'Vatan için ölmek': Türkiye'de şehit asker kültünün sosyo-politik inşası ve şehit aileleri dernekleri
'Dying for the motherland': The socio-political construction of martyr soldier cult and martyr family associations in Turkey
- Tez No: 736922
- Danışmanlar: PROF. DR. BİROL CAYMAZ
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Din, Siyasal Bilimler, Sosyoloji, Religion, Political Science, Sociology
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2022
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Siyaset Bilimi Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 577
Özet
Bu tez, ulus devlet ve milliyetçilik ideolojisi bağlamında ortaya çıkan modern yurttaşlık olgusunun, savaşkanlık ve fedakârlık/ölüm odaklı militarist bir temel üzerine inşa edildiğini ileri sürmekte ve tarihsel, toplumsal, siyasal ve kültürel bir analizini yapmaktadır. Bu şekilde kapsamlı bir savın belirli bir örneklem düzeyine daraltılmadan verimli bir analizinin yapılamayacağı açıktır. Bu nedenle çalışma Türkiye'de zorunlu askerlik, devlet, savaşlar ve yurttaşlık bağlamında, tarihsel arka planıyla birlikte, günümüz şehitlik kültüne odaklanmaktadır. Günümüz Türkçesinde ölümün rastlantısallığını bastıran, belirli bir ilke, değer, tutku veya dava uğruna göze alınan bir risk ve/ya nihai bir eylem olarak tanımlanmasında kullanılan terim“şehit olmak”tır. Sıradan ölümü sıra dışından ayıran bu terim, İslam gelenekleriyle olan bağı tamamıyla kopmadan Türk milliyetçiliği tarafından miras alınmış ve sekülerleşerek gündelik dilin bir parçası haline gelmiştir. Bugün herhangi bir Türkiye Cumhuriyeti yurttaşı şehit kelimesini gördüğünde, duyduğunda ve kullanırken, eskatolojisine, semantik ve teolojik tartışmalarına vakıf olmasa da dinsel kökeninden gelen kutsallık halesinin ve milliyetçi sembolizminin farkında ve bilincindedir. Bu farkında olma hali şehitlik olgusunun kültürel bir sabit, Türk milletinin değişmez özlerinden biri olarak tasavvuru ile bir aradadır. Diğer bir deyişle, şehitliğin tarih boyunca değişmeyen tek bir olgu olduğu ve Türklerin savaşçı kültürüyle bütünleşerek“mükemmel”formunu aldığını dair özcü bir tahayyül vardır. Çalışmanın içeriği bu dini ve milliyetçi özcü varsayımların eleştirel analizini yapmak üzerinden şekillenmiştir. Buna göre, konuya dört temel aşamaya/boyuta odaklanan bir bölümleme ve analiz düzeyi oluşturulmuştur: devlet-savaş-yurttaş ilişkisi üzerinden iktidar boyutu; şehitlik olgusunun dinsel kökeni ve sekülerleşme süreci; Türkiye'de seküler şehitliğin tarihsel seyri ve güncel boyutu; şehit askerlerin aileleri ve dernekleri üzerinden aktör boyutu. Görüldüğü üzere, bu boyutlardan ilk ikisi analizin tarihsel ve teorik zeminini oluşturmaktadır. Sonraki iki aşaması ise, örneklem boyutunu oluşturmaktadır. Örneklem boyutu da Türkiye'de seküler şehitlik olgusunun tarihsel seyrine, sembollerine, söylemlerine odaklanan bir arka plan ve şehit asker ailelerinin söylemlerine, pratiklerine ve siyasal alana müdahil olma stratejilerine odaklanan aktör boyutları şeklinde ikiye ayrılmıştır. Bu doğrultuda birinci bölümde, modern devletin inşa süreciyle savaşların, savaş kapasitesinin karşılıklı ilişkisi (“war making state making vice versa”) ve bu süreçte icat edilen zorunlu askerlik olgusunun yurttaşlık kavramı açısından anlamını analiz edilmektedir. Bu konudaki çalışmalarıyla temel başvuru kaynağı haline gelmiş Charles Tilly, Mark Neocleous, Anthony Giddens, Michale Howard gibi yazarlardan yararlanılarak analizin teorik altyapısı oluşturulmuştur. Bölüm içerisinde Antik Çağ'ın sınıflara bölünmüş savaşçı yurttaşlarından başlanarak, profesyonel orduya, ardından feodaliteyle birlikte değişen sadakat ağları ve savaşçılık görevine, mutlakiyetçi rejimlerle birlikte paralı askerlere dayanan orduların kural haline gelmesine ve en sonunda Fransız Devrimi'yle yurttaş ordusu (levée en masse) fikrinin gelişimine doğru ilerleyen tarihsel süreç ve dönüşümler takip edilmiştir. Böylece devletin idari yapısı ile savaş kapasitesi arasındaki etkileşimler, geçmişten köklü kopuşlar ve yeniden icat edilen“antik gelenekler”üzerinden bir anlatı inşa edilmiştir. Bu süreç teritoryal modern devletin savaşları millileştirmesi ve yurttaşlığın militer yükümlülükler üzerinden tanımlanmaya başlanmasının miladını oluşturmaktadır. Zorunlu askerlik ile yalnızca yurttaşlığın temeline militarist pratikler yerleştirilmekle kalınmamış, aynı zamanda yurttaşlardan ulus devletleriyle ve savaşla özdeşleşmeleri de talep edilmeye başlanmıştır. Başka bir deyişle, egemenin savaşa karar verme hakkı (jus belli) yurttaşları silahaltına alma iktidarıyla birleşerek onlardan fedakârlığı/ölümü talep etme hakkına da dönüşmüştür. Çalışmanın ikinci bölümü, birinci bölüm ile paralel bir kronoloji izleyerek şehit kavramının semantik ve etimolojik anlamından başlamaktadır. Böylece günümüzdeki özcü yaklaşımların salt İslam ya da diğer semavi dinlerle ilişkili kabul ettiği şehitlik olgusunun aslında antik mirasla arasındaki ilişki gösterilmektedir. Bu şekilde Antik Çağ'ın ilk epik kahraman anlatılarından ve cenaze söylevi geleneğinden başlanarak tek tanrılı dinlere doğru bir dizge izlenmiştir. Bu doğrultuda, İslam geleneklerindeki ve modern Türkiye'deki özcü şehitlik algısının eleştirel analizi için gerekli olan Yahudi ve Hıristiyan inançlarında şehitlik kavramı analize dahil edilmiştir. Çünkü dinsel inancın değişmez kutsal özler tasavvuruna rağmen, şehitlik özelinde böylesine sabit