La problématique de la volonté chez Leibniz

Leibniz'de irade sorunsalı

PDF İndir

Tez No: 639399
Yazar: RİZA HAKAN KILIÇCIOĞLU
Danışmanlar: DOÇ. DR. ALİYE KOVANLIKAYA
Tez Türü: Yüksek Lisans
Konular: Felsefe, Philosophy
Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
Yıl: 2020
Dil: Fransızca
Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
Ana Bilim Dalı: Felsefe Ana Bilim Dalı
Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
Sayfa Sayısı: 101

Özet

Leibniz'in felsefesini incelediğimizde, irade konusunun önemli bir rolü olduğunu görüyoruz. Özellikle, irade sıfatını inceleyerek Tanrının aktüel dünyayı nasıl yarattığını ve aynı şekilde yaratılmışların bu dünyada nasıl etki ettiklerini anlayabiliyoruz. Leibniz'in felsefesinde irade kavramıyla birlikte özgürlük ve zorunluluk kavramlarını da incelemek için ilk olarak Tanrının aktüel dünyayı yaratmadaki amacını ele almak gerekmektedir. Tanrı'nın üç ana sıfatı Leibniz felsefesinde önemli yer tutmaktadır. Bunlar güç, bilgelik ve iyilik (lütuf)' dir. İyilik ve bilgelik beraberce Tanrı'nın sonsuz ama kararsız (indéterminé) olan gücünün mükemmeli üretmesi için kararlı olmasını sağlarlar. Böylelikle gücünün aktüel dünyaya işaret eden mükemmeli üretmesiyle, aynı zamanda bilgeliğinin kendisinin bilinmesini ve iyiliğinin onu seçmeye hizmet ettiğini anlıyoruz. Tanrı'nın mümkün olan en iyi dünyayı seçtiğini söylediğimizde, bu seçim iradesine bağlı olan olumsal hakikatler sayesinde olur. Dolayısıyla, bir düzene göre yaratılan mümkün olan en iyi dünyanın seçiminde uygunluk vardır, yani Tanrı iradesi sonucu aldığı kararda ahenk esastır. Tanrı'nın üçüncü ana sıfatı, iradesinin yetkinliği olan iyiye yönelik iyiliği, müdrikesinin yetkinliği olan bilgeliği sayesinde seçimini hem iyi hem de doğru kılar. Leibniz her mümkün dünyanın mükemmellik derecesine göre aktüel olmada hak iddia ettiğini, ancak aktüel ya da mükemmel dünyanın varlığının nedeninin bütün dünyaların içerdiği uygunlukta veya mükemmellik derecelerinde bulunması gerektiğini ifade eder. Tanrı'nın zorunluluğu dışlayan ancak akılla ilişkili olarak seçiminde özgür olduğunu görüyoruz. Yani bu, sadece doğru değil, aynı zamanda iyiliğin eğilimi de olan seçimdir. Tanrı'nın iradesi özgürlük gerektirdiğinden, iradesinin nesnesi için birden fazla seçeneğe sahip olması gerekir. Aksi takdirde, iradesinin sadece bir mümkün nesnesi olsaydı, iradesinden ve bilgeliğinden bahsedilemezdi. Bu nedenle, kendiliğinden ve kararlı olan iradi eylem için tersi çelişki içeren metafizik zorunluluk söz konusu değildir. İradi eylemde, iyiye yön veren veya bu eyleme uygunluk ilkesi açısından izin veren ahlaki zorunluluktur. Ahlaki zorunluluğun karşıtı uygunluktur, ancak bu çelişki anlamına gelmez. Dahası, Teodise'nin önsözünde Leibniz Tanrı'nın kendisinin, her zaman en iyisini seçmesine rağmen, mutlak bir zorunlulukla hareket etmediğini söyler. Seçimini uygunluk temelinde doğa yasalarına göre yapar. Ve bu yasalar mutlak zorunlu hakikatler ve keyfi kararlar arasındaki dengeyi kurar. Her halükârda Leibniz, Tanrı'nın kararnamesinde, sıfatlarının birbirine bağlı olması sebebiyle, her zaman hem akla hem de ahlaka dayalı bir amaç olduğunu ifade eder. Bu yüzden Tanrı her