Hapishanelerde ifade özgürlüğü bağlamında kitap yasakları

Book bans in the context of freedom of expression in prisons

PDF İndir

Tez No: 647585
Yazar: EVİN NAZ ERCAN
Danışmanlar: DOÇ. DR. ÖZEN ÜLGEN ADADAĞ
Tez Türü: Yüksek Lisans
Konular: Hukuk, Law
Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
Yıl: 2020
Dil: Türkçe
Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
Ana Bilim Dalı: Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı
Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
Sayfa Sayısı: 192

Özet

Bu çalıĢmanın konusunu hapishanelerde ifade özgürlüğü bağlamında kitap yasakları oluĢturmaktadır. Mahpusların ifade özgürlüğü temelinde süresiz yayınlara eriĢim özgürlüğü, ulusal ve uluslararası insan hakları mekanizmaları tarafından, taraf devletin ve ilgili hapishane idaresinin geniĢ takdir yetkisine bırakılmaktadır. ÇalıĢmamızda, anılan geniĢ takdir yetkisinin yasal ve yargısal sınırlarına ıĢık tutabilmek bakımından Amerika BirleĢik Devletleri (ABD), Avrupa ve Türk hukuk sistemleri incelenmiĢtir. ÇalıĢmanın amacı, Amerika, Avrupa ve Türkiye'de hapishanelerde ifade özgürlüğü ve alt bir özgürlük alanı olan süresiz yayınlara eriĢim konusundaki farklılıkları, benzerlikleri değerlendirerek, hakkın kapsam ve sınırlarını göstermektir. Bu doğrultuda, söz konusu sistemler tarafından benimsenen yasal düzenlemeler ile yüksek mahkeme kararlarına baĢvurulmuĢtur. ABD'de konuya iliĢkin geliĢtirilen anlayıĢı görebilmek için, ABD Anayasası'nın ifade özgürlüğünü düzenleyen Birinci DeğiĢiklik (First Amendment) hükmü ile ABD Yüksek Mahkemesinin (US Supreme Court) içtihadı, ilk verilen karardan günümüze kadar tarihsel süreç içerisinde değerlendirilmiĢtir. Avrupa sisteminde, Avrupa Ġnsan Hakları SözleĢmesi'nin (AĠHS) ifade özgürlüğüne iliĢkin 10. maddesi temelinde Avrupa Ġnsan Hakları Komisyonu (AĠHK) ve Avrupa Ġnsan Hakları Mahkemesi (AĠHM) kararları, yine tarihsel süreç içinde ele alınmıĢtır. Daha ayrıntılı incelenen Türk hukuk sistemi ise, Türk Anayasası temelinde infaz hukukuna iliĢkin mevzuatta yer alan düzenlemeler ve Anayasa Mahkemesi (AYM) kararları çerçevesinde değerlendirilmiĢtir. Bu inceleme sonucunda; ifade özgürlüğüne iliĢkin birbirinden oldukça farklı içtihatlar geliĢtiren ABD ile Avrupa ve Türk hukuk sistemlerinin, bu konuda aynı paydada birleĢtiği tespit edilmiĢtir. Bu ortak payda ise hapishane idarelerinin mahpusun ifade özgürlüğü hususunda ilk elden yetkili olmasına dayanan geniĢ takdir yetkisidir. Böylece çalıĢmamızda karĢılaĢtırmalı hukuka baĢvurulmasının esas amacı, bakıĢ açıĢı farklılıklarını ortaya koymaktan öte her üç sistemde de genel olarak benimsenen geniĢ takdir yetkisinin keyfiliğe dönüĢüp dönüĢmediğini araĢtırmak ve çözüm önerileri sunmaktadır. Mahpusların ifade özgürlükleri bağlamında süresiz yayınlara eriĢimi, ceza hukuku temelinde infaz hukuku, idare hukuku, insan hakları hukuku ve anayasa hukuku Ģeklinde sayılabilecek birçok hukuk dalıyla doğrudan iliĢkilidir. Bununla birlikte çalıĢmamızda, cezalandırmanın amacı, hapsedilmenin birey üzerindeki etkisi, tarih içinde mahpusların hak sahibi özneler olarak kabul edilmeleri gibi hususlar incelendiğinden felsefe ve sosyoloji alanlarına da temas edilmiĢtir. ÇalıĢmada tüm disiplinleri kapsayacak Ģekilde bir incelemenin yapılması, bir yüksek lisans tezinin sınırlarını aĢacaktır. Bu nedenle esasen hak temelli bir yaklaĢımdan hareket edilmiĢ, konu baĢlıklarının gerektirdiği ölçüde disiplinlerarası yönteme baĢvurulmuĢtur. ÇalıĢma, iki bölümden oluĢmaktadır. Ġlk bölümde, hapishanelerde ifade özgürlüğünün teorik ve normatif temellendirilmesi yapılmıĢ, ardından karĢılaĢtırmalı hukukta konunun kapsamı, tarihsel geliĢimi ve ortaya konulan içtihatlar değerlendirilmiĢtir. Ġkinci bölümde ise yetkili idari ve yargısal makamların müdahaleleri ile AYM kararları çerçevesinde Türkiye hapishanelerinde ifade özgürlüğü ve kitap yasakları tartıĢılmıĢtır. ÇalıĢmanın ilk bölümü, iki kısımdan oluĢmaktadır. Ġlk kısım, hapishanelerde ifade özgürlüğünün temellendirilmesine ayrılmıĢtır. Temellendirmenin yapılabilmesi amacıyla mahpusların ifade özgürlüklerinin teorik ve normatif dayanaklarından hareket edilmiĢtir. Teorik yapının açıklanmasında öncelikle, ifade özgürlüğünün genel olarak temellendirilmesine kaynaklık eden tezlere yer verilmiĢtir. Nitekim, amaç, bu tezlere hâkim olan görüĢlerin, hapishane duvarları ardında geçerliliğini yitirmediğini göstermektir. Ġfade özgürlüğünün temellendirilmesinde; gerçekliğe ulaĢma, bireyin kendini gerçekleĢtirmesi ve demokrasinin yerine getirilmesi tezleri kullanılmaktadır. Mahpusların ifade özgürlükleri, yukarıdaki tezler kullanılarak çeĢitli çalıĢmalarda temellendirilmiĢtir. Ancak daha çok fikirlerin pazaryeri olarak da adlandırılan gerçekliğe ulaĢma ile demokrasiye dayanan tez ön plana alınmıĢtır. Buna göre, mahpuslar, yasal düzenlemeler veya idari uygulamalarla ifade özgürlüğünden yoksun bırakıldığında kamusal tartıĢmaların dıĢında tutulacaklar ve toplumla iliĢkileri engellenecektir. Böylece demokrasinin iĢlerliği tezi, tam anlamıyla sağlanamayacaktır. Nitekim, demokrasilerde ifade özgürlüğünün esaslarından biri, dezavantajlı konumda bulunanların söylemlerini serbestçe ifade edebilmesidir. Aynı zamanda bu durum, gerçekliğe dayanan tez ile de doğrudan ilgilidir. Fikirlerin pazaryerinden belirli bir grup dıĢlanacağı için farklı düĢünceler çarpıĢtırılamayacak, gerçekliğe ulaĢma hedefi de eksik kalacaktır. Bununla birlikte, mahpusların ifade özgürlüğüne ket vurulması, hapishanelerde insan haklarının ve ceza infaz rejiminin mevcut durumu hakkında toplumun bilgi edinme özgürlüğünü kısıtlayacaktır. Ancak sadece toplumsal iyiyi gözeten yaklaĢımlar, mahpusların ifade özgürlüklerini korumaya yetmemektedir. Bireyin kendi kendini gerçekleĢtirmesi tezinin getirdiği, ifade