Larisa (Buruncuk) Akropolü'nü çevreleyen geç arkaik surlar

The late archaic acropolis circuit of Larisa (Buruncuk)

PDF İndir

Tez No: 901571
Yazar: ERTUNÇ DENKTAŞ
Danışmanlar: PROF. DR. NEJAT TURGUT SANER, PROF. DR. CHRİSTİNE BRUNS ÖZGAN
Tez Türü: Doktora
Konular: Arkeoloji, Mimarlık, Archeology, Architecture
Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
Yıl: 2024
Dil: Türkçe
Üniversite: İstanbul Teknik Üniversitesi
Enstitü: Lisansüstü Eğitim Enstitüsü
Ana Bilim Dalı: Mimarlık Ana Bilim Dalı
Bilim Dalı: Mimarlık Tarihi Bilim Dalı
Sayfa Sayısı: 378

Özet

Günümüz Buruncuk mahallesi sınırlarındaki Larisa, Batı Anadolu'nun önemli antik yerleşimlerinden biridir. Prehistorik dönemlerden izler taşımakla birlikte MÖ 7.-4. yüzyıllara yoğunlaşan kalıntılarıyla Aiolis bölgesinin Arkaik-Erken Hellenistik kültürüne önemli veriler sunmaktadır. 20. yüzyılın başında İsveç-Alman ortaklığında yürütülmüş kazıların sonuçları 1940'lı yıllarda mimari, pişmiş toprak levhalar ve küçük buluntulara odaklanan yayınlarla literatüre kazandırılmıştır. Prof. Dr. Turgut SANER (İTÜ) başkanlığında 2010 yılında başlatılan mimari odaklı yüzey araştırmasıyla cevaplanmayı bekleyen sorular yeniden ele alınmıştır. Kentin batısına odaklanmış kazıların ötesinde, bu araştırmada yerleşimin tüm bileşenleriyle beraber bütüncül bir peyzajı ortaya çıkarılmıştır. Larisa Batı, akropol, ön kale ve yerleşim dokusuyla yönetici ve elit kesimin yaşadığı bir çevre izlenimi sunmaktadır. Larisa Doğu ise korunaklı kalesi ve güney yamaç teraslarındaki konut birimleriyle üreten sınıf ya da askeri amaca hizmet eden bir mahalle görünümündedir. İki alan ise birbirine çok sayıda tümülüsün konumlandığı nekropol ve yapılarla bütünlük kazanan tarım teraslarıyla bağlanmaktadır. Kazı ekibince akropol olarak tanımlandırılan alan deniz seviyesinden yaklaşık 100 m yükseklikte yer almaktadır; temenosu ve saray yapılarıyla yöneticinin özel mülkü görünümündedir. Geç Arkaik-Erken Klasik Devirlerde kulelerle desteklenen bir sur hattıyla çevrilmiştir. Bu tez çalışmasında 20. yüzyılın ilk yarısındaki metodolojilerle okunmuş bu tahkimatın hikayesi yeniden ele alınmaya çalışılmıştır. Alandaki mevcut kalıntılar geleneksel ve modern teknikler -3D tarama, Drone ile fotoğraflama ve GNSS- eşliğinde belgelenmiştir. Elde edilen veriler 1902, 1932-1934 kazılarının sonuçlarının paylaşıldığı yayınlarla karşılaştırılmıştır. Biçimleniş ve yapım teknikleri yeni tespitlerle yeniden yorumlanmış; öneriler bu tezle literatüre kazandırılmıştır. Akropol suru topografyanın belirleyiciyle bu çalışmada“kuzey”ve“güney”olmak üzere iki ayrı hat olarak ele alınmıştır. Dikdörtgen biçimindeki planlı iki kule -Kule I ve Kule VI- yamaçtaki sur hattının tasarımında iki uç sınırı oluşturmakta ve aynı zamanda hatları birbirine bağlayan birer“düğüm”görevi üstlenmektedir. Günümüze ulaşan kalıntılarda güney hattın biçimlenişi bir bütünlük içinde izlenebilmektedir. Kule I'den doğuya doğru dik bir hat üzerinde uzanan sur duvarı kare planlı Kule III ile sonlanır. Kule III'ün kuzeydoğusunda kırılmalar yaparak dört farklı yönlenme ile akropolün güneydoğu ucuna ilerler. Burada neredeyse dik açılı -yaklaşık 83o- bir köşe oluşturarak kuzeybatıya doğru yönelir; dik bir doğrultu üzerinde ilerleyerek kuzey hattın diğer bir ucunu oluşturan Kule VI'ya ulaşır. Güney ve doğudaki beden duvarları benzer bir kurguda tasarlanmıştır; parçalar orta kısımlarında kare planlı Kule II ve Kule V ile güçlendirilmiştir. Kuzey hattın günümüze ulaşan kısımları arazinin eğimi ve MÖ 5. ve 4. yüzyıllarda alanda gerçekleştirilmiş inşaat faaliyetlerinden -Yeni Saray ve A Burcu- kaynaklanan tahribat dolayısıyla güney hatta kıyasla daha azdır. Hattın doğudaki başlangıcı Kule VI yüksek bir kaya kütlesinin üzerinde yer alır. Kule VII duvar örgüsü ve biçimlenişiyle farklı bir evreye işaret eder. Beden duvarı kalıntılarına yer yer“Yeni Saray”yapısının içinde rastlanmaya devam edilir. Arazideki izini bu bölümden sonra