Geri Dön

Diyabetik retinopatili olgularda arka hyaloidin durumunun tedavi başarısına etkisi

The effect of pofterior hyaloid status on treatment success in diabetic rethinopathy cases

  1. Tez No: 816432
  2. Yazar: MERYEM DİLARA KILIÇ
  3. Danışmanlar: PROF. DR. ERKAN ÇELİK
  4. Tez Türü: Tıpta Uzmanlık
  5. Konular: Göz Hastalıkları, Eye Diseases
  6. Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
  7. Yıl: 2023
  8. Dil: Türkçe
  9. Üniversite: Sakarya Üniversitesi
  10. Enstitü: Tıp Fakültesi
  11. Ana Bilim Dalı: Göz Hastalıkları Ana Bilim Dalı
  12. Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
  13. Sayfa Sayısı: 65

Özet

GİRİŞ VE AMAÇ: Diyabetik maküla ödemi (DMÖ) nedeni ile intravitreal enjeksiyon (İVE) uygulanan olgularda, optik koherens tomografi (OKT) ile değerlendirilen arka hyaloid (AH) ayrışmasının tedavi yanıtına etkisini değerlendirmek. YÖNTEM: Çalışmaya DMÖ tanısı almış, 4-6 hafta arayla 3 doz İVE uygulanmış, 12 ay takipli ve OKT ile AH durumu değerlendirilebilen olgular dahil edildi. Çalışma başlangıcında AH ayrışmış olan (Grup 1) ve olmayan (Grup 2) gözler; başlangıç, 3. Ay (yükleme sonrası [YS] 1. Ay), 6. ay ve 1. yılda en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK, LogMAR) ve değişimi, merkezi maküla kalınlığı (MMK, µm) ve değişimi açısından karşılaştırıldı. BULGULAR: Çalışmaya, Ocak 2012-Ocak 2022 tarihleri arasında 4-6 hafta arayla 3 doz intravitreal bevacizumab (İVB), ranibizumab (İVR) ve aflibercept (İVA) tedavisi uygulanan 284 DMÖ hastasının 457 gözü dahil edildi. Başlangıçta 133 gözde (%29.1) AH'in ayrıştığı, 269 gözde (%58.8) AH'in intakt olduğu ve 55 gözde (%12.1) AH durumunun değerlendirilemediği kaydedildi. AH durumunun değerlendirilemediği olgular çıkarıldığında elimizde kalan örneklemin 132'si kadın (%53), 117'si erkek (%47) olmak üzere 249 hastanın 399 gözü idi. Ortalama yaş 63.6±9.1 yıl ve ortalama DM süresi 15.4±7.2 yıl idi. Bu iki grup anti-VEGF etkinliği açısından karşılaştırıldığında, 1. Yılda AH'in ayrıştığı gözler ile ayrışmadığı gözler arasında başlangıç EİDGK, 1. Yıl EİDGK, başlangıç MMK, İVE sayısı ve vizit sayısı açısından anlamlı fark olmadığı (sırasıyla başlangıç EİDGK LogMAR 0.62±0.36 ve 0.59±0.39; p: 0.064, 1. Yıl EİDGK LogMAR 0.48±0.44 ve 0.43±0.35; p: 0.363; başlangıç MMK 498.922±209.221 ve 466.241±105.237; p: 0.205, İVE sayısı (min-max) 4.34±1.36 (1-9) ve 4.68±1.49 (1-11); p:0.245, vizit sayısı (minmax) 7.36±2.11 (4-13) ve 8.22±2.33 (4-13); p: 0.145) gözlendi.1. Yıl MMK'nın ise AH'in ayrıştığı olgularda istatistiksel açıdan anlamlı derecede daha az olduğu görüldü (sırasıyla 294.35±94.456 ve 357.66±139.341; p

Özet (Çeviri)

