Zamanın ve mekânın genişlemiş alanında bir kültürteknik: paralel projeksiyon
A cultural technique in the expanded field of time and space: parallel projection
- Tez No: 707571
- Danışmanlar: PROF. DR. AHMET TERCAN
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Mimarlık, Architecture
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2021
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi
- Enstitü: Fen Bilimleri Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Mimarlık Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Mimari Tasarım Sorunları Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 641
Özet
Bu çalışma, modern içkinlik ile rezonans halinde kalma arayışındaki modern mimari temsil sorunsalını bir dolayım (İng. mediation) sorunsalı olarak ele alarak, mimarlık pratiğinde belirleyici olduğu ilk kullanımlarından itibaren insan-merkezli bir yaklaşımla, sıklıkla aşkın mimar öznenin dehasının güvenilir/dolayımsız aracısı olarak değerlendirilen mimari çizimi (odak olarak paralel projeksiyonu) hem dolayımın performatif, fark üretici bir öğesi hem de insan – insan-olmayan melezi olarak ortaya koymayı, böylelikle modern mimari temsil sorunsalına temsil alanı içinden güncel bir bakış geliştirmeyi hedeflemektedir. Bu amaçla, modern pratikler alanının, modernitenin temel kategorileri olan 'zaman'a ve 'mekân'a bağlı şekilde melez patikalarının haritalanmasını takiben (zamanın ve mekânın genişlemiş alanı diyagramı), her türlü pratiğin temel dolayım öğelerine (özne-aracı-nesne) bağlanan pragmatik (özne), sentaktik (aracı) ve semantik (nesne) eğilimlerin melezlenmelerinde oluştuğunu görünür kılacak aksonometrik bir kavrayışa, bakışa yönelinir. Zamanın ve mekânın genişlemiş alanı, semantik, sentaktik ve pragmatik eğilimlerce mimari çizimin işe koşulma yollarınının izinin sürülebildiği bir zemini haritalar. Diyagramda, dünyevî zamansal ve mekânsal idealize kurguların söylemsel, dolayısıyla 'semantik-olmayan' zemini 'zaman' ve 'mekân'ın melezlenmelerinde görünür kılınırken, yine dünyevî bağlamda şekillenen, esas belirleyicikleri söz konusu idealize söylemlerden olmamalarına dayanan 'semantik-olmayan-olmayan (semantik-olan)' eğilimler, 'zaman-olmayan' ve 'mekân-olmayan'ın melezlenmelerinde konumlandırılır. Her türlü pragmatik arayışın yöneldiği zamansal ve mekânsal kesinlik arayışı 'pragmatik-olan'ı, 'zaman'ın ve 'mekân'ın genişlemesinde yerleştirilebilir kılarken, 'pragmatik-olmayan' eğilimler, zamansal ve mekânsal düzenlemelere mesafeli, eleştirel yönleri ile 'zaman-olmayan'ın ve 'mekân olmayan'ın genişleme alanında yer alır. Sentaktik-olan eğilimler ise, aracının kendi mekânsallığında geliştirilen mekân arayışları olarak 'mekân'ın ve 'mekân-olmayan'ın genişleme alanına yerleşir. 'Sentaktik-olmayan' eğilimler her '-olmayan' gibi 'sentaktik-olan'a bağımlılığını sürdürürken, sıklıkla zamansal vurgularıyla öne çıkan, aracının ve onun kendi mekânsallığının arka plana itildiği arayışların ifadesi olarak 'zaman' ve 'zaman-olmayan'ın dış genişleme alanındadır. Diyagramatik-olan ise, hem 'zaman'ı hem 'mekân'ı, hem 'zaman-olmayan'ı hem 'mekân-olmayan'ı içine çeken, dolayısıyla zamansal ve mekânsal bağlamda idealize edilemez olması anlamında 'mimarlık-olmayan' olarak genişlemiş alan diyagramının merkezine yerleşir. Bu bağlamda, çalışma metni, melezlikleri kuramsallaştırma yetisi olan söz konusu Kraussyen zemini aksonometrik bir bakışla, Alman Medya Kuramı filtresinden okuyarak, özne (x), aracı (y) nesne (z) ilişkisel koordinatları kılavuzluğunda üretilir. Kuram-pratik, imge-nesne, zihinsel-bedensel gibi özne-nesne yarılmasında inşa edilen medyal alanlardaki kutupsallaştırmalara temellenen mimari temsil krizi, herhangi bir tarihsel ve coğrafî sınırlandırma olmaksızın özne-aracı-nesne medyalitesini arkeolojik bir araştırma olarak sürdüren, insan ve insan-olmayanın dolayımının maddesel ve dışsal koşullarına yönelen Alman Medya Kuramı'nın post-humanist vurgunun ağırlık kazandığı 1990'lar sonrası ikinci fazındaki 'kültürteknik' çalışma alanının kılavuzluğunda, dolayım esasında ele alınır. Bu bağlamda, mimari çizimin kültürteknik olarak