bir olgu söz konusu değildir. Tarihsel süreç içerisinde çeşitli pratikler, semboller ve söylemler dinsel inançlar arasındaki etkileşimler sonucu dönüşmüş ve değiş tokuş edilmiştir. Bu nedenle önce Yahudi teolojisinde şehit kavramının oluşum süreci ele alınmıştır. Ardından Yahudi geleneği ile karşılaştırmalı olarak Hıristiyan geleneğinde şehitlik olgusunun ortaya çıkışı ve daha da önemlisi savaşçı erdemi haline gelmesi analize dahil edilmiştir. Bu dönüşüm, yani Hıristiyan şehitlik geleneğinin savaş alanlarına transferi, İslam devletleri ile ilk askeri rekabetlerin ortaya çıkmasıyla doğrudan bağlantılı yaşanmıştır. Aynı süreçte İslam geleneği de Yahudi ve Hıristiyan şehitlik olgusundan etkilenerek kendi savaşçı kutsallığını inşa etmiştir. Böylece bu kısım da hem İslami şehitlik kavramının savaşçılık, arzulama, talip olma, ilahi mükafatlar gibi temel söylemlerini ele alınmıştır hem de bu söylemlerin diğer geleneklerle ilişkisi gösterilmiştir. Bu bölümün ikinci kısmında ise, dinsel şehitlik olgusunun Batı'da başlayan sekülerleşme ve millileşme süreci analiz edilmiştir. Bu doğrultuda özellikle başta modernist milliyetçilik kuramları olmak üzere, milliyetçilik ve sivil din üzerine literatür taraması yapılmıştır. Fakat sadece batılı literatür ve örneklerle sınırlı kalınmamıştır. Fransız Devrimi ile başlayan“şehit yurttaşlar kültü”nün Kıta Avrupası'ndaki seyrinin yanında Japonya, Hindistan, İsrail, İran, Irak ve Filistin gibi farklı coğrafyalarda ve farklı dinsel geleneklerden beslenen modern seküler şehitlik kültleri de analize dahil edilmiştir. Böylece modern bir kült, milliyetçi seküler dinsellik formu olarak şehitlik olgusunun ulus devletler çağında birbirine çok benzer sonuçlar ürettikleri gösterilmiştir. Elbette farklılıklar da mevcuttur ve analiz dahilinde ayrıca vurgulanmışlardır. Devletle, milletle ve vatanla özdeşleşme biçimi olarak şehitlik olgusunu odağına alan hafıza mekânları, anmalar ve semboller bağlamında bir anlatı dizgesi takip edilmiştir. Ayrıca bu kısımda İsrail ve İslam ülkeleri örnekleri ayrı başlıklar altında ayrıntılı analize dahil edilmiştir. Çalışmanın üçüncü bölümünde, ilk iki bölümde oluşturulan teorik ve tarihsel zemin üzerinden, Türkiye özelinde şehitlik olgusunun sekülerleşme süreci, tarihsel dönüm noktaları ve asıl odak noktası olan 1990 sonrasında ortaya çıkan popülerleşme analizi yapılmıştır. Genel olarak kronolojik bir anlatı oluşturulmuş ve bu doğrultuda Osmanlı'da zorunlu askerlik uygulanmaya başlaması ve anıtlar, bayramlar gibi ilk sivil din formlarının ortaya çıkışı ele alınmıştır. Ardından Cumhuriyet rejimiyle birlikte resmi Türk milliyetçiliğinin inşası sürecinde icat edilen ordu-millet miti ve askerlik hizmetinin bir ibadet olarak tanımlanması gibi söylemler analiz edilmektedir. Askerliğin yalnızca bir yurttaşlık görevi olarak tanımlanmadığı, aynı zamanda Müslüman-Türk kimliğinin tamamlayıcısı olarak da tanımlandığı bu dönemde Türkiye'nin ilk cumhuriyetçi şehitlik anıtları ve anmaları ortaya çıkmıştır. Ancak inşa edilen bu milliyetçi, cumhuriyetçi şehit yurttaşlar kültü sabit kalmamıştır. Uluslararası konjonktür ve savaşlarla birlikte önemli dönüşümler geçirmiştir. Bu bölüm işte bu dönüşümleri izleyen ve vurgulayan bir yapıyla oluşturulmuştur. Bu doğrultu da Cumhuriyet'in seküler şehitlik algısındaki ilk önemli dönüşüm Kore Savaşı (1950-1953) ile yaşanmıştır. Birleşmiş Milletler'in ABD öncülüğündeki askeri müdahalesine anında dahil olan Türkiye, Kore'ye bir tugay göndermiş çok sayıda kayıp vermiştir. Soğuk Savaşı'n iki kutuplu siyasal iklimiyle birleşen bu savaş, Türk milliyetçiliğinin ve şehitlik kültünün anti-komünist bir vurgu kazanması ile sonuçlanmıştır. Ardından bir diğer önemli dönüşüm Kıbrıs sorunu ile yaşanmıştır. Aslında ellili yıllarda başlamış olan Kıbrıs sorunu, altmışlarda Türk milliyetçilerin birincil gündem maddesi haline gelmiştir. 1974'te Kıbrıs Harekâtı'na kadar tırmanan sorun, seküler şehit kültünün tarihsel vatan toprakları ve İslam vurgularının güçlenmesiyle sonuçlanmıştır. Bu dönem aynı zamanda ülke içinde siyasal şiddet ve radikalleşme de yükselmiştir. Bununla bağlantılı olarak da“siyasi dava şehitleri”şeklinde yeni bir fedakârlık formu daha ortaya çıkmıştır. Bu süreç göstermiştir ki, şehitlik olgusu giderek popülerleşmektedir ve sağdan sola değin siyasal yelpazenin farklı unsurlarının söylemlerinde yerleşik bir unsur haline gelmektedir. Bu kısımların ardından çalışmanın ve bölümün asıl odak noktası olan, 1990 sonrasında Kürt sorunu ve“terörle mücadele”konseptleri üzerinden yeni bir çatışma ekseni yükselişe geçmiştir. Doksanlı yıllarda giderek yükselen şiddet ve iç çatışma süreci şehitlik kültünün bir diğer ve günümüzde devam eden en önemli dönüm noktasını oluşturmuştur. Doksanlarda inşa edilen milli güvenlik rejimi ve milliyetçiliğin popülerleşmesinin etkisiyle şehitliğe dair algı ve söylemler çeşitlenmiş ve yaygınlaşmıştır. Bütün söylem ve algı çeşitliliğine rağmen, hepsinin odağında“iç düşman”söylemi yer almaktadır. Başka bir deyişle, resmi milliyetçiliğin dış düşmanlar odaklı vatan savunması, askerlik görevi ve fedakârlık anlayışı, doksanlarda bir paradoksla karşılaşmıştır; düşman artık“içeridedir”. Böylesi bir çelişki karşısında hem devletin hem de farklı milliyetçiliklerin ortak noktası,“gerçek vatansever yurttaşlar”ile“iç düşmanları”ayırmak üzere şehitlik kültüne daha fazla odaklanılması olmuştur. Öncelikle devlet, savaş ve şehitlik hafızasının