Le dilemme de l'institutionnalisation et de l'autonomie au sein des nouveaux mouvements sociaux: Etudes des cas des Mouvements des Gilets Jaunes et des Indignes
Yeni toplumsal hareketlerde kurumsallaşma ve otonomi ikilemi: Sarı Yelekliler ve Öfkeliler Hareketleri örneği
- Tez No: 773610
- Danışmanlar: DR. MAGALI BOUMAZA
- Tez Türü: Yüksek Lisans
- Konular: Siyasal Bilimler, Sosyoloji, Political Science, Sociology
- Anahtar Kelimeler: sarı yelekliler, öfkeliler, otonomi, toplumsal hareketler, kurumsallaşma, yellow vests, indignados, autonomy, social movements
- Yıl: 2022
- Dil: Fransızca
- Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Siyaset Bilimi Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 170
Özet
Bu çalışma, yeni toplumsal hareketlerin siyasal-kurumsal sistemlerle ilişkisindeki değişimi anlamayı amaçlamaktadır. Bu amaç doğrultusunda çalışma, Sarı Yelekliler ve Öfkeliler Hareketlerinin karşılaştırmalı analizine dayanmaktadır. Bilindiği üzere, 1960'lardan bu yana toplumsal hareketler siyasi-kurumsal sistemle arasına giderek daha fazla mesafe koyarak otonom hale gelmiştir. Böylece bir lidere veya az çok kurumsallaşmış bir yapıya sahip olmadan yatay, hiyerarşik olmayan ve merkezi olmayan örgütler geliştirmişlerdir. Bu durum, geçmişte halk hareketleri ve işçi hareketinin örneklediği gibi“eski”toplumsal hareketlerin zaman içinde az çok kurumsallaştığı göz önüne alınırsa, eski ve yeni toplumsal hareketler arasında bir çelişkiye işaret etmektedir. Bu çelişki akademik literatürde toplumsal hareket örgütleri açısından kurumsallaşma ve otonomi ikilemi olarak değerlendirilmektedir. Bu ön bilgiye dayanarak, Sarı Yelekliler ve Öfkeliler Hareketlerinin geliştirdikleri örgütsel yapı ve kurumsal siyasal sistemle olan ilişkileri göz önüne alındığında, bu iki hareketin otonom hareketlere iyi birer örnek teşkil ettiği tespit edilmektedir. Bununla birlikte, bu iki hareketin, başlangıçta karşı çıktıkları siyasal-kurumsal sistemle ilişkileri açısından zaman içinde farklılaştıkları da gözlenmiştir. Sarı Yelekliler kurumsal siyasal sistemle ilişki geliştirmez iken Öfkeliler kurumsal siyaset ile çeşitli işbirlikleri geliştirmiştir. Bu gözlemden yola çıkarak bu araştırmanın sorusu şu şekilde ifade edilmiştir: Öfkeliler ve Sarı Yelekliler hareketinin başlangıçta benzerlikler göstermelerine rağmen siyasal kurumsal sistem ile olan ilişkilerindeki farklılaşma nasıl açıklanabilir? Çalışma, bu soruyu cevaplamak için esas olarak toplumsal hareketlerin örgütsel yapılarının belirleyicilerine odaklanan bilimsel literatüre yaslanmaktadır. Bu bağlamda, örgütsel yapıların yapısal belirleyicilerini tespit etmek için fırsatların yapısı ve kaynak mobilizasyonu teorisine başvurulmuştur. Bu teorilere dayanarak, hareketin parti sistemine ve karar alma sürecine erişimi, siyasi otoritelerin kamu politikaları uygulama kapasiteleri ve ittifakların ve çatışmaların yapısı yapısal belirleyiciler olarak değerlendirilmiştir. Ardından, toplumsal hareketlerin örgütlenmesinin içsel belirleyicilerinin bir listesini çıkarmak için çerçeveleme süreci teorisine müracaat edilmiştir. Bu itibarla, aktivistlerin profilleri, siyasi kimlikleri, militan deneyimleri ve hareketin geliştirdiği çerçeveler hareketin organizasyonel