nitelenebilirliğini ortaya koyan belirleyici işlemsel ontolojilerine yönelik araştırma kökensel değiniler üzerinden sürdürülürken, posthumanist öznenin erken izlekleri Nietzsche'nin üst-insanı; Heidegger'in kendi ontolojizasyonunda etkin öznesi; ve Umwelt'i ile tanımlanan Uexküllyen öznede bulunur. Mimarlık pratiğinin zamansal ve mekânsal mesafedeki projeksiyonlar aracılığında gerçekleşmesine yol açan mimari çizimin, tarihsel süreçte kendi üzerine katlanarak genişlemelerini görünür kılan, kökensel bağını ve güncel uzantılarını, farklılaşan edimselleşmelerinde karşılık bulan sürekliliğinde ortaya koyan işlemsel ontolojisi, çerçeveleme olarak tespit edilir. Çerçeveleme işlemi, mimari çizimin kökeninden itibaren henüz gizinden çıkıp oluşa gelmemiş-olanı çerçeveleyen Heideggeryen 'gestell'e, onun tekno-ontolojik güncel açılımlarına uzanmasıyla önem kazanır. Rönesans'tan itibaren, özel birer paralel projeksiyon olan ortografik çizimlerin (plan, kesit, görünüş) nesnenin bütünsel ifadesinde bir arada (üçlü ortografik set), dünyadaki varlığın bilinmez olana yolculuğunda erişilebilir bir kavrayış zemini sunan, keşifci alana açılan prosedürü ifade eden Heideggeryen 'projeksiyon' mefhumuna paralel bir mecra olarak işe koşulabilir olması, tasavvurî nesnenin zamansal ve mekânsal mesafede inşasını olanaklı kılarak mimarlığın kurumsal, söylemsel, tekniksel bir modern disiplin haline gelişini tetikleyen temel kütürtekniğin mimari çizim/projeksiyon olduğu tespitini de mümkün kılar. Disiplin alanının, çizime bağlı konvansiyona paralel şekillenmesinde, mimari çizim ve baskı teknolojilerinin (matbaanın bulunuşu ve yaygınlaşması) oluşturduğu medya birliği de belirleyicidir. Bununla birlikte dolayım daima dolayımın silinmesi çabası ile beraber karşılanır. Özne-nesne bütünselliğinin yarıldığı, dolayımın öğelerinin özerkleşebilir olduğu düşüncesinin hakimiyet kazandığı modern bağlamda, mimarlık pratiğinde de, 'özne-nesne' bağıntısı 'özne-aracı-nesne' olarak okunur hale gelirken, 'aracı'nın görünmez kılınması, medyanın silinmesi talebini de beraberinde getirir. Nitekim idea-çizim-mimari nesne arasındaki dolayım, mimari çizimin modern dönümünün belirleyici ismi Alberti'den itibaren dolayımsızlık fantazisine bağlı değerlendirilecektir. Böylelikle mimari çizim sıklıkla öznenin zihnindeki ideanın mimari nesneye dolayımsız tercümesini sağlayan 'vasıta' olarak kavranırken, artan zaman-mekân-bilgi devinime paralel olarak aracının görünürlüğü, süreçteki fark üretici, 'medyatör' niteliği özellikle 'pragmatik-olmayan' ve 'sentaktik-olan'ın melezlenmelerinde olumlanarak değerlendirilecektir. Mimari çizim, Rönesans'tan itibaren ve Aydınlanma'da ivmelenerek mimarlık pratiğinin dahil olduğu kültür alanını zihinsel-bedensel ayrımına temellendirmesi; bu ayrıma bağlı olarak tasavvur etmek ve inşa etmek işlemlerinden oluşan bir sistemde faaliyet göstererek ayrımını ortaya koyduğu farkın birliğini, kendinde gücül olarak güncel tutması; aşkın bir birlikte tanımlanan ontolojizasyonu, modern projeksiyon mefhumuna parallel bir işlemsel alan sunarak çözündürmesi; velum ve pencere olarak tespit edilen iki temel çerçevelemeye dayanan işlemsel zeminde işleyerek dolayımı öncelemesi; hem ideal zamansal ve mekânsal eğilimlerin mutlakiyet odaklı kavrayışlarına imkân tanıması, hem de zamansal ve mekânsal kuşatmanın bir deixis olarak, olasılıklara, aralıklara, durumun koşullarına açık kalma halini kendinde içeren yaratıcı, performatif bir çerçeveleme olması; hem evrensel nitelikte bir kodlama üretmesi, kurumsallaştırması ve yayması, hem de mimari kodlamanın kendisini istikrarsızlaştıran kullanımlara imkân tanıyarak kaçış çizgileri çizmesi; kod-üreten ya da kod-yıkan/-bozan arayüzler olarak değerlendirilebilmesi nedeniyle, mimarlık pratiğinin modern süreçleri kateden belki de en kapsamlı kültürtekniği olarak tespit edilir. Çalışmada mimari çizim kültürtekniğinin tarihsel süreçte öne çıkan eğilimler üzerinden farklılaşan işe koşulma yolları, özne-aracı-nesne dolayımı bağlamında, medya-tekniksel kurulumları açığa çıkarılarak incelenir. Böylelikle“Semantik-Olmayan, Eleştiri-Olmayan, Nesne Olarak