dans le monde est envisagée, il est impossible pour une seule étude de regrouper l'ensemble des documents de la CPI. En outre, compte tenu de la diversité et de la pluralité des parties prenantes de la CPI dans 123 États contractants et de nombreux autres États non contractants, la portée des sources, objections, critiques et opinions possibles sur la CPI est illimitée. Enfin, en raison du fait qu'il fait l'objet d'un débat mondial animé, les développements liés à la CPI sont un fleuve qui coule continuellement. Consciente des limites de toute recherche sur la légitimité de la CPI, en particulier une thèse de maîtrise, qui fait l'objet de critiques et d'opinions de milliers de professionnels et de non-professionnels, cette étude vise à ne présenter que les aspects les plus vitaux de la crise de légitimité de la CPI. Sans être limitatives, les critiques et les appels de légitimité examinés à la section deux sont suffisants pour illustrer les problèmes fondamentaux de la CPI. En conséquence, présenter la CPI et son personnel comme une entreprise charismatique et héroïque était une tentative d'établir une «autorité charismatique» au sein de la CPI. Cependant, ce type idéal d'autorité légitime est la forme d'affirmation d'une autorité instable, insoutenable et non rationnelle qui ne convient pas à la CPI. À cet égard, les critiques formulées à l'égard du personnel de la CPI visaient essentiellement à le limiter à ses limites juridiques et professionnelles, le cas échéant. En outre, des acteurs non étatiques ont également critiqué l'approche hautement orientée vers l'État et tolérante du Statut de Rome en ce qui concerne les obligations des États de coopérer contre la CPI. Ces dispositions limitent la CPI à la capacité de demander la coopération des gouvernements de jure; dans certaines circonstances, elles donnent aux États contractants la liberté de donner suite aux demandes d'extradition ou aux demandes de remise de la CPI; elles permettent aux États contractants de soumettre des exceptions de sécurité nationale aux demandes de divulgation d'éléments de preuve de la CPI; elles permettent aux États contractants d'échapper à leur compétence pour conclure des «accords d'immunité» avec des États contractants qui ne sont pas parties; et, en fin de compte, elles n'envisagent pas de mesures juridiques et politiques pour les États contractants non coopérants dans le cadre d'un régime spécifique. En conséquence, ces dispositions, qui ont été majoritairement ajoutées par les initiatives diplomatiques américaines lors de la Conférence de Rome, ont créé de nombreuses faiblesses pour le régime de coopération de la CPI. En conséquence, ces faiblesses ont rendu la CPI vulnérable aux préférences politiques des États contractants, qui tiennent principalement compte des considérations de légitimité de la CPI et des intérêts nationaux ou régionaux. En outre, dans la deuxième section, les critiques et les objections des États ont été examinées sur la base des relations de la CPI avec le Conseil de Sécurité des Nations Unies («CSNU») et de l'approche de la CPI à l'égard de l'immunité des chefs d'État non contractants. La relation entre la CPI et le CSNU a été critiquée pour avoir placé l'équilibre politique déformé de l'ONU dans la CPI et ainsi politiser structurellement la justice pénale internationale. En ce sens, le fait que le CSNU ait exercé ses pouvoirs de «renvoi» et de «report» dans le cadre du Statut de Rome en accordant l'immunité de facto et de jure à d'autres tout en sélectionnant politiquement certains groupes de situations devant faire l'objet d'une enquête de la CPI a suscité des critiques. Principalement, les États africains ont critiqué l'approche de la CPI à l'égard de l'immunité des chefs d'État non contractants comme «néocolonialiste» et «néoimpérialiste». Cette section analysera chronologiquement la justification juridique par la CPI de l'immunité du chef d'État sur la base de différents arguments. Sur la base de cette analyse, le principal problème s'est avéré être l'insuffisance et l'incohérence de la justification juridique de la CPI selon laquelle l'ancien président soudanais Al-Bashir n'avait pas l'immunité du chef de l'État devant la CPI. Par conséquent, bien que les politiciens l'aient exprimé comme étant la malveillance politique de la CPI, la question était plutôt liée à l'incompétence juridique et à l'incohérence de la CPI. Il a été suggéré qu'une étude empirique de la légitimité d'une cour criminelle internationale particulière devrait tenir compte de trois aspects: «origine», «processus» et «conséquences». Cependant, dans le cas de la CPI, il n'y a pratiquement pas de débat ni d'objection à son origine. Parce que la Cour a été créée sur la base du consentement d'un accord international. Par conséquent, la troisième section portera sur le «processus» et les «conséquences» de la CPI en général, dans le contexte des deux dernières enquêtes en Afghanistan et au Myanmar/Bangladesh. As encore donné de résultats concrets, cette dernière section se concentrera principalement sur le processus de la CPI en analysant les fondements juridiques utilisés par les départements de la CPI lors de l'autorisation de ces enquêtes. La dernière section révélera que les Chambres de la CPI ont interprété au sens large les pouvoirs et la compétence de la CPI et donnent au Bureau du Procureur («BP») un pouvoir discrétionnaire presque illimité. Plus précisément, le raisonnement juridique utilisé par la CPI était vicié et incohérent à bien des égards. En modifiant délibérément le libellé des documents constitutifs et en choisissant arbitrairement les preuves juridiques, le tribunal a obtenu la compétence universelle presque de facto, concluant que les deux conditions fondamentales du lien crime de guerre-conflit armé étaient alternatives. Enfin, la Cour a accordé au BP un espace de liberté que BP ne considérait même pas avoir et n'a pas demandé aux Chambres de lui accorder. En général, la thèse remet en question la question de savoir si le Procureur et les Chambres ont l'intention d'établir une réponse dans le dialogue sur la légitimité de la CPI par le biais de leurs enquêtes et de leurs décisions, dans le cadre d'une stratégie de légitimation. La thèse répondra positivement à cette question. Toutefois, cette réponse était fondée sur la performance médiocre de la CPI dans le dialogue sur la légitimité de la CPI. En ce sens, la CPI estime qu'en changeant le profil de ses affaires et en les diversifiant, on éliminerait les objections de légitimité les plus éloquentes. Cette thèse suggère que la CPI a identifié les questions de légitimité de manière incorrecte, au moins incomplète. En conséquence, les défauts fondamentaux de légalité et de raisonnement juridique, qui sont parmi les concepts liés à la légitimité qui constituent la base des deux types idéaux d'autorité légitime qui constituent la base de la légitimité de la CPI, ont constitué les principaux piliers de la crise de légitimité de la CPI. La thèse conclut qu'au lieu d'éliminer ces défauts, le développement d'une stratégie de légitimation en ignorant ces défauts et en y contribuant aggravera la crise de légitimité de la CPI. La thèse se terminera avec la situation générale de la crise de légitimité de la CPI et ses effets sur le comportement de l'État. En conséquence, les États ont démontré de différentes manières leur malaise à l'égard de la CPI. En conséquence, la thèse proposera plusieurs modifications du Statut de Rome et des réformes structurelles de la CPI. Cependant, ces modifications et ces réformes ne semblent pas probables en raison des problèmes de légitimité de la CPI, qui affectent également l'étendue des pouvoirs que les États contractants pourraient vouloir transférer à la CPI. À cet égard, les propositions qui ne nécessitent pas de modification du Statut de Rome pourraient être au centre de la stratégie de légitimation à court terme de la CPI. En général, l'établissement d'un dialogue ouvert avec la masse de légitimité sera proposé comme l'élément le plus important de toute stratégie de légitimation de la CPI.

