Sanal mağaza sözleşmesinin hukuki niteliği ve bu sözleşmeden doğan uyuşmazlıkların çözümü

Başlık çevirisi mevcut değil.

PDF İndir

Tez No: 738085
Yazar: YUNUS EMRE ÇAKIROĞLU
Danışmanlar: PROF. DR. MEHMET ERDEM
Tez Türü: Yüksek Lisans
Konular: Hukuk, Law
Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
Yıl: 2022
Dil: Türkçe
Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
Ana Bilim Dalı: Özel Hukuk Ana Bilim Dalı
Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
Sayfa Sayısı: 155

Özet

Ticari hayatın son yıllarda yoğun olarak internet üzerinden işliyor olması, alıcıların oturdukları yerden mal ve hizmetlere ulaşmak istemesi, bu mal ve hizmetlere ulaşırken de bunlar arasında kıyaslama yapmak istemeleri, birden çok satıcının aynı nitelikteki ürününü bir arada görme isteği sanal mağazanın ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Fiziki hayattaki alışveriş merkezlerinin bir nevi sanal hali olan sanal mağazalar, satıcıların mal ve ürünlerini sergilemek için ücret karşılığında edindikleri, aynı internet sitesi üzerinden alıcının erişimine açılan mağazaları ifade etmektedir. Alıcıların dünyanın her yerindeki ürünlere ulaşmak istemesi sanal mağazacılığın global olarak hayatımıza girmesine sebep olmuştur. Ülkemiz özelinde sanal mağazacılık faaliyetini yürüten N11, Hepsiburada, Trendyol gibi şirketler olduğu gibi globalde de Aliexpress, Amazon, Alibaba gibi şirketler sanal mağazacılık faaliyetini yürütmektedir. Bu incelemenin konusu oluşturan ve sanal mağaza sözleşmesi olarak adlandırılan sözleşmenin bir tarafını sanal mağaza edinerek ürünlerini satışa sunan satıcı, diğer tarafını ise adeta bir alışveriş merkezi gibi faaliyet göstererek ücret karşılığında bir internet sitesi üzerinden satıcılara sanal mağaza temin eden, alıcıların bu internet sitesinden mal ve hizmet almasına aracılık eden taraf oluşturur. 6563 sayılı Elektronik Ticaretin Düzenlenmesi Hakkında Kanunda sanal mağaza açarak mal ve hizmetlerini elektronik ticaret kapsamında satışa sunan gerçek veya tüzel kişiler hizmet sağlayıcı olarak, bu elektronik ticarete ortam sağlayan gerçek ve tüzel kişiler ise aracı hizmet sağlayıcı olarak tanımlanmıştır. Bu tanımlardan hareketle sanal mağaza sözleşmesinin bir tarafının hizmet sağlayıcı, diğer tarafının ise aracı hizmet sağlayıcı olduğunu söylemek mümkün olacaktır. Çalışmamızın ilk bölümünde sanal mağaza sözleşmesinin tanımını yapabilmek için elektronik ortam, elektronik ticaret ve elektronik sözleşme kavramlarına değinilmiş ve akabinde sanal mağaza sözleşmesinin tanımı yapılmıştır. Nitekim sanal mağaza sözleşmesi kanunlarımızda yer alan bir isimli sözleşme olmadığından bu sözleşmenin tanımının yapılması, taraflarının tespit edilmesi ve hukuki niteliğinin ortaya konulması önem arz etmektedir. Sanal mağaza sözleşmesinin hukukumuzda tanımlanmaması ve isimlendirilmemiş olması nedeniyle bu çalışma ile sanal mağaza sözleşmesi kavramının literatüre kazandırılması da amaçlanmaktadır. Bu bilgiler ışığında sanal mağaza sözleşmesi; aracı hizmet sağlayıcı ile hizmet sağlayıcı arasında akdedilen, aracı hizmet sağlayıcının