Mimarlık (1-5 melezi)”ve“Semantik-Olan, Bellek-Olmayan Araştırma olarak Eleştiri (6-4 melezi)”de konumlandırılan Aydınlanma Fransa'sında J. N. L. Durand ve E. L. Boullée'nin çizimlerinde 'kontrolör ve tasarımcı mimar özne'nin;“Semantik-Olmayan (1-2 melezi)”ve“Semantik-Olan (Semantik-Olmayan-Olmayan, 3-4 melezi)”da yer alan erken 20. Yüzyıl Almanya'sında Walter Gropius ve Bruno Taut'un çizimlerinde 'mutlak endüstriyel' ve 'tasavvurî toplumsal inşa olarak nesne'nin;“Sentaktik-Olmayan, Semantik-Olana/-Olmayana Geçiş (2-4 melezi)”ve“Sentaktik-Olan, Semantik-Olana /-Olmayana Geçiş (1-3 melezi)”teki, 1960'lar sonrası İtalya'da Aldo Rossi ve Superstudio'nun inşaları üzerinden ise 'etkilenim nesne'si ve 'imge-nesne'nin kurulumları ile, söz konusu genişlemenin tarihsel süreçlerde öne çıkan –aşağı yukarı– eş zaman ve mekânda birbirini tümler olan inşaları örneklenir. Zamanın ve mekânın genişlemiş alanı diyagramı üzerinde inşa edilen aksonometrik ve oblik inşalardan kurgulanan bir sergi ile ise, Aydınlanma'dan günümüze özne-aracı-nesne dolayımında pragmatik-semantik-sentaktik ilişkilenmelerdeki farklılaşmanın 128 adet çizim ile görece kapsamlı şekilde ortaya konması amaçlanır. Sergi incelemesi, genişlemiş alanın birbirini tümler bölgelerinden seçilen 10 adet paralel projeksiyonun medya-tekniksel kurulum incelemeleri ile detaylandırılarak, onun modern mimarlık kuram ve pratiğinin 'temsil' kavramıyla olan yüzleşmelerini kapsamlı şekilde haritalayan bir kültürteknik olduğu tespiti maddesel ve dışsal koşullara referansla desteklenir. Bu aynı zamanda, onun dolayımdan bağımsız bir vasıta değil, kodları sürekli olarak bozulan ve yeniden-üretilen bir arayüz olduğu anlamına da gelir. Kendi başvuru çeşitliliğinde, dolayımsızlık fantazisiyle aracının aracılığının, öznenin bireyselliğinin, nesnenin mutlak-olmayan devingen zemininin silindiği yanılsamasını geçersiz kılar. Aksonometrik/oblik projeksiyonunun güncel durumda konvansiyonel çizim teknikleri arasında öne çıkması, onun 'yönsüzlük', 'tersine çevrilebilirlik', 'tekrarlanabilirlik', 'ölçekler arası geçişlilik', 'sonsuzca bölünebilirlik' gibi geometrik ve maddesel niteliklerinin sembolik, kavramsal ve işlemsel-olana açılma, işlemsel zincirler ve karmaşık aktör ağları oluşturma yetisine; neredeyse yalnızca kendine referans geometrik maddeselliğinde içerdiği belirsizlik bölgeleriyle, farklı öznelerin okumasında/performansında, hem kuramsal dağarcık hem de inşaî pratik bağlamında yeniden-üretilebilirlik kapasitesi yüksek bir teknik olmasına bağlı görünür. Bu bağlamda, mimari temsil krizinin zaman-mekânsal çıkmazında başvurulan aksonometrik/oblik projeksiyonun önemi bu noktada; nesnenin değil özne-nesne ilişkiselliğindeki Dinge'nin yakalanamaz temsili için, temsil düzleminin kendi mekânsallığında kavramsal-olan ve algısal-olan arasında fark üretici niteliği ile çeşitlenen kapsamda bir mimari belleği oluşturarak özne-aracı-nesne dolayımının öğelerinin idealize kurgularının aşındırılabilirliğini ortaya koyan bir kültürteknik olmasında bulunabilir.
Özet (Çeviri)
This study, by considering the problematic of modern architectural representation, which seeks to stay in resonance with modern immanence, as an issue of mediation, aims to develop a posthumanist view to architectural drawing (and as a focus, to parallel projection), which is often regarded as the reliable/neutral technic of the genius of the transcendent subject (architect) with a human-centered approach since its first use in architectural practice; and aims to point that it is both a performative, difference-generator of mediation and a hybrid between human and non-human. For this purpose, following the Kraussian mapping of the field of modern practice depending on 'time' and 'space', two fundamental modern categorizations, it is examined in axonometric view to show that all practices are constituted with the hybridization of the fields pragmatic, syntactic and semantic, which are engaged to subject, agent and object. Considering architectural representation as mediation, the medial turn that took place in the 1960s is influential. Expanding the medial