Makro ihtiyati politika ve finansal istikrar ilişkisi: Türkiye'de konut sektörüne yönelik araçların etkinliği

The relationship between macro prudential policy and financial stability: Effectiveness of tools for the housing sector in Turkey

PDF İndir

Tez No: 712081
Yazar: MURAT SARI
Danışmanlar: DR. ÖĞR. ÜYESİ ZEHRA YEŞİM GÜRBÜZ
Tez Türü: Yüksek Lisans
Konular: Ekonomi, Economics
Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
Yıl: 2022
Dil: Türkçe
Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
Ana Bilim Dalı: İktisat Ana Bilim Dalı
Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
Sayfa Sayısı: 108

Özet

Finansal istikrar kavramı her ne kadar 1970'li yıllardan beri hayatımızda olan bir terim olsa da 2008 krizinin ardından daha sık kullanılan bir terim olmuştur. Klasik para politikalarının, sadece enflasyon hedeflemesi yapan ve sürdürülebilir büyüme hedefleyen politikaların 2008 krizi karşısında yetersiz kalmış olması, politika yapıcıları ve araştırmacıları farklı yollar araştırmaya itmiştir. Bu araştırmalar sonucunda, sistemin bütününün sağlıklı olarak işlemesini, sistemin genelini etkileyecek riskler karşısında önlemler alınmasını ve bahsedilen riskler gerçekleşseler dahi ekonominin güçlü kalmasını ve bunların etkilerini minimize etmeyi sağlamaya yönelik araçlar geliştirilmeye başlanmıştır. Günümüzde globalleşmenin de etkisi ile finansal sistem içinde bulunan aktörler, birbirlerinden, eskiye nazaran daha çok etkilenmektedir. Böyle yüksek etkileşim olan bir sistemde, aktörlerin bir kesiminde ya da sistemin bir noktasında çıkabilecek ani ve beklenmedik aksaklıklar, önce sistemin bu noktasında problemler yaratacak, bu parçanın işlememesi ile birlikte buradan sistemin geneline yayılarak tüm sisteme etkileyecek ve sistemin işleyişini sekteye uğratacaklardır. Finansal istikrarsızlık literatürde farklı biçimlerde tanımlanıyor olsa da temelde bu tanımlar, finansal istikrarsızlığın, sistemin düzgün ve sürdürülebilir bir biçimde işleyemeyecek bir hale gelmesinden oluşan aksaklıklar olduğunu ifade etmektedir. Sistemik risk aniden ve öngörülemez şekilde ortaya çıkan, finansal sistemde büyük ve derin yaralar açarak finansal istikrarsızlık yaratabilecek bir olgudur. Bu riskler önlemleri alınmazlarsa, finansal sistemin, işlevsiz kalmasına ve hatta aniden çökmelerine, dolayısıyla krizlere, hanehalklarında işsizlik, gelir düşüşü gibi problemlere, daha sonra da toplumsal boyutta problemlere yol açabilirler. Ayrıca sistemik riskler, yalnızca tek sektörü ya da tek finansal aktörü etkileyen riskler değillerdir. Sistem içindeki aktörlerin entegrasyonu sonucunda sistemin tümüne bulaşabilecek türde risklerdir. Bahsedilen arayışların sonucunda, makro ihtiyati politikalar üretilmişlerdir. Bu politikalar, finansal piyasalardaki sistemik risklerin önüne geçmek; sistemde bu şoklar ve öngörülemeyen problemler olsa dahi finansman akışının devam etmesi; varlık fiyatları ve krediler arasındaki dengenin sağlanmasıyla birlikte ileride büyüyerek kontrol edilmesi çok güç problemler ortaya çıkarmalarının engellenmesi; finansal sistemdeki gelişen etkileşimden doğabilecek bulaşılıklara karşı korumak ve sistemde biriken kırılganlıklara karşı sağlam durabilmeleri için geliştirilen politikalardır. Finansal istikrarın sağlanabilmesi için, bu yönde atılan adımların ve kullanılan araçların etkin olmaları gerekmektedir. Bu amaçla geliştirilen makro ihtiyati politikaların çeşitli araçları vardır ve bunlar literatürde genel olarak“geleneksel olmayan”araçlar olarak nitelendirilirler. Bu araçların tanımlanması ve genel hatlarının çizilmesi, araçların kullanımına ve bu kullanımlar sonucunda doğacak sonuçların öngörülmesi açısından önemlidir. Makro ihtiyati politika araçlar farklı şekillerde sınıflandırılmaktadır. Türkiye Cumhuriyeti Merkez Bankası temel olarak, tanımlamaizleme araçları ve işlevsel araçlar olarak ikiye ayırmaktadır. Tanımlama ve izleme araçları genel olarak sistemik riskleri izleme ve önceliklerini belirleme amacıyla kullanılırlar. Risklerin, zaman ve kesit boyutunu ortaya koyarak politika yapıcılara karar almalarında destek olmaya çalışırlar. Burada temel dengesizlik göstergelerini, piyasa koşulları göstergelerini, sistemdeki risk göstergelerini ve makro stres testlerini kullanırlar. İşlevsel araçlar ise genel olarak sistemik riskin önlenmesi amacını taşıyan araçlardır. Buna karşın, Uluslararası Para Fonu (IMF) 6 gruba