INTRODUCTION AND AIM: The aim of this study was to evaluate the effect of posterior hyaloid (PH) detachment, assessed by optical coherence tomography (OCT), on the treatment response in cases receiving intravitreal injections (IVIs) due to diabetic macular edema (DME). METHODS: Patients diagnosed with DME, who received 3 doses of IVIs with a 4-6 week interval, and were followed up for 12 months with OCT evaluation of the PH, were included in the study. Eyes were divided into two groups: those with PH detachment at baseline (Group 1) and those without detachment (Group 2). Bestcorrected visual acuity (BCVA, LogMAR) and its change, central macular thickness (CMT, µm) and its change were compared at baseline, 3 months (1 month after loading dose), 6 months, and 1 year. RESULTS: A total of 457 eyes of 284 patients with DME, who received 3 doses of intravitreal bevacizumab (IVB), ranibizumab (IVR), or aflibercept (IVA) between January 2012 and January 2022, were included in the study. At baseline, PH detachment was observed in 133 eyes (29.1%), PH was intact in 269 eyes (58.8%), and the evaluation of PH status was not possible in 55 eyes (12.1%). After excluding cases with unassessable PH status, the remaining sample included 399 eyes of 249 patients, of which 132 were female (53%) and 117 were male (47%). The mean age was 63.6±9.1 years, and the mean duration of diabetes was 15.4±7.2 years. When comparing the two groups in terms of anti-VEGF efficacy, no significant difference was observed in BCVA at baseline and 1 year, BCVA change at 1 year, baseline CMT, number of IVIs, and number of visits (p-values provided). However, at 1 year, CMT was significantly lower in eyes with PH detachment (p

Benzer Tezler

  1. İleri proliferatif diabetik retinopatide vitreoretinal cerrahi uygulaması

    Vitreoretinal surgey in advanced proliferative diabetic retinopathy

    KADİR BURAK KAĞNICI

    Tıpta Uzmanlık

    Türkçe

    Türkçe

    2005

    Göz HastalıklarıGazi Üniversitesi

    Göz Hastalıkları Ana Bilim Dalı

    PROF.DR. FİKRET AKATA

  2. Proliferatif diyabetik retinopatinin tedavisinde pars plana vitrektominin yeri

    The place of pars plana vitrectomy in treatment of proliferative diabetic retinopathy

    METİN SAYLIK

    Tıpta Uzmanlık

    Türkçe

    Türkçe

    2001

    Göz Hastalıklarıİstanbul Üniversitesi

    Göz Hastalıkları Ana Bilim Dalı

  3. Diabetes mellituslu olgularda arka vitreus dekolman yönünden vitreoretinal ilişkilerin B mode ultrasonografi ve biyomikroskopik incelemelerle değerlendirilmesi

    To Investigate the relationship of posterior vitreous cortex to retina in diabetic patients by using B mode ultrasonographic study

    KENAN SÖNMEZ

    Tıpta Uzmanlık

    Türkçe

    Türkçe

    1999

    Göz HastalıklarıSüleyman Demirel Üniversitesi

    Göz Hastalıkları Ana Bilim Dalı

    YRD. DOÇ. DR. YAVUZ BARDAK

  4. Diabetik maküla ödeminde arka vitreus dekolmanının rolü

    The role of the posterior vitreous detachment in diabetic macular edema

    AYŞE BALIKÇI

    Tıpta Uzmanlık

    Türkçe

    Türkçe

    2002

    Göz HastalıklarıSağlık Bakanlığı

    Göz Hastalıkları Ana Bilim Dalı

    PROF. DR. NURTEN ÜNLÜ

  5. Diabetik retinopatide retrobulber kan akımının renkli doppler ultrasonografi yöntemiyle değerlendirilmesi

    Evaluation of retrobulbar blood flow in diabetic retinopathy with color doppler ultrasonography

    ZEYNEP ACAR

    Tıpta Uzmanlık

    Türkçe

    Türkçe

    2004

    Göz HastalıklarıSağlık Bakanlığı

    Göz Hastalıkları Ana Bilim Dalı

    DOÇ.DR. TOMRİS ŞENGÖR