yapısının içsel belirleyicileri olarak değerlendirilmiştir. Bu teorik temelden yola çıkarak, bu belirleyiciler Sarı Yelekliler ve Öfkeliler hareketleri özelinde bağlamsallaştırılmıştır. Bu çerçevede, öncelikle Fransız siyasi bağlamının özelliklerini sunulmuş ve Fransız siyasi sisteminin toplumsal hareketler karşısında açık olmadığı tespit edilmiştir. Bu durumun, yarı başkanlık sisteminin getirdiği özellikler, çoğunlukçu demokrasi eğilimi ve yürütmenin diğer erkler üzerindeki hakimiyeti gibi nedenlerden kaynaklandığı ifade edilmiştir. Bu nedenle, siyasi otoritelerin kamu politikalarını uygulama kapasitesinin çok güçlü olduğunu tespit edilmiştir. Ardından, parti sisteminin 1960'lardan bu yana istikrarlı bir görünüm sergileyecek şekilde sağ-sol ekseninde kutuplaştığını ve iki partili olduğunu gösterilmiştir. Böylelikle, Fransız toplumunda giderek artan siyasi hoşnutsuzluğun kökenleri açıklığa kavuşturulmuştur. Ayrıca neoliberal rejimin kurulmasına paralel olarak elitlerle halk arasındaki uçurumun genişlediği, eşitsizliklerin arttığı ve halk arasında adaletsizlik duygusunun arttığı vurgulanmıştır. Bu temelden harketle, siyasal sistemdeki ittifak ve çatışma yapısının seçkinler ve halk arasındaki bölünme etrafında belirginleştiğini gösterilmiştir. Daha sonra, İspanyol siyasi sisteminin Fransız sistemiyle pek çok benzerliği olduğunun altını çizilmiştir. Bu çerçevede, İspanya'daki demokratik geçişin belirli özelliklerinin siyasi gücün yapısında önemli bir rol oynadığını gösterilmiştir. Örneğin, siyasi elitlerin siyasal alandaki baskın pozisyonu, 1980'lerden beri varlığını sürdüren iki partili sistem ve bu temelde işleyen çoğunlukçu demokratik sistem 1978 yılında gerçekleştirilen demokratik geçişin bir sonucu olarak tanıtılmaktır. Bu özellikler temelinde, yürütmenin yasama ve yargı erkleri üzerinde üstünlük kurduğu gösterilmiştir. Ayrıca, adem-i merkeziyetçi devlet yapısına rağmen, merkezi hükümetin gücünü koruduğu ve bölgesel hükümetler üzerinde üstünlük kurabildiği de vurgulanmıştır. Bütün bu siyasal özellikler nedeniyle, İspanyol siyasi sisteminin toplumsal hareketler karşısında kapalı olduğunu olduğu tespit edilmiştir. Bu ilk gözlemle bağlantılı olarak, siyasi otoritelerin kamu politikası uygulama kapasitelerinin oldukça güçlü olduğunu da belirtilmiştir. Ardından, seçkinler ve halk arasındaki uçurumu genişleten neoliberal politikaların yerleşmesi nedeniyle eşitsizliklerin arttığı gösterilmiştir. Böylelikle, Fransa'daki duruma benzer şekilde, siyasal sistemdeki ittifak ve çatışma yapısının seçkinler ve halk arasındaki bölünme etrafında şekillendiği vurgulanmıştır. Bu çok benzer iki siyasal bağlamdan hareketle, çalışmanın ilerleyen bölümünde, temsili demokrasi kadar neoliberalizmin de eleştirisini yapan Sarı Yelekliler ve Indignados Hareketlerinin temel özellikleri sunulmuştur. Bu çerçevede, bu iki hareketin militanlarının, sınıf düşme riskiyle karşı karşıya kalan alt ve orta sınıflardan oluştuğu gösterilmiştir. Öte yandan, eylemcilerin profilleri sunularak Sarı Yeleklilerin daha yaşlı, daha az vasıflı ve kent çeperindeki ya da kırsal nüfusu temsil ettiği; Öfkelilerin ise oldukça genç, nitelikli ve kentsel bir nüfusu temsil ettiği vurgulanmıştır. Bu küçük farklılaşmaya rağmen, iki