Causalité chez Hume et chez Kant et ses effets sur leurs philosophies pratiques
Hume'a ve Kant'a göre nedensellik ve pratik felsefelerine etkileri
- Tez No: 736917
- Danışmanlar: PROF. DR. ALİYE KOVANLIKAYA
- Tez Türü: Yüksek Lisans
- Konular: Felsefe, Philosophy
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2022
- Dil: Fransızca
- Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Felsefe Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 128
Özet
Bu çalışmada, Kant'a ve Hume'a göre ahlaki sorumluluk için zorunluluk ve özgürlüğün bir arada olması gerektiği açıklanmıştır. Bu çalışmanın ana sorusu şudur: nedensellik hakkında ne bilebiliriz? Nedensellik kavramının bu çalışmanın merkezinde yer almasının nedeni, Kant'ın ve Hume'un bu kavramı ahlakın temeli olarak kullanmalarından kaynaklanır. Nedensellik kavramı iki filozof tarafından farklı şekillerde tanımlanmıştır ve buna bağlı olarak özgürlük ve zorunluluk kavramları farklı anlamlar kazanmıştır. İki filozofun nedensellik tanımlarındaki farklılığa rağmen, iki filozofun özgürlük ve zorunluluk arasındaki varsayılan karşıtlığı ortadan kaldırmayı başardığını açıklıyoruz. Ardından, Kant'ın ve Hume'un nedensellik, zorunluluk ve özgürlük kavramlarını kullanarak kendi ahlaki anlayışlarını tutarlı bir şekilde açıkladıklarını öne sürüyoruz. İki filozofun nedensellik kavramlarındaki farklılığın ahlak felsefelerine etkilerini inceleyerek, ahlak anlayışlarını üzerine inşa ettikleri yeti farklılığına değiniyoruz. Birinci bölümde (1.) tezin temel soruları ortaya konulur ve iki filozofun determinizm ile özgür iradenin uyumlu olduğunu ve ahlaki sorumluluk için zorunluluk ve özgürlüğün bir arada bulunmasının gerekli olduğunu düşündükleri ileri sürülür. İkinci bölümün (2.) başında, Kant'a göre, özgürlük ile doğal zorunluluk arasındaki varsayılan çelişkinin bir çelişki olmadığını göstermek için a priori bilgiye ve dolayısıyla a priori ilkelere olan ihtiyacımız üzerinde durulur. A priori bilginin imkânı için Kopernik hipotezinin metafizikte denenmesinin gerekliliği açıklanır. Bu hipotez altında, tüm tecrübe nesnelerinin hissetme ve müdrike yetilerimize uyması gerektiğinin altı çizilir. Bu hipotezin beraberinde getirdiği tezahür olarak nesneler ile kendinde şey olarak nesneler arasındaki ayrım açıklanmıştır. Kant'ın bilmek ve düşünmek arasında yaptığı ayrımla birlikte Kopernik hipotezinin teorik ve pratik felsefe açısından negatif ve pozitif faydalarını sunuyoruz. Bölüm (2.1.)'de, Kant'a göre, a priori bilginin olanağı için hissetmenin a priori unsurlarının olması gerektiğini vurguluyoruz. Uzay ve zamanın başka bir şey olamayacağı üzerinden, hissetmenin a priori biçimlerinin, Kant'a göre, uzay ve zaman olduğunu gösteriyoruz. Uzay ve zamanın ampirik gerçekliğe ve aşkınımsı idealliğe sahip olmalarının ne anlama geldiğini açıklıyoruz. Bölüm (2.2.)'de, müdrikeyi hissetmeden ayıran farkın, düşüncenin koşullarının verili olmaması üzerinden kurulduğunu belirtiyoruz. Kant'a göre kavram ve yargı arasındaki bağın ne olduğunu sunuyoruz. Genel olarak sentezden bahsediyoruz. Saf sentez için hayal gücünün gerekliliğini ortaya koyuyoruz. Müdrikenin saf kavramının, hem bir yargıdaki çeşitli temsillere birlik vermesi gerektiğinin, hem de bir görüdeki çeşitli temsillerin sentezine birlik vermesi gerektiğinin altını çiziyoruz. Bilincin birliğinin, herhangi bir şeyi birlik içinde düşünebilmenin koşulu olduğunu vurguluyoruz. Kant'a göre farkındalığın birliğinin sentetik bir birlik olduğunu ortaya koyuyoruz. Kategorilerin aşkınımsı türetiminin imkanını açıklayarak kategorilerin zorunlu doğa yasalarının orijinal temelleri olabilmesinin imkanını sunuyoruz. Bölüm (2.3.)'te, Kant'a göre hayal gücünün ürünü olan aşkınımsı şemanın, tezahürlerin kategori altında kapsanmasına aracılık ettiğini gösteriyoruz. Saf müdrikenin ilkelerinin, kategorilerin nesnel kullanımının kuralları olduğunu ve kategorilerin zamanla olan ilişkisinden çıktıklarını açıklıyoruz. Müdrikenin saf kavramlarının mümkün tecrübeye uygulanmasının ya matematiksel ya da dinamik olduğunu belirtiyoruz ve bu dinamik ilkelerden biri olan tecrübe analojilerini inceleyeceğimizi belirtiyoruz. Kant'a göre, tecrübe analojileri, a priori olarak belirlenen tüm algıların zamansal ilişkisindeki sentetik birlik tarafından üretilir. Nedensellik yasasının ve zamanın koşullarının değişime a priori bir biçim verdiğini, dolayısıyla müdrikenin mümkün tecrübeye ait bir kural ürettiğini gösteriyoruz. Bir değişimdeki belirli tezahürlerin ardışıklığının ancak ampirik olarak verilebileceğinin altını çiziyoruz. Böylece, bizi ilgilendiren sorunun ilk öğesini, yani nedensellik yasasının ve özgürlüğün bir ve aynı eylemde birbiriyle çelişip çelişmediği sorusunun, sentetik bir a priori ilke olarak türetilmesini açıklıyoruz. Bölüm (2.4.)'te aklı, ilke yetisi ve çıkarım yetisi olması üzerinden müdrikeden ayırıyoruz. Kant'a göre, akıl yürütme biçimlerinin görünün sentetik birliğine uygulanmasının bize saf akıl kavramlarını ya da aşkınımsı ideaları verdiğini umabiliriz. Aşkınımsı ideaların müdrikenin kullanımını belirlediğini açıklıyoruz. Akıl, bir koşullu verildiğinde, koşullar tarafında mutlak bir bütünlük