turn to post-humanist references and opening up a wide variety of research areas with an interest in all kinds of non-human-centered mediations from human-centered media such as language and text centralizes mediation as the inseparable and further productive ground of practical and theoretical activities. In this field, German Media Theory, with its kulturtechniken studies (in its posthumanist second phase after the 1990s), continues archaeological researches without subjecting subject-agent-object mediation to any historical and geographical limitations. With its emphasis on the material and external conditions of the mediation of human–non-human agencies, it directs the architectural representation crisis which is based on polarization constituted at subject-object distance such as theory-practice, image-object, intellectual-corporeal, to the analysis of practices of the sign. So it can be considered as a guide that points to the necessity to evaluate architectural drawing as mediation. German Media Theory constituted as a reaction to the hermeneutic and sociological tradition in media studies. It is a rebellion against the human-centered, anxious power media analysis of the German intellectuals under the influence of the Second World War on media, communication, and technology (Theodor W. Adorno, Max Horkheimer, Jürgen Habermas, Walter Benjamin, etc.); the studies based on effects of communication media on people with a more linear understanding of history (Walter Ong, Harold Innis, Marshall McLuhan); and hermeneutic researches that assume it is the human subject that gives meaning to the material environment (Wilhelm Dilthey ve Hans-Georg Gadamer). In this context, German Media Theory, which is constituted as a reaction to the hermeneutic and sociological tradition, is positioned in the expansions of 'non-hermeneutic' and 'non-sociological' in the expanded field of the media. The problematic of modern architectural representation points to the shift from the conventional architectural practice in the subject-object integrity to the modern architectural discipline depends on the subject-agent-object mediation, and to architectural drawing as the fundamental technique of this shift. This study aims to remove the aura that is curtained on the architectural drawing by mystifications made regarding the unknowns, by defining architectural practice as a series of mediation. Therefore, mapping the expanded field of time and space as a ground on which the ways that architectural drawing is employed by pragmatic (subject), syntactic (agent), and semantic (object) tendencies can be traced. On the diagram, the idealized temporal and spatial fictions' discursive and hence 'non-semantic' context is made visible on the hybridization of 'time' and 'space'. 'The non-non-semantic (the semantic)' tendency, which is formed in a secular context and whose fundamental feature is being non-idealized discourse, is located on the hybridization of 'non-space' and 'non-time'. While with the demand to temporal and spatial determinism, the pragmatic is placed on the expanded field of 'time' and 'space', 'the non-pragmatic', which is at a distance those kinds of determinism and based on critical thinking, located the expansion of 'non-space' and 'non-time'. The syntactic ones, which are the spatial investigations in the space of the agent, are mapped in the expanded field of 'space' and 'non-space'. While 'the non-syntactic' tendencies, like the other 'non-'s, linked to 'the syntactic', and as an expression of investigations that have temporal emphasis instead of the spatiality of the agent, are placed at the expansion of 'non-time' and 'time'. On the other hand, 'the diagrammatic', which absorbs both 'time' and 'space' and therefore as 'non-architecture' in the sense that cannot be idealized in any temporal or spatial context, is mapped at the center of the diagram. In this context, the text of the study, by reading the Kraussian ground, that has the ability of the theorization of the hybrids, in axonometric view, from the filter of German Media Theory, is