kaybettiren hat, batıda, Kule VIII, Kule I ve bu iki kulenin arasında konumlanan üç adet odanın tanımladığı güçlendirilmiş tahkimat yapısıyla yeniden belirir. Kule VIII dolaylarında erken tarihli bir tahkimatın burcuna -B8'- ait bir blok dizisi uzanır. Bu burç güneyinde uzanan hafif kavisli bir duvar parçasıyla berber akropolün Orta-Geç Tunç Çağları tahkimatının günümüze ulaşan kalıntılarıdır. Akropole ulaşımın kuzeyden, kıvırılarak yükselen taş döşeli bir yolun sonlandığı bir kapıyla sağlandığını görülmektedir. Kapı, Batı Anadolu'nun Tunç Çağlarından bu yana, Troia VI'da da karşımıza çıkan bindirmeli tiptedir. Yamaç kısmında günümüze ulaşamamış bir kule ile desteklenmiş olmalıdır. Alan MÖ 5. ve 4. yüzyıllarda yoğun tadilat gördüğünden özgün biçimleniş tam olarak hayal edilememektedir. Seyirdim yerlerine ulaşan merdivenlerin temelleri yalnızca güney hattı boyunca görülmektedir. Beden duvarlarının iç cidarlarından 1 m'lik taşmalarla belirginlik kazanmaktadır; tasarım dış cidarda ise ayna simetriğinde geri çekilmeyle karşılık bulmuştur. Kule II, Kule III ve Kule V'te iç mekana ulaşımı sağlayan kapıların basamak izleri mekan kullanımına dönük kanıtlar sunmaktadır. Arazideki kalıntılar temel ve kaide düzeyindeki kısımlara ait taş bloklardan oluşur. Yapı malzemesi olarak kullanılan kızıl-kahverengi ve mavi-gri tonlarında çeşitlilik gösteren andezit bloklar inşaat alanında yer alan kaya öbekleri ve platonun yamaçları boyunca konumlanan taş ocaklarından temin edilmiştir. Akropol surlarının iç dolgu, temel ve tesviye sırası bloklarında bu pratikle ilişkili 24 noktada tespit edilen kanallar ve kama izleri başta İyonya olmak üzere yakın çevredeki Arkaik Devir taş ocağı örnekleriyle paralellik gösterir. Güçlendirilmiş tahkimat yapısının temellerindeki spolia malzemeler farklı bir uygulamayla evreleşmeye dönük bir işaret sunar. Duvarlar, ana kaya üzerine yerleştirilmiş temeller üzerinde yükselir. Temellerin üzerinde yer yer duvardan 3 - 5 cm öne taşan düzleme sıraları yer alır. Sur duvarlarının yükselen kısımları iki cidarlıdır. Güney sur hattı 2,48 - 2,54 m, kuzey hat ise 2,20 m duvar kalınlığına sahiptir. Cidarların arası büyük taşlar, moloz ve toprak ile doldurulmuştur. Duvar örgüsü kavisli kenarlara sahip çokgen bloklardan oluşur. Literatürde Lesbos biçimli örgü olarak da karşılık bulan bu arkaik örgü, başta Aeolis olmak üzere Kuzeybatı Anadolu'da tanımlı bir koinéye tanıklık eder. Çokgen bloklar yatayda sıralı bir kurguda konumlanmış topografyaya bağlı kalarak tanımlı alanlara ayrılmıştır. Çoğunlukla dikdörtgen bir görünüm sunan bu alanların yatay bantlarla bölümlenmiştir. Kalıntılar Larisalı yapı ustalarının inşaat pratiklerine ilişkin birçok veriyi de barındırır. Kulelerde keski ya da Skeparnon kullanımı ile oluşturulmuş, köşe bantları göze çarpar. Hatıl sıralarına yönelik yerleştirme oyukları ve kenet yuvalarına Kule I, Kule V ve güçlendirilmiş tahkimat yapısının batı duvarında rastlanır. Taşıma ve olası iskele kurulumuna yönelik mahmuzlar da hatıl bloklarının ön yüzeylerinde yer alır. Duvarlar yüzey işçiliği açısından çeşitlilik sergiler. Temeller dış yüzeyleri kaba bırakılmış taşlardan oluşur. Tesviye sıralarının ön yüzeyleri çekiç darbeleriyle düzlenmiştir. Beden duvarlarında murç kullanımıyla“noktalı”bir doku yaratılırken, ustalara serbestlik tanıyan bu vuruşlar yüzeylerde derin oyuklar oluşturmuştur. Hatıl sıraları ise çentikli çerçeveleri ve ince kalem uçlu murçla işlenmiş ayna yüzeyleriyle dekorasyon amaçlı bir uygulamayı işaret eder. Akropol surları biçimlenişi ve sergilediği bu işçilik detaylarıyla çağının ötesinde,“yabancı”bir görünüm sergiler; bu durum literatürde tarihlendirmeye dönük şüpheleri doğurmaktadır. Kazı yayınlarında sur hattıyla ilişkilendirilen konteks malzeme yok denecek kadar azdır. Peşi sıra gerçekleşen yapım faaliyetlerinde ana kayaya kadar inen düzleme çalışmaları günümüz metodolojisinde alanda stratigrafik bir okumayı engellemektedir. Çalışma