talep ettiğinden, bu talebin saf aklın çatışkılarını ortaya çıkardığına işaret ediyoruz. Daha sonra, üçüncü çatışkıdaki tez ve antitez iddialarını sunuyoruz. Kant'a göre aklın pratik ilgisinin bizi tez tarafını seçmeye zorladığını vurguluyoruz. Kant'a göre dogmatik çözümün, tezahürün mutlak gerçekliğini varsaydığı için imkânsız olduğunun altını çiziyoruz. Üçüncü çatışkıda söz konusu sentezin dinamik bir sentez olması nedeniyle, saf düşünülür bir koşulu kabul etme olasılığı ortaya çıkmaktadır. Aklın kendiliğindenlik ideasını açığa çıkarmasını ve bunun koşulunun tezahür – kendinde şey ayrımı olduğunu vurguluyoruz. Saf farkındalığın, düşünülür karakterin imkanının koşulu olduğunu ve aklın herhangi bir zaman koşuluna tabi olmamasının, insan eylemi ile doğal eylem arasındaki ayrımı yarattığını açıklıyoruz. İnsan eylemi, nedenselliği açısından mutlak bir başlangıç iken, etkisinin bir tezahür olması gerektiğinden, etkisi doğanın zorunluluğuna tabidir. Dolayısıyla bu bölümde Kant, özgürlüğü aşkınımsı bir idea olarak ele alır ve ortaya çıkan çatışkının basit bir aldatıcı görünüşe dayandığını göstermeye çalışır. Doğa zorunluluğunun ve özgürlüğün bir ve aynı eylemde karşıtlık içermemesinin yanı sıra, doğa zorunluluğunun yasasının nedensellik açısından aşkınımsı özgürlüğün negatif koşulu olduğunu öne sürüyoruz. Bölüm (2.5.)'te, pratik a priori ilkelerin imkanını inceliyoruz, bu bağlamda teorik a priori ilkeler olmasaydı, pratik a priori ilkelerin mümkün olmayacağına dikkat çekiyoruz. Daha sonra, ahlak yasasının görüye veya kavrama dayandırılamayacağı için, ahlak yasasının bilincinin aklın yegâne olgusu olması gerektiğini inceliyoruz. Ahlak yasasının özgürlük yoluyla nedensellik yasası olduğunu ortaya koyarken, düşünülür karakterin ahlak yasası sayesinde pratik bir ilişkide nesnel bir gerçeklik kazandığını vurguluyoruz. Ardından, ahlak yasasını belirleyici bir öznel eylem ilkesi olarak değerlendiriyoruz. Son olarak Kant'a göre, neden kavramının tecrübe nesnelerine göre nesnel gerçekliği ve bu kavramın a priori türetimi açıklandıktan sonra, nedensellik kategorisinin pratik kullanımının imkanının ortaya konulabildiğinin altını çiziyoruz. Bölüm (3.)'te, Hume'un geleneksel nedensellik tanımı hakkındaki şüpheciliğini gösterip, Hume'un ortaya koyduğu iki yeni nedensellik tanımını sunuyoruz. Bu yeni nedensellik tanımları bizi iki zorunluluk tanımına götürür. Daha sonra Hume için, kendiliğindenliğin özgürlüğü kavramının, eyleme özgürlüğü anlamına geldiğini gösteriyoruz. Hume'a göre, ahlaki sorumluluk için zorunluluk ve özgürlük birliğinin neden gerekli olduğunu açıklıyoruz. Son olarak, Hume'un ahlak felsefesinin iki kaynağına odaklanıyoruz. Bölüm (3.1.)'de, neden-sonuç ilişkisinin ideasının türediği izlenim araştırılmaktadır. Bunun için Hume'a göre, idea ve izlenim arasındaki farkın ne olduğunu belirtiyoruz. Çifte varoluş hipotezinde içgüdü ve hayal gücünün yerini gösteriyoruz ve bu hipotezle bağlantılı olarak önceden kurulmuş bir uyumun varlığından, yani nesnelerin ardışıklığı ile idealarımızın ardışıklığı arasındaki bir uzlaşımdan bahsediyoruz. Hume'a göre, insan zihninin nesnelerinin ayrılmasına, yani idea ilişkileri ve olgular olarak ayrılmasına atıfta bulunuyoruz. Neden ve sonuç hakkında deneyimin yardımı olmadan herhangi bir a priori akıl yürütmenin keyfi olması gerektiğini öne sürüyoruz. Nedenselliğin kusursuz tanımı için aklın gerekli gördüğü zorunlu bağlantı ideasına aklın herhangi bir etkinliğiyle ulaşılamayacağını gösteriyoruz. Tüm deneysel çıkarımlarımızın gelecek ve geçmiş arasındaki benzerlik varsayımına dayandığını iddia ediyoruz. Bu varsayımın kaynağının Hume için bir içgüdü olan alışkanlık olduğunu açıklıyoruz. Bölüm (3.2.)'de, zorunlu bağlantı ideasının türediği izlenimi araştırıyoruz. Hume'un, zorunlu bağlantı ideasının türediği izlenimin, hayal gücünün bir nesnenin ideasından onun alışılmış eşlikçisinin ideasına alışılmış geçişi olduğu yolundaki iddiasını aktarıyoruz. Bu nedenle, dış nesneler arasında bir bağlantıya ulaşılamayacağını vurguluyoruz. Nedenin mükemmel tanımı için nedenin etkisi ile olan zorunlu bağlantısı gerektiğinden, neden ancak kusurlu olarak tanımlanabilir. Bu noktada, Hume nedenin iki kusurlu tanımını verir. Hume'a göre zorunluluk, neden tanımlarına uygun olarak iki şekilde tanımlanabilir. Bu zorunluluk tanımları insan eylemleri için de geçerlidir. Zorunluluk, insan eylemlerinin güdülerle bağlantısını ima eder. Kendiliğindenliğin özgürlüğü, zorlanmanın karşıtı, yani eylemde bulunma özgürlüğü olarak tanımlanır. Böylece, kendiliğindenliğin özgürlüğünün ve zorunluluğun, ahlaki sorumluluk için gerekli olduğu ortaya konur. Bölüm (3.3.)'te Hume'un ahlak felsefesindeki akıl ve tutkunun işlevlerini açıklıyoruz. İnsan eyleminin nihai amacı olan acı ve hazzın zihinde hem bir idea hem de bir izlenim olarak ortaya çıkmasının, kendiliğindenliğin özgürlüğünü mümkün kıldığını vurguluyoruz. Aklın tek başına bir irade eyleminin güdüsü olamayacağını göstererek, ahlakın duygu tarafından belirlendiğini ortaya koyuyoruz. Bir kişiye erdem atfetmemizin nedeni, o kişinin bize belirli bir tür haz veriyor olmasıdır. Hume'a göre, bu özel haz türünü araştırmaya