özgürlüğünün bireysel özerklik ve geliĢim için temel gereklilik olması anlayıĢı, mahpuslar bakımından da tanınmalıdır. Mahpusların ifade özgürlüklerinin bir diğer teorik temeli ise ceza infaz hukukunun temel amaçlarından biri olan yeniden sosyalleĢtirme ilkesidir. Ġkinci Dünya SavaĢı esnasında meydana gelen ağır hak ihlallerinin boyutu, hapishane ortamında katlanarak artmıĢtır. SavaĢ sonrasında insan hakları alanında yaĢanan geliĢmeler ile birlikte hapishane koĢullarında da“insanileĢtirme”adımları atılmaya baĢlamıĢtır. Bu doğrultuda ceza infazının amacı, intikam duygusuyla azap çektirme anlayıĢından sıyrılmıĢ, hukuk devletinin gereği olarak insan onuruna yaraĢır bir rejim hedeflenmiĢtir. Bu hedefin gerçekleĢmesi için mahpusların hapishane içerisinde sosyal yaĢamın mümkün olan her yönüne katılarak, suçtan arınmıĢ bir gelecek bilinci kazanması yolunda gösterilen gayretlerin toplamı ise yeniden sosyalleĢtirme ilkesi olarak tanımlanmaktadır. Ancak bu ilkenin infaz kanunlarında ve yargı kararlarında yer bulması için 1960'ların sonuna değin beklemek gerekmiĢtir. Yeniden sosyalleĢtirme amacının gerçekleĢtirilmesi için kullanılması gereken araçlardan biri de ifade özgürlüğüdür. Fakat uygulamada genellikle, ifade özgürlüğü kullanılarak yeniden sosyalleĢtirme amacının gerçekleĢtirilmesi ile hapishane idarelerince öne sürülen kurum güvenliği ve düzeninin sağlanması amacı çatıĢmaktadır. Hapishane idareleri sıklıkla mahpusların ifade araçlarına eriĢimini güvenlik problemleri oluĢturacağı gerekçesiyle engelleyebilmektedir. ÇalıĢmamızda bu iki amacın adil bir denge kurularak uzlaĢtırılıp uzlaĢtırılmadığı incelenmiĢtir. Hapishanelerde ifade özgürlüğünün normatif dayanakları açıklanırken yeniden sosyalleĢtirme ilkesini de içerecek Ģekilde uluslararası hukuk metinlerine ve ulusal mevzuata baĢvurulmuĢtur. Öncelikle BirleĢmiĢ Milletler bünyesinde kaleme alınmıĢ; Mahpuslara Uygulanacak Muamele Ġçin Asgari Standart Kuralları, Herhangi Bir Biçimde Tutulan veya Hapsedilen KiĢilerin Korunması Ġçin Prensipler Bütünü ve son olarak Mahpuslara Muamelede Temel Ġlkeler Ģeklinde sayılan üç metnin ifade özgürlüğüne dair maddeleri ele alınmıĢtır. Sonrasında Avrupa Konseyi tarafından kabul edilen Avrupa Cezaevi Kuralları'nın ilgili maddesi belirtilmiĢtir. Görüldüğü üzere sözleĢme biçiminde düzenlenmemiĢ bu metinler, daha çok konuya iliĢkin tavsiye niteliğindeki ilke ve prensiplerdir. Ancak bu kurallar gerek taraf devletler gerekse uluslararası denetim ve gözlem mekanizmalarınca asgari ölçütler olarak benimsenmiĢtir. Ulusal mevzuat bakımından ise ilk olarak, Anayasa'da“herkesi”kapsayacak biçimde düzenlenen ifade özgürlüğüne iliĢkin 26. madde ile konunun genel çerçevesi belirlenmiĢtir. Mahpusların ifade özgürlüğü temelinde süresiz yayınlara eriĢim haklarının doğrudan düzenlendiği metinler; Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin Ġnfazı Hakkında Kanun, Ceza Ġnfaz Kurumlarının Yönetimi ile Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin Ġnfazı Hakkında Yönetmelik ve Cezaevi Ġnfaz Kurumları Kütüphane ve Kitaplık Yönergesi'dir. Bu belgelerden Ġnfaz Kanunu ile Ġnfaz Yönetmeliği, oldukça güncel bir tarihte değiĢikliğe uğramıĢtır. Söz konusu değiĢiklik sonucunda, mahpusların süreli ve süresiz yayınlardan yararlanma hakkına iliĢkin Ġnfaz Kanunu'nun 62. maddesine yeni sınırlama sebepleri eklenerek hakkın özgürlük alanı daraltılmıĢtır. ÇalıĢmamızda bu değiĢiklikler, mevzuatın önceki haliyle kıyaslanarak hak eksenli tartıĢılmıĢ ve çözüm önerileri getirilmiĢtir. Ġlk bölümün ikinci kısmında, karĢılaĢtırmalı hukukta hapishanelerde ifade özgürlüğünün kapsamı ve kitap yasakları, ABD ve Avrupa hukuk sistemleri tercih edilerek, tarihsel geliĢim içerisinde ele alınmıĢtır. ABD Anayasası Birinci DeğiĢiklik metninde, ifade özgürlüğünün beraberinde din ve vicdan, basın, örgütlenme özgürlükleri ile dilekçe haklarını da düzenlemektedir. Bu bağlamda ABD hapishanelerinde ifade özgürlüğü; mahpusların kendi aralarında veya medya ile kurdukları haberleĢme özgürlüğü, internete, süreli ve süresiz yayınlara eriĢim özgürlüğü, ziyaretçi kabul ve dilekçe hakkı, hapishane basınının kurulması, hapishane avukatlığı da denilen bir mahpusun diğerine yasal danıĢmanlık sağlama hakkı da dahil olmak üzere bir dizi özgürlük içermektedir. AĠHS'in 10. maddesi ise yalnızca ifade özgürlüğünü kapsayacak Ģekilde kaleme alınmıĢtır. Avrupa sistemi altında hapishanelerde ifade özgürlüğü, oy hakkını da içerecek Ģekilde düĢünce ve kanaat özgürlüğü ile medyaya, internete, süreli ve süresiz yayınlara eriĢimi kapsayan bilgi alma ve yayma özgürlüğü olarak kabul edilmektedir. Ziyaretçi hakkı, mektuplaĢma ve medyayla iletiĢim özgürlüğü, AĠHS'te özel ve aile hayatına saygı baĢlıklı 8. maddede anılan haberleĢme hürriyetinin kapsamında kalmaktadır. Bu durumun, iki sistemin karĢılaĢtırmasını yapabilmek ve çalıĢmanın sistematiğini koruyabilmek bakımından çeĢitli zorlukları beraberinde getirdiği düĢünülebilir. Ancak çalıĢmanın ifade özgürlüğü baĢlığı ile sınırlı olması nedeniyle diğer özgürlük alanları incelenmemiĢ, sadece ifade özgürlüğü ile kimi durumlarda çakıĢan mektuplaĢma hakkına dair içtihatlara yer verilmiĢtir. Böylece ABD ile Avrupa sistemlerinin benzer özgürlük alanında kalan içtihatlarıyla konu tartıĢılmıĢtır. Öncelikle ABD Yüksek Mahkemesi kararları ıĢığında mahpusların ifade özgürlükleri ve kitap yasakları incelenmiĢtir. Yüksek Mahkeme, konuya iliĢkin ilk kararını verdiği 1974 yılına kadar, mahpusların ifade özgürlükleriyle ilgili gelen Ģikayetlerde, hapishane idaresini denetleme ve hapishane düzenlemelerine müdahale etme yetkisinin olmadığını kabul etmekteydi. Mahkeme'ye göre, hapishane idarelerince gerçekleĢtirilen müdahaleler, her bir kurumun en iyi Ģekilde belirleyebileceği takdir alanında kalmakta ve Mahkeme, bu