yüceltildiği, kutsandığı mekânlara odaklanmıştır ve bu doğrultuda pek çok anıtı yenilemiş, yenilerini inşa etmiş ve hatta 18 Mart'ı Şehitler Günü ilan ederek kültü milli ritüeller takviminin parçası haline getirmiştir. Devletin bu çabalarının yanında, yerel yönetimlerin, okulların, üniversitelerin vs. çabalarıyla şehit anıtlarına, özellikle de Gelibolu yarımadasına yönelik ciddi bir ilgi patlaması yaşanmıştır. Geçmişte örneği görülmemiş derecede bir“şehitler turizmi”akımı ortaya çıkmıştır. Bu popülerleşmenin odağında Çanakkale Savaşı ve Gelibolu olsa da bu süreçte Dumlupınar gibi Kurtuluş Savaşı'nın hafıza mekanları da daha popüler hale gelmiştir. Dahası, Sarıkamış gibi yeni hafıza mekânları“keşfedilmiş”, yeni anıtlar, anma günleri ortaya çıkmıştır. Şehitlik olgusunun bu siyasal, toplumsal ve kültürel seyrinin dışında, şehit ailelerini de doğrudan ilgilendirmesi ve saha da yansımaları olması nedeniyle yasal metinlerde ve parlamento da gündeme geliş şekilleri analiz edilmiştir. Bu analizin bir kısmı Refah Vapuru olayı (1941) ve Dumlupınar denizaltısı faciası gibi sembolik niteliği güçlü olaylar üzerinden parlamentodaki şehitlik ve şehit ailesi hakları tartışmaları analiz edilmiştir. Analizin diğer kısmı ise, daha genel olarak şehit ailelerinin sosyal ve ekonomik haklarına dair yapılan yasal düzenlemeler ve kapsamadışlama meselesi şeklinde bir düzen izlemektedir. Bu analiz sırasında ortaya konan en önemli noktalardan biri, şehitlik olgusunun hem resmi hem de gayriresmî milliyetçilikler açısından seküler dinselliğin merkezinde yer almasına rağmen hukuk dilinde tercih edilmemiş olmasıdır. Çalışmanın dördüncü ve son ana bölümünde, şehitliğin aktör boyutu olarak şehit askerlerin ailelerine odaklanılmıştır. Bu doğrultuda örneklem düzeyi olarak iki dernek seçilmiştir ve bu derneklerin üyeleriyle, yarı-yapılandırılmış derinlemesine görüşme tekniği kullanılarak görüşmeler yapılmıştır. Böylece şehitlik olgusunun kamusal alanda görünür olan birincil aktörleri olarak, ailelerin söylemleri, pratikleri ve siyasal alana müdahil olma stratejileri analiz edilmiştir. Bu bağlamda öncelikle ele alınan iki dernek arasındaki farklılıklar analiz edilmiştir. Çünkü seçilen derneklerden biri yasayla (1983) kurulmuş, Türkiye çapında şubeler ağı şeklinde oldukça örgütlü bir yapıya sahiptir ve kendini ailelerin asli temsilcisi addetmektedirler. Diğer dernek ise, 1995'te sadece bir şehirde (İzmir) kurulmuştur, örgütlülüğü çok daha zayıftır. Bu durum, sahada“resmi dernek”ve“sivil dernek”şeklinde ikili bir yapıya tekabül etmektedir. Bunun dışında, yöneticiler ile üyeler arasında derneğe üye olma motivasyonu ve örgütlülükten beklentilerinin farklılıkları öne çıkmıştır. Ayrıca her iki dernek arasında da üye profillerinin farklı olduğu ortaya konmaktadır. Bu farklılıklara rağmen her iki derneğin de üyelerin yasal haklara erişimi kolaylaştırıcı olmak, mevzuat dışı ayrıcalıklar sağlamak ve faaliyet biçimi olarak lobiciliği benimsemek gibi benzerlikler olduğu da ortaya çıkarılmış ve analiz edilmiştir. Genel olarak“şehit ailesi”olarak adlandırılsalar da ölümün gerçekleşme durumuna göre kendi içinde statü farklarına bölünen bir grup teşkil etmektedir: harp veya vazife malulü. Devlet tarafından sağlanan yasal hakların miktarı, ölümün gerçekleştiği olayla doğrudan bağlantılıdır. Bu da hukuk dilinden gelen harp ve malul ayrımını oluşturmaktadır; ayrıca Terörle Mücadele Kanunu'yla düzenlenmiş“terör olayları”bağlantılı ölümlerde ailelere sağlanan ilave haklar nedeniyle bir de gayriresmî“terör şehidi ailesi”statüsü ortaya çıkmıştır. Bu katmanlaşma da ailelerin bir kısmı tarafından eleştirilmektedir. Milliyetçi söylemlerde yer alan övgüler, yüceltmeler ve kutsamalar aileler nezdinde yadsınmasa da şehitlik olgusuna dair dinsellik veya milliliğinden ziyade oluş biçimine ve statülere odaklı daha pratik bir yaklaşımları var olduğu gözlenmiştir. Son yıllarda,“terörle mücadele”konsepti bağlamında şiddet olayları sonucu hayatını kaybedenler de şehit olarak tanımlanmaya ve şehit asker aileleri ile benzer yasal haklar tanınmaya başlanmıştır. Bu durumun“terörle”ilintili olduğu sürece fazla yadırganmadığı ama şehitlik kavramının giderek genişlemesine dair bir derece hoşnutsuzluk da olduğu tespit edilmiştir. Bu çalışmanın genel sonuçları şu şekildedir. Milliyetçi ideolojinin özcü temsillerine karşın şehitlik olgusu dönemsel, tarihsel konjonktürde şekillenen bir olgudur. Bu nedenle de dönüşüme uğramaya açıktır ki Antik Çağ'dan Modern Çağ'a geçen sürecin de gösterdiği gibi pek çok defa dönüşümler ve geçmişten köklü kopuşlar yaşanmıştır. Uğruna ölmeye değer inançlar, kutsallıklar, ilkeler, ölen kişilerin kimliği, celladının kimliği, ölümün şekli gibi şehitliğin temelini oluşturan unsurlar değişmez değildir. Ancak ölüme varan fedakârlığın değişmeyen bir yönünden de bahsetmek mümkündür. Bir yerde“şehitten”bahsediliyor ise, orada bir tür şiddet, çatışma veya savaş vb. bir konsept söz konusudur. Bu konsept açık ya da örtülü olabilir; fakat en nihayetinde bu politik bir kavramdır ve şehitliğin kültleşmesi de bu konsepte bağlıdır. Daha da önemlisi şehitlik her ne kadar ölüme ve ölüme getiren koşullara referans veriyor görünse de aslında bu kült geri kalan sağlara bir görev, farkındalık, hatırlama ve kimlik sunmak üzerine oluşmuştur. Fedakârlığa düzülen tüm övgüler aslında uğruna ölümün göze alındığı topluluğun, ilkenin ve kimliğin ne kadar yüce ve kutsal olduğunun kanıtıdır.