başladığımızda, onayımızın asıl nesnesinin güdü ve niyet olduğunu buluruz. Erdemin asli güdüsünün eylemin erdemine duyulan saygı, görev duygusu, özel çıkara karşı ilgi ve kamu yararına duyulan saygı olamayacağını gösteriyoruz. Bölüm (3.4.)'te, fayda, ahlaki ayrımların ana kaynağı olarak sunulur. Hume'a göre, refahımızı destekleyen nitelikler ve bize yardımcı olan nitelikler ahlaki onayımızı kazanır. Hume, yararsız bir ahlaki nitelik düşünmenin imkânsız olduğunu iddia eder. Özel faydanın ancak genel fayda çerçevesinde korunabileceğini vurguluyoruz çünkü insan ihtiyaçlarını ancak toplum içinde yaşayarak karşılayabilir. Kamu yararı, toplumu düzende tutarak mutluluk ve güvenlik sağlar. Genel faydanın, kötülüğün ve erdemin genel normunu belirlediğini vurguluyoruz. Hume'a göre daha kamusal bir mizaç edinmeyi bir görev olarak benimsememiz gerekir, çünkü topluma yönelik kaygımız kendi mutluluğumuz ve korunmamız ile ilgili olan kaygıyı da kapsar. Tutkuların ortak ölçüsünün, beklenti ve zorunlulukla bağlantısını göstererek erdem ve kötülük arasındaki ayrımı belirlediğini açıklıyoruz. Aynı şekilde Hume, insanlığın genel çıkarının en önemli çıkar olduğunu vurgular. Hume, iki yükümlülüğün bizi erdem ideasını adalet ideasına bağlamaya zorladığını varsayar. Birincisi doğal yükümlülüktür, başka bir deyişle çıkardır. İkincisi ise ahlaki yükümlülüktür. Sempati yoluyla başkalarının endişelerini paylaşırız, bu nedenle başkalarına yapılan adaletsizlik bizi etkiler. Sempati ahlaki yükümlülüğü oluşturur, yani sempati aracılığıyla ahlaki iyilik duygusu adaletle doğrudan doğruya bağlanmış olur. Hume'a göre, toplumsal yaşamın devamlılığı için doğanın üç temel yasası gereklidir ve bu nedenle, bu üç temel doğa yasasının ihlal edilmesi ya da edilmemesiyle doğal olarak onay ya da suçlama duyguları açığa çıkar. Bölüm (3.5.)'te, Hume'a göre sempatinin insan doğasının ayrılmaz bir parçası olduğunu ve ahlaki ayrımların kaynağı olduğunu ileri sürüyoruz. Başkalarının mutluluğunu ve esenliğini ancak sempati yoluyla arzulayabiliriz, çünkü başkalarının arzusu bize bir idea olarak görünür, bu ancak sempati yoluyla bir izlenim haline gelir ve dolayısıyla kendi arzumuz haline gelir. Hume'a göre, her zaman ve her yerde insan mutluluğunun veya sefaletinin görünümü tüm insanları etkiler. Hume'a göre hiç kimse, iyi ile kötü arasındaki farkı anlamayacak kadar başkalarının çıkarlarına kayıtsız kalamaz, bu anlamda çıkar gözetmeyen kötülük yoktur. Tüm insanlık için ortak duyguların ancak sempati ilkesiyle mümkün olduğunu ve bu duyguların ahlakın merkezinde yer aldığını savunuyoruz.
Özet (Çeviri)
In this study, we try to explain that according to Kant and Hume, necessity and freedom must coexist for moral responsibility. The main question of this study is that what can we know about the causality? The reason why the concept of causality is central to this study is that Kant and Hume used this concept as the basis of morality. The concept of causality is defined in different ways by the two philosophers, and in connection with this, the concepts of freedom and necessity acquire different meanings. We explain that, despite the difference in the definitions of causality of the two philosophers, the two philosophers succeeded in abolishing the supposed opposition between freedom and necessity. Next, we suggest that Kant and Hume coherently explain their own moral understanding by using the concepts of causality, necessity, and liberty. By examining the effects of the difference in the concepts of causality of the two philosophers on their moral philosophies, we touch on the difference in the faculty in which they established morality. In the first chapter (1.), the main questions of the thesis are posed and it is argued that the two philosophers thought that causal determinism and free will are compatible, and that the coexistence of necessity and freedom is necessary for moral responsibility. At the beginning of the second chapter (2.), according to Kant, our need for a priori knowledge, and therefore a priori principles, is emphasized to show that the supposed contradiction between freedom and natural necessity is not a contradiction. For the possibility of a priori knowledge, the necessity of testing the Copernican hypothesis in metaphysics is explained. Under this hypothesis, it is emphasized that all objects of experience must conform to our faculties of sensibility and understanding. The distinction between objects as appearance and objects as thingin-itself that this hypothesis entails is explained. We present the negative utility and the positive utility of the Copernican hypothesis in terms of theoretical and practical philosophy, as well as the Kantian distinction of knowing and thinking. In section (2.1.) we point out that, according to Kant, there should be a priori elements of sensibility for the possibility of a priori knowledge. We show that the a priori forms of sensibility are space and time, starting from the principle that space and time cannot be anything else. We explain what it means for space and time to have empirical reality and transcendental ideality. In section (2.2.), we