geniĢ takdir yetkisine riayet etmektedir. Öğretide Mahkeme'nin bu yaklaĢımı,“müdahale etmeme”(handsoff) doktrini olarak ifade edilmiĢtir. Mahkeme'nin müdahale etmeme doktrinini terk ettiği ilk kararı ve sonrasında verdiği iki kararla birlikte üç ayrı denetim standardı getirilmiĢtir. ÇalıĢmamızda bu üç standart karĢılaĢtırılarak, diğer kararlarla birlikte mahpusların ifade özgürlüklerinin ne ölçüde korunduğu incelenmiĢtir. Zira Yüksek Mahkeme, güncel tarihli bir kararında dahi 1974 yılında ortaya koyduğu ilk standardından hareket etmiĢtir. ABD hapishanelerinde kitap yasakları baĢlığında ise Yüksek Mahkeme kararlarına ve basına da yansıyan güncel ve çarpıcı kitap yasaklarına yer verilmiĢtir. Avrupa hapishanelerinde ifade özgürlüğünün kapsamı ve kitap yasakları baĢlığında ise ülke bazında inceleme yapılmamıĢ, AĠHS temel alınarak AĠHM kararları ıĢığında konu incelenmiĢtir. AĠHM tarafından konuya iliĢkin insan hakları ve insan onuruna uygun denetim ölçütlerinin geliĢtirilmesi için 1990'lı yıllara kadar beklemek gerekmiĢtir. YaĢanan bu gecikme, ABD ile paralellik göstermektedir. AĠHM ifade özgürlüğünün, hapsedilmeye bağlı kaybedilen bir hak olmadığını ve mahpusların ifade özgürlüklerini ellerinde tutmaya devam ettiklerini kabul etmiĢtir. Ancak bununla birlikte Mahkeme, hapsedilmenin kaçınılmaz olarak mahpusların ifade özgürlükleri üzerinde çeĢitli kısıtlamalar getirdiğini de belirtmiĢtir. Mahkeme, mahpusların ifade özgürlükleri konusunda sahip oldukları bireysel çıkarlar ile kamusal çıkarların adil Ģekilde dengelenmesinde bir Avrupa konsensüsünün olmadığını kabul ederek, yerel makamlara geniĢ bir takdir yetkisi vermiĢtir. Mahkeme'ye göre, hapishane idarelerince yapılan denetimin, hapsedilmenin olağan ve makul gereklilikleri ile suçun ve düzensizliğin önlenmesi gibi haklı nedenlere dayanması gerekmektedir. Buna ek olarak elbette ki yapılan sınırlandırmanın, temel hak ve özgürlüklerin genel sınırlandırma rejimine uygun olması, keyfiliğin önüne geçecek güvenceleri taĢıması aranmaktadır. Mahpusların ilgili ifade özgürlüğü aracına kontrollü ve sınırlı eriĢiminin sağlanması yolunda imkanlar tanınmadan, doğrudan yasaklama yoluna gidilmesi ihlal sebebi olarak değerlendirilmiĢtir. Ağırlıklı olarak hapishanelerde ifade özgürlüğü ve kitap yasaklarına iliĢkin Mahkeme'nin ilk içtihadından günümüze kadar verdiği kararlar tartıĢılmıĢtır. ÇalıĢmanın ikinci kısmında ise Türkiye hapishanelerinde ifade özgürlüğü ve kitap yasakları incelenmiĢtir. Bu baĢlığa bir bölüm ayrılmasının sebebi, konuya iliĢkin olarak son yıllarda, AYM tarafından çok sayıda ihlal kararı verilmesine rağmen hapishane idarelerinin uygulamalarında özgürlük lehine bir tutumun benimsenememesidir. Bu nedenle ikinci bölümün ilk kısmında öncelikle, mahpusların ifade özgürlüklerine yönelik müdahaleler konusunda yetkili olan idari ve yargısal makamların yapısı, iĢleyiĢi, görev ve yetkileri açıklanmıĢtır. Ardından AYM kararlarında mahpusların ifade özgürlüklerinin kapsamı ortaya konulmuĢtur. Bu doğrultuda öncelikle, AYM'nin ifade özgürlüğüne dair genel olarak geliĢtirdiği içtihat anlatılmıĢtır. Mahkeme, mahpusların, Anayasa ve AĠHS'in ortak alanında kalan temel hak ve özgürlüklerin tümüne sahip olduğunu kabul etmektedir. Böylece Anayasa'nın 26. maddesinde düzenlenen ifade özgürlüğü, mahpuslar için de aynı ölçüde korunmaktadır. Ancak Mahkeme'ye göre, 26. maddede belirtilen meĢru sınırlama sebepleri, hapishanelerin kendine özgü koĢulları altında değerlendirilmelidir. Mahkeme, ABD Yüksek Mahkemesi ve AĠHM ile paralel Ģekilde, mahpusların ifade özgürlüklerine yapılan müdahalelerde, suçun önlenmesi, kurum güvenliği ve düzeninin sağlanmasında hapishane idarelerinin geniĢ takdir yetkisi olduğunu kabul etmiĢtir. AYM kararlarında mahpusların ifade özgürlüklerinin kapsamı; süreli ve süresiz yayın hakkı, kitap ve dilekçe yazmak, film izlemek, radyo dinlemek, televizyon veya bilgisayar kullanmak gibi çeĢitli araçları içermektedir. Ġkinci bölümün ikinci kısmında ise AYM kararlarında hapishanelerde kitap yasakları, olağan ve olağanüstü dönem olmak üzere iki ayrı baĢlık altında değerlendirilmiĢtir. AYM'nin olağan dönemde hapishanelerde kitap yasakları konusunda verdiği kararlar oldukça fazladır. Bu nedenle, söz konusu kararlara hâkim olan genel içtihat açıklanarak konuya baĢlanmıĢtır. Mahkeme'ye göre, hapishane idaresi, mahpuslara verilecek yayınların değerlendirilmesinde öncelikle ilgili yayının bir mahkeme kararıyla yasaklı olup olmadığını tespit etmelidir. Zira dıĢ dünyada yasaklı olan bir kitap evleviyetle hapishanelerde de yasaklı olmalıdır. Hakkında yasaklama kararı olmayan yayınlar için ise Mahkeme, uzunca bir liste halinde çok sayıda denetim kriteri ortaya koymuĢtur. ÇalıĢmamızda değinilen kararlardaki ihlal iddiaları, sıklıkla bu kriterler ıĢığında değerlendirilmiĢtir. Ardından kararlar, belirli ortak konular etrafında tasnif edilmek suretiyle tartıĢılmıĢtır. Hakkında yasaklama kararı bulunan ve bulunmayan kitaplar bakımından yapılan baĢvurular, temel ayrım teĢkil etmiĢtir. ÇalıĢmamız bakımından esas tartıĢma konusunu ise hakkında herhangi bir yasaklama kararı bulunmayan kitaplar oluĢturmuĢtur. Bu doğrultuda, fotokopi biçimindeki dökümanlara yönelik kararlar ile kurum içerisinde mahpuslar tarafından yazılan kitaplara iliĢkin kararlar üzerinde durulmuĢtur. Olağanüstü hâl (OHAL) süresince hapishanelerde kitap yasakları baĢlığında ise öncelikle olağanüstü halin temel hak ve özgürlüklerin sınırlandırma rejimine etkisi irdelenmiĢtir. OHAL'de çıkarılan kanun hükmünde kararnamelerin mahpus hakları üzerindeki kısıtlayıcı etkisi ve kitap yasakları konusunda hapishane idarelerince benimsenen fiili uygulamalar ele alınmıĢtır. Son olarak, AYM'nin OHAL döneminde kitap yasaklarına iliĢkin vermiĢ olduğu kararlar tartıĢılmıĢtır.

