The Politics of Punishment, Urbanization, and Izmir Prison in the Late Ottoman Empire
Son Dönem Osmanlı İmparatorluğu'nda Ceza İnfaz Politikaları, Kentleşme ve İzmir Hapishanesi
- Tez No: 726690
- Danışmanlar: DOÇ. DR. ELIZABETH B. FRIERSON
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Tarih, History
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2015
- Dil: İngilizce
- Üniversite: University of Cincinnati
- Enstitü: Yurtdışı Enstitü
- Ana Bilim Dalı: Sosyal Bilimler Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Tarih Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 284
Özet
Bu tez, Osmanlı İmparatorluğu'nun son döneminde İzmir, İstanbul ve Selanik gibi üç büyük liman kentindeki ceza infaz politikalarını ve Osmanlı hapishane reform uygulamalarını incelemektedir. Bu çalışma, ondokuzuncu ve yirminci yüzyılların sosyal kontrol ve gözetim fikrini yeniden düşünerek, Osmanlı hükümetinin hapishanelere 'modern' ve 'Avrupai' hukuki kurumlar olarak nasıl yaklaştığını mikro ve makro ölçekte ele almaktadır. Osmanlı arşivlerinden birinci el kaynaklar ve ağırlıklı olarak Osmanlı ve İngiliz gazete ve dergilere dayanan bu tez, Osmanlı hapishane reformunu mahkumların iaşesi; sağlık ve hijyen; hapishanede esrar kullanımı; hapishanede çalışma; hapishane mimarisi; ve kentleşme gibi farklı veçhelerden incelemektedir. Ondokuzuncu yüzyılın ilk yarısına dek Osmanlı İmparatorluğu'nda hapishane olarak İstanbul'daki Baba Cafer Zindanı ve Yedikule gibi eski kaleler; askeri kışlalar, Tersane Zindanı (Bagnio) gibi tersaneler; İzmir'deki Cezayir Hanı gibi hanlar; ve yerel ayanların konaklarındaki zindanlar kullanılmıştır. Tanzimat reformlarının bürokratikleşme ve merkezileşme çabaları, daha da önemlisi 1851 ve 1858 ceza kanunnamelerinin ilanı bedensel cezadan hapsetmeye geçişin önünü açmış ve aynı zamanda suç ve cezanın bir dizi yeni tanımına da imkan tanımıştır. Ancak modern bir hapishanenin kurulması 1871 yılına İstanbul'da ilk hapishane-i umumi inşa edilene dek bir ideal olarak kalmıştır. Özellikle hapishane olarak kullanılmak üzere bina inşaatı ondokuzuncu yüzyılın ikinci yarısında İzmir ve Selanik gibi imparatorluğun büyük şehirlerinde devam etmiştir. İmparatorluğun büyük liman kentlerinden biri olan İzmir, Osmanlı'nın son döneminde savaşlar, göçler ve imparatorluğun toprak kayıpları nedeniyle yoğun bir insan trafiğine ve artan suç oranlarına maruz kalmıştır. Ondokuzuncu yüzyıl İzmir'i aynı zamanda yeni askeri kışlayı, hastaneyi, hükümet konağını, hapishaneyi, ıslahhaneyi ve okulu içine alan kentsel ve idari alanın yeniden inşası, ki tüm bunlar merkezi yönetimi temsil etmektedir, karşı karşıya kalmıştır. Devletin mimari yeknesaklığı, Osmanlı merkezi yönetiminin şehirleri ve şehirlerin art alanlarını 'aydınlatma', 'modernleştirme' ve tektipleştirme çabaları ile ilerleme ve modernleşmenin görsel ve fiziksel temsillerini sağlamıştır. İzmir'in kamusal alanı temel olarak 1825-1901 yıllarına tesadüf eden dönemde şekillenmiştir. 1873 yılında inşa edilen İzmir Hapishanesi, 1959 yılında İzmir'deki kamusal alanın çözülüşüne dek ayakta kalmıştır. İnşasından yıkımına dek yeni Osmanlı kamusal alanının temel bir parçası olan İzmir Hapishanesi, kent sakinlerine sadece korkutucu (cezalandırıcı) ve güven verici (nizam) ikili bir temsilini sunmakla kalmamış aynı zamanda, mahkumların gittikçe artan kötü muameleler ile karşılaşmaları pahasına da olsa, sosyal kontrole meşruiyet kazandırılması bağlamında iktidar aygıtını da sembolize etmiştir.