Özet (Çeviri)
This thesis argues that the phenomenon of modern citizenship, which emerged in the context of the nation-state and nationalism ideology, was built on a militarist foundation centered on warfare and sacrifice/death, and carrying out an analysis of the historical, social, political, and cultural level. Efficient analysis of such a comprehensive argument cannot be made without narrowing it down to a specific field level. For this reason, the study focuses on the martyrdom cult of the contemporary period, as well as its historical background and in the context of compulsory military service, the state, wars, and citizenship in Turkey. In the Turkish language nowadays, it is the term“to become a martyr”is used to define death as a risk and/or a final action that suppresses the contingency of a certain principle, value, passion, or cause. This term, which distinguishes ordinary death from the extraordinary, was inherited by Turkish nationalism without breaking its bond with Islamic traditions, and thus entered the everyday language through a process of secularization. Nowadays, when any citizen of the Republic of Turkey sees, hears, and uses the word martyr, he is aware and conscious of the glory, sanctity, and nationalist symbolism that comes from his religious roots, even though he is not aware of its eschatology, semantic and theological discussions surrounding this subject. This state of awareness is combined with the conception of martyrdom as a cultural constant, and one of the immutable essences of the Turkish nation. In other words, is a question of an essentialist imaginary according to which the figure of the martyr is a unique phenomenon that has remained constant throughout the history and which has taken its most“perfect”form by integrating into the warrior culture of the Turks. The content of this study is shaped by a critical analysis of these essentialist religious and nationalist assumptions. A level of partitioning and analysis focused on four basic stages/dimensions has been created accordingly: the power dimension through the state-war-citizen relationship; the religious origin of the phenomenon of martyrdom and the consequent process of secularization; the historical course and the current dimension of secular martyrdom in Turkey; the analysis of the actors linked to this subject, in particular the families and associations of martyred soldiers. As can be seen, the first two of these dimensions constitute the historical and theoretical basis of the analysis. The next two stages constitute the sample size. The sample size is also divided into two, one focusing on the historical course, symbols, and discourses of the secular martyrdom phenomenon in Turkey, and the other one on the discourses, practices, and strategies of the families of martyred soldiers to intervene in the political arena. In this direction, in the first part of the thesis, the mutual relationship between the construction process of the modern state and the capacity of warfare (“war making state making vice versa”) and the meaning of the concept of compulsory military service invented in this process in terms of the concept of citizenship is analyzed. The theoretical basis of the analysis was created by making use of authors such as Charles Tilly, Mark Neocleous, Anthony Giddens, and Michale Howard, who has become the main reference source with their studies on this subject. In this chapter, the analysis is starting with the warrior citizens of Antiquity divided into classes, the professional army, then the changing loyalty networks and warlike duty with feudalism, the armies based on mercenaries with the absolutist regimes became the rule, and finally, the historical process and transformations that progressed to the development of the idea of the citizen army (levée en masse) with the French Revolution were followed. Thus, a narrative was constructed through the interactions between the administrative structure of the state and its war capacity, radical ruptures from the past, and reinvented“ancient traditions”. This process is the turning point of the modern territorial state's nationalization of wars and the definition of citizenship through military obligations. With compulsory military service, not only militarist practices have been placed on the basis of citizenship, but also citizens have begun to be demanded to identify with nation-states and war. In other words, the sovereign's right to decide the war (jus belli) combined with the power to recruit the citizens has transformed into the right to demand sacrifice/death from them. The second part of the study begins with the semantic and etymological meaning of the concept of the martyr, following a parallel chronology with the first part. Thus, the relationship between the phenomenon of martyrdom, which today's essentialist approaches consider to be related only to Islam or other monotheistic religions, with ancient heritage is shown. In this way, starting from the first epic hero narratives of Antiquity and the tradition of funeral oration, a sequence towards monotheistic religions was followed. In this direction, the concept of martyrdom in Jewish and Christian beliefs, which is necessary for the critical analysis of the essentialist perception of martyrdom in Islamic traditions and modern Turkey, is included in the analysis. Because, despite the religious belief's vision of immutable sacred essences, there is no such fixed phenomenon in the case of martyrdom. In the historical process, various practices, symbols and discourses have been transformed and exchanged as a result of interactions between religious beliefs. For this reason, the formation process of the concept of the martyr in Jewish theology is discussed. Then, the emergence of the phenomenon of martyrdom in the Christian tradition and, more importantly, it's becoming a warrior virtue, in comparison with the Jewish tradition, were included in the analysis. This transformation, namely, the transfer of the Christian martyrdom tradition to the battlefields, was directly related to the emergence of the first military rivalries with Islamic states. In the same period, the Islamic tradition was influenced by Jewish and Christian martyrdom and built its own warrior sanctity. Thus, in this part, the basic discourses of the concept of Islamic martyrdom such as warrior, desire, aspire, and divine rewards are discussed and the relationship of these discourses with other traditions is shown. As for the second section of this part, it is devoted rather to the analysis of the fact of religious martyrdom within the framework of the process of secularization and nationalization which has initiated in the West. In this direction, a literature review has been made on nationalism and civil religion, in particular within the theoretical framework of the modernist school of nationalism. However, this review is not limited to Western literature and examples only. In addition to the“martyr citizens cult”that began with the French Revolution in continental Europe, modern secular martyrdom cults were nurtured from different religious traditions and in different geographies such as Japan, India, Israel, Iran, Iraq, and Palestine were also included in the analysis. Thus, it has been shown that the phenomenon of martyrdom, as a form of modern cult, nationalist civil religion, produces very similar results in the age of nation-states. Of course, there are also differences and they are also highlighted in the analysis. A narrative system has been followed in the context of memory spaces, commemorations, and symbols, which focuses on the phenomenon of martyrdom as a form of identification with the state, nation, and homeland. Moreover, in this section, the cases of Israel and Muslim countries are seperately analyzed in detail. In the third part of the study, the secularization process of the phenomenon