bir sanal mağazayı hizmet sağlayıcıya mal ve hizmetlerini satışa sunabilmek için sürekli olarak sunmak ve bu satışlara aracılık etmek borcunu üstlendiği, hizmet sağlayıcının ise buna karşılık bir ücret ödemeyi taahhüt ettiği sözleşmedir. Sanal mağaza sözleşmesinin aracı hizmet sağlayıcı olan tarafı tacir sıfatına haiz olmakla birlikte hizmet sağlayıcı olan taraf genel olarak bir tacir olmakta ancak bazı zamanlarda esnaf işletmesi niteliğinde de olabilmektedir. Bu nedenle sözleşmenin hukuki niteliğini irdelerken bu husus göz önünde bulundurularak inceleme yapılmıştır. Özellikle her iki tarafın da tacir olduğu sanal mağaza sözleşmelerinin acentelik sözleşmesi ile çok benzer olduğu ve hatta acentelik sözleşmesi olarak nitelendirilebileceğine değindik. Sanal mağaza sözleşmesinin hukuki niteliğini ortaya koyduktan sonra bu çalışmanın ikinci bölümünde sanal mağaza sözleşmesinin kuruluşu, geçerliliği, tarafların yükümlülükleri ve sanal mağaza sözleşmesinin sona ermesi ele alınmıştır. Hukukumuzda sanal mağaza sözleşmesi özel olarak düzenlenen bir sözleşme olmaması sebebiyle borçlar hukukunun genel hükümlerine göre sözleşmenin kuruluşu, geçerliliği ve sona ermesi ele alınmıştır. Sanal mağazanın kuruluşunda; bazı sanal mağaza sözleşmelerinde aracı hizmet sağlayıcı genele açık biçimde icap yapmakta, hizmet sağlayıcılar ise bazen sözleşme imzalayarak bazen de internet sitesi üzerinden click-wrap yöntemi ile yani“onaylıyorum”şeklinde bir butona basarak kabul beyanından bulunmakta ve sözleşme akdetmektedirler. Bazı sanal mağaza sözleşmelerinde ise aracı hizmet sağlayıcılar icaba davet niteliğinde beyanda bulunmakta, hizmet sağlayıcıların buna karşılık yaptığı icabı aracı hizmet sağlayıcı değerlendirerek kabul beyanında bulunmakta ve sözleşme kurmaktadır. Tarafların yükümlülükleri bakımından ise çeşitli sanal mağaza sözleşmeleri irdelenerek bu sözleşmelerde yer alan hükümler ele alınmıştır. Ticari hayatın vazgeçilmez bir parçası haline gelmiş olan genel işlem koşulu içeren sözleşmeler sanal mağaza sözleşmesinde de karşımıza çıkmaktadır. Aracı hizmet sağlayıcı, sanal mağaza edinmek isteyen tüm hizmet sağlayıcılarla yapabilmek için standart bir sözleşme hazırlamakta, bu sözleşmeyi karşı tarafa sunarak müzakere etmeksizin kabul etmelerini istemektedir. Bu durum da genel işlem koşullarının varlığına işaret etmekte, sözleşmenin genel işlem koşulları bakımından denetime tabi tutulmasını gerektirmektedir. Bu bölümde genel işlem koşulları bakımından sanal mağaza sözleşmesi irdelenmiştir. Sanal mağaza sözleşmesinde tarafların yükümlülükleri irdelenirken, hizmet sağlayıcının mal ve hizmetlerini satmak için alıcı ile sözleşme kurduğuna, aracı hizmet sağlayıcının ise bu sözleşmenin tarafı olmadığına, yalnızca yapılan alışverişe aracılık ettiğine değindik. Ayrıca 6563 sayılı Elektronik Ticaretin Düzenlenmesi Hakkında Kanunda aracı hizmet sağlayıcının sanal mağazada satışa sunulan ürünlerin içeriğini kontrol etme yükümlülüğü olmadığına dair bir hüküm yer almaktadır. Buna rağmen mahkemelerde ürünlerin ayıplı olması sebebiyle aracı hizmet sağlayıcı aleyhine hukuki