kapsamında en belirgin seramik buluntuları erken döneme ait siyah tabaka içerisinde tespit edilmiş üç adet gri seramik fragman oluşturur. Kap formları güncel çalışmalardaki Kuzeybatı Anadolu Gri seramiği içerisinde, Orta-Geç Tunç Çağları kronolojisinde bir karşılık bulur. Bu tespit akropolün Geç Tunç Çağında burçlu bir tahkimatla çevrelendiğine yönelik bir kanıt sunar. Bu tahkimat beden duvarları ve burçlarıyla geç arkaik hattın tasarımını etkilemiş gözükmektedir. Geç arkaik surun üzerinde konumlandığı ve kerpiç kalıntılarından adını alan sarı tabaka ise, seramik açısından kuvvetli bir veri sunmaz. Tapınağın güneyindeki rampanın akropol suruyla kurduğu biçimsel ilişki dikkat çekicidir; bir yıkım tabakası olarak tanımlanan dolgu malzemesi MÖ 5. yüzyılla ilişkilendirilir. Bu durum ne yazık ki akropol surları için bir inşaat tarihi belirlemede yeterli değildir. Kule I derz aralığında kazı ekibi tarafından tespit edilmiş bir ok ucu güncel çalışmalardaki MÖ 6. - 5. yüzyılın ilk yarısındaki benzerleriyle hattın kullanım sürecine dönük bir kanıt sunar. Güçlendirilmiş tahkimatın temellerindeki profilli duvar etek profilleri akropoldeki saray yapılarında yaşanan bir yıkım sonrasında inşaat sürecine dahil edilmiştir. Bu durum duvar hattının tek bir seferde oluşturulmadığı, güney hattın inşaatının ardından kuzeyde birtakım düzenlemelere gidildiğini göstermektedir. Larisa'nın bulunduğu konum Demir Çağından Klasik Devir sonuna kadar bölgedeki güçlü, merkezi yönetimlerle kurduğu ilişkinin de kanıtlarını barındırır. Frig medeniyeti kendini metal taklidi gri hamurlu seramik kaplarda gösterir. MÖ 7. yüzyıldan itibaren Lidyalı yaşamın yansımaları Larisa'da gözle görülmeye başlar. Lidya seramiğine refere edilebilen süsleme dili ve renk tercihi aynı zamanda yerel üretim olduğu görülen Doğu Esinli bir seramik grubunun Larisa'da üretildiğini gösterir. Mimaride özellikle taş blokların temin ve işlenme süreçlerinde Lidyalı ve İyonyalı ustaların MÖ 6. yüzyılda beraber çalıştığı Sardis, Ephesos ve Smyrna'daki teknikler Larisa'ya da taşınır. Phokaia'lı ustaların eseri olduğu öne sürülen pişmiş toprak mimari levhalar da dönemin mimari zenginliğini yansıtır. Bu levhalar aynı zamanda Phokaia'dan Sardis'e uzanan hatta bir uğrak yeri olarak Larisa'da ustaların birikimlerini eserleriyle paylaştıklarını gösterir. Bu etkileşim yerel inşaat pratiğini akropol surların ve ardından tüm Larisa'da üst kademelere çıkarır. Yakın çevredeki anıtsal ölçekli yapıların oluşturduğu bölgesel dil, Larisa mimarisine simgesel bir anlam taşımıştır. Geç arkaik surlar Sardis'teki anıtsal teraslar gibi Larisa'nın görünen bir yüzü olmuştur. Tüm bu dönüşümler Larisa'nın gelişim hikayesini tek bir odak ve kültürel kimlik üzerinden oluşturmadığını göstermektedir. Kurulumundan itibaren konumuyla kıyı ve iç kesimler arasında bir köprü olmuştur. Bölgedeki kozmopolit dinamiklerden de faydalanarak, üretimini her daim melezlikler taşıyan,“yerel”kimliğin ağır bastığı bir biçimde geliştirmiştir. Akhamenid egemenliği altındaki inşaatına kesin gözüyle baktığımız bu akropol surları da materyal kültür verileriyle doğrudan desteklenemese de Batı Anadolu kıyılarından Pasargad ve Susa'ya kadar uzanacak bu kollektif üretim ortamının bir sonucu olarak tarihteki yerini almıştır.

Özet (Çeviri)

Larisa, is located on the borders of today's Buruncuk neighborhood, is one of the important ancient settlements of Western Anatolia. Besides containing traces of prehistoric periods, it provides important data on the Archaic-Early Hellenistic culture of the Aeolis region with its remains concentrated in the 7th-4th centuries BC. The early 20th century excavations aimed to investigate the origins of ancient Greek world with the eastern civilisations. The results have been published in three separate publications focusing on the architecture, the terracotta plates and small finds. After a long break, an architectural survey was carried out in Larisa between 