Benzer Tezler

  1. Tez No

    878572

    Bulaşıcı hastalıklara ilişkin tedbirlere aykırı davranma suçu (5237 sayılı TCK m.195)

    The crime of violating measures regarding infectious diseases (art.195 of Turkish Criminal Code no.5237)

    KÜRŞAT ÜÇÜNCÜ

    Yüksek Lisans

    Türkçe

    Türkçe

    2024

    HukukGalatasaray Üniversitesi

    Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı

    PROF. DR. PINAR KARTAL

  2. Tez No

    766770

    Uluslararası adaleti sağlamada Uluslararası Ceza Mahkemesinin rolü ve işlevselliği

    The role and the functionality of the International Criminal Court in maintaining international justice

    BARIŞ SAN

    Yüksek Lisans

    Türkçe

    Türkçe

    2022

    HukukYalova Üniversitesi

    Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı

    DR. ÖĞR. ÜYESİ ALİ KEREM KAYHAN

  3. Tez No

    458523

    Türkiye'nin NATO'ya girişi ve sonrasının Türk iç ve dış politikasına yansımaları

    Turkey's NATO membership and subsequentreflections on the Turkish domestic and foreign policy

    ARİF ZENGİN

    Yüksek Lisans

    Türkçe

    Türkçe

    2017

    TarihCelal Bayar Üniversitesi

    Tarih Ana Bilim Dalı

    DOÇ. DR. ŞAYAN ULUSAN

  4. Tez No

    913541

    Bölgesel ve küresel güvenlik tehditleri bağlamında NATO stratejik konseptlerinin tarihsel bir analizi

    A historical analysis of NATO strategic concepts in the context of regional and global security threats

    HASAN BELHAN

    Yüksek Lisans

    Türkçe

    Türkçe

    2024

    EkonomiVan Yüzüncü Yıl Üniversitesi

    Uluslararası Politik Ekonomi Ana Bilim Dalı

    DOÇ. DR. HAKAN KARAASLAN

  5. Tez No

    325083

    Afganistan'da devlet inşası sürecinde savaş ağaları ile işbirliği

    The collaboration with the warlords in Afghanistan state building process

    OKTAY BİNGÖL

    Doktora

    Türkçe

    Türkçe

    2012

    Siyasal BilimlerGazi Üniversitesi

    Uluslararası İlişkiler Bölümü

    PROF. DR. HAYDAR ÇAKMAK

Geri Dön