state that the difference separating understanding from sensibility lies in the fact that the conditions of thought are not given. We present what is the link between concept and judgment according to Kant. We talk about synthesis in general. We demonstrate the necessity of imagination for pure synthesis. We emphasize that the pure concept of the understanding should both provide unity to the various representations in a judgment and give unity to the synthesis of the various representations in an intuition. We emphasize that the unity of consciousness is the condition of being able to think anything in unity. We reveal that, according to Kant, the unity of apperception is a synthetic unity. By explaining the possibility of the transcendental deduction of categories, we present the possibility that categories may be original foundations of necessary laws of nature. In section (2.3.), we show that the transcendental scheme, product of the imagination according to Kant, mediates the subsumption of appearances under the category. It is explained that the principles of the pure understanding are the rules of the objective use of the categories and they follow from the relation of the categories to the internal sense. The application of the pure concepts of the understanding to possible experience is stated to be either mathematical or dynamic and the analogies of experience are examined, which is one of these dynamic principles. The analogies of experience are produced by the synthetic unity in the temporal relation of all perceptions determined a priori for Kant. We show that the law of causality and the conditions of time give an a priori form of alteration, therefore the understanding produces a rule belonging to the possible experience. We underline that the successive of certain apparitions in an alteration can only be given empirically. We thus explain the deduction of the first element of the question which occupies us, namely whether the law of causality and freedom contradict each other in one and the same action, as a synthetic a priori principle. In Section (2.4.) we differentiate reason from understanding as the faculty of principle and the faculty of inference. According to Kant, we can hope that the application of the form of reasonings to the synthetic unity of intuition gives us pure concepts of reason or transcendental ideas. We explain that transcendental ideas determine the use of the understanding. It is pointed out that since reason demands an absolute totality on the side of conditions given a conditioned, the antinomies of pure reason arise. Next, we present the assertions of thesis and antithesis in the third antinomy. It is emphasized that, according to Kant, the practical interest of reason compels us to choose the thesis. It is shown that, according to Kant, the dogmatic solution is impossible because it supposes the absolute reality of the appearance. Thanks to the fact that the synthesis in question in the third antinomy is a dynamic synthesis, the possibility of admitting a purely intelligible condition arises. It is emphasized that reason produces the idea of spontaneity and that the condition for this is the appearance-thing-in-itself distinction. It is explained that pure apperception is the condition of the possibility of the character intelligible, and the fact that reason is not subject to any condition of time creates the distinction between human action and natural action. While human action is an absolute beginning in terms of its causality, its effect is subject to the necessity of nature, since its effect must be an appearance. Thus, in this section, Kant considered freedom to be a transcendental idea and attempted to show that the resulting antinomy was based on a simple illusion. We argue that besides the fact that natural necessity and freedom are not opposed in one and the same action, the law of natural necessity is the negative condition of transcendental freedom in terms of causality. In section (2.5.) we study the possibility of practical a priori principles, it is pointed out that practical a priori principles would not have been possible if there were no theoretical a priori principles in this respect. Next, we examine that since moral law cannot be based on intuition or concept, awareness of moral law must be the sole fact of reason. In presenting the moral law is the law of causality by freedom, it is emphasized that the intelligible character acquires an objective reality in a practical relationship thanks to the moral law. Then, the moral law is evaluated as being a determining subjective principle of action. Finally, it is pointed out that, according to Kant, the possibility of the practical use of the category of causality can be revealed after the objective reality of the concept of cause in relation to the objects of experience and the a priori deduction of this concept have been explained. In Chapter (3.) we introduce two new definitions of causality by Hume, showing his general skepticism about the traditional definition of causality. These new definitions of causality lead us to two definitions