2010 and 2021 under the direction of Prof. Dr. Turgut SANER (ITU). Beyond the excavations focused on the west of the city in previous studies, the intra-site landscape of the settlement with all its components was revealed. Larisa West represent an environment inhabited by the rules and elite classes with its acropolis (citadel), which is also the subject of this study, Vorburg and residential neighborhood. Larisa East, on the other hand, has the appearance of a quarter providing accommodation for the productive class or military purposes with its fort and housing units on the terraces of southern slope. The two areas are connected to each other by the necropolis with numerous tumuli and agricultural terraces combined with the buildings. Acropolis is situated about 100 meters above the sea level, in Larisa West. With the 20th century excavations, it was unearthed in an almost uniform character. With its temenos and palace buildings, it has the appearance of a local ruler's private property. During the Late Archaic-Early Classical Periods, it was surrounded by a fortification wall supported by towers. This citadel defines roughly rhomboidal area and rises at the beginning of a steep slope in the north and west of the hill. In the south and east, it separates the acropolis from the urban settlement and its inhabitants spread over a wide plateau. This study aims to reconstruct the story of a fortification that has been analyzed with the methodologies of the first half of the 20th century. By the recent surveys, the existing remains on the site were documented using traditional and modern -3D Scanning, Drone Photography and GNSS- techniques. The obtained data have been evaluated with the previous publication of 1902 and 1932-1934 excavations. Furthermore, recent discoveries have been introduced to the literature. Design principles and construction techniques have been reinterpreted and discussed. The acropolis circuit, which is approximately 350 meters long, has been analysed as two separate sections -“north”and“south”-, taking into account the determination of the topography. Tower I and Tower VI, which are characterised by their rectangular plans, appear to form the two edges of the design. At the same time, these towers also acted as“nodes”to connect the southern section of the plateau with northern section. The orientation of the southern section can be traced in a unity through the surviving remains at site. The wall extending on a steep line from Tower I to the east, and ends with a square planned Tower III. It turns to the northeast of Tower III and proceeds to the southeast end of the acropolis with four different orientations. Here, it forms an almost right-angled - approximately 83o- corner and heads towards the northwest. This route is immediately interrupted by the Propylon located on the late archaic circuit. The wall reappears to the north of the Propylon and runs northwards on a perpendicular line to reach Tower VI, which forms the other end of the northern section. On the south, the curtain walls extending from“Tower I to the east”and from“the Propylon to Tower VI”are designed in a similar lay out. The central parts of these sections are reinforced bu the square planned Tower II and Tower V. The preserved parts of the northern section are less traceable than those of the southern due to the slope of the terrain and the destructions caused by the construction activities carried out in this area in the 4th century BC, namely New Palace and Bollwerk A. Tower VI, the eastern terminus of the line, is located on a high rock mass. The north wall of the approximately 10 meters wide tower has collapsed towards the slope. Therefore, its depth is not known for certain. The tower was divided into two rooms of unequal dimensions by a cross wall. The northern course leading from the southwest corner of Tower VI to the west with a wide-angle break is interrupted by an archaic