ayırmaktadır. Bu gruplar, hedefleri bakımından ayrılmışlardır ve içlerinde farklı araçları barındırırlar. IMF'e göre yapılan sınıflandırmaya göre araçlar ve tanımları şu şekildedir; - Bankacılık sistemine yönelik geniş tabanlı araçlar; bu araçlar bankacılık sisteminde karşılaşılabilecek tüm kredi risklerini etkiler. Bankacılık sektörünün şoklara karşı dayanıklılığını sağlamak hedeflenir. - Hanehalkına yönelik araçlar; bankaların hanehalklarına verdiği kredilerin sürdürülemez şekilde artmasından doğabilecek risklere karşı geliştirilen araçlardır. Bunlar ağırlıkla konut sektörüyle ilişkili olduklarından, literatürde“housing”kavramı da kullanılır. - Kurumsal sektöre yönelik araçlar; bankaların finansal kurumlar dışında kalan kurumlara verdikleri krediler kaynaklı risklere karşı üretilmiş araçlar - Likidite kontrolü için bankacılık sektörüne uygulanan araçlar; piyasadaki likiditeyi kontrol etmek ve likidite (veya kur) kaynaklı risklere karşı üretilmiş araçlardır. - Bankacılık dışında kalan finansal sektöre yönelik araçlar; sistemde oluşabilecek ani, yangın satışları riskine karşı üretilmiş araçlardır. - Yapısal araçlar; bu araçlar sistemde önemli yer işgal eden kurumları ve finansal sistemin geri kalanıyla yakından ilişkili olan kurumları hedef alan araçlardır. 2008 krizi sonrasında, gelişmiş ekonomilerin aldıkları kararlar, gelişmekte olan ekonomilerin kararlarını ciddi biçimde etkilemiştir. Bu dönemde gelişmiş ülkeler krizden bir çıkar yol bulmak adına parasal genişleme politikalarını takip etmişlerdir. Bu politika sonucunda, gelişmiş ülkeler görülmemiş düzeylerde para basmışlar ve bu bastıkları paraların bir kısmı, Türkiye gibi gelişmekte olan ülkelere akmaya başlamıştır. Bu yüksek düzeydeki sermaye girişlerinden sonra, fiyat istikrarı ve finansal istikrarı korumak adına, Türkiye farklı politikalar kullanmaya başlamıştır ve makro ihtiyati politikaların kullanımı daha yoğunlaşmıştır. Türkiye'de sıklıkla kullanılan araçların üçü asimetrik faiz koridoru, zorunlu karşılıklar ve rezerv opsiyon mekanizmasıdır. Faiz koridoru, gecelik borç verme ve borç alma faizlerinin farklılaşmasından sonra, aralarındaki farka verilen addır. Geleneksel faiz koridoru sisteminde politika faizi ise borç alma ve verme faizlerinin ortasında bulunur. TCMB'nin geliştirdiği ve özellikle 2010'dan 2014'e kadar sıklıkla kullanılan asimetrik faiz koridorunda ise, politika faizi orta noktada bulunmaz. Bu sistemde yine bir faiz koridoru aralığı belirlenir ancak politika faizinin orta noktada bulunması gibi bir koşul yoktur. Böylece borç verenler politika faizini tahmin etmekte zorlanmakta ve verilen kredi miktarı sınırlanmaktadır. Zorunlu karşılıklar, bankaların topladıkları mevduatların belirli bir kısmını yedek akçe olarak merkez bankasında tutmasına verilen isimdir. TCMB, likidite kontrolünü sağlamak, faiz oranlarına etki etmek ve kredi büyümelerini sınırlandırmak amacıyla zorunlu karşılık oranları üzerinden sıklıkla aksiyon almıştır. Bu politika değişiklikleri iki farklı kanal üzerinden ekonominin geri kalanını etkilemişlerdir. Zorunlu karşılık oranları arttıkça, bankalar kredi verebilmek için daha fazla karşılık tutmak zorunda kalacak, dolayısıyla bu da faiz oranlarını yükselterek kredileri daha pahalı bir duruma getirmektedir. Zorunlu karşılık oranlarının bir başka etkisi de bankaların kredi vermek için ayırabilecekleri fon miktarını etkilemesi ile birlikte piyasadaki likiditeyi etkilemesidir. Rezerv opsiyon mekanizması da TCMB tarafından geliştirilen bir araçtır. Bankaların zorunlu karşılıklarının belli bir oranının döviz ve altın tutulmasına imkan veren bu araç, hem bankalara likidite yönetimi konusunda esneklik getirmiş, hem de döviz rezervlerini kuvvetlendirmiştir. Böylece sermaye girişleriyle oluşan ani döviz kuru oynaklıklarının etkisi sınırlandırılmıştır. Rezerv opsiyon mekanizmasının kullanılması için rezerv opsiyon katsayısı (ROK) ve rezerv opsiyonu oranı (ROO) gerekmektedir. ROK, zorunlu karşılık olarak ayrılan her bir birim Türk lirası başına ayrılabilecek döviz veya altın karşılığını belirleyen katsayıdır. Böylece, Merkez Bankası, piyasaya hem döviz kuru hem de döviz likiditesi üzerinden etki edebilecektir. ROO ise, bankanın zorunlu karşılıklarının yüzde kaçının döviz veya altın cinsinde tutulabileceğini belirleyen orandır. Bu araçlar dışında sıklıkla kullanılan başka makro ihtiyati politika araçları da bulunmaktadır. Bunlar aşağıdaki gibi