Özet (Çeviri)

The subject of this study is book bans in the context of freedom of expression in prisons. Prisoners' freedom of access to non-periodical publications on the basis of their freedom of expression is left to the broad discretion of the State party and the relevant prison administration by national and international human rights mechanisms. In our study, in order to shed light on the legal and judicial limits of the aforementioned broad discretionary power, the law systems of the United States of America (USA), Europe and Turkey are examined. The purpose of the study is to demonstrate the scope and limits of the right, by examining the differences and similarities in freedom of expression and access to non-periodical publications, which is a sub-field of freedom, in the prisons in USA, Europe and Turkey. In this regard, high court decisions were applied with the legal regulations adopted by the aforementioned systems. In order to see the understanding developed in the USA on this issue, the First Amendment provision of the US Constitution regulating the freedom of expression and the case law of the US Supreme Court are examined in the historical process from the first decision to the present day. In the European system, the decisions of the European Commission of Human Rights (ECHR) and the European Court of Human Rights (ECHR) are also reviewed in the historical process according to the Article 10 of the European Convention on Human Rights (ECHR) on freedom of expression. The Turkish legal system, which is examined in more detail, is evaluated within the framework of the regulations in the legislation on law on criminal execution and the decisions of the Constitutional Court (AYM) based upon the Turkish Constitution. As a result of this analysis, it has been determined that American system, which has developed quite different case laws on freedom of expression, and European and Turkish legal systems, converge on the same ground. This common denominator is the broad discretionary power of the prison administrations to have first-hand authority over the prisoner's freedom of expression. Thereby, the main purpose of using comparative law in our study is to analyse whether the wide discretionary power, generally adopted in all three systems, has turned into arbitrariness, and provide respective recommendations, rather than revealing the differences in perspectives. Prisoners' access to non-periodical publications in the context of their freedom of expression is directly linked to various branches of law, on the basis of criminal law, including law on criminal execution, administrative law, human rights law and constitutional law. In addition to this, philosophy and sociology areas are also touched upon in our study, since the issues such as the purpose of punishment, the effect of imprisonment on the individual, and the acceptance of prisoners as rightful subjects throughout history are analysed within the scope of the study. Conducting an examination to cover all disciplines in the study will go beyond the limits of a master's thesis. For this reason, a rights-based approach is essentially adopted, and an interdisciplinary method is used as required by the subject headings. The study consists of two sections. In the first section, the theoretical and normative justification of freedom of expression in prisons is made, and then the scope of the subject in comparative law, its historical development and the case law put forward are examined. In the second section, freedom of expression and book bans in the prisons in Turkey are discussed, with the intervention of the competent administrative and judicial authorities within the framework decisions of AYM. The first part of the study consists of two sections. The first is devoted to grounding freedom of expression in prisons. The theoretical and normative bases of prisoners' freedom of expression are taken as a basis for justification. In the explanation of the theoretical structure, first of all, the theses that are the basis for the justification of freedom of expression are included. The purpose is to show that the views that dominate these theses do not lose their validity behind the prison walls. In the justification of freedom of expression; theses of reaching reality, selfactualization and fulfilment of democracy are used. The freedom of expression of prisoners is based on various studies using the theses above. However, the thesis based on democracy is brought to the forefront with reaching the reality, which is also called the marketplace of ideas. Accordingly, when prisoners are deprived of their freedom of expression through legal regulations or administrative practices, they will be excluded from public discussions and their relations with the society will be prevented. Thus, the thesis of the functionality of democracy will not be fully achieved. As a matter of fact, one of the principles of freedom of expression in democracies is the freedom of expression of those who are in a disadvantaged position. At the same time, this situation is directly related to the thesis based on reality. Since a certain group will be excluded from the marketplace of ideas, different opinions will not be collided and the goal of reaching reality will be incomplete. Excluding prisoners' expressions, particularly in matters relating to the execution regime and prison conditions, would undermine society's freedom of information on these matters. However, approaches that only protect the social good are not enough to protect prisoners' freedom of expression. The understanding that freedom of expression is a fundamental requirement for individual autonomy and development, brought by the thesis of the individual's self-actualization, should also be recognized in respect to prisoners. Likewise, according to a decision of the US Supreme Court, prisoners' need for their identity and self-realization is much more intense in the prison environment. Another theoretical basis for the freedom of expression of prisoners is the principle of re-socialization, which is one of the main objectives of the criminal law. The magnitude of the serious violations of rights during the Second World War increased exponentially in the prison environment. Along with the developments in the field of human rights after the war,“humanization”steps were taken in prison conditions. Accordingly, the aim of the penal execution was eliminated from the mentality of suffering torment with the feeling of revenge, and a regime worthy of human dignity was aimed as a requirement of the rule of law. The sum of these efforts for prisoners to participate in every possible aspect of social life in prison and gain an awareness of a future free of crime to achieve this goal is defined as the principle of re-socialization. However, it was necessary to wait until the late 1960s for this principle to be included in execution laws and judicial decisions. Freedom of expression is one of the tools that should be used to achieve the goal of resocialization. In this way, the strict and closed execution regime in prisons is loosened, enabling prisoners to express themselves and exchange information with the outside world. However, in practice, generally, the realization of the aim of resocialization by using freedom of expression and the aim of ensuring institutional security and order, put forward by the prison administrations, conflicts with each other. Prison administrations can often prevent prisoners from accessing means of expression on the grounds that this will create security problems. In our study, it is examined whether these two goals are reconciled by striking a fair balance. While explaining the normative basis of freedom of expression in prisons, international legal texts and national legislation are used, including the principle of re-socialization. Primarily written within the body of the United Nations, the articles on freedom of expression of three texts, which are listed as the Minimum Standard Rules for the Treatment of Prisoners, the Complete Principles for the Protection