başvurular yapıldığı görülmektedir. Yargıtay'ın bu konuda farklı yönde kararları olmakla birlikte Yargıtay yakın tarihte verdiği bir kararda aracı hizmet sağlayıcının satılan ürünlerdeki ayıptan sorumlu olmadığına hükmetmiştir. Bu kararın doğru ve yanlış olduğunu düşündüğümüz yönleri, Yargıtay'ın diğer kararları ve özellikle alıcının bir tüketici olması durumunda hakkaniyetin nasıl sağlanacağı hususu bu çalışma ile açıklanmıştır. Ayrıca bu bölümde, sözleşmenin sona ermesine ilişkin kısımda, aracı hizmet sağlayıcının istediği zaman tek taraflı fesih hakkının sanal mağaza sözleşmelerinde yer alması, bu feshin haklı olması durumu, haklı fesih olmaması durumunda aracı hizmet sağlayıcının sorumluluğu ele alınmıştır. Nitekim sanal mağazaları üzerinden aynı ürünü satan çok sayıda satıcı bulunmakta olup aynı ürünü satan ve satış sayısı ciddi rakamlara ulaşmış bir satıcının sanal mağazasının haksız yere kapatılması, aynı ürünü satan diğer satıcıların bir anda satış sıralamasında üst sıralara çıkmasına, sanal mağazası kapatılan satıcının müşterilerini kaybetmesine yol açabilir. Haksız yapılan bir sözleşme feshi ve sanal mağaza kapatılması işlemi rekabet hukuku açısından sorumluluk gerektirebilmekte, hakim durumu kötüye kullanma olarak nitelendirilebilmektedir. Çalışmamızın son bölümünde ise sanal mağaza sözleşmesinin ihlali ile ihlalin sonuçlarına değindikten sonra bu sözleşmeden doğan uyuşmazlıkların çözümü ifade edilmiştir. Uluslararası niteliği bulunan sanal mağaza sözleşmelerinde uygulanacak hukuk seçimi, tahkim şartı konulması, yetkili mahkeme seçimi hususları önem arz etmektedir. Yabancılık unsuru içeren sanal mağaza sözleşmelerinde uygulanacak hukukun seçimi, bu seçimin geçerliliği, eğer hukuk seçilmemişse ya da yapılan seçim geçersizse hangi hukukun uygulanacağı irdelenmiştir. Uygulanacak hukuk Türk Hukuku ise ya da sanal mağaza sözleşmesi yabancılık unsuru içermiyorsa yetkili mahkemenin nasıl belirleneceği ortaya konulmuştur. Bu hususta medeni usul hukukundaki genel kaideleri ele aldık. Kesin yetki durumu sanal mağaza sözleşmesinde söz konusu olmadığından uyuşmazlık durumunda genel yetkili mahkeme olan davalının yerleşim yeri mahkemesi ile ayrıca sözleşmelere ilişkin özel yetkili mahkeme olan sözleşmenin ifa edileceği yer mahkemesi de yetkili olacaktır. Görev bakımından ise sanal mağaza sözleşmesinin iki tarafının da tacir olması ya da bir tarafın tacir diğer tarafın esnaf işletmesi niteliğinde olması durumunda görevli mahkemenin neresi olması gerektiğine değinilmiştir. Uyuşmazlıkların çözümünde alternatif hukuk yollarına gidilebilmesi, tahkime başvurulabilmesi sözleşme serbestisi kapsamında mümkün olmakla birlikte bu hususta kamusal birtakım sınırlamalar da söz konusudur. Özellikle sanal mağaza sözleşmelerinin genel işlem koşulları muhteva etmesi nedeniyle tahkim şartının genel işlem koşulu niteliğinde olarak karşı tarafa sunulması, bu şartın geçerli olup olmayacağı hususunun tartışılmasını gerektirmiştir. Son bölümde sanal mağaza sözleşmesinden doğan uyuşmazlıklar ayrıntılı olarak ele alındıktan sonra bu çalışma sonlandırılmıştır.