of martyrdom in Turkey, its historical turning points and its main focus, the popularization that emerged after 1990, were analyzed based on the theoretical and historical background created in the first two chapters. In general, a chronological narrative has been created and in this direction, the beginning of compulsory military service in the Ottoman Empire and the emergence of the first forms of civil religion such as monuments and holidays are discussed. Then, discourses such as the armynation myth and the definition of military service as a form of worship, which were invented in the process of building official Turkish nationalism with the Republican regime, are analyzed. In this period, when military service was not only defined as a civic duty, but also as a complement to the Muslim-Turkish identity, Turkey's first republican martyrdom monuments and memorials emerged. However, this nationalist and republican cult of martyred citizens did not remain stable over time. It has undergone significant transformations with the international conjuncture and wars. This section has been created with a structure that follows and emphasizes these transformations. In this direction, the first important transformation in the republic's perception of secular martyrdom was experienced with the Korean War (1950-1953). Turkey, which was immediately involved in the US-led military intervention of the United Nations, sent a brigade to Korea and suffered many casualties. This war, combined with the bipolar political climate of the Cold War, gave an anti-communist character to Turkish nationalism as well as to the cult of the martyr. Then, another important transformation was experienced with the Cyprus question. Actually, the Cyprus question, which started in the fifties, became the primary agenda item of the Turkish nationalists in the sixties. The question, which escalated until the Cyprus Operation in 1974, resulted in the strengthening of the secular martyr cult's historical homeland and Islamic emphasis. This period also increased political violence and radicalization within the country. In connection with this, a new form of self-sacrifice emerged in the form of“martyrs of political cause”. This process has shown that the phenomenon of martyrdom is becoming increasingly popular and is becoming an established element in the discourses of different elements of the political spectrum from the right to the left. After these sections, a new axis of conflict has emerged over the concepts of the Kurdish question and the“fight against terrorism”after 1990, which is the main focus of the study and the chapter. The increasing violence and internal conflict process in the nineties constituted another and the most important turning point of the cult of martyrdom today. With the influence of the national security regime built in the nineties and the popularization of nationalism, perceptions and discourses about martyrdom have diversified and become widespread. Despite all the diversity of discourse and perception, the focus of all of them is the discourse of the“internal enemy”. In other words, the official nationalism's understanding of homeland defense, military duty and self-sacrifice focused on external enemies encountered a paradox in the nineties; the enemy is now“in”. In the face of such a contradiction, the common point of both the state and different nationalisms has been a greater focus on the cult of martyrdom to distinguish“true patriotic citizens”from“internal enemies”. First of all, the state focused on the places where the memory of war and martyrdom was glorified and consecrated, and in this direction, it renovated many monuments, built new ones, and even declared March 18 as Martyrs' Day, making the cult a part of the national commemoration calendar. Besides these efforts of the state, with the efforts of local governments, schools, universities etc., there has been a serious explosion of interest in the martyrs' monuments, especially in the Gallipoli peninsula. An unprecedented degree of“martyrs' tourism”has emerged in the past. Although this popularization generally focused on the Battle of Dardanelles and Gallipoli Peninsula, other memorial sites related to the National War of Independence such as Dumlupınar also began to gain popularity. Moreover, new places of memory such as Sarıkamış have been“discovered”, and new monuments and days of commemoration have emerged. Apart from this political, social and cultural course of the martyrdom phenomenon, the way it came to the agenda in legal texts and in the parliament was analyzed, since it directly concerns the families of the martyrs and has reflections in the field. Part of this analysis is the discussion of martyrdom and martyr family rights in the parliament through events with strong symbolic characteristics such as the Refah Ferry Incident (1941) and the Dumlupınar submarine accident. The other part of the analysis, on the other hand, more generally follows the legal regulations regarding the social and economic rights of the families of martyrs and who is included and excluded. One of the most important points made during this analysis is that although the phenomenon of martyrdom is at the center of civil religion in terms of both official and unofficial nationalisms, it was not preferred in the language of law. The fourth and last main part of the study focuses on the families of the martyred soldiers as the actor dimension of martyrdom. In this sense, two associations were chosen as the sample level, and interviews were conducted with the members of these associations using the semi-structured in-depth interview technique. Thus, as the primary actors of the phenomenon of martyrdom visible in the public sphere, the discourses, practices and strategies of the families to be involved in the political sphere were analyzed. In this context, firstly, the differences between the two associations were analyzed. Because one of the selected associations (TÜMŞAD) was established by law (1983), it has a highly organized structure in the form of a network of branches throughout Turkey, and they consider itself the main representative of the families. The other association (İŞAD) was established in only one city (İzmir) in 1995, its organization is much weaker. This situation corresponds to a dual structure in the field in the form of“military association”and“civil association”. Apart from this, the differences in the motivation of being a member of the association and their expectations from the organization came to the fore between the managers and the members. In addition, it is revealed that the member profiles are different between the two associations. Despite these differences, it has been revealed and analyzed that both associations have similarities such as facilitating the members' access to legal rights, providing extra-legal privileges, and adopting lobbying as a form of practice. Although they are generally called the“martyr's family”, they constitute a group that is divided into status differences according to the situation of death: the died from war or duty. The amount of legal benefits provided by the state is directly linked to the event in which the death occurred. This constitutes the distinction between the war and the disabled, which comes from the language of law; In addition, due to the additional rights provided to families in deaths related to“terrorist incidents”regulated by the Anti-Terror Law, an unofficial“family of terror martyrs”status has emerged. This stratification is also criticized by some of the families. Although the praises, glorifications, and blessings in the nationalist discourses are not denied by the families, it has been observed that there is a more practical approach to the phenomenon of martyrdom, focused on the way of being and status, rather than being religious or national. In recent years, within