Otoimmün hepatit tanılı hastaların erken dönem tedavi yanıtlarının geç dönem remisyonu tahmin etmedeki rolü
The role of early treatment response in predicting long-term remission in patients with autoimmune hepatitis
- Tez No: 873377
- Danışmanlar: PROF. DR. MERAL AKDOĞAN KAYHAN, UZMAN NAZLI PELİN KIRKAYAK
- Tez Türü: Tıpta Uzmanlık
- Konular: Gastroenteroloji, Gastroenterology
- Anahtar Kelimeler: Otoimmun Hepatit, Tam Biyokimyasal Yanıt, Remisyon, IgG, Transaminaz, Autoimmune Hepatitis, Complete Biochemical Response, Remission, IgG, Transaminase
- Yıl: 2024
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Sağlık Bilimleri Üniversitesi
- Enstitü: Ankara Bilkent Şehir Hastanesi
- Ana Bilim Dalı: İç Hastalıkları Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: İç Hastalıkları Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 80
Özet
Giriş ve Amaç: Otoimmün hepatit (OİH), nadir görülen bir immün aracılı karaciğer hastalığıdır ve plazmada dolaşan otoantikorlar, hipergammaglobulinemi ile karaciğer biyopsi bulgularında ara yüz hepatiti ve lenfoplazmositik infiltrasyon ile karakterizedir. OİH, immünsupresif tedaviye genellikle iyi yanıt verir ancak biyokimyasal yanıt ve tam remisyon bazen sağlanamayabilir. Bunun sonucunda hastalarda karaciğer hastalıklarına bağlı mortalite artmaktadır. Bu çalışma ile tedavi yanıtının erken dönemde tahmin edilebilir olmasının; hastaların remisyon yanıtını beklemek ya da tedavi değişikliği yapmak için bize yol göstermesini amaçladık. Gereç ve Yöntem: Ankara Bilkent Şehir Hastanesi Gastroenteroloji Kliniğine Mart 2019 ve Mart 2024 tarihleri başvuran OİH tanılı hastalar, dahil edilme kriterlerine göre çalışmaya alınmıştır. Hastaların yaş, cinsiyet, tedavi rejimi ve tedavi başlangıcından itibaren 1,2,4,6,8. haftalarda, tedavinin 3,6 ve 12. ayında mevcut biyokimyasal tetkikleri retrospektif olarak hastane sistemi üzerinden taranmıştır Bulgular: Çalışmaya OİH tanılı 73 hasta dahil edildi. Bu hastaların yaş ortalaması 50,89±15,91 yıldı. Cinsiyet dağılımında 58'i (%79,4) kadın, 15'i (%20,6) erkekti. Tedavi rejimleri değerlendirildiğinde, en sık prednizolon+AZA kombinasyon tedavisinin tercih edildiği görüldü (%91,8). 6. ayda 63 hastanın kontrolü sağlandı. Kontrol değerlendirmesi yapılan 40 hastada (%63,5) tedaviye tam biyokimyasal yanıt olduğu gözlenirken, 23 hastanın (%36,5) tedaviye yetersiz yanıt mevcuttu. 12. ay kontrolü bulunan 68 OİH tanılı hastanın %66,2'sinde (45 hasta) tam biyokimyasal yanıt olup, %33,8'sinde (23 hasta) da tedavide yetersiz yanıt mevcuttu.6. ayda iki grup arasında IgG ortanca değerlerinin 1. Hafta, 6. hafta ve 6. ay ölçümleri için tam biyokimyasal yanıt grubu ve tedavi yanıtı yetersiz olan grupla arasında istatistiksel olarak anlamlı olarak farklıydı (sırasıyla p = 0,025, p = 0,037, ve p = 0,006). Regresyon analizi sonuçlarına göre, IgG düzeyinin hastanın yaşı, cinsiyeti, doku transglutaminaz IgA ve ANA pozitifliği ve direk bilirubin seviyesinden bağımsız olarak 12. Ay remisyonu ile bağımsız olarak ilişkili olduğu gözlendi. Çalışmada ALT değerindeki düşme oranlarının 6. Ay ve 12. ay remisyonunu öngörmede etkin olup olmadığı değerlendirildi. ALT değerinde 3. ayda izlenen düşüş oranının yaş ve cinsiyetten bağımsız olarak 6. ay remisyonu ile ilişkili olduğu izlendi. 3. ayda ALT değerinde izlenen %92,7'lik düşüşün %63,9 sensitivite ve %59,1 spesifisite ile 6. Ay remisyonunu öngördüğü izlendi. ALT değerinde 4. hafta ve 8. haftada meydana gelen düşüş oranlarının yaş ve cinsiyetten bağımsız olarak 12. ay remisyonu ile ilişkili olduğu bulundu. 4. haftada ALT düzeyinde izlenen %83,8'lik düşüş oranının %65,9 sensitivite ve %60,0 spesifisite ile ve 8. Haftada izlenen %88,6'lık düşüş oranının %76,2 sensitivite ve %59,1 spesifisite ile 12. ay remisyonunu predikte ettiği gösterildi. Sonuç: Çalışmamız OİH hastalarında remisyona gidişi ve tedavi yanıtsızlığını erken değerlendirmek amaçlı, tedaviye yanıtı predikte eden faktörleri değerlendiren tek merkezli gözlemsel retrospektif bir çalışmadır. Çalışmamızda başlangıç IgG değerlerinin ve bu değerlerin 1. ve 6. haftadaki düşüşlerinin tedavi yanıtına etkin olduğunu gösterdik. Doku Transglutaminaz IgA pozitifliğinin tedaviye yetersiz yanıt riskini ile ilişkili olduğunu kanıtladık. Ayrıca 4. ve 8. haftalardaki düşüş oranlarının 12. ay remisyonu ön gördüğünü, 3. aydaki ALT düşüş oranının 6. ay tedavi yanıtını predikte ettiğini gösterdik.