Özet (Çeviri)

The fact that commercial activities have been carried out over the Internet in recent years, that buyers want to access goods and services from their homes and compare the products they are going to purchase as part of the service they receive, and that many buyers want to display the products of the same quality from more than one seller together have led to the emergence of the virtual stores. Virtual stores, which are a virtual form of actual shopping centers, refer to stores that sellers acquire for a fee to display their goods and products, and are made available to the buyers via the same website. Because buyers want to reach products from all over the world, digital merchandising at a global scale has become a part of our lives. Indeed, there are companies such as N11, Hepsiburada and Trendyol that carry out digital merchandising activities in Turkey, as well as companies such as Aliexpress, Amazon, Alibaba operating in the global market. The parties to the contract, which constitutes the subject of this analysis and is referred to as the 'virtual store contract', include the seller, who sells their products through a virtual store, and the other party, who provides virtual stores to sellers through a website for a fee, acting as an intermediary to enable buyers purchasing goods and services from the website, operating similarly to a shopping mall. Law No. 6563 on the Regulation of Electronic Commerce defines 'service provider' as real or legal persons who offer their goods and services for sale through their virtual stores within the scope of electronic commerce, and 'intermediary service provider' as real and legal persons who provide the environment for such electronic commerce. With reference to these definitions, it can be said that parties to a virtual store contract are the service provider and the intermediary service provider. In the first chapter of our study, the concepts of electronic environment, electronic commerce and electronic contract are explained in order to define the virtual store contract. Since the virtual store contract is not a nominate contract under Turkish laws, it is essential that this type of contract is defined correctly to identify its parties and to lay out its legal nature. The study also aims to introduce the concept of 'virtual store contract' to the literature, as such contracts are not considered as nominate contracts under Turkish laws. In light of this information, the virtual store contract can be expressed as a contract executed between the intermediary service provider and the service provider, where the intermediary service provider undertakes to provide a virtual store to the service provider in a continuous manner to offer its goods and services for sale and to act as an intermediary regarding such sales, and the service provider undertakes to pay a fee in return. The intermediary service provider party of the virtual store contract has the title of merchant, while the party providing the service is generally a merchant, they may also be a tradesmen enterprise. Accordingly, when studying the legal nature of the contract, this aspect is taken into consideration. The study also mentions that the virtual store contracts where both parties are merchants are particularly similar to the agency contracts and can even be categorized as such. After laying down the legal nature of the virtual store contracts, the second chapter of the study deals with the establishment of a virtual store contract, its validity, the obligations of the parties and the termination of the virtual store contracts. As the virtual store contract is not a specially arranged contract as per our legal system, the establishment, validity and termination of the contract are subject to the provisions of the Code of Obligations. When establishing virtual stores, in some virtual store contracts, the intermediary service provider makes a public offer, while the service providers either sign a contract or use the click-wrap method, meaning that they simply click a button on the website, to declare their acknowledgment and conclude a contract. In other virtual store contracts, however, the intermediary service provider makes a declaration having the characteristics of an invitation to offer, where the intermediary service provider considers and accepts the offer made by the service provider in return and concludes the contract. Various virtual store contracts are analyzed and provisions included therein are discussed in terms of the obligations of the parties. Contracts involving general transaction conditions, which have become an indispensable part of commercial life, are also present in virtual store contracts. The intermediary service provider drafts a standard contract with all service providers who wish to acquire a virtual store, presents this contract to the other party and requests that they accept the terms without negotiation. This indicates that general transaction conditions are applied, and requires the contract to be audited in terms of general transaction conditions. In this study, virtual store contracts were examined in terms of general transaction conditions. When exploring the obligations of the parties to the virtual store contract, it is discussed that the service provider establishes