the context of the concept of“fight against terrorism”, those who lost their lives as a result of violence have been defined as martyrs and similar legal rights have been given to the families of martyred soldiers. It has been determined that this situation is not very strange as long as it is related to“terrorism”, but there is also a degree of dissatisfaction with the gradual expansion of the concept of martyrdom. The general conclusions of this thesis are as follows: despite the essentialist imagination of the nationalist ideology, the fact of martyrdom is a perception, a phenomenon, and a discourse that is shaped according to a periodic and historical conjuncture. For this reason, it is open to transformation, and as the process from the Ancient Age to the Modern Age shows, there have been many transformations and radical breaks from the past. The elements that form the basis of martyrdom, such as beliefs worth dying for, holiness, principles, the identity of the deceased, the identity of the executioner, and the manner of death, are not immutable factors. However, it is possible to associate an immutable aspect of the sacrifice that leads to death. If a“martyr”is mentioned somewhere, then is is talking about some kind of a concept of violence, conflict or war, etc. This concept can be not only explicit but also implicit; but in the end, it is a political concept and the cult of martyrdom depends precisely on this concept. More importantly, although martyrdom seems to refer to death and the conditions that lead to death, this cult was actually formed to present a duty, awareness, remembrance, and identity to the living. All these praises for the sacrifice are in fact the proof of the greatness and holiness of the community, of principle and identity for which they are willing to die. Cette thèse, effectuant une analyse au niveau historique, social, politique et culturel, soutient l'argument selon lequel le phénomène de la citoyenneté moderne, qui a émergé dans le contexte de l'avènement de l'État-nation et de l'idéologie du nationalisme, a été construit sur une base militariste centrée sur la guerre et le sacrifice/la mort. Une analyse efficace d'un argument aussi complexe ne peut être effectué sans la réduire à un niveau d'échantillon spécifique. Pour cette raison, cette étude se concentre sur le culte du martyre de la période actuelle, ainsi que sur son contexte historique, le service militaire obligatoire, l'État, les guerres et de la citoyenneté en Turquie. Dans la langue turque de nos jours, c'est le terme de « devenir un martyr » qui est utilisé en général pour se référer aux décès qui impliquent un la prise d'un risque et/ou une action finale qui supprime la contingence d'un certain principe, valeur, ou passion. Ce terme, qui distingue la mort ordinaire de celle extraordinaire, a été hérité par le nationalisme turc sans rompre pour autant son lien avec les traditions islamiques, et est ainsi rentré dans le langage courant à travers un processus de sécularisation. De nos jours, quand tout citoyen de la République de Turquie voit, entend et utilise le mot de martyr, il est averti et conscient de la gloire, de la sainteté et du symbolisme nationaliste qui provient de ses racines religieuses, même s'il n'est pas directement conscient de son eschatologie et des discussions sémantiques et théologiques entourant ce sujet. Cet état de conscience se conjugue avec la conception de la figure du martyr comme une constante culturelle, et une des essences immuables de la nation turque. En d'autres termes, il est question d'un imaginaire essentialiste selon laquelle la figure du martyr est un phénomène unique qui est resté constant tout au long de l'histoire et qui a pris sa forme la plus « parfaite » en s'intégrant à la culture guerrière des Turcs. Le contenu de cette étude est façonné par une analyse critique de ces présupposés religieux et nationalistes essentialistes. Un niveau de partitionnement et d'analyse centré sur quatre étapes/dimensions de base a ainsi été créé : la dimension de pouvoir à travers la relation État-guerre-citoyen ; l'origine religieuse du phénomène de martyr et le processus de sécularisation conséquent ; le parcours historique et la dimension actuelle du martyr séculier en Turquie ; l'analyse des acteurs liés à ce sujet dont en particulier les familles et les associations de soldats martyrs. Comme nous pouvons le constater, les deux premières dimensions constituent la base historique et théorique de l'analyse. Les deux étapes suivantes constituent plutôt la taille de l'échantillon. La taille de l'échantillon est également divisée en deux, l'un étant axé sur le parcours historique, les symboles et les discours du phénomène du martyre séculier en Turquie, et l'autre sur les discours, les pratiques et les stratégies suivies par les familles des soldats martyrs dans le cadre de leur intervention dans l'arène politique. En ce sens, dans la première partie de ce travail, nous effectuons une analyse de la relation mutuelle existant entre le processus de construction de l'Etat moderne et de sa capacité à faire la guerre (« war making state making vice versa »), tout en veillant à expliquer la définition du concept de service national obligatoire qui a émergé dans ce processus en nous appuyant sur un autre concept qui est celui de la citoyenneté. La base théorique de ce travail a été établi en mobilisant les travaux faites par des auteurs tels que Charles Tilly, Mark Neocleous, Anthony Giddens, et Michale Howard, dont les études sont devenus les principales sources de références de ce travail. Dans ce chapitre, nous analysons la succession des processus historiques et les transformations encourues par les forces armées, partant d'abord de la période de l'Antiquité durant laquelle les citoyens guerriers furent divisés en plusieurs classes, avant de passer à la professionnalisation de l'armée, puis au changement des réseaux de loyauté et du devoir de guerrier durant la période Féodale, ainsi que sur la mobilisation par les régimes absolutistes de mercenaires, puis enfin, le développement de l'idée des armées citoyennes (conscription de masse) suite à la Révolution française. Ainsi, un récit a été construit à travers les interactions entre la structure administrative de l'Etat et sa capacité à faire la guerre, ainsi que des ruptures radicales par rapport au passé et des « anciennes traditions » réinventées par cet Etat. Ce processus est le point tournant de la nationalisation des guerres par l'Etat moderne territorial et de l'affectation d'obligations militaires à la citoyenneté. Avec le service national obligatoire, non seulement des pratiques militaristes furent mis en lien avec la base de la citoyenneté, mais par ailleurs, les citoyens furent incités à s'identifier par rapport aux Etats-Nations et à la guerre. En d'autres termes, le droit du souverain à mener la guerre (jus belli), combiné avec le pouvoir de mobiliser les citoyens, s'est transformé en le droit d'exiger le sacrifice/la mort de ces derniers. La seconde partie de l'étude commence avec la définition sémantique et étymologique du concept de martyr, avec une trajectoire chronologique parallèle à celle de la première partie du travail. Ainsi, nous mettons en lumière la relation entre le fait du martyr, qui est uniquement mis en lien avec l'Islam et les autres religions monothéistes par les approches essentialistes d'aujourd'hui, et l'héritage ancien de ce dernier. De ce fait, en commençant par les premiers récits épiques des héros de l'Antiquité et de la tradition des discours funéraires solennels, une séquence historique s'étendant vers les religions monothéistes a été suivi. Ainsi, le concept de martyr dans les croyances juives et chrétiennes fut inclus dans l'analyse car cela est nécessaire pour faire une analyse critique de la perception essentialiste du martyr dans les traditions Islamiques et dans la