of necessity. We then show that for Hume, the freedom of spontaneity meant the freedom to act. It is explained, according to Hume, why the union of necessity and freedom is required for moral responsibility. Finally, we focus on two sources of Hume's moral philosophy. In section (3.1.), the impression from which the idea of the cause-effect relationship derived is investigated. For this, we state the difference between idea and impression according to Hume. We show the place of instinct and imagination in the hypothesis of double existence, and in connection with this hypothesis we speak of the existence of a pre-established harmony, that is to say a correspondence between succession of objects and succession of our ideas. According to Hume, we refer to the separation of the objects of the human mind as relations of ideas and things of fact. We propose that any a priori reasoning about cause and effect without the aid of experience must be arbitrary. We show that the idea of necessary connection, which is required by reason for the perfect definition of causality, cannot be attained by any activity of reason. We maintain that all our experimental inferences are based on the assumption of resemblance between the future and the past. We explain that the source of this assumption is habituation, an instinct for Hume. In section (3.2.) we are looking for the impression from which the idea of necessary connection is derived. We recount Hume's assertion that the impression from which the necessary connection is derived, is the habitual transition of the imagination from an object to its habitual attendant. Therefore, we emphasize that a connection between external objects cannot be achieved. Since the necessary connection of cause with its effect is required for the perfect definition of cause, one can only define cause imperfectly. At this point, Hume gives two imperfect definitions of cause. According to Hume, necessity can be defined in two ways in accordance with the definitions of cause. These definitions of necessity also apply to human actions. Necessity implies a connection of human actions with motives. The freedom of spontaneity is defined as the opposite of constraint, that is to say as the freedom to act. Thus, the necessity and freedom of spontaneity turn out to be necessary for moral responsibility. In Section (3.3.), we explain the functions of reason and passion in Hume's moral philosophy. We emphasize that the emergence of pain and pleasure, which are the ultimate ends of human action, as an idea and impression in the mind, makes possible the freedom of spontaneity. By showing that reason alone cannot be the motive for an action of the will, we reveal that morality is determined by feeling. We attribute virtue to a person because he gives us a particular kind of pleasure. According to Hume, when we begin to investigate this particular kind of pleasure, we find that the main objects of our approval are the motive and the intention. We show that the original motive for virtue cannot be respect for the virtue of action, sense of duty, concern for private interest and respect for the public interest. In section (3.4.), utility is presented as the main source of moral distinctions. According to Hume, qualities that promote our well-being and qualities that are helpful to us gain our moral approval. Hume asserts that it is impossible to think of a useless moral quality. It is emphasized that private utility can only be protected within the framework of general utility because man can only meet his needs by living in society. By keeping society in order, public utility brings happiness and security. We emphasize that general utility denotes the general norm of vice and virtue. We must adopt a more public affection as a duty, according to Hume, because our concern for the public encompasses our own happiness and preservation. It is explained that the common measure of the passions determines the distinction between virtue and vice by showing its connection with expectation and necessity. Likewise, Hume emphasizes that the general interest of humanity is the most important interest. Hume supposes that two obligations oblige us to attach the idea of virtue to the idea of justice. The first is natural obligation, that is, interest. The second is moral obligation. Through sympathy we share the concern of others, so injustice to others affects us. Sympathy procures moral obligation, that is, through sympathy the sense of moral good is immediately connected with justice. According to Hume, three fundamental laws of nature are necessary for the continuity of social life and therefore, approval or blame naturally arises whether these three fundamental laws of nature are violated or not. In section (3.5.), it is asserted that, according to Hume, sympathy is an integral part of human nature and it is the source of moral distinctions. It is only through sympathy that we can desire the happiness and well-being of others because the desire of others appears to us as an idea, which only through sympathy becomes an impression and becomes our own desire. According