a contract with the buyer to sell their goods and services and that the intermediary service provider is not a party to this contract, but merely mediates the transaction. In addition, the Law No. 6563 on the Regulation of Electronic Commerce includes a provision that the intermediary service provider is not obliged to check the content of the products offered for sale in the virtual store. Despite the said provision, it is observed that legal action against the intermediary service provider has been taken due to its products being defective. Although the Court of Cassation has made various decisions on the issue, it has recently ruled that the intermediary service provider is not liable for the defective products sold. With this study, we attempted to explain the aspects of this decision that we believe are right and wrong, other related decisions of the Court of Cassation, and how to ensure justice, especially in cases where the buyer is a consumer. We also mentioned the unilateral right of the intermediary service provider to terminate the contract at any time being included in virtual store contracts, the rightfulness of such termination, and the service provider's responsibilities in the event that there is no rightful termination in the section on the termination of the contract in this chapter. Indeed, there are many sellers selling the same product through their virtual stores, and closing the virtual store of a seller who sells the same product and whose sales have reached significant volume in an unrighteous manner may cause others selling the same product to place higher in sales rankings, and the seller whose virtual store is closed to lose their customers. Unjust contract termination and closure of the virtual store may give rise to liabilities as per the competition law and can be characterized as an abuse of dominant position. In the last part of the study, we discussed the violations of the virtual store contract and the consequences of such violations and tried to explain the resolution of the disputes arising from these contracts. The selection of the laws to be applied, the inclusion of an arbitration clause, and the determination of the competent court are of great importance for the virtual store contracts of international nature. The applicable laws for the virtual store contracts containing foreign elements, the validity of this selection, and the applicable law in the event that the law remains unselected or the selection is invalid are discussed. We tried to explain how to determine the competent court if the applicable law is Turkish Law or if the virtual store contract does not contain any foreign elements. In this regard, we discussed the general rules in the Code of Civil Procedure. Since there is no absolute jurisdiction in the virtual store contracts, in case of a dispute, the court of the place of residence of the defendant, which is the generally the competent court, and the court of the place where the contract is to be executed, which is also the court with special jurisdiction regarding the contracts, shall be authorized. Regarding titles, the study also discusses the location of the competent court if both parties to the virtual store contract are merchants or if one party is a merchant and the other is a tradesmen enterprise. Although it is possible to resort to alternative legal remedies or arbitration in the resolution of disputes within the scope of freedom of contract, there are certain public limitations in this regard. The arbitration clause being presented as a general transaction condition to the other party due to the fact that virtual store contracts involve general transaction conditions has caused a discussion of whether this condition would be valid or not. The study is concluded following a detailed discussion of the disputes arising from the virtual store contract in the final section. Le fait que la vie commerciale se déroule intensément en ligne ces dernières années, que les acheteurs veuillent accéder aux articles et aux services depuis leur domicile, qu'ils veuillent faire également, lors de l'accès à ces articles et services, des comparaisons entre les produits qu'ils recevront, tout en désirant voir au même temps les produits de même nature de plusieurs vendeurs, a conduit à l'apparition du magasin virtuel. Les magasins virtuels qui sont une sorte de forme virtuelle de centres commerciaux en vie réelle, signifient les magasins que les vendeurs acquièrent moyennant un prix pour afficher leurs articles et produits, c.