Turquie moderne. En effet, malgré la vision de la croyance religieuse d'essens sacrés et immuables, il n'est pas question d'un tel phénomène dans le cas de la figure du martyr. Dans le processus historique, divers pratiques, symboles et discours ont été transformés et échangés en conséquence des interactions entre les différentes confessions religieuses. C'est pour cette raison que le processus de formation du martyr dans la théologie juive fut discuté dans le cadre de ce travail. Ensuite, l'émergence du fait de martyr dans la tradition chrétienne, et, plus important encore, sa transformation en une vertu guerrière en contraste a la tradition juive ont été inclus dans l'analyse. Cette transformation, qui est plus précisément le transfert de la tradition du martyr chrétien au champ de bataille, fut directement lié à l'émergence des premières confrontations militaires avec les Etats Islamiques. Lors de la même période, la tradition Islamique fut influencée par le martyr juif et chrétien et a alors construit sa propre éthique guerrière. Ainsi, dans cette partie, les discours basiques liés au concept de martyr Islamique tel que la figure du guerrier, le désir, l'aspiration et les récompenses divines sont discutés et les relations entre ces discours et ceux des autres traditions sont démontrés. Quant à la deuxième section de cette partie, elle est consacrée plutôt à l'analyse du fait de martyr religieux dans le cadre du processus de sécularisation et de nationalisation qui fut amorcé en Occident. Dans ce sens, une revue de littérature fut effectuée au sujet du nationalisme et de la religion civile, en particulier dans le cadre théorique de l'école moderniste du nationalisme. Cependant, cette revue ne se limite pas seulement à la littérature et aux exemples occidentaux. En plus du « culte des citoyens martyrs » qui a commencé en Europe continentale suite à la révolution française, nous analysons par ailleurs les cultures de martyr modernes et séculaires qui furent alimentés dans divers cultures religieuses situées dans divers espaces géographiques tels que le Japon, l'Inde, Israël, l'Iran, l'Irak et la Palestine. C'est ainsi que nous pouvons démontrer qu'un culte moderne, qui est celui du soldat martyr, s'est reproduit avec dans des formes semblables dans la structure de l'Etat-nation. Naturellement, il existe par ailleurs certaines différences entre formes, ce qui est un facteur pris en compte dans le cadre de notre analyse. Nous avons suivi un ordre narratif dans le contexte des lieux de mémoire, de commémoration et des symboles politiques qui sont en rapport avec le fait de martyr en tant que moyen pour s'identifier à l'Etat, à la nation et à la patrie. Par ailleurs, dans cette partie, les cas d'Israël et de ceux des pays musulmans sont séparément analysés en détail. Dans la troisième partie, nous abordons l'analyse du processus de sécularisation du fait de martyr à l'échelle de la Turquie, ses tournures historiques et sa popularisation à partir des années 1990 de manière complémentaire au champ théorique et historique qui fut développé dans les deux parties précédentes. De manière générale, nous avons suivi une présentation chronologique et dans ce sens, nous abordons successivement le commencement de l'application du service national obligatoire dans l'empire Ottoman ainsi que l'apparition des premières formes de religion civile tels que l'édification des monuments nationaux et la célébration des fêtes nationales. Suite à cela, nous analysons cette fois les discours liés à l'apparition du régime Républicain tels que le mythe de l'armée-nation qui fut inventée dans le cadre du processus de construction politique du nationalisme turc ainsi que de la définition du service national comme une sorte de rituel sacré. Dans cette période, lors de laquelle en plus d'être défini comme un devoir citoyen, le service national est par ailleurs défini comme un élément de référence de l'identité Turque-Musulmane, les premiers monuments et commémorations républicaines consacrées aux martyr apparurent en Turquie. Cependant, ce culte des citoyens martyrs à vocation nationaliste et républicaine n'est pas resté stable à travers le temps. Il a subi plusieurs mutations importantes selon la conjecture et les conflits observées à l'échelle internationale. Ainsi, cette partie est constitué d'une structure suivant et mettant en accent ces mutations en question. Dans ce sens, la première mutation encourue par la perception du martyr séculaire de la république s'est produit lors de la guerre de Corée (1950-1953). La Turquie, qui intégra dès le départ la coalition des Nations Unies sous l'égide des Etats-Unis, a encouru plusieurs pertes parmi la brigade de soldats qui fut expédié en Corée. Ce conflit, qui s'est produit dans le contexte international tendu de la guerre froide caractérisé par une bipolarisation politique de l'ordre mondial, a fait gagner un caractère anti-communiste au nationalisme turc ainsi qu'au culte du martyr. Un autre évènement qui a conduit à un changement important fut la question de Chypre. Cette question, qui fut en réalité amorcé dans les années 1950, est rapidement devenu le sujet d'actualité le plus important aux yeux des nationalistes turcs. La question, qui a connu une escalade des tensions s'étant achevé par la conduite d'une opération militaire contre l'ile en 1974, a conduit au renforcement de l'importance accordé à l'Islam et à la défense nationale des terres historiques dans le cadre du culte séculaire du martyr. Cette période fut également marquée par la montée de la violence politique et de la radicalisation en Turquie. Dans ce contexte, une nouvelle forme de sacrifice qui fut qualifié par le terme de « martyrs des causes politiques » est apparu. Ce processus nous montre que le fait du martyr est en train de se populariser progressivement et qu'il commence à devenir une référence majeure dans l'éventail politique turc allant de l'extrême-gauche à l'extrême droite. A partir des années 1990, un nouvel axe de conflit lié à la question Kurde et au concept de « lutte contre le terrorisme » a émergé. L'escalade progressive de la violence et du conflit interne dans les années 1990 a constitué le tournant le plus important qui est survenu jusqu'à la période actuelle en ce qui concerne le culte du martyr. Le régime de sécurité national qui fut construit dans les années 1990 et la vulgarisation du nationalisme ont conduit à la diversification et à l'élargissement des discours et perceptions relatifs au martyrs. Malgré la diversité de ces discours et perceptions, tous ont en commun le discours d'un « ennemi intérieur ». En d'autres termes, le fait que le nationalisme officiel tenait jusqu'alors un discours de défense national contre les ennemis extérieurs dans le cadre de sa promotion du service national et du sacrifice est devenu paradoxal en raison du fait que l'ennemi venait désormais de l'intérieur. Devant un tel paradoxe, le point commun liant l'Etat aux diverses formes de nationalismes est une plus grande importance accordée au culte du martyr en cherchant à effectuer une division entre « les citoyens véritablement patriotes » et « les ennemis internes ». L'Etat s'est principalement concentré sur les espaces où les mémoires relatifs aux martyrs et à la guerre sont sanctifiés, et ainsi, il rénova plusieurs lieux de mémoire, en a édifié des nouveaux et a par ailleurs intégré ce culte dans le calendrier national des rituels en déclarant le 18 Mars comme le jour national des martyrs. En dehors de ces efforts entrepris par l'Etat, il est possible d'assister à un véritable explosion d'intérêt des administrations locales, des écoles, des universités, etc. envers les monuments liés aux martyrs dont en particulier ceux situés sur la péninsule de Gallipoli. Nous constatons ainsi l'apparition d'un mouvement sans précédent historique de « tourisme de martyr ». Même si cette popularisation se concentra