sıralanabilirler; - Kredi-değer oranı, satın alınmak istenen bir mülkün ücretinin tamamını kredi yoluyla ödenemeyeceğini ve mülkün değerinin sadece belli bir oranında kredi çekilmesine müsaade edilmesini sağlayarak, bir peşinat sınırı getirir. Bu peşinat sınırı, hanehalkının temerrüde düşme dürtüsünü sınırlayacaktır ve borç alan taraf temerrüde düşse dahi, bu durumun yaratacağı riskleri sınırlandıracaktır. - Açık döviz pozisyonu limitleri, döviz üzerinden borçlanma sonrası, ülkenin yerel para biriminin, yabancı para birimleri karşısında değer kaybetmesinden kaynaklanabilecek geri ödeme zorluklarını ve bu zorlukların yaratacağı riskleri sınırlar. - Kaldıraç oranı, işletmelerin aktifleri ile özkaynaklarının oranını sınırlayarak, borçlanma kaynaklı riskleri minimize eder. - Sermaye gereklilikleri, bankaların veya diğer finansal kuruluşların (sigorta şirketleri gibi) karşılaşabilecekleri çeşitli riskler karşısında yeteri kadar özkaynak bulundurarak olası riskleri karşılamasını sağlaması için gereken orandır. Bu şekilde, kuruluş bir problem riskler kaynaklı bir yaşadığında bunu özsermayesi ile karşılayabilecek ve yara almadan süreçten kurtulacaktır. Türk ekonomisinin lokomotif sektörü inşaat sektörüdür. Bu sektörün önemi, emek-yoğun ve kalifiye işçiye az ihtiyacı olması, ithalata dayanmayan bir sektör olması ve yan sektörlere uyarıcı sektör olmasıdır. Ayrıca yapılan çalışmalar göstermektedir ki, bu sektör ekonominin büyümesi ve küçülmesinde hızlandırıcı bir etkiye sahiptir. Sektörün hem büyüme ve hem küçülme oranları genel olarak Türkiye ekonomisinin gayrisafi yurtiçi hasıla oranıyla benzerlik gösterse de etkiler genelde daha belirgin görülmektedir. Örneğin, inşaat sektörü 2006 yılında önceki yıla nazaran %26 büyürken, Türkiye'nin toplam GYSİH büyümesi %6 seviyesindedir. 2009 yılına gelindiğinde ve kriz etkileri görüldüğünde, Türkiye'nin GYSİH büyümesi %0 iken, inşaat sektörü %16 oranında küçülmüştür. 2011 yılında da yine 2006 yılına benzer bir durum söz konusu olmuş inşaat sektörünün büyümesi yine Türkiye'nin GYSİH büyümesinin yaklaşık iki katı gerçekleşmiştir. Bu sebeple, devlet eliyle de sektör içinde bulunularak, ekonominin büyümesini hızlandırıcı etkisinden faydalanılmak istenmiştir. Ayrıca bu sektör büyümesiyle birlikte hem istihdam sağlanmış hem de gayrisafi yurtiçi hasıladan aldığı pay artmıştır. Türkiye'de inşaat ve gayrimenkul sektörü konut ağırlıklıdır. Verilere göre 2002 yılından beri yapılan yeni konutların tüm yapılara oranı %80-%90 bandında değişmektedir. Konut fiyatları da Türkiye'de son yıllarda ciddi oranda artmıştır. Bu durum Türk halkının konut konusundaki yatırım algısı, düşük konut kredisi faizlerinden ötürü artan konut kredisi miktarı ve nüfusun mülteci kriziyle birlikte olağandışı olarak patlamasıyla ilgilidir. Burada faizler önemli bir yer tutmaktadır. 2003 yılında %50'lere varan konut kredisi faiz oranları hanehalkının konutlara erişimini çok ciddi ölçülerde sınırlandırırken, düşen faiz oranları ile birlikte konut kredisinin toplam kredilerden payı da artmıştır. Bu sebepten ötürü, Türkiye'de hanehalkı konut kredisi miktarı da yükselmiştir. Bu çalışmada, 2010-Ocak ve 2019-Aralık ayı arasındaki, hanehalkı konut kredileri toplamı, kredi-değer oranı, konut kredisi faiz oranları ve konut fiyat endeksi verileri kullanılarak, olağan en küçük kareler yöntemi ile tahminleme yapılmıştır. Çalışmanın bağımlı değişkeni olarak hanehalkı konut kredileri toplamı belirlenmiştir. Serilere Augmented Dickey Fuller (ADF), Phillips Perron (PP), ve KwiatkowskiPhillips-Schmidt-Shin (KPSS) birim kök testleri uygulanmış ve serilerde durağanlık olmadığı sonucuna ulaşılmıştır. Seriler durağanlaştırıldıktan sonra kurulan model tahmin edilmeye çalışılmıştır. Çıkan sonuçlar yapısal kırılma olduğuna işaret etmiştir. Bunun için kırılmanın olduğu 60. gözlem (Aralık 2014) öncesi ve sonrası için iki farklı kukla değişken oluşturulmuştur ve tahmin işlemi yeni oluşturulan modelle tekrarlanmıştır. Sonuçlara göre kırılım öncesi konut fiyat endeksi değişkeni %5 hata payında ve kırılım sonrası konut kredisi faiz oranı ise %10 hata payında anlamlı olarak bulunmuştur. Çalışmanın sonuçlarına göre, konut fiyat endeksindeki 1 birimlik artış, hanehalkı konut kredileri toplamında 0,83 birimlik bir artışa, konut kredisi faiz oranlarındaki 1 birimlik artış ise, hanehalkı konut kredisi toplamında -0,05 birimlik bir azalışa sebep olmaktadır.