to Hume, always and everywhere the image of human happiness or misery affects people. According to Hume, no one can remain so indifferent to the interests of others as not to understand the difference between good and evil, in that sense there is no disinterested evil. It is argued that the common feelings to all mankind are possible only through the principle of sympathy and that they are at the heart of morality. Dans cette étude, on essaye d'expliquer que selon Kant et Hume, nécessité et liberté doivent coexister pour la responsabilité morale. La question principale de cette étude est : que peut-on savoir sur la causalité ? La raison pour laquelle le concept de causalité est au centre de cette étude est que Kant et Hume ont utilisé ce concept comme base de la morale. Le concept de causalité est défini de différentes manières par les deux philosophes, et en relation avec cela, les concepts de liberté et de nécessité acquièrent des significations différentes. On explique que, malgré la différence dans les définitions de la causalité des deux philosophes, les deux philosophes ont réussi à abolir l'opposition supposée entre liberté et nécessité. Ensuite, on suggère que Kant et Hume expliquent de manière cohérente leur propre compréhension morale en utilisant les concepts de causalité, de nécessité et de liberté. En examinant les effets de la différence des concepts de causalité des deux philosophes sur leurs philosophies morales, on aborde à la différence de la faculté dans laquelle ils ont établi la morale. Dans le premier chapitre (1.), les principales questions de la thèse sont posées et on prétend que les deux philosophes pensaient que le déterminisme causal et le libre arbitre sont compatibles, et que la coexistence de la nécessité et de la liberté est nécessaire à la responsabilité morale. Au début du deuxième chapitre (2.), selon Kant, notre besoin des connaissances a priori, et donc des principes a priori, est souligné pour montrer que la contradiction supposée entre la liberté et la nécessité naturelle n'est pas une contradiction. Pour la possibilité d'une connaissance a priori, la nécessité de tester l'hypothèse copernicienne en métaphysique est expliquée. Sous cette hypothèse, il est souligné que tous les objets d'expérience doivent être conformes à nos facultés de sensibilité et l'entendement. On explique la distinction des objets en tant qu'apparition et des objets en tant que chose en soi que cette hypothèse entraîne. On présente l'utilité négative et l'utilité positive de l'hypothèse copernicienne en termes de philosophie théorique et pratique, ainsi que la distinction kantienne de connaître et de penser. Dans la section (2.1.), on souligne que, d'après Kant, il devrait y avoir des éléments a priori de la sensibilité pour la possibilité de la connaissance a priori. On montre que les formes a priori de la sensibilité sont l'espace et le temps, en partant du principe que l'espace et le temps ne peuvent être autre chose. On explique ce que cela signifie pour l'espace et le temps d'avoir la réalité empirique et l'idéalité transcendantale. Dans la section (2.2.), on énonce que la différence séparant l'entendement de la sensibilité repose sur le fait que les conditions de la pensée ne sont pas données. On présente quel est le lien entre concept et jugement selon Kant. On parle de synthèse en général. On démontre la nécessité de l'imagination pour la synthèse pure. On souligne que le concept pur de l'entendement devrait fournir à la fois l'unité aux diverses représentations dans un jugement et donner l'unité à la synthèse des diverses représentations dans une intuition. On souligne que l'unité de conscience est la condition de pouvoir penser quoi que ce soit en unité. On révèle que, selon Kant, l'unité de l'aperception est une unité synthétique. En expliquant la possibilité de la déduction transcendantale des catégories, on présente la possibilité que les catégories puissent être des fondements originaux des lois nécessaires de la nature. Dans la section (2.3.), on montre que le schème transcendantal, produit de l'imagination selon Kant, médiatise la subsomption des apparitions sous la catégorie. On explique que les principes de l'entendement pur sont les règles de l'usage objectif des catégories et ils découlent du rapport des catégories au sens interne. On énonce que l'application des concepts purs de l'entendement à l'expérience possible est soit mathématique ou dynamique et on examine les analogies d'expérience, qui est l'un de ces principes dynamiques. Les analogies de l'expérience sont produites par l'unité synthétique dans la relation temporelle de toutes les perceptions déterminées a priori pour Kant. On montre que la loi de causalité et les conditions de temps donnent une forme a priori d'altération, donc l'entendement produit une règle appartenant à l'expérience possible. On souligne que la succession de certaines apparitions dans un altération ne peut être donnée qu'empiriquement. On explique ainsi la déduction du premier élément de la question qui nous occupe, à savoir si la loi de causalité et la liberté se contredisent dans