of Persons Imprisoned or Imprisoned in Any Form, and finally, the Basic Principles for the Treatment of Prisoners, are discussed. Following this, the relevant article of the European Prison Rules adopted by the Council of Europe is stated. As can be seen, these texts, which are not arranged in the form of contracts, are mostly principles that are advisory on the subject. However, these rules have been adopted as minimum criteria by both the state parties and international control and observation mechanisms. In terms of national legislation, first of all, the general framework of the issue was determined with Article 26 on freedom of expression regulated in the Constitution to cover“everyone”. Texts in which prisoners' right to access nonperiodical publications on the basis of freedom of expression are directly regulated are The Law on the Execution of Penalties and Security Measures, the Regulation on the Management of Penal Execution Institutions and the Execution of Penalties and Security Measures, and the Prison Execution Institutions Library and Bookcase Directive. Among these documents, the Execution Law and the Execution Regulation have undergone changes at a fairly recent date. As a result of the subject amendment, the freedom area of the right has been narrowed by adding new reasons for restriction to Article 62 of the Execution Law regarding the prisoners' right to benefit from periodicals and non-periodicals. In our study, these changes are compared with the previous version of the legislation, and they are discussed on the basis of rights and solution suggestions are made. In the second part of the first section, the scope of freedom of expression in prisons and book bans within the framework of comparative law are discussed in historical development, giving preference to the US and European legal systems. The First Amendment of the US Constitution regulates freedom of expression as well as freedom of religion and conscience, press, organization and petition rights. In this context, freedom of expression in US prisons includes a range of freedoms, including the freedom of communication between prisoners or with the media, freedom of access to the Internet, periodicals and non-periodicals, the right to receive visitors and petitions, the establishment of a prison press and the right of one prisoner to provide legal advice to another, which is also called a prison advocate. Article 10 of the ECHR has been drafted to cover only freedom of expression. Under the European system, freedom of expression in prisons is recognized as freedom to receive and disseminate information, incorporating freedom of thought and opinion, including the right to vote; and access to the media, internet, periodical and permanent publications. The right of visitors, freedom of correspondence and communication with the media fall within the scope of the freedom of communication referred to in Article 8 of the ECHR titled respect for private and family life. It can be thought that this situation brings along various difficulties in terms of comparing the two systems and maintaining the systematics of the study. However, since the study is limited to the title of freedom of expression, other areas of freedom are not examined, only case law on the right to correspondence, which overlaps with freedom of expression in some cases is covered. Thus, the issue is discussed in accordance with the case law of the US and European systems that remain in the area of freedom. First of all, prisoners' freedom of expression and book bans are examined in the light of the decisions of the US Supreme Court. Until 1974, which is the year that the Supreme Court gave its first judgment on the matter, the Supreme Court acknowledged that it had no jurisdiction to supervise the prison administration and to interfere with prison regulations in complaints about the freedom of expression of prisoners. According to the Court, the interventions carried out by the prison administrations are within the discretion area that each institution can determine in the best manner and the Court respects this broad discretionary power. This approach of the Court is expressed as the“hands-off doctrine”. Three separate auditing standards were introduced with the first decision of the Court in which it abandoned the hands-off doctrine, and the two subsequent decisions. In our study, by comparing these three standards, it is examined to what extent prisoners' freedom of expression was protected together with other decisions. Because, even in a recent decision, the Supreme Court acted upon its first standard set in 1974. Under the heading of book bans in US prisons, current and striking book bans, which are also reflected in the decisions of the Supreme Court and the press, are included. Under the heading of the scope of freedom of expression and book bans in European prisons, no country-based analysis is conducted, but the issue is examined in the light of ECHR decisions according to the ECHR. It was not until the 1990s that the ECHR developed relevant judicial standards in accordance with human rights and human dignity. This delay is in parallel with the developments in USA. The ECHR accepted that freedom of expression is not a right that can be lost due to imprisonment and that prisoners continue to retain their freedom of expression after imprisonment. However, the Court noted that imprisonment inevitably imposes various restrictions on prisoners' freedom of expression. The Court granted a broad discretionary power to the local authorities, recognizing that there was no European consensus in balancing the individual interests of prisoners with respect to freedom of expression with the public interests in a fair way. According to the Court, the supervision by the prison administrations should be based on justifiable reasons such as the usual and reasonable requirements of imprisonment and the prevention of crime and disorder. In addition to this, as a matter of course, the restriction is sought to comply with the general restriction regime of fundamental rights and freedoms; and to contain guarantees that will prevent arbitrariness. A complete ban, without allowing prisoners to have controlled and restricted access to the relevant freedom of expression instrument, was considered as a cause of violation. In this regard, the court's decisions since its first case law on freedom of expression and book bans in prisons are mainly discussed. In the second section of the study, freedom of expression and book bans in Turkish prisons are examined. The underlying reason for devoting a section to this subject is that despite the numerous violation decisions taken by the Constitutional Court in recent years, no attitude in favor of freedom has been adopted in the practices of the prison administrations. For this reason, in the first part of the second section, the structure, functioning, duties and powers of the administrative and judicial authorities that are competent with regard to interventions with prisoners' freedom of expression are explained. Subsequently, the scope of the prisoners' freedom of expression in the Constitutional Court decisions is put forward. In this respect, first of all, the case law developed by the Constitutional Court on freedom of expression is explained. The Court acknowledges that prisoners have all of the fundamental rights and freedoms that remain in the common area of the Constitution and the ECHR. Therefore, the freedom of expression regulated in Article 26 of the Constitution is also protected for prisoners to the same extent. However, according to the Court, the legitimate reasons for restriction specified in Article 26 should be assessed under the specific conditions of the prisons. The Court, in line with the US Supreme Court and the ECHR, recognized that prison administrations have broad discretion in interfering with prisoners' freedom of expression, crime prevention, institutional security and order. The scope of prisoners' freedom of expression in AYM decisions includes various tools such as the right to periodical