Özet (Çeviri)

Although the concept of financial stability is a term that has been in our lives since the 1970s; It has become a more frequently used term after the 2008 crisis. Classical monetary policies, policies that only target inflation, and sustainable growth were inadequate in the face of the 2008 crisis. This has prompted policy makers and researchers to explore different ways. As a result of these researches, new tools were developed to ensure the healthy functioning of the system as a whole, to take measures against the risks that will affect the system in general, and to ensure that the economy remains strong even if the mentioned risks are realized and to minimize their effects. Today, with the effect of globalization, the actors in the financial system are more affected by each other than in the past. In a system with such level of interaction, sudden and unexpected disruptions that may arise in an actor or at a certain point in the system will first create problems at this point, and when this part does not work, its effects will spread to the whole system from there, affecting the entire system and disrupting the healthy functioning of the system. Although financial instability is defined in different ways in the literature, the result is basically the same: disruptions caused by the system becoming unable to function properly and sustainably. Systemic risk is a phenomenon that emerges suddenly and unpredictably and can create financial instability by causing deep wounds in the financial system. If precautions are not taken against these risks, they may cause the financial system to become dysfunctional and even collapse suddenly, thus causing crises, problems such as unemployment, income decline in households and then, ultimately, social problems. In addition, systemic risks are not risks that affect only one sector or one financial actor. These are the types of risks that can infect the entire system as a result of the integration of actors within the system. As a result of the aforementioned searches, macroprudential policies have been produced. These policies are produced to prevent systemic risks in financial markets; the continuation of the flow of finance even if there are shocks and unforeseen problems in the system; maintaining a balance between asset prices and loans, hence, preventing them from causing problems that will become difficult to maintain; protecting the system against contagions that may arise from the developing interaction in the financial system and to stand firm against the accumulated vulnerabilities in the system. In order to ensure financial stability, the steps taken in this direction and the tools used must be effective. There are various tools of macroprudential policies developed for this purpose, and these are generally described as“non-traditional”tools in the literature. Defining and outlining these tools is important for using and predicting their consequences that will arise as a result of using such policies. Macroprudential tools are classified in different ways. The Central Bank of the Republic of Turkey basically divides it into two categories, which are identificationmonitoring tools and functional tools. Identification and monitoring tools are generally used to monitor and prioritize systemic risks. They try to support policy makers in making decisions by revealing the time and cross-sectional dimensions of risks. Here they use key imbalance indicators, market conditions indicators, risk indicators in the system and macro stress tests. Functional tools, on the other hand, are tools that aim to prevent systemic risk in general. On the other hand, the International Monetary Fund (IMF) divides macroprudential policy tools into 6 groups. These groups are separated in terms of their goals and have different tools within them. According to the classification made according to the IMF, the tools and their definitions are as follows; - Broad-based instruments for the banking system; These instruments affect all credit risks that may be encountered in the banking system. It is aimed to ensure the resilience of the banking sector against shocks. - Household tools; They are tools developed against the risks that may arise from the unsustainable increase in loans given by banks to households. Since these are mostly related to the housing sector, the concept of“housing”is also used in the literature. - Tools for the corporate sector; instruments produced against the risks arising from the loans given by banks to institutions other than financial institutions - Instruments applied to the banking sector for liquidity control; They are instruments produced to control the liquidity in the market and to counter the risks arising from liquidity (or currency). - Instruments for the financial sector other than banking; These are the tools produced against the risk of sudden, fire sales that may occur in the system. - Structural tools; these tools target institutions that occupy an important place in the system and institutions that are closely related to the rest of the financial system. After the 2008 crisis, the decisions taken by the developed economies seriously affected the decisions of the developing economies. In this period, developed countries followed monetary expansion policies in order to find a way out of the crisis. As a result of this policy, developed countries have printed money at unprecedented levels and some of this money has started to flow to developing countries such as Turkey. After this high level of capital inflows, in order to maintain price stability and financial stability, Turkey started to use different policies and the use of macroprudential policies became more