written in the guides of the coordinates the subject (x), the agent (y), and the object (z). The architectural representation crisis, which is based on polarizations in medial field constructed in the subject-object split such as theory-practice, image-object, intellectual-corporeal, is investigated on the basis of mediation, by the guide of the 'kulturechniken' research area. In this context, while the earlier tracks of posthumanist subject are found in Nietzsche's Ubermensch, the Heideggerian subject who is active its own ontologization, and the Uexküllian subject defined by its Umwelt, the research about the decisive operative ontologies that reveal the kulturtechnik qualification of architectural drawing, is carried on through its origins. The fundamental operative ontology of the architectural drawing which leads to the realization of architectural practice in the agent of projections at a temporal and spatial distance to the site, is found as framing which reveals its root and current extensions in its continuity that corresponds to its diffierantiated actualizations and makes its expansions visible by folding over itself in the historical process. The framing operation is significant as it extends the architectural drawing, from the origin of it, to Heideggerian 'gestell' which frames what has not yet come into being, and to its techno-ontological current expansions. Orthographic projections (plan, section, and elevation), which are the special parallel projections, as having the ability to be employed as a medium parallel to Heidegerrian 'projection' which defines the procedure of opening to the exploratory field, and introducing an accessible conceptual ground for the journey of the being in the world to the unknown, make possible to construct the imaginative object at a temporal and spatial distance. Therefore, it is possible to determine the fundamental kulturtechnik of the modern architectural practice, which has become an institutional, discursive, and technical modern discipline, as architectural drawing/projection. The association of media which is constituted by architectural drawing and print technology (especially the invention of the printing press) is also decisive in forming the field of discipline, parallel to the drawing-based convention. On the other hand, mediation always brings an effort to erase mediation. In the modern context that subject-object distance appeared and the idea that the elements of the mediation could become autonomous is widespread, in architectural practice while the mediation is read as subject-agent-object, by considering 'the agent' invisible make visible the demand to erase mediation. Thus, the mediation of idea-drawing-architectural object is evaluated at the boundary of the fantasy of immediacy since Alberti, the decisive name of the modern turn of architectural drawing. While architectural drawing is often conceived as the 'intermediary' that provides the immediate translation of the idea in the mind of the subject into the architectural object, the increasing visibility of the agent in parallel with increasing mediation of time-space-information, the 'mediator' quality of the agent as a generator of difference becomes obvious especially at the 'the non-pragmatic' and 'the syntactic' expansions. Siegert, one of the pioneers of German Media Theory, specifies five fundamental kulturtechnik qualities that each of them is dependent on the other. Reading these qualities in the context of architectural drawing can be made possible to go beyond the mystification, and understand the conditions of the mediation that take place in the field of architectural practice without privileged the human subject. (iv) Architectural drawing is a kulturtechnik, mainly because it creates the distinction between mental and bodily activities in which it operates. From the beginning, it is employed in a system that is constituted by operations imagining/envisioning and building. It is a kulturtechnik that emphasizes the unity of the separation it reveals and keeps both possibilities of being imagined and being