and nonperiodicals, writing books and petitions, watching movies, listening to the radio, using television or computers. In the second part of the second section, the book bans in prisons within the context of the decisions of the Constitutional Court are examined under two separate headings, for ordinary and extraordinary periods. There are a number of decisions taken by the Constitutional Court regarding book bans in prisons in ordinary periods. Therefore, the subject is introduced by explaining the general case law that dominated these decisions. According to the Court, the prison administration should first determine whether the relevant publication is banned by a court decision when reviewing the publications to be given to prisoners. The reason is that a book that is banned in the outside world should be banned in prisons as well. For the publications that do not have a banning decision, the Court has put forward a large number of evaluation criteria in a long list. The allegations of violation in the decisions mentioned in our study are frequently evaluated in the light of these criteria. Subsequently, the decisions are discussed by classifying them around certain common issues. A fundamental distinction is made between the applications made in terms of books with and without a ban. With regards to our study, the main subject of discussion is the books without any banning decision. In this respect, the decisions regarding the documents in photocopy form and the decisions regarding the books written by prisoners within the institution are elaborated. Under the heading of book bans in prisons during the state of emergency (OHAL), first of all, the effect of the state of emergency on the restriction regime of fundamental rights and freedoms is examined. The restrictive effect of the decree laws issued in the state of emergency on prisoners' rights and the actual practices adopted by the prison administrations on book bans are discussed. Finally, the decisions of the Constitutional Court regarding book bans during the state of emergency are discussed. Le sujet de cette étude est l'interdiction des livres dans le contexte de la liberté d'expression dans les prisons. La liberté d'accès des détenus aux publications non périodiques sur la base de leur liberté d'expression est laissée à la grande discrétion de l'État partie et de l'administration pénitentiaire compétente par les mécanismes nationaux et internationaux des droits de l'homme. Dans notre étude, afin de mettre en lumière les limites juridiques et judiciaires du large pouvoir discrétionnaire susmentionné, les systèmes juridiques des États-Unis d'Amérique (USA), d'Europe et de Turquie sont examinés. Le but de l'étude est de démontrer la portée et les limites du droit, en examinant les différences et les similitudes en matière de liberté d'expression et d'accès aux publications non périodiques, qui est un sous-domaine de la liberté, dans les prisons aux États-Unis, en Europe et la Turquie. À cet égard, les décisions des tribunaux de grande instance ont été appliquées avec les dispositions légales adoptées par les systèmes susmentionnés. Afin de voir la compréhension développée aux États-Unis sur cette question, la disposition du premier amendement de la Constitution américaine régissant la liberté d'expression et la jurisprudence de la Cour suprême des États-Unis sont examinées dans le processus historique de la première décision à nos jours. Dans le système européen, les décisions de la Commission européenne des droits de l'homme (CEDH) et de la Cour européenne des droits de l'homme (CEDH) sont également examinées dans le processus historique conformément à l'article 10 de la Convention européenne des droits de l'homme (CEDH) sur liberté d'expression. Le système juridique turc, qui est examiné plus en détail, est évalué dans le cadre des dispositions de la législation sur l'exécution criminelle et des décisions de la Cour constitutionnelle (AYM) fondées sur la Constitution turque. À la suite de cette analyse, il a été déterminé que le système américain, qui a développé une jurisprudence assez différente sur la liberté d'expression, et les systèmes juridiques européen et turc, convergent sur le même terrain. Ce dénominateur commun est le large pouvoir discrétionnaire des administrations pénitentiaires d'exercer une autorité de première main sur la liberté d'expression du détenu. Ainsi, le principal objectif de l'utilisation du droit comparé dans notre étude est d'analyser si le large pouvoir discrétionnaire, généralement adopté dans les trois systèmes, s'est transformé en arbitraire, et de fournir des recommandations respectives, plutôt que de révéler les différences de perspectives. L'accès des détenus aux publications non périodiques dans le cadre de leur liberté d'expression est directement lié à diverses branches du droit, sur la base du droit pénal, notamment le droit de l'exécution pénale, le droit administratif, le droit des droits de l'homme et le droit constitutionnel. En plus de cela, des domaines de philosophie et de sociologie sont également abordés dans notre étude, puisque des questions telles que le but de la punition, l'effet de l'emprisonnement sur l'individu et l'acceptation des prisonniers comme sujets légitimes à travers l'histoire sont analysées dans le cadre de l'étude. La réalisation d'un examen couvrant toutes les disciplines de l'étude dépassera les limites d'une thèse de maîtrise. Pour cette raison, une approche fondée sur les droits est essentiellement adoptée et une méthode interdisciplinaire est utilisée comme l'exigent les rubriques. L'étude comprend deux sections. Dans la première partie, la justification théorique et normative de la liberté d'expression dans les prisons est faite, puis la portée du sujet en droit comparé, son évolution historique et la jurisprudence avancée sont examinées. Dans la deuxième partie, la liberté d'expression et les interdictions de lecture dans les prisons de Turquie sont abordées, avec l'intervention des autorités administratives et judiciaires compétentes dans le cadre des décisions-cadres de l'AYM. La première partie de l'étude comprend deux sections. Le premier est consacré au fondement de la liberté d'expression dans les prisons. Les bases théoriques et normatives de la liberté d'expression des détenus sont prises comme base de justification. Dans l'explication de la structure théorique, tout d'abord, les thèses qui sont à la base de la justification de la liberté d'expression sont incluses. Le but est de montrer que les vues qui dominent ces thèses ne perdent pas leur validité derrière les murs de la prison. Dans la justification de la liberté d'expression, qui a fait l'objet d'un examen et d'une discussion approfondis par de nombreuses disciplines pendant de nombreuses années; les thèses de la réalisation de la réalité, de la réalisation de soi et de l'accomplissement de la démocratie sont utilisées. La liberté d'expression des détenus est basée sur diverses études utilisant les thèses ci-dessus. Cependant, la thèse basée sur la démocratie est mise au premier plan en atteignant la réalité, que l'on appelle aussi le marché des idées. En conséquence, lorsque les détenus sont privés de leur liberté d'expression par des réglementations légales ou des pratiques administratives, ils seront exclus des débats publics et leurs relations avec la société seront empêchées. Ainsi, la thèse de la fonctionnalité de la démocratie ne sera pas pleinement réalisée. En fait, l'un des principes de la liberté d'expression dans les démocraties est la liberté d'expression de ceux qui se trouvent dans une position défavorisée. En même temps, cette situation est directement liée à la thèse basée sur la réalité. Puisqu'un certain groupe sera exclu du marché des idées, différentes opinions ne seront pas heurtées et l'objectif d'atteindre la réalité sera incomplet. Le fait d'exclure les expressions des détenus, en particulier sur les questions relatives au régime d'exécution et aux conditions de détention, porterait atteinte à la liberté d'information de la société sur ces questions. Cependant, les