frequent. Three of the tools that are frequently used in Turkey are the asymmetric interest rate corridor, required reserves and reserve option mechanism. The interest rate corridor is the name given to the difference between overnight lending and borrowing rates. In the traditional interest rate corridor system, the policy rate is in the middle of the borrowing and lending rates. In the asymmetric interest rate corridor developed by the CBRT and used frequently from 2010 to 2014, the policy rate is not at the middle point. In this system, an interest rate corridor is determined, but there is no condition such as the policy rate being at the middle point. Thus, lenders have difficulty in predicting the policy rate and the amount of loan given is limited. Required reserves are the name given to banks keeping a certain part of the deposits they collect in the central bank as reserve funds. The CBRT frequently took action on required reserve ratios in order to control liquidity, affect interest rates, and limit loan growth. These policy changes affected the rest of the economy through two different channels. As reserve requirement ratios increase, banks will have to hold more provisions to make loans, which raises interest rates, making loans more expensive. Another effect of reserve requirement ratios is that they affect the liquidity in the market, as they affect the amount of funds banks can set aside for lending. The reserve option mechanism is also a tool developed by the CBRT. This instrument, which allows banks to keep a certain percentage of their required reserves in foreign currency and gold, not only brought flexibility to banks in liquidity management, but also strengthened its foreign exchange reserves. Thus, the effect of sudden exchange rate volatility caused by capital inflows was limited. Reserve option coefficient (ROK) and reserve option ratio (ROO) are required to use the reserve option mechanism. ROK is the coefficient that determines the foreign exchange or gold equivalent that can be set aside for each Turkish lira unit set aside as required reserves. Thus, the Central Bank will be able to affect the market through both the exchange rate and foreign exchange liquidity. ROO, on the other hand, is the rate that determines what percentage of the bank's required reserves can be held in foreign currency or gold. Apart from these tools, there are other macroprudential policy tools that are frequently used. These can be listed as follows; - The loan-to-value ratio, imposes a down payment limit, ensuring that a property cannot be paid in full through loans and that only a certain percentage of the property's value is allowed to be borrowed. This down payment limit will limit the household's incentive to default and limit the risks even if the borrower actually defaults. - Open FX position limits, limit the repayment difficulties that may arise from the depreciation of the country's local currency against foreign currencies after borrowing in foreign currency, and the risks posed by these difficulties. - Leverage ratio minimizes the risks arising from borrowing by limiting the ratio of assets and equity of enterprises. - Capital requirements are the ratio required to ensure that banks or other financial institutions (such as insurance companies) hold sufficient equity to cover potential risks to the various risks they may face. In this way, when the organization experiences a problem caused by risks, it will be able to cover it with its equity and get rid of the process without being harmed. The locomotive sector of the Turkish economy is the construction sector. The importance of this sector is that it is labor-intensive and has little need for skilled workers, is not based on imports, and is a stimulating sector to sub-sectors. In addition, studies show that this sector has an accelerating effect on the growth and contraction of the economy. Although the growth and contraction rates of the sector are generally similar to the GDP ratio of the Turkish economy, the effects are generally more pronounced. For example, while the construction sector grew by 26% in 2006 compared to the previous year, Turkey's total GDP growth was 6%. By 2009, when the effects of the crisis were seen, Turkey's GDP growth was 0%, while the construction sector shrank by 16%. In 2011, a situation similar to the one in 2006 was in question, and the growth of the construction sector was approximately twice the GDP growth of Turkey. For this reason, it was desired to take advantage of the accelerating effect of the economy by being involved in the sector by the state. In addition, with the growth of this sector, both employment was provided and its share in the gross domestic product increased. The construction and real estate sector in Turkey is predominantly residential. According to the data, the ratio of new houses built since 2002 to all buildings varies between 80%-90%. Housing prices have also increased significantly in Turkey in recent years. This is related to the Turkish people's perception of investment in housing, the increasing amount of housing loans due to low housing loan rates, and the extraordinary explosion of the population with the refugee crisis. Interest rates play an important role here. While housing loan interest rates, which reached 50% in 2003, severely limited the access of households to housing, the share of housing loans in total loans increased with the falling interest rates. For this reason, the amount of household housing loans has also increased in Turkey. In this study, an estimation was carried out using the ordinary least squares method, using the data of the total household housing loans, loan-to-value ratio, housing loan