une seule et même action, comme un principe synthétique a priori. Dans la section (2.4.), on différencie la raison de l'entendement comme étant la faculté des principes et la faculté d'inférer. D'après Kant, on peut espérer que l'application de la forme des raisonnements à l'unité synthétique de l'intuition nous donne des concepts purs de la raison ou des idées transcendantales. On explique que les idées transcendantales déterminent l'usage de l'entendement. On souligne que puisque la raison exige une totalité absolue du côté des conditions étant donné un conditionné, les antinomies de la raison pure surgissent. Ensuite, on présente les assertions de thèse et d'antithèse dans la troisième antinomie. On souligne que, selon Kant, l'intérêt pratique de la raison est nous contrainte à choisir la thèse. On montre que, selon Kant, la solution dogmatique est impossible car elle suppose la réalité absolue de l'apparition. Grâce au fait que la synthèse dont il est question dans la troisième antinomie est une synthèse dynamique, la possibilité d'admettre une condition purement intelligible se présente. On souligne que la raison produit l'idée de spontanéité et que la condition pour cela est la distinction apparition-chose en soi. On explique que l'aperception pure est la condition de la possibilité du caractère intelligible et le fait que la raison n'est pas soumise à aucune condition du temps, crée la distinction entre l'action humaine et l'action naturelle. Alors que l'action humaine est un commencement absolu en termes de sa causalité, son effet est soumis à la nécessité de la nature, puisque son effet doit être une apparition. Ainsi, dans cette section, Kant considérait la liberté comme une idée transcendantale et tentait de montrer que l'antinomie qui en résultait reposait sur une simple illusion. On soutient qu'outre le fait que nécessité naturelle et liberté ne s'opposent pas dans une seule et même action, la loi de nécessité naturelle est la condition négative de la liberté transcendantale en termes de causalité. Dans la section (2.5.), on étudie la possibilité de principes pratiques a priori, on souligne que les principes pratiques a priori n'auraient pas été possibles s'il n'y avait pas de principes théoriques a priori à cet égard. Ensuite, on examine que puisque la loi morale ne peut pas être fondé une intuition ou un concept, la conscience de la loi morale doit être seul fait de la raison. En présentant la loi morale est la loi de causalité par liberté, on souligne que le caractère intelligible acquiert une réalité objective dans une relation pratique grâce à la loi morale. Puis, on évalue la loi morale comme étant un principe subjectif déterminant de l'action. Enfin, on souligne que, selon Kant, la possibilité de l'usage pratique de la catégorie de causalité peut être révélée après la réalité objective du concept de la cause par rapport aux objets de l'expérience et la déduction a priori de ce concept ont été expliqué. Dans le chapitre (3.), on introduit deux nouvelles définitions de la causalité par Hume, montrant son scepticisme général sur la définition traditionnelle de la causalité. Ces nouvelles définitions de la causalité nous conduisent à deux définitions de la nécessité. On montre ensuite que pour Hume, la liberté de spontanéité signifiait la liberté d'agir. On explique, d'après Hume, pourquoi l'union de la nécessité et de la liberté est requise pour la responsabilité morale. Enfin, on se concentre sur deux sources de la philosophie morale de Hume. Dans la section (3.1.), on enquête l'impression dont dérive l'idée de la relation de cause à effet. Pour cela, on énonce la différence entre idée et impression selon Hume. On montre la place de l'instinct et de l'imagination dans l'hypothèse de double existence, et à propos de cette hypothèse on parle de l'existence d'une harmonie préétablie, c'est-à-dire une correspondance entre succession d'objets et succession de nos idées. D'après Hume, on se réfère à la séparation des objets de l'esprit humain en tant que relations d'idées et choses de fait. On propose que tout raisonnement a priori sur la relation de cause à effet sans l'aide d'expérience doit être arbitraire. On montre que l'idée de connexion nécessaire, qui est requise par la raison pour la définition parfaite de la causalité, ne peut être atteinte par aucune activité de raison. On soutient que toutes nos inférences expérimentales sont fondées sur la supposition de ressemblance entre le futur et le passé. On explique que la source de cette supposition est l'accoutumance, un instinct pour Hume. Dans la section (3.2.), on recherche l'impression dont l'idée de connexion nécessaire est dérivée. On raconte l'affirmation de Hume selon laquelle l'impression dont est dérivée de la connexion nécessaire est la transition habituelle de l'imagination d'un objet à son accompagnateur habituel. Par conséquent, on souligne qu'une connexion entre des objets extérieurs ne peut être atteinte. Étant donné que la connexion nécessaire de cause avec son effet est requise pour la définition parfaite de la cause, on ne peut définir la cause qu'imparfaitement. À