built as potentially current in itself. (ii) Architectural projection is a media-technical configuration and per se assumes a culture based on the interaction of human and non-human (plural cultures). (i) The media-technical trace of the projective quality of the architectural drawing is evident in Alberti's perspective formula. Its quality as a projection ground in modern processes is not based on the development of a pictorial counterpart of the phenomenal world of a single fixed observer, but rather on two framings, which he refers to as 'window' and 'velum'. The transfer of Alberti's coding from the singular point of view of the individual observer to the observer at infinity opens it to the operational ground of both a temporal and spatial imaginary world, giving way to a modern cultural-technical turn (operational chains). (iii) While the lines of guide of the projection space (grid) can signify to the subjects in their absence by transforming them into objects, it also emphasizes the ontological creation of the subject depending on its location, by evaluating this signification as a 'deixis' (in other words, by being a set of lines of guide open to the subject's operationality). It is not a suitable ground for the demands for planning and controlling based on temporal and spatial organization only, but it has the capacity to be opened to possibilities, intervals, and conditions of the situation as deixis of temporal and spatial framing. It is a creative, performative framing. (v) The beginning of modern architectural history is determined by the inclusion of architectural drawing in the field. This is at the same time, the turning point in which the grid (the guidelines of projection) becomes decisive in architectural practice. It is the history of realizations of deixis in mediations between virtuality-actuality, abstract-concrete, imaginary-real. It is the history of the architectural drawing whose codes are territorialized and deterritorialized in this ground, continuously. Therefore, architectural drawing, could be the most influential kulturtechnik in modern architectural processes, accelerating from the Renaissance and the Enlightenment, because it grounds architectural practice on the medial field of intellectual-corporeal distinction; keeps the unity of the difference, which it distinguishes by operating in a system consisting of the processes of envisioning/imagining and building in accordance with this distinction in itself as a virtual reality; dissolves the ontologization defined by a transcendental context, by constituting an operational field that parallel to modern notion of projection; prioritizes mediation by operating on the operational ground, based on two fundamental framings called 'velum' and 'window'; and it is both appropriate 'intermediary' for the idealized temporal and spatial tendencies' and a creative, performative framing that has ability being open to possibilities, intervals, and conditions of the situation as a deixis of temporal and spatial siege at the same time; both produces, institutionalizes and disseminates a universal coding, and draws lines of escape by enabling uses that destabilize architectural coding itself; it is both code-generating and de-coding interfaces. In the study, how architectural drawing kulturtechnik is employed in the historical processes, are examined by revealing their media-technical configurations, in the context of the mediation 'subject-agent-object'. In France at Enlightenment, 'controller and designer architect' (subject) are examined through the drawings of J. N. L. Durand ve E. L. Boullée, which are placed on 'Non-Semantic, Non-Criticism, Architecture as Object (1-5)' and 'Semantic, Non-Memory, Criticism as Research (6-4) in the expended field of time and space. In Germany, at the early 20th century, 'the absolute industrial object' and 'object as imaginative social construction' are researched in the drawings of Walter Gropius and Bruno Taut, which are located respectively on 'Non-Semantic (1-2)' and 'Semantic (Non-Non-Semantic, 3-4)'. And in Italy after 