approches qui ne protègent que le bien social ne suffisent pas à protéger la liberté d'expression des détenus. La compréhension que la liberté d'expression est une condition fondamentale de l'autonomie et du développement de l'individu, apportée par la thèse de l'épanouissement de l'individu, devrait également être reconnue à l'égard des détenus. De même, selon une décision de la Cour suprême des États-Unis, le besoin des détenus d'identité et de réalisation de soi est beaucoup plus intense dans l'environnement carcéral. Une autre base théorique de la liberté d'expression des détenus est le principe de resocialisation, qui est l'un des principaux objectifs du droit pénal. L'ampleur des graves violations des droits pendant la Seconde Guerre mondiale a augmenté de façon exponentielle dans le milieu carcéral. Parallèlement aux développements dans le domaine des droits de l'homme après la guerre, des mesures d '«humanisation» ont été prises dans les conditions de détention. En conséquence, le but de l'exécution pénale a été éliminé de la mentalité de souffrir tourment avec le sentiment de vengeance, et un régime digne de la dignité humaine a été visé comme une exigence de l'état de droit. La somme de ces efforts pour que les détenus participent à tous les aspects possibles de la vie sociale en prison et prennent conscience d'un avenir sans criminalité pour atteindre cet objectif est définie comme le principe de la resocialisation. Cependant, il a fallu attendre la fin des années 60 pour que ce principe soit inclus dans les lois d'exécution et les décisions judiciaires. La liberté d'expression est l'un des outils à utiliser pour atteindre l'objectif de resocialisation. De cette manière, le régime d'exécution strict et fermé dans les prisons est assoupli, permettant aux détenus de s'exprimer et d'échanger des informations avec le monde extérieur. Cependant, dans la pratique, d'une manière générale, la réalisation de l'objectif de resocialisation en utilisant la liberté d'expression et l'objectif d'assurer la sécurité et l'ordre institutionnels, mis en avant par les administrations pénitentiaires, sont en conflit. Les administrations pénitentiaires peuvent souvent empêcher les détenus d'accéder aux moyens d'expression au motif que cela créera des problèmes de sécurité. Dans notre étude, il est examiné si ces deux objectifs sont conciliés en trouvant un juste équilibre. Tout en expliquant le fondement normatif de la liberté d'expression dans les prisons, les textes juridiques internationaux et la législation nationale sont utilisés, y compris le principe de resocialisation. Principalement rédigés au sein de l'organe des Nations Unies, les articles sur la liberté d'expression de trois textes, qui sont énumérés comme les Règles minima pour le traitement des détenus, les Principes complets pour la protection des personnes emprisonnées ou emprisonnées sous quelque forme que ce soit, et enfin, les Principes fondamentaux pour le traitement des détenus sont discutés. Ensuite, l'article pertinent des Règles pénitentiaires européennes adoptées par le Conseil de l'Europe est énoncé. Comme on peut le voir, ces textes, qui ne sont pas arrangés sous forme de contrats, sont pour la plupart des principes consultatifs en la matière. Cependant, ces règles ont été adoptées comme critères minimaux tant par les États parties que par les mécanismes internationaux de contrôle et d'observation. En termes de législation nationale, tout d'abord, le cadre général de la question a été défini avec l'article 26 sur la liberté d'expression réglementée dans la Constitution pour couvrir «tout le monde». Les textes dans lesquels le droit des détenus d'accéder aux publications non périodiques sur la base de la liberté d'expression est directement réglementé sont la loi sur l'exécution des peines et les mesures de sécurité, le règlement sur la gestion des institutions d'exécution pénale et l'exécution des peines et de la sécurité. Mesures, et la directive sur les bibliothèques et les bibliothèques des établissements d'exécution des prisons. Parmi ces documents, la loi d'exécution et le règlement d'exécution ont subi des modifications à une date assez récente. À la suite de l'amendement en question, l'espace de liberté du droit a été restreint en ajoutant de nouvelles raisons de restriction à l'article 62 de la loi sur l'exécution concernant le droit des détenus de bénéficier de périodiques et non périodiques. Dans notre étude, ces changements sont comparés à la version précédente de la législation, et ils sont discutés sur la base des droits et des suggestions de solutions sont faites. Dans la deuxième partie de la première section, la portée de la liberté d'expression dans les prisons et les interdictions de livres dans le cadre du droit comparé sont examinées dans le cadre du développement historique, donnant la préférence aux systèmes juridiques américain et européen. Le premier amendement de la Constitution américaine réglemente la liberté d'expression ainsi que la liberté de religion et de conscience, la presse, l'organisation et les droits de pétition. Dans ce contexte, la liberté d'expression dans les prisons américaines comprend un éventail de libertés, notamment la liberté de communication entre détenus ou avec les médias, la liberté d'accès à Internet, aux périodiques et non périodiques, le droit de recevoir des visiteurs et des pétitions, le droit la création d'une presse pénitentiaire et le droit d'un détenu de fournir des conseils juridiques à un autre, également appelé avocat pénitentiaire. L'article 10 de la CEDH a été rédigé pour couvrir uniquement la liberté d'expression. Dans le système européen, la liberté d'expression dans les prisons est reconnue comme la liberté de recevoir et de diffuser des informations, intégrant la liberté de pensée et d'opinion, y compris le droit de vote; et l'accès aux médias, à Internet, aux publications périodiques et permanentes. Le droit des visiteurs, la liberté de correspondance et de communication avec les médias relèvent du champ d'application de la liberté de communication visée à l'article 8 de la CEDH intitulé respect de la vie privée et familiale. On peut penser que cette situation entraîne diverses difficultés en termes de comparaison des deux systèmes et de maintien de la systématique de l'étude. Cependant, étant donné que l'étude se limite au titre de la liberté d'expression, d'autres domaines de liberté ne sont pas examinés, seule la jurisprudence sur le droit à la correspondance, qui recoupe dans certains cas la liberté d'expression est couverte. Ainsi, la question est discutée conformément à la jurisprudence des systèmes américain et européen qui restent dans l'espace de liberté. Tout d'abord, la liberté d'expression des détenus et les interdictions de livres sont examinées à la lumière des décisions de la Cour suprême des États-Unis. Jusqu'en 1974, année où la Cour suprême a rendu son premier jugement sur la question, la Cour suprême a reconnu qu'elle n'avait pas compétence pour superviser l'administration pénitentiaire et pour interférer avec les règlements pénitentiaires dans les plaintes concernant la liberté d'expression des détenus. Selon la Cour, les interventions des administrations pénitentiaires relèvent du pouvoir discrétionnaire que chaque institution peut déterminer de la meilleure manière et la Cour respecte ce large pouvoir discrétionnaire. Cette approche de la Cour est exprimée sous le nom de «doctrine de la non-intervention». Trois normes d'audit distinctes ont été introduites avec la première décision de la Cour dans laquelle elle a abandonné la doctrine de la non-intervention et les deux décisions ultérieures. Dans notre étude, en comparant ces trois normes, on examine dans quelle mesure la liberté d'expression des détenus était protégée avec d'autres décisions. Parce que, même dans une décision récente, la Cour suprême a agi selon sa première norme fixée en 1974. Sous le titre des interdictions de livres dans les prisons américaines, les interdictions de livres actuelles et frappantes, qui se reflètent également dans les décisions de la