Özet (Çeviri)
Introduction and Objective: Autoimmune hepatitis (AIH) is a rare immune-mediated liver disease characterized by circulating plasma autoantibodies, hypergammaglobulinemia, and interface hepatitis with lymphoplasmacytic infiltration in liver biopsy findings. AIH generally responds well to immunosuppressive treatment; however, biochemical response and complete remission may not always be achieved. As a result, mortality due to liver-related diseases increases in these patients. This study aimed to evaluate the predictability of treatment response in the early period, providing guidance for either awaiting remission response or making treatment adjustments. Materials and Methods: Patients diagnosed with AIH who were admitted to the Gastroenterology Clinic of Ankara Bilkent City Hospital between March 2019 and March 2024 were included in the study based on inclusion criteria. The patients' age, gender, treatment regimen, and available biochemical tests at weeks 1, 2, 4, 6, and 8, as well as at months 3, 6, and 12 after treatment initiation, were retrospectively reviewed through the hospital system. Results: A total of 73 patients diagnosed with AIH were included in the study. The mean age of these patients was 50.89±15.91 years. In terms of gender distribution, 58 (79.4%) were female, and 15 (20.6%) were male. When evaluating treatment regimens, the combination therapy of prednisolone + AZA was found to be the most preferred (91.8%). At the 6th month, 63 patients were followed up. Among the 40 patients (63.5%) who were evaluated, a complete biochemical response to the treatment was observed, while 23 patients (36.5%) had an inadequate response to treatment. Of the 68 AIH patients followed up at the 12th month, 66.2% (45 patients) had a complete biochemical response, while 33.8% (23 patients) had an inadequate response to treatment. The median IgG values between the two groups at weeks 1, 6, and 6th month were statistically significantly different between the complete biochemical response group and the inadequate response group (p = 0.025, p = 0.037, and p = 0.006, respectively). According to the results of the regression analysis, IgG levels were found to be independently associated with 12-month remission, regardless of the patient's age, gender, tissue transglutaminase IgA, ANA positivity, and direct bilirubin levels. The effectiveness of the reduction rates in ALT levels in predicting remission at the 6th and 12th months was evaluated in the study. It was observed that the reduction rate in ALT levels at the 3rd month was associated with 6-month remission, independent of age and gender. A 92.7% reduction in ALT levels at the 3rd month predicted 6-month remission with 63.9% sensitivity and 59.1% specificity. The reduction rates in ALT levels at the 4th and 8th weeks were found to be associated with 12-month remission, independent of age and gender. An 83.8% reduction rate in ALT levels at the 4th week predicted 12-month remission with 65.9% sensitivity and 60.0% specificity, while an 88.6% reduction rate at the 8th week predicted 12-month remission with 76.2% sensitivity and 59.1% specificity. Conclusion: Our study is a single-center, observational, retrospective study aimed at evaluating the factors that predict treatment response to assess remission and treatment failure early in AIH patients. We demonstrated that baseline IgG levels and their reductions at the 1st and 6th weeks were effective in predicting treatment response. We also proved that tissue transglutaminase IgA positivity was associated with an increased risk of inadequate treatment response. Additionally, we showed that the reduction rates at the 4th and 8th weeks predicted 12-month remission, and the reduction rate in ALT levels at the 3rd month predicted 6-month treatment response.
Benzer Tezler
- Çölyak tanısı konulan hastalarda eş zamanlı olarak otoimmün hepatit serolojisinin ve sıklığının araştırılması
Investigation of patients diagnosed with celiac disease which shows simultaniously autoimmune hepatitis serology and i̇ts frequency
MEHMET CİHAN İÇLİ
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2020
GastroenterolojiHarran Üniversitesiİç Hastalıkları Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. SAVAŞ CUMALİ EFE
- Pediatrik yaş grubu kronik karaciğer hastalarında tiroid fonksiyonlarının araştırılması
The investigation of thyroid functions in pediatric age groupwith chronic liver diseases
ŞEYMA ŞEBNEM ÖN
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2019
Çocuk Sağlığı ve HastalıklarıDokuz Eylül ÜniversitesiÇocuk Sağlığı ve Hastalıkları Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ECE BÖBER
- Doğu karadeniz bölgesinde kronik hepaptit c hastalarının genotiplerinin değerlendirilmesi
Evaluation of the genotypes of patients with cronic hepatitis c in the eastern Karadeniz region
ESRA GÖKMEN
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2011
Endokrinoloji ve Metabolizma HastalıklarıKaradeniz Teknik Üniversitesiİç Hastalıkları Ana Bilim Dalı
PROF. DR. DOĞAN YUSUF UZUN
- Primer sjögren sendromunda (pSjS) myxovirus resistance 1(mx1) proteinin hastalık aktivasyonu belirlenmesindeki yerinin serum ve tükürük örneklerinde değerlendirilmesi
Evaluation of correlation between serum and saliva samples of myxovirus resistance 1 (mx1) in patients with primary sjögren's syndrome (pSjS) and disease activity scores (ESSDAI)
YASEMİN GÜL AYDEMİR
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2016
RomatolojiYeditepe Üniversitesiİç Hastalıkları Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. MÜGE BIÇAKÇIGİL KALAYCI
- Terapötik plazma değişiminin romatolojik hastalıkların tedavisindeki önemi
The importance of therapeutic plasma exchange in the treatment of rheumatic diseases
AYNUR SOYUÖZ
Tıpta Uzmanlık
Türkçe
2013
RomatolojiHacettepe Üniversitesiİç Hastalıkları Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. ÖMER KARADAĞ