1960s, the configurations of 'the object of influence' and 'the image-object' are explained in the drawings of Aldo Rossi and Superstudio that placed on 'Non-Syntactic, Transition to the Semantic/Non-Semantic(2-4)' and 'Syntactic, Transition to the Semantic/Non-Semantic (1-3). Thus, the constructions that complement each other more or less at same time and space are exemplified through the media-technical configuration analyzes that mentioned above. It is also aimed to reveal the differentiation of the mediation (subject-agent-object) in pragmatic-semantic-syntactic relations in modern processes more comprehensively through the exhibition constructed with 128 axonometric/oblique projections on the expanded field of time and space. The exhibition review is detailed with media-technical congifurations of 10 parallel projections selected from complementary field of the expanded field. So, the idea that parallel projection technique (axonometric/oblique projection) is a kulturtechnik that maps the confrontation of architectural theory and practice with the notion of 'representation' comprehensively is supported regarding the material and external conditions of its mediations. This means, at the same time, parallel projection is not a intermediary, but an interface whose codes are territorialized and deterritorialized continuously. Through its diversity of the ways it is employed, it invalidates the assumption that the mediation of the agent, individuality of the subject, and the non-absolute dynamic ground of the object is erased by the fantasy of immediacy. The privilige of axonometric/oblique projection technique in current context is based on its high ability to create operational chains and complex actor networks by opens its geometric and material qualities such as 'directionlessness', 'reversibility', 'repeatability', 'transitivity between scales', 'divisibility', to the symbolic, the conceptual and the operational context. It is kulturechnik that has a high reproducing capacity in the performances of different subjects, both in terms of theoretical and constructive practice, with its gaps that contains uncertainity in its self-reference geometric materiality. In this context, the value of axonometric/oblique projection which is employed comprehensively in the time-spatial crisis of modern architectural representation, is in its usage for not the representation of object but the ungrassapable representation of Dinge, the Heideggerian hybrid of subject-agent-object. It is a kulturtechnik that reveals the dissolution of idealized constructs of the elments of the mediation (subject, agent, object) by constituting a architectural memory, that comprehensively diversifed, with its difference-generating quality between the conceptual and the perceptual in its spatiality of the plane of representation.
Benzer Tezler
- Mimari tasarımların ekolojik açıdan geliştirilmesine yönelik ölçütler kılavuzu önerisi
An ecological data based design guide for architectural design
MUSTAFA ORKUN ÖZÜER
- Yeni Cami'nin akustik açıdan performans değerlendirmesi
Evaluation of the acoustical performance of the New Mosque
EVREN YILDIRIM
Yüksek Lisans
Türkçe
2003
Mimarlıkİstanbul Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. SEVTAP YILMAZ DEMİRKALE
- Cinsiyetli mekânsal hareketlilikler: İş ve evin müzakere alanları
Gendered spatial mobilities: Negotiation territories of work and home
OYA YEŞİM ARMAĞAN
Yüksek Lisans
Türkçe
2022
Mimarlıkİstanbul Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. İPEK AKPINAR AKSUGÜR
- Un-claiming the experience of the ends of the projected image: The loss and the survivals of architectural drawing in the shadow of projection
İzidüşürülmüş imgenin son deneyimleri üzerindeki haklardan feragat etmek: İzdüşümün gölgesinde mimari çizimin yitimleri ve hayatta kalışları
EMİNE BAHAR AVANOĞLU
Doktora
İngilizce
2024
Mimarlıkİstanbul Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
PROF. DR. AYŞE ŞENTÜRER
- Mekansal deneyim ve düşüncede yaratıcılık: Parazitlenme
Spatial experience and creative thinking: Glitch
FERİDE TUĞÇE MAMATİ