Özet (Çeviri)
This dissertation examines the politics of punishment and application of Ottoman prison reform in the three major port cities, Izmir, which receives the greatest attention, Istanbul, and Salonica in the late Ottoman Empire. This work explores Ottoman prisons on a daily scale and in a larger imperial frame by re- thinking the idea of social control and surveillance in the nineteenth and twentieth centuries, including the ways in which the Ottoman government dealt with the prisons as 'modern' and 'European' legal institutions. By using primary sources drawn from Ottoman archives, and relying heavily on Ottoman and British newspapers and journals, this dissertation examines Ottoman prison reform from various angles such as sustenance of prisoners, health and hygiene; the usage of cannabis (esrar) in Ottoman prisons; prison work; prison architecture; and urbanization. Until the first half of the nineteenth century, the Ottoman Empire was using various buildings as prisons, including old fortresses, such as Baba Cafer Zindanı and Yedikule in Istanbul; military barracks; shipyards, such as Tersane Zindanı (Bagnio); khans, such as Cezayir Hanı in Izmir; and local notables' (ayan) palace dungeons. The bureaucratization and centralization attempts of the Tanzimat reformers and, more importantly, the promulgation of the criminal codes of 1851 and 1858 not only paved the way for the shift from corporal and capital punishment to imprisonment but also allowed for the establishment of a new set of definitions in terms of crime and punishment. However, the establishment a modern prison remained merely an ideal until 1871 when the first general prison (hapishane-i umumi) was built in Istanbul. The construction of purposefully built prisons continued in the major cities of the Empire, including Izmir and Salonica, in the second half of the nineteenth century. Izmir as one of the major port cities of the Empire saw immense and fluctuating flows of people due to wars, migration, and territorial losses of the Empire, and was faced with increased crime rates during this late Ottoman period. Nineteenth-century Izmir also saw the restructuring of its urban and governmental space with new military barracks, hospital, governor's palace, prison, reformatory, and school that all symbolized the presence of the 'centralized' government. The uniformity of state architecture provided visual and physical representations of progress and modernity through which the Ottoman imperial government strove to 'enlighten', 'modernize', and homogenize cities and their provincial hinterlands. The public sphere of Izmir was foundationally shaped in the period from 1825-1901. Izmir Prison, constructed in 1873, remained until the disintegration of the public space in Izmir in 1959. From its construction to destruction, Izmir Prison as a central part of the new Ottoman public space presented to the people living in the city not only the dichotomic image of a threatening (punitive) and reassuring (order) space, but also symbolized an apparatus of power in terms of the legitimatization of social control, even at the increasingly well-known cost of inhumane treatment of prisoners.
Benzer Tezler
- Michel Foucault'da ötekinin arkeolojisi: Suç, kapatılma ve cezalandırma sistemi
Archaeolysis of the other' in Michel Foucault: Crime, closure and the system of punishment
KADİR GÜRBÜZ
Yüksek Lisans
Türkçe
2021
Kamu YönetimiNiğde Ömer Halisdemir ÜniversitesiKamu Yönetimi Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ HATİCE SEVGİ ZENGİN SALİHİ
- The Transformation of the politics of punishment and the birth of prison in the Ottoman Empire (1845-1910)
Osmanlı Devletinde ceza siyaseti dönüşümü ve hapishanenin doğuşu
HASAN ŞEN
- Suç ve ceza siyaseti açısından Türk Ceza Hukuk'unda uyuşturucu madde kullanma suçu
Crime and punishment in Turkish Criminal Law for the purpose of drug use politics crime
İDİL SU EKMEKÇİ
Yüksek Lisans
Türkçe
2015
Hukukİstanbul Kültür ÜniversitesiKamu Hukuku Ana Bilim Dalı
PROF. DR. DURMUŞ TEZCAN
- Cumhuriyet Dönemi Türk şiirinde mahpushane (1923-1980)
Prison themed poetry in Republican Period (1923-1980) of Turkey
RABİA GÜLİSTAN OKUTAN
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
Türk Dili ve EdebiyatıUşak ÜniversitesiTürk Dili ve Edebiyatı Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ ALİ PULAT
- Mondros Mütarekesi sonrasında İstanbul hükümetleri ve Ermeniler
İstanbul goverments and Armenians after Moudros Armistice
AKIN ÇELİK
Doktora
Türkçe
2010
Tarihİstanbul ÜniversitesiAtatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi Ana Bilim Dalı
PROF. DR. SABAHATTİN ÖZEL