Tower VII. Within its masonry and structure, this tower proves that the design of circuit has the combination of different construction phases. The curtain wall extending in the south-west direction continues its route in the remains of the New Palace. The traces of the circuit are lost in the terrain after this section and reappears only with the reinforced bastion-like structure -Bollwerk- at the southwest corner of the acropolis. Tower VIII, Tower I and three rooms located between these two towers are constructed as bastion-like structure -Bollwerk- for the reinforcement in the west of of the acropolis. The rectangular -10 meters x 7.20 meters- Tower I sits on a rock below the current level of the top hill. The western façade of the square shaped Tower VIII, which rises on a rock mass like Tower I, has been demolished towards the slope. The east façade facing the acropolis is still standing as a terrace-wall today. Among the remains of this tower, a wall fragment of the bastion -B8'- can be easily recognised as the evidence of an earlier fortification. This bastion and a slightly curved oriented wall fragment on the south are the surviving remains of the Middle-Late Bronze Age fortifications of Larisaean acropolis. The archaeological remains indicate that the acropolis was accessed from the north by a stone paved road during the Archaic-Late Archaic periods. The gate is located to the west of Tower VII and figured as tangential type -like at Troy VI- which is abundantly found since the Bronze Age in Western Anatolia. İt must have been supported by a tower on the slope which has not distinctly survived. Foundations, which may be associated with the staircases leading to the battlements where surveillance and active defense took place, are only seen along the southern course. Around Tower II and V, the curtain walls are designed with a 1 meter wide projections from the inner shells. This protrusion corresponds to a mirror-symmetrical recession on the outer face. The foundations of the staircases reaching the battlement of Tower III and Tower IV are located to the north. These stairs do not generate a design principle in the outer sides as in Tower II and Tower V. The towers on this route exhibit a design concept beyond its era with their forms protruding from the curtain walls. It suggests that the interior spaces of the towers also served the militarian (?) requirements. This is confirmed by the step traces of the doors providing access to the interior of the towers in Tower II, Tower III and Tower V. The remains on the site consist of stone blocks belonging to the foundation and the wall base. Andesite with various shades of reddish-brown and blue-grey tones was used as building material. These blocks were provided from the quarries located along the slopes of the plateau, especially from the rock clusters in the construction area. The quarrying method was represented in the filling, foundation and toichobat blocks, with channels and wedge marks identified at least 24 focus during this survey. Larisaean stone extraction practice is in close conformity with the Archaic Period quarries in the neighborhood, especially in Ionia. Black coloured basalt, tuff and shiny white limestone are encountered in small quantities at many points of the construction. Besides, the use of spolia in the foundations of bastion-like structure draws attention in this context. It provides a sign of a phase with a distinctive practice on construction methods. The walls rise on foundations places on the bedrock. The technique can be observed in the trenches excavated in 1930s at the east of Tower I and south of Tower VI. Above the foundations, toichobat blocks are installed protruding 3-5 cm in front of the wall base, in case of levelling the terrain. The wall bases are constructed as double shelled. The wall thickness of 2.48 - 2.54 m on the southern course decreases to 2.20 m on the