interest rates and house price index between 2010-January and 2019- December. The total of household housing loans was determined as the dependent variable of the study. Augmented Dickey Fuller (ADF), Phillips Perron (PP), and Kwiatkowski-Phillips-Schmidt-Shin (KPSS) unit root tests were applied to the series and it was concluded that there was no stationarity in the series. After the series were made stationary, the model was created and tried to be estimated. The results indicated that there was a structural break. For this, two different dummy variables were created for before and after the 60th observation (December 2014), where there was a break, and the estimation process was repeated with the newly created model. According to the results, the pre-breakdown housing price index variable was found to be statistically significant at 5% level, and the housing loan interest rate after the breakdown was found to be statistically significant at 10% level. According to the results of the study, a 1-unit increase in the house price index causes an increase of 0.83 units in the total of household housing loans, and a 1-unit increase in the housing loan interest rates causes a decrease of -0.05 units in the total of household housing loans. Bien que le concept de stabilité financière soit un terme présent dans nos vies depuis les années 1970 ; Il est devenu un terme plus fréquemment utilisé après la crise de 2008. Les politiques monétaires classiques, les politiques ciblant uniquement l'inflation et la croissance durable ont été inadéquates face à la crise de 2008. Cela a incité les décideurs politiques et les chercheurs à explorer différentes voies. À la suite de ces recherches, de nouveaux outils ont été développés pour assurer le bon fonctionnement du système dans son ensemble, pour prendre des mesures contre les risques qui affecteront le système en général et pour s'assurer que l'économie reste forte même si les risques mentionnés sont réalisées et de minimiser leurs effets. Aujourd'hui, sous l'effet de la mondialisation, les acteurs du système financier sont plus concernés les uns par les autres que par le passé. Dans un système avec un tel niveau d'interaction, les perturbations soudaines et inattendues qui peuvent survenir chez un acteur ou à un certain point du système vont d'abord créer des problèmes à ce point, et lorsque cette partie ne fonctionne pas, ses effets se propageront à l'ensemble. système à partir de là, affectant l'ensemble du système et perturbant le bon fonctionnement du système. Bien que la stabilité financière soit définie de différentes manières dans la littérature, le résultat est fondamentalement le même : des perturbations causées par l'incapacité du système à fonctionner correctement et durablement. Le risque systémique est un phénomène qui apparaît soudainement et de manière imprévisible et peut créer une instabilité financière en causant de profondes blessures au système financier. Si des précautions ne sont pas prises contre ces risques, ils peuvent entraîner un dysfonctionnement du système financier, voire un effondrement brutal, provoquant ainsi des crises, des problèmes tels que le chômage, la baisse des revenus des ménages, puis, à terme, des problèmes sociaux. De plus, les risques systémiques ne sont pas des risques affectant un seul secteur ou un seul acteur financier. Ce sont les types de risques qui peuvent infecter l'ensemble du système en raison de l'intégration des acteurs au sein du système. À la suite des recherches susmentionnées, des politiques macroprudentielles ont été élaborées. Ces politiques sont élaborées pour prévenir les risques systémiques sur les marchés financiers ; la poursuite du flux financier même s'il y a des chocs et des problèmes imprévus dans le système ; maintenir un équilibre entre les prix des actifs et les crédits, donc éviter qu'ils ne causent des problèmes qui deviendront difficiles à maintenir ; protéger le système contre les contagions qui pourraient découler de l'interaction en développement dans le système financier et de tenir bon face aux vulnérabilités accumulées dans le système. Afin d'assurer la stabilité financière, les mesures prises en ce sens et les outils utilisés doivent être efficaces. Il existe différents outils de politiques macroprudentielles développés à cette fin, et ceux-ci sont généralement qualifiés d'outils « non traditionnels » dans la littérature. Il est important de définir et de décrire ces outils pour utiliser et prévoir leurs conséquences qui découleront de l'utilisation de telles politiques. Les outils macroprudentiels sont classés de différentes manières. La Banque centrale de la République de Turquie le divise essentiellement en deux catégories, qui sont les outils de contrôle d'identification et les outils fonctionnels. Les outils d'identification et de surveillance sont généralement utilisés pour surveiller et hiérarchiser les risques systémiques. Ils tentent d'aider les décideurs politiques à prendre des décisions en révélant les dimensions temporelles et transversales des risques. Ici, ils utilisent des indicateurs de déséquilibre clés, des indicateurs de conditions de marché, des indicateurs de risque dans le système et des tests de résistance macro. Les outils fonctionnels, quant à eux, sont des outils qui visent à prévenir le risque systémique en général. D'autre part, le Fonds monétaire international (FMI) divise les outils de politique macroprudentielle en 6 groupes. Ces groupes sont séparés en termes d'objectifs et disposent d'outils différents en leur sein. Selon la classification faite selon le FMI, les outils et leurs définitions sont les suivants ; - Instruments à large assise pour le système bancaire; Ces instruments