Tip 1 diyabet patogenezinde regülatör T hücre fonksiyonları ve hücre etkileşimlerinin in vitro değerlendirilmesi
In vitro evaluation of regulatory T cell functions and cell interactions in the pathogenesis of type 1 diabetes
- Tez No: 911429
- Danışmanlar: PROF. DR. ALİ OSMAN GÜROL
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Allerji ve İmmünoloji, Moleküler Tıp, İç Hastalıkları, Allergy and Immunology, Molecular Medicine, Internal diseases
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2024
- Dil: Türkçe
- Üniversite: İstanbul Üniversitesi
- Enstitü: Sağlık Bilimleri Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: İmmünoloji Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 103
Özet
İmmünolojik açıdan tip 1 diyabet, genetik ve çevresel faktörlerin etkisi ile regülatör T hücrelerin (TREG) azalması, otoreaktif hücrelerin artışı ve sonuçta beta hücre hasarı ile karakterize kompleks bir hastalıktır. Bu çalışmada on yeni tanılı (YTT1DM), on beş eski tanılı Tip 1 diyabet (ETT1DM) hastası ve on beş sağlıklı bireyin B, T lenfosit ve özellikle TREG, foliküler T hücre (TFH), foliküler regülatör T (TFR) hücrelerinin diyabet patogenezindeki rollerini belirleyerek, vitamin D ve progesteronun bu hücrelere etkisini değerlendirmek, kişiye özel hücre tedavisi açısından kliniğe katkı sağlamak amaçlanmıştır. Kültür öncesi uyarımsız (taze kan) ve anti-CD3+anti-CD28, anti-CD3+anti-CD28+vitamin D, anti-CD3+anti-CD28+progesteron ve anti-CD3+anti-CD28+vitamin D+progesteron uyarımları sonrası, TREG (CD4+CD25+CD127-CXCR5-), TFH (CD4+CD25-CXCR5+) ve TFR (CD4+CD25+CD127-CXCR5+) hücreleri akan hücre ölçer sistemi ile analiz edilmiştir. Bu hücre gruplarının sitoplazmik boyama ile CTLA4 ve FOXP3, yüzey boyama ile PD1 düzeyleri belirlenmiştir. IL-10, TGF-β, IL-21, IL-17, IL-4, TNF-α, IFN-γ düzeyleri kültür üst sıvısında çalışılmıştır. IFN-γ, TNF-α, IL-21 seviyeleri tüm gruplarda kontrole göre yüksek bulunmuştur. Progesteron, vitamin D ve birlikte uyarım sonucunda IL-21 seviyeleri kontrol seviyesine inmiştir. IL-10 düzeyi tüm diyabetlilerde diğer uyaranlara göre özellikle vitamin D ve progesteronun birlikte uyarımıyla artmıştır. Diyabet hastalarının TFR düzeyi kontrole göre düşük, TFH oranı ise yüksek bulunmuştur. Diğer uyaranlara göre, vitamin D ve progesteron uyarımı CD3+CD4+ ve TFR hücreleri arttırmış, CD3+CD8+ hücreleri azaltmıştır. Vitamin D immün sistem hücrelerine otoimmünite açısından olumlu etki etmiş ve progesteron etkisiyle bu etki kuvvetlenmiştir. Bu uyarımlarla otolog hücre tedavisi uygulandığında, klinikte umut verici olacağı görülmektedir.
Özet (Çeviri)
Immunologically, T1DM is a complex disease characterized by a decrease in TREG, an increase in autoreactive cells, and ultimately beta cell damage, under the influence of genetic and environmental factors. In this study, by determining the roles of B, T and especially TREG, TFH, TFR cells in the pathogenesis of diabetes of ten new-onset, fifteen previously diagnosed diabetes patients and fifteen healthy individuals, it is aimed to evaluate the effects of vitamin D and progesterone on these cells and to contribute to clinic in terms of personalized cell therapy. TREG(CD4+CD25+CD127-CXCR5-), TFH(CD4+CD25-CXCR5+), TFR(CD4+CD25+CD127-CXCR5+) was analyzed with flow cytometry system before culture unstimulated (fresh blood) and after anti-CD3+anti-CD28, anti-CD3+anti-CD28+vitamin D, anti-CD3+anti-CD28+progesterone, anti-CD3+anti-CD28+vitamin D+progesterone stimulations. The levels were determined with intracellular staining of CTLA4, FOXP3 and surface staining of PD1 on these cells. IL-10, TGF-β, IL-21, IL-17, IL-4, TNF-α, IFN-γ levels were measured from culture supernatant. IFN-γ, TNF-α, IL-21 levels were found to be high in all groups to control. IL-21 levels decreased to control levels with the stimulations. Il-10 levels especially were increased with vitamin D+progesterone stimulation to other stimulations. The TFR level of diabetic patients was found to be lower and the TFH rate was higher than the control group. Compared to other stimulations, vitamin D+progesterone stimulation increased CD3+CD4+ and TFR cells and decreased CD3+CD8+ cells. Vitamin D had a positive effect on immune system cells in terms of autoimmunity, and this effect was strengthened by the progesterone. With these stimulations, autologous cell therapy seems to be promising in the clinic.
Benzer Tezler
- Tip 1 diabetes mellitus' un farklı klinik süreçlerinde TH1, TH2, TH17 ve TREG hücrelerinin rolünün araştırılması
Investigation of the role of TH1, TH2, TH17 and treg cells in various clinical phases of TYPE 1 diabetes
BURÇİN ÖZGÜR
Doktora
Türkçe
2017
Allerji ve İmmünolojiİstanbul Üniversitesiİmmünoloji Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ALİ OSMAN GÜROL
- Astım ve tip 1 diyabette NK hücrelerinin sitokin yanıtı
Cytokine response of NK cells in asthma and type 1 diabetes
ESMA ZEKİROĞLU
Yüksek Lisans
Türkçe
2010
Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıklarıİstanbul Üniversitesiİmmünoloji Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. GAYE ERTEN
- Obezite ve TIP 2 diyabet hastalıklarının patogenezinde yer alan insülin direncinin gelişiminde PIK3R1 (fosfotidilinositol 3 kinaz p85 alfa düzenleyici alt ünite 1) gen polimorfizmlerinin rolü
The role of pik3r1 (phosphatidylinositol 3 kinase P85 alpha regulatory subunit 1) gene polymorphisms on development of insulin resistance, involved in the pathogenesis of obesity and TYPE 2 diabetes
ABDULLAH HAKAN KARADOĞAN
Doktora
Türkçe
2016
GenetikSelçuk ÜniversitesiTıbbi Biyoloji Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. HİLAL ARIKOĞLU
- Empagliflozinin deneysel otoimmün ensefalomiyelit fare modelinde multipl skleroz gelişimine etkisinin incelenmesi
Investigation of the effect of empagliflozin on the development of multiple sclerosis in the experimental autoimmune encephalomyelitis mice model
AMENEH SABERI
Yüksek Lisans
Türkçe
2023
Tıbbi BiyolojiErciyes ÜniversitesiTıbbi Biyoloji Ana Bilim Dalı
PROF. DR. HALİT CANATAN
- Tip 2 diyabet hastalığında MMP-3 VE MMP-12 polimorfizmlerinin ve serum düzeylerine olan etkisinin incelenmesi
Investigation of gene polymorphims and serum levels of MMP-3 and MMP-12 in patient with type 2 diabetes mellitus
LEMAN MELİS YURDUM
Yüksek Lisans
Türkçe
2011
Biyokimyaİstanbul ÜniversitesiMoleküler Tıp Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. Ş. ÜMİT ZEYBEK