à.d. les magasins qui sont mis à la disposition de l'acheteur sur le même site internet. Le désir des acheteurs qui veulent atteindre les produits partout dans le monde a donné lieu à l'introduction du magasin virtuel dans nos vies à l'échelle mondiale. Il existe des entreprises telles que N11, Hepsiburada, Trendyol qui mènent des activités de magasin virtuel dans notre pays, ainsi que des entreprises telles que Aliexpress, Amazon et Alibaba qui mènent des activités de magasin virtuel dans le monde entier. L'une des parties du contrat qui fait l'objet de cet examen et qui est nommé comme contrat de magasin virtuel est le vendeur qui vend ses produits en acquérant le magasin virtuel; l'autre partie est la partie qui, en fonctionnant presque comme un centre commercial, fournit des magasins virtuels aux vendeurs sur un site internet moyennant un prix et qui sert d'intermédiaire aux acheteurs pour acheter des articles et des services sur ce site internet. Selon la loi n° 6563 sur la Réglementation du Commerce Électronique, les personnes physiques ou morales qui ouvrent un magasin virtuel et vendent leurs articles et services dans le cadre du commerce électronique sont définies comme des fournisseurs de services; les personnes physiques et morales fournissant des médias pour ce commerce électronique sont définies comme des fournisseurs de services intermédiaires. Se basant sur ces définitions, il sera possible de dire qu'une partie du contrat de magasin virtuel est le fournisseur de services et l'autre partie le fournisseur de services intermédiaire. Dans la première section de notre étude, afin de définir le contrat de magasin virtuel, on a mentionné les concepts de média électronique, de commerce électronique et de contrat électroniques et fait par la suite, la définition du contrat de magasin virtuel. En fait, puisque le contrat de magasin virtuel n'est pas un contrat dénommé dans nos lois, il est important de définir ce contrat, d'identifier les parties et d'établir sa nature juridique. Étant donné que le contrat de magasin virtuel n'est pas défini et nommé dans notre droit, cette étude vise également à faire gagner le concept de contrat de magasin virtuel à la littérature. À la lumière de ces informations, on peut affirmer que le contrat de magasin virtuel est un contrat conclu entre le fournisseur de services intermédiaire et le fournisseur de services, dans lequel le fournisseur de services intermédiaire s'engage à fournir en permanence un magasin virtuel au fournisseur de services afin que ce dernier puisse vendre ses articles et ses services et à servir d'intermédiaire pour ces ventes, tandis que le fournisseur de services s'engage à payer un prix en retour. Bien que la partie fournisseur de services intermédiaire du contrat de magasin virtuel soit considérée comme un commerçant, la partie fournisseur de services est généralement un commerçant, mais parfois elle peut également être une entreprise artisanale. Par conséquent, cette matière a été tenue en compte au cours de l'examen de la nature juridique du contrat. En particulier, nous avons mentionné que les contrats de magasin virtuel dans lesquels les deux parties sont des commerçants, sont très similaires au contrat d'agence et peuvent même être considérés comme des contrats d'agence. Après avoir établi la nature juridique du contrat de magasin virtuel, la deuxième section de cette étude traite de l'établissement de la validité, des obligations des parties et de la résiliation du contrat de magasin virtuel. L'établissement, la validité et la résiliation du contrat sont discutés conformément aux dispositions générales du Code des Obligations, car le contrat de magasin virtuel n'est pas un contrat spécialement réglementé selon notre droit. Au cours de la mise en place du magasin virtuel, dans certains contrats de magasin virtuel, les fournisseurs de services intermédiaires font des invitations ouvertes au public, tandis que les fournisseurs de services concluent un contrat et déclarent leur accord parfois en signant un contrat, parfois en appuyant sur le bouton «J'approuve» sur le site internet selon la méthode click-wrap. Dans certains contrats de magasin virtuel, le fournisseur de services intermédiaire fait une déclaration d'invitation, il évalue ensuite l'offre en réplique faite par le fournisseur de services, déclare son accord et établit un contrat. En ce qui concerne les obligations des parties, on a analysé divers contrats de magasin virtuel et tenu en compte les dispositions de ces contrats. Les contrats qui contiennent des conditions générales d'opération et qui sont devenus une partie indispensable de la vie commerciale, apparaissent également dans les cas de contrat de magasin virtuel. Le fournisseur de services intermédiaire prépare un contrat standard en vue de conclure avec tous les fournisseurs de services qui souhaitent acquérir un magasin virtuel, et leur demande d'accepter ce contrat sans négociation en le soumettant à l'autre partie. Cela implique donc l'existence des conditions générales d'opération et exige que le contrat soit audité en termes de conditions générales d'opération. Dans cette étude, le contrat de magasin virtuel est examiné en termes de conditions générales d'opération. Lors de l'analyse des obligations des parties indiquées dans le contrat de magasin virtuel, nous avons mentionné que le fournisseur de services conclut un contrat avec l'acheteur pour vendre ses articles et services, tandis que le fournisseur de services intermédiaire ne fait pas partie du présent contrat, ne faisant que servir d'intermédiaire pour l'achat effectué. En outre, la loi n° 6563 sur la Réglementation du Commerce Électronique contient une disposition selon laquelle le fournisseur de services intermédiaire n'a aucune obligation de contrôler le contenu des produits proposés à la vente dans le magasin virtuel. Cependant, on constate que des demandes légales ont été introduites contre le fournisseur de services intermédiaire en raison des produits défectueux devant les tribunaux. Bien que la Cour suprême ait pris