Cour suprême et de la presse, sont inclus. Sous le titre du champ d'application de la liberté d'expression et des interdictions de livre dans les prisons européennes, aucune analyse par pays n'est menée, mais la question est examinée à la lumière des décisions de la CEDH selon la CEDH. Ce n'est que dans les années 1990 que la CEDH a élaboré des normes judiciaires pertinentes conformément aux droits de l'homme et à la dignité humaine. Ce retard est en parallèle avec les développements aux USA. La CEDH a admis que la liberté d'expression n'est pas un droit qui peut être perdu en raison de l'emprisonnement et que les prisonniers continuent de conserver leur liberté d'expression après leur incarcération. Cependant, la Cour a noté que l'emprisonnement impose inévitablement diverses restrictions à la liberté d'expression des détenus. La Cour a accordé un large pouvoir discrétionnaire aux autorités locales, reconnaissant qu'il n'y avait pas de consensus européen pour équilibrer équitablement les intérêts individuels des détenus en matière de liberté d'expression avec les intérêts publics. Selon la Cour, le contrôle exercé par les administrations pénitentiaires devrait être fondé sur des raisons justifiables telles que les exigences habituelles et raisonnables de l'emprisonnement et de la prévention du crime et des troubles. En plus de cela, naturellement, la restriction est recherchée pour se conformer au régime général de restriction des droits et libertés fondamentaux; et de contenir des garanties qui empêcheront l'arbitraire. Une interdiction complète, sans permettre aux détenus d'avoir un accès contrôlé et restreint à l'instrument pertinent de la liberté d'expression, a été considérée comme une cause de violation. Dans notre étude, la jurisprudence sur le droit des détenus à la correspondance est également brièvement reprise afin d'être en adéquation avec le système américain et de démontrer les zones d'intersection avec la liberté d'expression. À cet égard, les décisions de la Cour depuis sa première jurisprudence sur la liberté d'expression et l'interdiction du livre dans les prisons sont principalement discutées. Dans la deuxième partie de l'étude, la liberté d'expression et les interdictions de lecture dans les prisons turques sont examinées. La raison sous-jacente de consacrer une section à ce sujet est qu'en dépit des nombreuses décisions de violation prises par la Cour constitutionnelle ces dernières années, aucune attitude en faveur de la liberté n'a été adoptée dans les pratiques des administrations pénitentiaires. Pour cette raison, dans la première partie de la deuxième section, la structure, le fonctionnement, les devoirs et les pouvoirs des autorités administratives et judiciaires compétentes en ce qui concerne les interventions dans la liberté d'expression des détenus sont expliqués. Par la suite, la portée de la liberté d'expression des détenus dans les décisions de la Cour constitutionnelle est mise en avant. A cet égard, tout d'abord, la jurisprudence développée par la Cour constitutionnelle sur la liberté d'expression est expliquée. La Cour reconnaît que les détenus jouissent de tous les droits et libertés fondamentaux qui restent dans l'espace commun de la Constitution et de la CEDH. Par conséquent, la liberté d'expression régie par l'article 26 de la Constitution est également protégée pour les détenus dans la même mesure. Cependant, selon la Cour, les raisons légitimes de restriction spécifiées à l'article 26 devraient être appréciées dans les conditions spécifiques des prisons. La Cour, conformément à la Cour suprême des États-Unis et à la CEDH, a reconnu que les administrations pénitentiaires ont un large pouvoir discrétionnaire pour interférer avec la liberté d'expression, la prévention du crime, la sécurité et l'ordre institutionnels des détenus. Le champ d'application de la liberté d'expression des détenus dans les décisions de l'AYM comprend divers outils tels que le droit à des périodiques et non périodiques, à écrire des livres et des pétitions, à regarder des films, à écouter la radio, à utiliser la télévision ou des ordinateurs. Dans la deuxième partie de la deuxième section, les interdictions de livres dans les prisons dans le cadre des décisions de la Cour constitutionnelle sont examinées sous deux rubriques distinctes, pour des périodes ordinaires et extraordinaires. La Cour constitutionnelle a pris un certain nombre de décisions concernant les interdictions de livres dans les prisons en période ordinaire. Ainsi, le sujet est introduit en expliquant la jurisprudence générale qui a dominé ces décisions. Selon la Cour, l'administration pénitentiaire doit d'abord déterminer si la publication concernée est interdite par décision de justice lors de l'examen des publications à remettre aux détenus. La raison en est qu'un livre qui est interdit dans le monde extérieur devrait également être interdit dans les prisons. Pour les publications qui ne font pas l'objet d'une décision d'interdiction, la Cour a proposé un grand nombre de critères d'évaluation dans une longue liste. Les allégations de violation des décisions mentionnées dans notre étude sont fréquemment évaluées à la lumière de ces critères. Par la suite, les décisions sont discutées en les classant autour de certaines questions communes. Une distinction fondamentale est faite entre les applications faites en termes de livres avec et sans interdiction. En ce qui concerne notre étude, le principal sujet de discussion est les livres sans aucune décision d'interdiction. A cet égard, les décisions concernant les documents sous forme de photocopie et les décisions concernant les livres écrits par les détenus au sein de l'établissement sont élaborées. Sous le titre des interdictions de livres dans les prisons pendant l'état d'urgence (OHAL), tout d'abord, l'effet de l'état d'urgence sur le régime de restriction des droits et libertés fondamentaux est examiné. L'effet restrictif des décrets-lois de l'état d'urgence sur les droits des détenus et les pratiques effectivement adoptées par les administrations pénitentiaires en matière d'interdiction de livres sont discutés. Enfin, les décisions de la Cour constitutionnelle concernant les interdictions de livres pendant l'état d'urgence sont discutées.

Benzer Tezler

Tez No
377715
Çağdaş Suriye nesrinde siyasî hapishane edebiyatı üzerine eleştirel bir bakış
The literature of political prisons in contemporary Syrian prose analytical prepective
ABDOLGADER MOHAMED ALİ
Yüksek Lisans
Arapça
2014
Doğu Dilleri ve Edebiyatı Selçuk Üniversitesi
Doğu Dilleri ve Edebiyatları Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. FİKRET ARSLAN
Tez No
469322
Makasidu'ş-Şeria fi fikhi's-sucun ve's-sucena
Hapis ve mahpuslar ile ilgili hükümlerde Makasidu'ş-Şeria
OMAR AL ALİ
Yüksek Lisans
Arapça
2017
Din Karabük Üniversitesi
Temel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. ÖMER FARUK HABERGETİREN
Tez No
544051
Resim kursunun cezaevindeki tutuklu ve hükümlü kadınların üzerinde yarattığı etkileri: Bakırköy kadın kapalı ceza infaz kurumu
The impact of the painting course on the prison of prisoners: Bakirkoy womens' closed prison
EDA CIĞIRLI
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
Güzel Sanatlar Işık Üniversitesi
Resim Ana Sanat Dalı
DR. DİDEM KARA SARIOĞLU
Tez No
349933
Türk eğitiminde iktidar-eğitim ilişkileri ve insan yetiştirme politikalarının Michel Foucault'un panoptikon metaforuna göre incelenmesi: 1795-1946
Political power and education relationship in Turkish education and examination of human growing policy according to Michel Foucault panopticon metaphor: 1795-1946
HATİCE TEZER ASAN
Doktora
Türkçe
2013
Eğitim ve Öğretim Marmara Üniversitesi
Eğitim Bilimleri Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. NURHAYAT ÇELEBİ
Tez No
270884
Mıchel Foucault'da iktidar kuramı ve küreselleşme süreci ile dönüşümü
Michel Foucault's theory of power and transformation of this theory by the process of globalization
REZZAN ERSOY
Yüksek Lisans
Türkçe
2010
Siyasal Bilimler Karadeniz Teknik Üniversitesi
Uluslararası İlişkiler Bölümü
PROF. DR. HAYATİ AKTAŞ

Geri Dön