ce stade, Hume donne deux définitions imparfaites de la cause. Pour Hume, la nécessité peut être définie de deux manières conformément aux définitions de la cause. Ces définitions de la nécessité s'appliquent également aux actions humaines. La nécessité implique un lien des actions humaines avec des motifs. La liberté de spontanéité est définie comme le contraire de la contrainte, c'est-à-dire comme la liberté d'agir. Ainsi, la nécessité et la liberté de spontanéité se révèlent nécessaires à la responsabilité morale. Dans la section (3.3.), on explique les fonctions de la raison et de la passion dans la philosophie morale de Hume. On souligne que l'émergence de la douleur et du plaisir, qui sont les fins ultimes de l'action humaine, en tant qu'idée et impression dans l'esprit, rend possible la liberté de spontanéité. En montrant que la raison seule ne peut être le motif d'une action de la volonté, on révèle que la morale est déterminée par le sentiment. On attribue la vertu à une personne parce qu'elle nous donne un genre particulier de plaisir. Selon Hume, lorsque l'on commence à enquêter ce genre particulier de plaisir, on constate que l'objet principal de notre approbation est le motif et l'intention. On montre que le motif original de vertu ne peut être le respect de la vertu de l'action, le sens du devoir, le souci d'intérêt privé et le respect de l'intérêt public. Dans la section (3.4.), on présente que l'utilité est la principale source de distinctions morales. Selon Hume, les qualités qui promeuvent notre bien-être et les qualités qui nous sont utiles gagnent notre approbation morale. Hume affirme qu'il est impossible de penser à une qualité morale inutile. On souligne que l'utilité privé ne peut être protégé que dans le cadre de l'utilité général parce que l'homme ne peut subvenir à ses besoins qu'en vivant en société. En maintenant la société en ordre, l'utilité public procure bonheur et sécurité. On démontre que l'utilité générale désigne la norme générale du vice et vertu. On doit adopter une affection plus publique comme un devoir, selon Hume, car notre souci du public englobe notre propre bonheur et notre propre préservation. On explique que la mesure courante des passions détermine la distinction entre vertu et vice en montrant son lien avec l'attente et la nécessité. De même, Hume souligne que l'intérêt général de l'humanité est l'intérêt le plus important. Hume suppose que deux obligations nous obligent à attacher l'idée de vertu à l'idée de justice. La première est l'obligation naturelle, c'est-à-dire l'intérêt. La seconde est l'obligation morale. Grace à la sympathie on partage l'inquiétude des autres, donc l'injustice aux autres nous affecte. La sympathie procure une obligation morale, c'està-dire, par la sympathie, le sens du bien moral est immédiatement lie à la justice. Selon Hume, trois lois fondamentales de la nature sont nécessaires à la continuité de la vie sociale et donc, l'approbation ou le blâme surgissent naturellement si ces trois lois fondamentales de la nature sont violées ou non. Dans la section (3.5.), on affirme que, selon Hume, la sympathie fait partie intégrante de la nature humaine et elle est la source des distinctions morales. Ce n'est que par la sympathie que l'on peut désirer le bonheur et le bien-être d'autrui parce que le désir d'autrui nous apparaît comme une idée, qui seulement par la sympathie se transforme en impression et devient notre propre désir. Selon Hume, toujours et partout l'image du bonheur ou de la misère humaine affecte les gens. D'après Hume, personne ne peut rester assez indifférent aux intérêts des autres au point de ne pas comprendre la différence entre bien et mal, en ce sens il n'y a pas du mal désintéressé. On soutient que les sentiments communs à toute l'humanité ne sont possibles que grâce au principe de sympathie et qu'ils sont au cœur de la morale.
Benzer Tezler
- Le mal radical et la possibilité du caractère moral bon chez Kant
Kant'ta radikal kötülük ve iyi ahlaki karakter imkanı
ENES AHMET SÖKEL
Yüksek Lisans
Fransızca
2022
FelsefeGalatasaray ÜniversitesiFelsefe Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ALİYE KOVANLIKAYA
- La conception de la nature et de la morale chez M. de Sade et Spinoza
M. de Sade ve Spinoza'da doğa ve ahlak anlayışı
HAKAN İLKER ÇETİNKAYA
Yüksek Lisans
Fransızca
2023
FelsefeGalatasaray ÜniversitesiFelsefe Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ ZÜBEYDE GAYE ÇANKAYA EKSEN
- Mimari çevrede değişme sürecinin analizi Ulus-Çankaya aksi (Ankara) üzerinde bir deneme
Başlık çevirisi yok
MUSTAFA KANDİL
Doktora
Türkçe
1987
MimarlıkKaradeniz Teknik ÜniversitesiMimarlık Ana Bilim Dalı
DOÇ.DR. D. ZAFER ERTÜRK
- La solution proposee par revonsuo concernant le probleme difficile de la conscience
Bilincin zor problemi hakkında revonsuo tarafından önerilen çözüm
HATİCE GÜLAY EROL
Yüksek Lisans
Fransızca
2023
FelsefeGalatasaray ÜniversitesiFelsefe Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. SELAMİ ATAKAN ALTINÖRS
- Edmond Goblot mantığında endüksiyon ve dedüksiyon
The Enduction and deduction in the logic of Edmond Goblot
CEVRİYE DEMİR