hareketin hiyerarşik ve bürokratikleşmiş kurumsal örgütlenmelere başvurmadan kendilerini sosyal ağlar aracılığıyla örgütlediklerini gösterilmiştir. Ayrıca, bu iki hareketin, elitizm karşıtlığını, sosyal, ekonomik ve siyasi eşitsizlikleri vurgulayan benzer çerçeveler geliştirdikleri de gösterilmiştir. Bu itibarla, her ikisinin de başlangıçta, politik-kurumsal sistemle olan mesafeli ilişkileri açısından özerk hareketler olduğu doğrulanmıştır. Dolayısıyla, bu iki hareketin geliştirdikleri çerçeveleri savunmak için de çok benzer repertuarlara başvurduğunu gösterilmiştir. Bu bağlamda büyük şehirlerin ana bulvarlarındaki gösteriler ve yürüyüşler, kamusal alanların işgali ve siber aktivizm bu iki hareketin ana eylem repertuarını oluşturmaktadır. Bütün bu benzerliklere rağmen, Öfkeliler hareketi kurumsal siyasi sistemdeki aktörlerle ilişkiler geliştirirken Sarı Yeleklilerin siyasal kurumsal sistemle arasındaki mesafeyi koruyarak otonom kaldığını gözlemlenmiştir. Bu farklılıktan hareketle araştırma sorusu tekrar hatırlanabilir: Bu kadar benzerliğe rağmen bu iki hareket zaman içinde neden farklı yörüngeler geliştirdi? Bu soruyu cevaplamak için bu çalışma kapsamında iki temel argüman ileri sürülmüştür: Hareket sırasında siyasi fırsatların yapısında yaşanan değişiklikler ve farklı militan deneyimleri üreten militan sosyalleşmenin biricikliği. Bu argümanları desteklemek için, öncelikle bu iki siyasal bağlamda zaman içinde değişen siyasi fırsatların yapısına odaklanılmıştır. Bu açıdan, İspanyol siyasi sisteminin, Öfkeliler Hareketi'nin ortaya çıkmasına izin veren fırsatları hareketin ilerleyen safhalarında da koruduğu öne sürülmüştür. Bu nedenle, İspanya'daki siyasi alanın, yeni siyasal güçlerin ortaya çıkması için hareketin aktivistlerini siyasete katılmaya teşvik edecek büyük fırsatlara sahip olduğunun altını çizilmiştir. Bu argümanı gerekçelendirmek için, İspanyol halkının ülkenin önemli sorunlarına dair gündemini ortaya koyan kamuoyu araştırmalarına başvurulmuştur. Böylece işsizlik ve yolsuzluk gibi büyük ekonomik ve siyasi sorunların İspanyol toplumunda uzun süre en önemli sorunlar olarak düşünüldüğü ve mevcut siyasal partiler tarafından uzun bir süre çözülmediğini için de mevcut siyasal partilerin ve siyasetçilerin toplum nezdinde imajının zayıfladığı ve hatta bir sorun olarak düşünüldüğü gösterilmiştir. Bu sorunsallaştırmanın ise yeni siyasi partilerin zemin kazanmasına yol açtığı öne sürülmüştür. Böylece Podemos'un ortaya çıkışının ve başarısının siyasi fırsatlarla desteklendiğini gösterilmiştir. İspanya örneğinin aksine, Fransız siyasi bağlamının yeni siyasi aktörlerin siyasal alana girmesini engelleyen bir değişim geçirdiği savunulmuştur. Bu kapsamda, La République en Marche (LREM) gibi yeni güçlerin devreye girmesi ve de La Rassemblement national (LRN) ve La France Insoumise (LFI) gibi partilerin imajlarını yenilemesi neticesinde Fransız siyasi parti sisteminde ortaya çıkan değişiklikler tanıtılmıştır. Bu değişimin ardından, Fransız siyasetinin merkez (LREM), aşırı sağ (LRN) ve popülist sol (LFI) arasında yeni bir çok boyutlu kutuplaşma tarafından domine edildiği öne sürülmüştür. Bu kutuplaşmanın siyasal alana hakimiyet kurarak yeni siyasi aktörlerin sahip olduğu fırsatları