affectent tous les risques de crédit qui peuvent être rencontrés dans le système bancaire. Il vise à assurer la résilience du secteur bancaire face aux chocs. - Outils ménagers; Ce sont des outils élaborés contre les risques pouvant découler de l'augmentation insoutenable des crédits accordés par les banques aux ménages. Comme ceux-ci sont majoritairement liés au secteur de l'habitation, le concept de « logement » est également utilisé dans la littérature. - Outils pour le secteur des entreprises; instruments produits contre les risques résultant des prêts accordés par les banques à des établissements autres que des établissements financiers - Instruments appliqués au secteur bancaire pour le contrôle de la liquidité ; Ce sont des instruments permettant de contrôler la liquidité du marché et de contrer les risques liés à la liquidité (ou à la devise). - Instruments du secteur financier autre que bancaire ; Ce sont les outils produits contre le risque de braderie soudaine qui peut survenir dans le système. - Outils structurels; ces outils ciblent les institutions qui occupent une place importante dans le système et les institutions étroitement liées au reste du système financier. Après la crise de 2008, les décisions prises par les économies développées ont sérieusement affecté les décisions des économies en développement. Au cours de cette période, les pays développés ont suivi des politiques d'expansion monétaire afin de trouver une issue à la crise. À la suite de cette politique, les pays développés ont imprimé de l'argent à des niveaux sans précédent et une partie de cet argent a commencé à affluer vers des pays en développement comme la Turquie. Après ce niveau élevé d'entrées de capitaux, afin de maintenir la stabilité des prix et la stabilité financière, la Turquie a commencé à utiliser des politiques différentes et le recours aux politiques macroprudentielles est devenu plus fréquent. Trois des outils fréquemment utilisés en Turquie sont le corridor de taux d'intérêt asymétrique, les réserves obligatoires et le mécanisme d'option de réserve. Le corridor de taux d'intérêt est le nom donné à la différence entre les taux des prêts au jour le jour et les taux d'emprunt. Dans le système traditionnel de corridor de taux d'intérêt, le taux directeur se situe au milieu des taux d'emprunt et de prêt. Dans le corridor de taux d'intérêt asymétrique développé par la CBRT et utilisé fréquemment de 2010 à 2014, le taux directeur n'est pas au point médian. Dans ce système, un corridor de taux d'intérêt est déterminé, mais il n'y a aucune condition telle que le taux directeur soit au point médian. Ainsi, les prêteurs ont du mal à prévoir le taux directeur et le montant du prêt accordé est limité. Les réserves obligatoires sont le nom donné aux banques conservant une certaine partie des dépôts qu'elles collectent à la banque centrale en tant que fonds de réserve. La CBRT a fréquemment pris des mesures sur les ratios de réserves obligatoires afin de contrôler la liquidité, d'influer sur les taux d'intérêt et de limiter la croissance des prêts. Ces changements de politique ont affecté le reste de l'économie par deux canaux différents. À mesure que les ratios de réserves obligatoires augmentent, les banques devront détenir davantage de provisions pour accorder des prêts, ce qui augmente les taux d'intérêt et rend les prêts plus chers. Un autre effet des ratios de réserves obligatoires est qu'ils affectent la liquidité du marché, car ils affectent le montant des fonds que les banques peuvent mettre de côté pour les prêts. Le mécanisme d'option de réserve est également un outil développé par la CBRT. Cet instrument, qui permet aux banques de conserver un certain pourcentage de leurs réserves obligatoires en devises et en or, a non seulement appo rté de la souplesse aux banques dans la gestion des liquidités, mais a également renforcé ses réserves de change. Ainsi, l'effet de la volatilité soudaine des taux de change causée par les entrées de capitaux a été limité. Le coefficient d'option de réserve (ROK) et le ratio d'option de réserve (ROO) sont nécessaires pour utiliser le mécanisme d'option de réserve. ROK est le coefficient qui détermine le taux de change ou l'équivalent or qui peut être mis de côté pour chaque unité de livre turque mise de côté en tant que réserves obligatoires. Ainsi, la Banque centrale pourra influer sur le marché à la fois par le taux de change et par la liquidité en devises. ROO, d'autre part, est le taux qui détermine quel pourcentage des réserves obligatoires de la banque peut être détenu en devises étrangères ou en or. Outre ces outils, il existe d'autres outils de politique macroprudentielle fréquemment utilisés. Ceux-ci peuvent être répertoriés comme suit; - Le ratio prêt-valeur impose une limite de mise de fonds, garantissant qu'une propriété ne peut pas être payée en totalité par des prêts et que seul un certain pourcentage de la valeur de la propriété peut être emprunté. Cette limite de mise de fonds limitera l'incitation du ménage à faire défaut et limitera les risques même si l'emprunteur fait effectivement défaut. - Ouvrir des limites de position de change, limiter les difficultés de remboursement pouvant résulter de la dépréciation de la monnaie locale du pays par rapport aux devises étrangères après avoir emprunté en devise étrangère, et les risques posés par ces difficultés. - Le ratio de levier minimise les risques découlant de l'emprunt en limitant le ratio d'actifs et de fonds propres des entreprises. - Les exigences de fonds propres sont le ratio nécessaire pour s'assurer que les banques ou autres institutions financières (telles que les compagnies d'assurance) détiennent des fonds propres suffisants pour couvrir