en général sur la bataille des Dardanelles et la péninsule de Gallipoli, d'autre lieux de mémoires liés à la guerre d'indépendance nationale tels que Dumlupınar ont eux aussi commencé à gagner en popularité. De plus, des nouveaux lieux de mémoire tels que Sarıkamış furent « découverts » et des nouveaux monuments et jours de commémoration ont vu le jour. En dehors de ce parcours politique, social, et culture suivi par le fait du martyr, nous avons par ailleurs analysé comment ce dernier fut intégré dans les textes juridiques et dans les débats parlementaires, car il implique directement les familles des martyrs et a des incidences concrètes sur le terrain. Une partie de cette analyse concerne la discussion du fait de martyr et de la représentation des droits des familles de martyrs au parlement à travers des évènements à caractère hautement symboliques tels que le naufrage du Ferry Refah (1941) et le désastre du sous-marin Dumlupınar. D'un autre côté, l'autre partie de l'analyse suit plutôt généralement les régulations légales concernant les droits sociaux et économiques des familles de martyrs et la question de qui est inclus et exclu de ce processus. Un des points les plus importants illustrés dans cette partie est le fait que même si le fait de martyr est au centre de la religion civile dans le cadre non seulement des nationalismes officiels et non-officiels, le cadre juridique a préféré ne pas l'intégrer dans son langage légal. La quatrième et dernière partie principale de cette étude se concentre sur les familles des soldats martyrs en tant qu'acteurs du fait de martyr. Pour ce faire, deux associations furent choisies au niveau de l'échantillon, et des entretiens furent conduits avec des membres de ces associations en utilisant une technique d'entretient semistructurée et approfondie. Ainsi, étant les principaux acteurs du fait de martyr visibles dans la sphère publique, nous avons analysé les discours, les pratiques et les stratégies utilisés par ces familles dans la sphère politique. Dans ce contexte, premièrement, les différences entre les deux associations furent analysées. En raison du fait qu'une de ces associations fut établie par la loi (1983), cette dernière a une structure hautement organisée qui prend la forme d'un réseau disposant de plusieurs branches en Turquie, et se revendique comme étant la principale représentante des familles de martyrs. L'autre association ne fut établie que dans seulement une ville (Izmir) en 1995, et par conséquent, son niveau d'organisation est plus faible comparé à la première. Cette situation correspond alors à une dichotomie divisant « l'association officielle » de « l'association civile ». En dehors de cela, les différences en ce qui concerne les motivations des individus de devenir membres de ces associations et leurs attentes quant à l'organisation distingua les dirigeants des membres au sein des associations. De plus, il fut révélé que le profil des membres se distingue sur plusieurs points entre ces deux associations. Malgré ces différences, il fut révélé et analysé que tous ces deux associations ont certaines similarités tels que le fait de faciliter l'accès des membres aux droits légaux, l'octroi de privilèges extra-légaux et le recours au lobbying comme une forme d'activité. Même s'ils sont en général référés par le terme de « famille du martyr », ils constituent un groupe qui est divisé dans des statuts différents selon la situation entourant la mort du soldat : l'invalide de guerre ou de service. La quantité de bénéfices légaux conférés par l'Etat est directement lié à la manière dont la mort s'est produite. Cela constituerait alors une distinction entre la guerre et les invalides, qui parviendrait du langage légal ; De plus, en raison des droits additionnels conférés aux familles des morts impliqués dans des « incidents terroristes » régulés par la Loi Anti-Terroriste, un statut non-officiel de « famille des martyrs du terrorisme » a émergé. Cette stratification est cependant critiquée par certaines familles de martyrs. Bien que les familles ne rejettent pas les éloges, les glorifications et les bénédictions énoncées dans les discours nationalistes, on observe cependant qu'il existe une approche plus pratique en ce qui concerne le fait de martyr ; cette dernière est focalisée sur la manière d'être et sur le statut plutôt que de revêtir d'un caractère religieux ou national. Dans les années récentes, à l'intérieur du contexte du concept de la « lutte contre le terrorisme », ceux qui perdirent la vie en conséquence de la violence furent définis comme des martyrs et ainsi, des droits légaux similaires furent accordés aux familles des soldats martyrs. Nous avons déterminé que cette situation ne représente pas une aberration tant qu'il est lié au phénomène du « terrorisme », mais certains éprouvent cependant leur mécontentement quant à l'élargissement graduel du concept de fait de martyr. Les conclusions générales tirées de cette étude sont les suivantes : malgré l'imaginaire essentialiste de l'idéologie nationaliste, le fait de martyr est une perception, un phénomène et un discours qui est façonné selon une conjoncture périodique et historique. Pour cette raison, ce dernier est enclin à se transformer, et le processus s'étendant de l'ère Ancienne a la période contemporaine nous montre qu'il s'est produit plusieurs transformations et ruptures radicales avec le passé. Les éléments qui forment la base du fait de martyr, dont les causes dignes du sacrifice, la sainteté, les principes, l'identité du défunt, l'identité du bourreau et la manière de mourir, ne sont pas des facteurs immuables. Cependant, il est possible d'associer un aspect immuable au sacrifice qui conduit à la mort. Si un « martyr » est mentionné quelque part, alors il est question d'une sorte de concept de violence, de conflit ou de guerre etc. Ce concept peut être non seulement explicite mais aussi implicite, mais au final, c'est un concept a caractère politique, et le culte du martyr dépend justement de ce concept. Plus important encore, même s'il semble que le fait de martyr se réfère à la mort et aux circonstances qui ont conduit à cette mort, le culte fut actuellement formé pour présenter un devoir, une sensibilité, une commémoration et une identité aux vivants. Toutes ces éloges du sacrifice sont de fait la preuve de la grandeur et de la sainteté de la communauté, du principe et de l'identité pour lequel ces derniers sont prêts à mourir.
Benzer Tezler
- Perakende piyasalarında dayanıksız tüketim ürünleri ile ilgili gelişmeler -bireysel markalı ürünlerde satın alma davranışı
Developments regarding fast moving consumer goods at retail markets-buying behavior at the private label products
K. SELÇUK TUZCUOĞLU
- Açık hava müzelerinin eğitim ve kültür değerinin incelenmesi, İstanbul Miniatürk örneği
Study of the educational and cultural values of the open air museums, the case of Miniaturk İstanbul
TUĞCE TÜRK
Yüksek Lisans
Türkçe
2019
Şehircilik ve Bölge Planlamaİstanbul Teknik ÜniversitesiŞehir ve Bölge Planlama Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NURAN ZEREN GÜLERSOY
- Heimat lund gastland im spiegel der Migrantenliteratur-Anhand der susgewaehlten Autor-Inn-En-
Başlık çevirisi yok
ŞEREF ATEŞ
- La problématique de l'espace et du temps dans l'écriture d'Assia Djebar et de Nedim Gürsel
Assia Djebar'ın ve Nedim Gürsel'in yazınında zaman ve mekan sorunsalı
CANSU GÜMÜŞTAŞ ŞEN
Yüksek Lisans
Fransızca
2014
Fransız Dili ve EdebiyatıGalatasaray ÜniversitesiFransız Dili ve Edebiyatı Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. SIDIKA SEZA YILANCIOĞLU
- 1923-1938 yılları arasında Türk ulusal kimliğinin oluşturulmasına yönelik politikalar
The Policies directed to construct Turkish national identify between 1923-1938 and its results
ÖZGÜR ÖNDER
Yüksek Lisans
Türkçe
2002
Kamu YönetimiDumlupınar ÜniversitesiKamu Yönetimi Ana Bilim Dalı
PROF. DR. MEHMET SAMİ DENKER