north. Between the shells were filled with large quarried stones, rubble and soil. The masonry consists of polygonal blocks with curvilinear edges. This archaic masonry, which is also referred to as“Lesbian masonry”in the literature, bears witness to a defined koiné in Northwestern Anatolia, especially in Aeolis. The layout of the elevated parts of the wall base can been identified mostly from the remains on the northern course. The polygonal blocks are arranged in a continuous horizontal course as possible, and represent distinctive framed areas according the topography. These areas, which mostly present a rectangular character, are divided by horizontal bands. In the towers of the southern course, especially in Tower I, these bands are characterised by the use of reddish andesite. The remains also reveal much about the construction practices of the Larisaean masons. Drafted corners, formed using a broad flat chisel (λείστριον) or Skeparnon (σκέπαρνον), are recognisable in the towers. The pry holes for the horizontal bands and the slots for U-shaped metal clamps are preserved in Tower I, Tower V and in the west wall of the bastion-like structure. The handling bosses to support lifting operations and possibly for scaffolding are also found on the front surfaces of the horizontal bands. The walls also exhibit diversity in terms of surface finishing. The foundations consist of stones with rough - unworked - outer surfaces. The front surfaces of the toichobat blocks were levelled with hammer blows. On the base walls, a“dotted”texture was created by using a pointing iron. The strokes, which allowed the stonemasons freedom at many points, created shallow holes on the surface. On the other hand, horizontal bands indicate a decorative application with their notched frames and mirror surfaces worked with a pointing iron. The acropolis circuit exhibits a“ foreign”appearance beyond its era with the design and the details of the workmanship. In this regard, the chronology of the construction becomes questionable in the literature. Archaeological materials, which are directly contexed with the acropolis circuit, are not pointed out in the excavation bands. The continuous construction activities on the acropolis of Larisa, as well as the levelling down to bedrock, prevent stratigraphic analyses in today's methodology. The most significant finds are three grey ceramic fragments recovered from the early black layer around Tower VIII. According to analogical comparisons with the recent studies, these fragments are positioned in the Middle-Late Bronze Age chronology within the Northwestern Anatolian greyware. That material at least provides evidence that the acropolis was fortified with bastions during the Late Bronze Age. This fortification with its curtain walls and bastions seems to have influenced the design of the Late Archaic circuit of Larisaean Acropolis. The yellow layer, on which the Late Archaic fortification was located and named from the mudbrick remains, does not provide any significant ceramic remains. However, the structural relationship of the ramp in the south of the temple with the acropolis wall is remarkable. The filling material under this ramp slabs are identified as a demolition strata. According to the research, this debris is associated with the 5th century BC. Unfortunately, this evaluation is not sufficient to address an exact construction date for the acropolis walls. An arrowhead was identified by the excavation team in the joints of Tower I. This arrowhead, with its recent examples from the 6th century BC and the first half of the 5th century BC, becomes clearly evidence for the presence of the fortification in late Archaic-early Classical Period. The foundations of the bastion-like structure were supported by profiled wall bases. These architectural elements indicate a construction process following the destruction of the palace buildings on the acropolis. This