kısıtladığı ve bu nedenle Sarı Yelekliler hareketinin kurumsallaşması yönünde gelişebilecek herhangi bir motivasyonun sınırlandırılmış olduğu iddia edilmiştir. Ayrıca, Covid-19 salgınının siyasi gündemi ve sosyal, ekonomik ve siyasal öncelikleri Sarı Yeleklilerin talepleri aleyhine değiştirerek kamuoyuna hakim olduğu öne sürülmüştür. Daha da önemlisi, pandemi döneminde güç kazanan kamu politikasının, Fransız devletinin baskı kapasitesini güçlendirdiğini ve böylece militan toplumsallaşmanın, hareketin örgütlenmesini sürdürmek için pek de yeterli olmayan dijital alanlara hapsolmasına neden olduğu gösterilmiştir. Çalışmanın geliştirdiği argümanın ikinci kısmı için, militanlar arasındaki sosyalleşme süreçlerine odaklanılmıştır. Bu kapsamda, bu iki hareket üzerine gerçekleştirilen alan araştırmalarını öncelikli kaynaklar olarak değerlendirilmiş ve militanların hareket içerisinde nasıl sosyalleştiği ve bu sosyalleşmenin niteliği analiz edilmiştir. Saha araştırmasına dayanan ilgili literatürün sağladığı bilgilerden hareketle, eylemciler arasında gelişen sosyalliğin bu iki hareket için aynı şekilde gelişmediği savlanmıştır. Kamusal alanların işgali neticesinde ortaya çıkan halk meclisleri temelinde Öfkeliler hareketinin, çok çeşitli arka plana sahip eylemcinin bir arada sosyalleşmesine izin verdiği gibi, aralarında yakınlaşma noktalarının da ortaya çıkmasını desteklediğini gösterilmiştir. Bu durum, eylem alanlarının, hareketin siyasal partili ya da sendikalı katılımcıları tarafından ele geçirileceğine dair herhangi bir tereddüte yer bırakmadan, mümkün olduğunca fazla kapsayıcılığı teşvik eden belirli kurallarla düzenlenmiş olmasından kaynaklanmaktadır. Diğer özerk hareketlerden gelen eylemcilerin, örgütlü ve örgütsüz eylemcilerin harekete ait sosyalleşme alanlarında kendilerini ifade etmesine izin veren müzakereci pratiklerin kurumsallaşmasına yardımcı olduğu gösterilmiştir. Böylece, Öfkeliler Hareketi'nin çeşitli siyasi partiler ya da sendikalar düzeyinde örgütlenmiş katılımcılarını dışlamak zorunda kalmadığını, aksine her türden örgütlü eylemcinin ve örgütsüz eylemciler ile sosyalleşmesine imkan tanıdığı kanıtlanmıştır. Sonuç olarak, örgütlü ve örgütsüz eylemciler arasında hareketin siyasal kurumsal sistemle ilişki geliştirmesine ön ayak olacak ve böylece hareketin yörüngesini etkileyecek ortaklıkların kurulduğunu gösterilmiştir. İspanya örneğinin aksine, Sarı Yeleklilerin partili ve sendikalı eylemciler ve de örgütsüz eylemciler arasındaki sosyalleşme imkanlarını hareketin“apolitik”karakterinin altını çizen iç kurallar aracılığıyla sınırladığını gözlenmiştir. Bunun neticesinde, sendikalı ve partili eylemciler kademeli olarak eylem alanlarından ya dışlanmışlar ya da sendika ve siyasi parti kimliklerini gizlemek zorunda kalmışlardır. Bu şekilde, eylemciler arası sosyalleşme hareketin kurumsal siyasi alana yakınlaşmasını sağlayacak ortaklıkları geliştirecek şekilde değil de siyasal sistemle mesafenin korunması temelinde inşa edilmiş“sarı yelekli”kimliğini güçlendirecek şekilde gerçekleşmiştir. Bu temelden hareketle, çalışma kapsamında hareket içi sosyalleşme dinamiklerinin bu iki hareketin siyasal-kurumsal sistemle geliştirdiği ilişkinin yönünü zaman içerisinde geliştirdiği savlanmıştır.