les risques potentiels liés aux différents risques auxquels elles peuvent être confrontées. De cette façon, lorsque l'organisation rencontre un problème causé par des risques, elle pourra le couvrir avec ses fonds propres et se débarrasser du processus sans être lésée. Le secteur moteur de l'économie turque est le secteur de la construction. L'importance de ce secteur est qu'il est à forte intensité de main-d'œuvre et a peu besoin de travailleurs qualifiés, qu'il n'est pas basé sur les importations et qu'il est un secteur stimulant pour les sous-secteurs. De plus, des études montrent que ce secteur a un effet accélérateur sur la croissance et la contraction de l'économie. Bien que les taux de croissance et de contraction du secteur soient généralement similaires au ratio du PIB de l'économie turque, les effets sont généralement plus prononcés. Par exemple, alors que le secteur de la construction a augmenté de 26 % en 2006 par rapport à l'année précédente, la croissance du PIB total de la Turquie a été de 6 %. En 2009, lorsque les effets de la crise se sont fait sentir, la croissance du PIB de la Turquie était de 0 %, tandis que le secteur de la construction s'était contracté de 16 %. En 2011, une situation similaire à celle de 2006 était en cause, et la croissance du secteur de la construction était environ le double de la croissance du PIB de la Turquie. Pour cette raison, il a été souhaité de profiter de l'effet accélérateur de l'économie en étant impliqué dans le secteur par l'Etat. De plus, avec la croissance de ce secteur, des emplois ont été créés et sa part dans le produit intérieur brut a augmenté. Le secteur de la construction et de l'immobilier en Turquie est principalement résidentiel. Selon les données, le ratio de nouvelles maisons construites depuis 2002 à tous les bâtiments varie entre 80% et 90%. Les prix des logements ont également augmenté de manière significative en Turquie ces dernières années. Cela est lié à la perception qu'ont les Turcs de l'investissement dans le logement, au nombre croissant de prêts au logement en raison des faibles taux de prêt au logement et à l'extraordinaire explosion de la population avec la crise des réfugiés. Les taux d'intérêt jouent ici un rôle important. Alors que les taux d'intérêt des crédits immobiliers, qui atteignaient 50 % en 2003, limitaient fortement l'accès des ménages au logement, la part des crédits immobiliers dans le total des crédits augmentait avec la baisse des taux d'intérêt. Pour cette raison, le montant des prêts immobiliers accordés aux ménages a également augmenté en Turquie. Dans cette étude, une estimation a été réalisée à l'aide de la méthode des moindres carrés ordinaires, en utilisant les données du total des prêts au logement des ménages, du ratio prêt-valeur, des taux d'intérêt des prêts au logement et de l'indice des prix des logements entre 2010-janvier et 2019-décembre. Le total des prêts au logement des ménages a été déterminé comme la variable dépendante de l'étude. Des tests de racine unitaire augmentés de Dickey Fuller (ADF), Phillips Perron (PP) et Kwiatkowski-Phillips-Schmidt-Shin (KPSS) ont été appliqués à la série et il a été conclu qu'il n'y avait pas de stationnarité dans la série. Une fois les séries rendues stationnaires, le modèle a été créé et essayé d'être estimé. Les résultats ont indiqué qu'il y avait une rupture structurelle. Pour cela, deux variables fictives différentes ont été créées pour avant et après la 60e observation (décembre 2014), où il y avait une rupture, et le processus d'estimation a été répété avec le modèle nouvellement créé. Selon les résultats, la variable de l'indice des prix du logement avant la ventilation s'est avérée statistiquement significative au niveau de 5 %, et le taux d'intérêt des prêts au logement après la ventilation s'est avéré statistiquement significatif au niveau de 10 %. Selon les résultats de l'étude, une augmentation d'une unité de l'indice des prix des logements entraîne une augmentation de 0,83 unité du total des prêts au logement des ménages, et une augmentation d'une unité des taux d'intérêt des prêts au logement entraîne une diminution de -0,05. unités dans le total des crédits immobiliers des ménages.

Benzer Tezler

Tez No
377852
A stress testıng framework for the Turkısh bankıng sector: an augmented approach
Türk bankacılık sektörü için bir stres testi çerçevesi: Bir genişletilmiş yaklaşım
BAHADIR ÇAKMAK
Doktora
İngilizce
2014
Bankacılık Orta Doğu Teknik Üniversitesi
İktisat Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NADİR ÖCAL
Tez No
464957
Essays in monetary policy and banking
Para politikası ve bankacılık üzerine makaleler
GÖKHAN ÖVENÇ
Doktora
İngilizce
2016
Ekonomi İstanbul Teknik Üniversitesi
İktisat Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. RESUL AYDEMİR
Tez No
809859
2008 krizi sonrasında makro ihtiyati politikalar ve geleneksel olmayan araçların kullanımı: Türkiye örneği
The use of macroprudential policies and unconventional tools after the 2008 crisis: The case of Turkey
CEYDA BAYRAKTAR DAŞTAN
Doktora
Türkçe
2023
Ekonomi Karadeniz Teknik Üniversitesi
İktisat Ana Bilim Dalı
PROF. DR. METİN BERBER
Tez No
138419
Karapara, karaparanın aklanması ve topluma zararları
Başlık çevirisi yok
GÜRKAN EKER
Yüksek Lisans
Türkçe
2003
Adli Tıp Ankara Üniversitesi
Disiplinlerarası Adli Tıp Ana Bilim Dalı
PROF. DR. KAYHAN MUTLU
Tez No
620127
Türkiye ekonomisinde makro ihtiyati politika uygulamaları ve finansal istikrar
Macro prudential policy practices and financial stability in Turkey economy
HİLAL ÖCAL
Yüksek Lisans
Türkçe
2020
Ekonomi Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi
İktisat Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ZEYNEL ABİDİN ÖZDEMİR

Geri Dön