practice also suggests that the wall line was not built all at once. The construction of the southern course was followed by a series of adjustments in the north. The strategical location of Larisa provides evidence of its relationship with the strong, centralised administrations in the region from the Iron Age to the end of the Classical Period. Phrygian civilisation manifests itself in grey ceramic with imitations of metal vessels. From the 7th century BC onwards, reflections of“Lydian life”become visible in Larisa. The ornamental language and colour preference, which can be traced back to Lydian ceramics, also indicate the production of an Orientalizing ceramic group that appears to have been locally produced. The construction techniques in Sardis, Ephesos and Smyrna, where Lydian and Ionian craftsmen worked together in the 6th century BC, were transferred to Larisa, especially in the extraction and surface treatments of stone blocks. The terracotta architectural plates, which are claimed to be the work of Phokaian craftsmen, also reflect the architectural richness of the period. These plates also expose sharing the craftsmens' knowledge with their works in Larisa, as giving a pause on the route from Phokaia to Sardis. This interaction elevates the local construction practice to a very high level in Larisa, especially in the acropolis circuits. The regional architectural context formed by the monumental-scale buildings in the immediate neighborhood has transferred a symbolic meaning for the architecture of Larisa. The late archaic acropolis walls became the visible image of Larisa like the monumental terraces at Sardis. All these reflections show that Larisa's cultural development is not based on cultural identities by focusing in a single direction. Since the Bronze Ages, it has been a bridge-like bound between the coastal and inland areas with the support of its strategic location. By taking advantage of the cosmopolitan structure in the region, it has always developed its production in a“hybrid”fiction, in which predominates the“local”identity. Although the construction of Larisaean acropolis circuits under the Achaemenid rule cannot be directly supported by archaeological material, that wall have taken their place in history as a result of this collective production environment which will extend from Western coast of Asia Minor to Pasargad and Susa.

Benzer Tezler

Tez No
891877
Larisa (Buruncuk) Athena kutsal alanı
Larisa (Buruncuk) Athena Sanctuary
FİGEN ÖZTÜRK AKAN
Doktora
Türkçe
2024
Arkeoloji İstanbul Teknik Üniversitesi
Mimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NEJAT TURGUT SANER
Tez No
694940
Ları̇sa (Buruncuk) antı̇k kentı̇nı̇n yerleşı̇m yapısı
Settlement structure of the ancient city of Larisa (Buruncuk)
ILGIN KÜLEKÇİ
Doktora
Türkçe
2021
Mimarlık İstanbul Teknik Üniversitesi
Mimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NEJAT TURGUT SANER
Tez No
912726
Larisa'daki (Aiolis) antik taş ocaklarında yöntem ve sürece ilişkin tespitler
Observations on the method and process of the ancient quarries in Larisa (Aiolis)
GİZEM MATER
Doktora
Türkçe
2024
Arkeoloji İstanbul Teknik Üniversitesi
Sanat Tarihi Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NEJAT TURGUT SANER
Tez No
496420
Larisa (Buruncuk) Akropolü'ndeki kuzeydoğu yapısı
The northeast building at the Acropolis of Larisa (Buruncuk)
OZAN YILDIRIM
Yüksek Lisans
Türkçe
2018
Arkeoloji İstanbul Teknik Üniversitesi
Mimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NEJAT TURGUT SANER
Tez No
652990
Larisa'daki (Buruncuk) antik tarım bölgesinin ve mimarisinin yeni arazi yöntemleriyle değerlendirilmesi
Evaluation of the ancient agricultural region and architecture of Larisa (Buruncuk) with new surface research methods
MEHMET SİNAN KOLAY
Yüksek Lisans
Türkçe
2020
Mimarlık İstanbul Teknik Üniversitesi
Mimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NEJAT TURGUT SANER

Geri Dön