des décisions différentes à cet égard, la Cour suprême a statué dans une décision récente que le fournisseur de services intermédiaire n'est pas responsable du défaut des produits vendus. Nous avons essayé d'expliquer dans cette étude, les aspects de cette décision que nous croyons être justes et faux, les autres décisions de la Cour suprême et comment assurer l'équité, surtout si l'acheteur est un consommateur. En outre, dans cette section, à la partie concernant la résiliation du contrat, nous avons mentionné le droit de résiliation unilatérale à tout moment donné du fournisseur de services intermédiaire inclus dans les contrats de magasin virtuel, la résiliation justifiée et la responsabilité du fournisseur de services intermédiaire dans le cas où il n'y a pas de résiliation justifiée. En fait, il y a beaucoup de vendeurs qui vendent le même produit sur leurs magasins virtuels; la fermeture injuste du magasin virtuel d'un vendeur qui vend le même produit et dont le nombre de ventes a atteint des chiffres sérieux, peut provoquer autres vendeurs qui vendent le même produit à se hisser aussitôt au sommet du classement des ventes et entraîner la perte des clients du vendeur dont le magasin virtuel est fermé. La résiliation de contrat injuste et la fermeture d'un magasin virtuel peuvent engager une responsabilité en termes de droit de la concurrence, et le juge peut qualifier la situation actuelle comme un abus de position dominante. Dans la dernière section de notre étude, nous avons essayé d'expliquer le règlement des litiges découlant de ce contrat après avoir mentionné la violation du contrat de magasin virtuel et les conséquences de la violation. Les matières relatives à la sélection du droit à appliquer dans les contrats de magasin virtuel de nature internationale, à la clause d'arbitrage et à la sélection du tribunal compétant sont importantes. Le choix du droit à appliquer dans les contrats de magasin virtuel contenant un caractère étranger, la validité de ce choix et le droit à appliquer au cas où un droit n'est pas choisi ou le choix est invalide sont analysés. Nous avons essayé d'expliquer comment on peut déterminer un tribunal compétent si le droit à appliquer est le droit Turc ou si le contrat de magasin virtuel ne contient pas de caractère étranger. À cet égard, nous avons pris en considération les principes généraux du droit de la Procédure Civile. Étant donné que la compétence définitive n'est pas en cause dans le contrat de magasin virtuel, en cas de litige, en tant que juridiction de compétence générale, la juridiction du lieu où demeure le défendeur sera compétente; également, en tant que juridiction exclusive relative aux contrats, la juridiction du lieu où le contrat sera en vigueur sera compétente. Au point de vue compétence matérielle, on a également mentionné la juridiction qui devra être compétente si les deux parties du contrat de magasin virtuel sont des commerçants ou si l'une des parties est un commerçant et l'autre une entreprise artisanale. Bien qu'il soit possible de recourir à d'autres voies juridiques pour le règlement des différends et de demander l'arbitrage dans le cadre de la liberté contractuelle, il existe également certaines limitations publiques à cet égard. En particulier, étant donné que les contrats de magasin virtuel sont soumis à des conditions générales de négociation, la présentation de la clause d'arbitrage en tant que condition générale de négociation à l'autre partie a nécessité une discussion sur la question de savoir si cette exigence serait applicable ou non. Cette étude prend fin après un examen détaillé des différends découlant du contrat de magasin virtuel dans la dernière section.

Benzer Tezler

Tez No
799475
Telif hakkından kaynaklanan mali yetkilerin devri sözleşmeleri
Transfer contracts of financial authorities arising from copyright
NAZLI HİLAL KAYA YUMUŞ
Yüksek Lisans
Türkçe
2022
Hukuk Ankara Üniversitesi
Özel Hukuk Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. ÖMER ARBEK
Tez No
722853
Görme engelli tüketicilerin alışveriş deneyimlerinde karşılaştıkları sorunlar üzerine bir inceleme
A study on the problems that visually impaired customers encountered during their shopping experience
KÜBRA DAL ŞANAP
Yüksek Lisans
Türkçe
2022
İletişim Bilimleri İstanbul Bilgi Üniversitesi
Pazarlama İletişimi Ana Bilim Dalı
PROF. DR. KAAN VARNALI
Tez No
550826
Lojistik sektöründe online şikayet analizi: E-ticaret örneği
Online complaint analysis in the logistics sector: E-commerce example
ÖZGE KAYA
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
İşletme Altınbaş Üniversitesi
İşletme Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ MEHMET GÜREL TEKELİOĞLU
Tez No
273230
Sanal mağaza atmosferini etkileyen özellikler ve tüketici tercihleri üzerindeki rolü: Online tüketiciler üzerine bir araştırma
Features affecting of the online stores atmosphere and on the role of consumer choice: A research on online consumers
ALPAY TALİP ADIGÜZEL
Yüksek Lisans
Türkçe
2010
İşletme Balıkesir Üniversitesi
İşletme Bölümü
DOÇ. DR. SİMA NART
Tez No
739750
Sanal mağazalarda iç mekân algısı
Perception of the interior of virtual store
ZEYNEP ALTINOK
Yüksek Lisans
Türkçe
2022
İç Mimari ve Dekorasyon Atılım Üniversitesi
İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. ELİF GÜNEŞ

Geri Dön