Özet (Çeviri)
This work aims to understand the change in the relationship to the politicoinstitutional systems of new social movements. To this end, it is based on a comparative analysis of the Yellow Vests movement and that of the Indignados. As we can see, since the 1960s, social movements have increasingly distanced themselves from the institutional politics. Thus, they build horizontal, de-hierarchical and decentralized organizations without having a leader or a more or less institutionalized structure. Consequently, a contradiction between the so-called old and new social movements emerges, considering that the old ones have been more or less institutionalized over time, as the popular movements and the labor movement exemplify. In this regard, the issues of institutionalization and autonomy are seen as a dilemma in terms of social movement organizations. In full conformity with this autonomist tendency, it is asserted that the Yellow Vests movement and that of the Indignados represent good examples of this type of so-called autonomous movement. Nevertheless, we found that these two movements have developed different trajectories over time in terms of their relationship to the political-institutional system to which they oppose at the very beginning. From this fact, we ask ourselves the following question: How to explain the differentiated trajectories of the movement of the Indignados and that of the Yellow Vests although they initially present similarities? To answer this question, this work is based on the scientific literature of social movements which focuses mainly on the determinants of their organizational structures. In this context, we mobilize the theory of the political opportunity structures and that of the resource mobilization in order to specify the structural determinants of social movement organizations. Based on these theories, we consider the movement's access to the party system and to the decision-making process, the capacity of political authorities to implement public policies and the structure of alliances and conflicts as structural determinants. Then, we mobilize the framing process theory in order to draw up a list of the internal determinants of the social movement organizations. By doing so, the profiles, the political identities, the experiences of the activists and the frames of the movement are considered as the internal determinants of the movement organization. From this theoretical basis, we put these determinants into context on the example of the Yellow Vests movement and that of the Indignados. To do this, we first present the particularities of the French political context. In this context, we demonstrate that the French political system is not open to social movements. We specify that the structure of political power is in favor of the executive thanks to the semi-presidential system and the majoritarian democratic tendency. Therefore, we affirm that the capacity to implement the public policies of the political authorities is very strong. Then, we show that the party system is bipartisan, polarized on the leftright axis in such a way that the landscape of the party system has been stable since the 1960s. By doing so, we explain the origins of political disaffection among the French population. In addition, we explain that the gap between the elites and the people is widening in parallel with the establishment of the neoliberal regime, because the inequalities are increasing and the feeling of injustice among the people is growing. That is why, we affirm that the structure of alliances and conflicts crystallizes around the cleavage between the elites and the people. In the similar way, we highlight that the Spanish political system has many similarities with the French one. Within this framework, we show that certain particularities of the democratic transition in Spain play a major role in the structure of political power. For example, the dominant position of the political elites in the political field determines the peculiarities of Spanish democracy, which is majoritarian and operating on the basis of a bipartisan system since the 1980s. Thus, the Spanish executive becomes preeminent over the legislature and the judiciary. Moreover, we validate the hypothesis that despite the decentralized state structure, the power of the central government is preeminent over the regional ones as it is well-equipped in terms of the authorization. On this basis, we confirm that the Spanish political system is strictly closed against social movements. In connection with this first observation, we also affirm that the capacity to implement public policies of political authorities is quite strong. Then, we show that inequalities are increasing because of the establishment of neoliberal policies which are widening the gap between the elites and the people. Similar to the French case, we argue that the structure of alliances and conflicts is shaped around the cleavage between elites and people. From these very similar contexts, we present the main characteristics of the Yellow Vests and the Indignados movement, which are part of the criticism of neoliberalism as well as that of representative democracy. On this subject, we specify that the militants of these two movements come from the popular and middle classes who encounter the risk of shrinking. On the other hand, we note a slight difference between the two, as the Yellow Vests are older, less qualified and based in rural areas while the Indignados are rather young, qualified, and based in urban areas. Moreover, we show that the two movements organized themselves through social networks without recourse to structural organizations which are hierarchical and bureaucratized. Likewise, they have developed similar frames that emphasize anti-elitism, social, economic and political inequalities. Therefore, we argue that both are, initially, autonomous movements in terms of their distanced relationship to the politicoinstitutional system. Thus, we find that these two movements have put in place very similar repertoires to advocate for these framings. Within this context, demonstrations in the large cities, occupations of public spaces and cyber activism constitute the main repertoires of these two movements. After clearly specifying the similarities between these two movements, we come back to the main question: why the two movements have developed different trajectories over time, as one has developed points of convergence with institutional political agents while the other remained fully autonomous and refused to negotiate with the institutional political system. In order to answer this question, we construct two main arguments: The change in the political opportunity structures during the movement and the uniqueness of militant socialization which causes differentiated militant experiences. To support these arguments, we focus on the changing political opportunity structure over time in these two contexts. At this point, we argue that the Spanish political system maintained the opportunities that had allowed the emergence of the Indignados movement even in the next phases of the movement. Thus, we highlight that the political field in Spain has had great opportunities for the introduction of new forces in politics by encouraging activists of the movement to engage in it. To support this argument, we resort to public polls which show that major economic and political problems such as unemployment and corruption are not solved by any of the parties present in the party system. Thus, the Spanish people have problematized these ineffective parties and politicians, which leads to the new political parties gaining ground. Thus, we show that the emergence of Podemos and its success were supported by these political opportunities. Contrary to the Spanish example, we argue that the political opportunities have undergone a change that prevents the introduction of new forces into the French political context. To develop this argument, we explain the recent change in the partisan system in France which has seen the introduction of new forces like La République en Marche (LREM) and the renewal of political images of parties like Le Rassemblement national (RN) and La France Insoumise (LFI). Following this change, we argue that French politics is dominated by a new multidimensional polarization between the center (LREM), the far right (RN) and the populist left (LFI). As this polarization dominated the political landscape, the opportunities changed at the expense of the introduction of new political forces into the political system and thus motivation for the institutionalization of the Yellow Vests movement did not emerge. Furthermore, we show that the Covid-19 pandemic has dominated public opinion by changing the political agenda and priorities to the detriment of the demands of the Yellow Vests. More importantly, the pandemic has reinforced the repressive capacity of the French state and has thus caused the confinement of militant socialization in digital spaces which are hardly sufficient to maintain the organization of the movement. For the second part of our argument, we focus on militant socialization within these two movements. To do this, we favor academic literature fed by field research on these two movements. From these works, we specify that militant socialization did not happen in the same way within these two movements. The assemblies emerging from the occupations of public spaces allowed the Indignados to socialize with militants of very varied types as well as they favored the emergence of convergence between them. This is because these spaces have been regulated by certain rules that promote as much inclusion as possible without leaving any room for hesitation to be co-opted or captured by any political party or labor union. Activists from other autonomous movements have helped institutionalize deliberative practices that allow any type of activist to express themselves within the activist spaces. Thus, the Indignados did not need to expel the partisan/unionist activists, on the contrary the latter socialized with the unorganized militants. Consequently, the convergences between the two types of activists emerged, which favored the change of trajectory of the Indignados movement by creating the incentives for the militants to present themselves in institutional politics. In contrast with the Spanish example, we show that the Vests limited the exchange between its different types of militants such as those partisans/unionists and the unorganized ones through internal rules which underline the“apolitical”character of the movement. Consequently, partisan/unionist activists are gradually expelled from militant spaces or they are forced to hide their partisan/unionist involvements. In this way, militant solidarity has developed between the“yellow vests”, underlining the autonomy of movement, but not between the different types of militants in such a way that could strengthen the rapprochement of the movement to the institutional political field. On this basis, we argue that the Yellow Vest movement has maintained its autonomous organizational form.
Benzer Tezler
- Kültürel mesafe, kurumsal mesafe ve pazara giriş stratejisinin çok uluslu işletmelerde insan kaynakları yönetimi uygulamalarının global ve yerel benzeşimine etkisi
Impact of cultural distance, institutional distance and entry modes on global and local similarity of human resource management practices in multinational enterprises
PERLİN NAZ CÖMERT
Yüksek Lisans
Türkçe
2022
İşletmeGalatasaray Üniversitesiİşletme Ana Bilim Dalı
PROF. DR. N. AYLİN ATAAY SAYBAŞILI
- The dilemma of U.S. foreign policy during the Arab Spring: From moralpolitik to realpolitik
Arap Baharı süresince Amerikan dış politikasının ikilemi: 'Moralpolitik'ten 'realpolitik'e
CAN DONDURAN
Doktora
İngilizce
2021
Uluslararası İlişkilerGalatasaray ÜniversitesiUluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
PROF. DR. A. FÜSUN TÜRKMEN
- Le dilemme de la politique etrangere Georgienne entre la Russie et l'occident pendadt la periode de Chevardnadze
Şervardnadze döneminde gürcistan dış politikasında Rusya Batı ikilemi
GÖKÇEN KESGİN
Yüksek Lisans
Fransızca
2005
Uluslararası İlişkilerGalatasaray ÜniversitesiUluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
Y.DOÇ.DR. ALİ FAİK DEMİR
- La politique d'immigration et d'asile de la Turquie: Le dilemme entre les droits de l'homme et la sécurité
Türkiye'nin göç ve sığınma politikası: İnsan hakları ve güvenlik ikilemi
MERAL AÇIKGÖZ
Yüksek Lisans
Fransızca
2008
Uluslararası İlişkilerGalatasaray ÜniversitesiUluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. FÜSUN TÜRKMEN
- A Sociolinguistic study on Nort-African immigrant women in France: From the country of origin to the new home
Fas, Tunus ve Cezayir'den Fransa'ya göç eden Müslüman kadınlar üzerine toplumdilbilimsel bir çalışma
İLHAM HAMAN