zaman en uygun olanı seçer ve bu onun özgürlüğüne zarar vermez. Dünya, olumsal şeylerin bir araya gelmesidir, yani kendi içlerinde orantılı ve tek tip olmayanlardır. Eğer olumsal şeyler her şeye kayıtsız olsaydı, başka bir deyişle, tekdüze olsaydılar; Leibniz'e göre Tanrı'nın aklı veya iradesinden bahsetmenin bir anlamı yoktu, çünkü şeyler tek tip ve kayıtsız oldukları sürece düşünülecek ve seçilecek bir şey olmazdı. Ve dünyanın varlığının nedeni akıl olduğu için, olumsal olan bu dünyaya ek olarak, diğer sonsuz mümkün dünyalar da olmalıdır. Dahası, tüm bu mümkün dünyalar da var olmayı iddia ettiğinden, bu dünyanın sebebi; bir dünyayı belirlemek için tüm bu mümkün dünyalarla bağlantılı olmalıdır. Ve her şey birbirine bağlı olduğundan, bir dünya yeterli olmalıdır. Öyleyse, Tanrı onu bir kez önceden yarattığında ve her şeyin en küçük parçasına kadar bile sonsuz olarak bağlantılı olduğunu söylemeliyiz ki, bu da evrende bir kararlılık olduğunu bize gösterir. Yani, evrenin en küçük kısmında bile kararlılık olduğu için, olaylarda geçmiş, şimdiki ve gelecek zamanda bir ardıllık olduğunu söylemek gerekir ve bu ardıllıkta neden-sonuç ilişkisi de vardır. Yaratıklar doğasının evreni tarafından yayılan şeylerin sürekliliğinde, çözüm belirli nedenlerle sınırsız olarak ve ayrıca doğadaki şeylerin sonsuz çeşitliliği nedeniyle ayrıntılı bir şekilde ilerler, bunların ve aynı şekilde cismin sonsuzca bölünmesinin bir yeterli nedeni olmalıdır. Ve maddenin her bir kısmı da aktüel olarak alt bölümlere ayrılmıştır. Her birinin, tüm evreni ifade edebilen kendine özgü bir hareketi vardır. Basit cevherlerin bir araya gelmesi olan bileşik, bir çokluktur. Doğada hiçbir monad aynı değildir. Bu nedenle onları nitelikleri ve içsel eylemleri, yani bileşiğin veya dışsal olanın temsili olan algıları ve bir algıdan diğerine eğilimler olan iştahaları ile ayırt edebiliriz. Madde, bizzat varoluş sebebi değildir, varoluşun sebebi maddenin en küçük kısmında bile yaratıklar, canlılar, hayvanlar, entelektyalar ve ruhlar olmasındandır. Leibniz'e göre monada entelektya veya ruh da denir. Ancak bizi ruhları olan hayvanlardan ayıran büyük bir fark vardır ki bu da zorunlu ve ebedi hakikatlerin bilgisidir. Bize akıl ve bilime izin veren hakikatlerdir ve onlar aracılığıyla kendimiz hakkında bilgi sahibi olabilir ve Tanrı'nın bilgisine yükselebiliriz. Bu nedenle, bu seviyeye Leibniz akıllı ruh veya zihin (esprit) der. Sebep-sonuç ilişkisine göre düşündüğümüz için, böylece Tanrı tarafından bize kazınmış olan ideayı temsil eden nesnenin yardımıyla düşünebiliriz. Nesnenin algımıza bağlanması nedeniyle, ruhumuzun durumlarında değişiklikler olacaktır. Ve bu da, nesnede çeşitliliği saran düşüncemizden kaynaklanan ilişkiler ve duygulanımlar çokluğu nedeniyle, basit maddede çokluğu deneyimlememize yardımcı olur. Dolayısıyla düşünce ve algı olmadan bize hiçbir şey ulaşamaz, gelecekteki tüm düşüncelerimiz ve algılarımız önceki düşünce ve algılarımızın sonucudur. Bu refleksif eylemler, muhakememizin nesnelerini oluşturan iki ilkeye dayanır. Bir tanesi çelişki ilkesidir. Bu ilke ile neyin çelişkili olduğunu ve neyin tersi veya çelişiğinin doğru olduğunu yargılarız. Diğeri ise yeterli nedendir. Yeterli bir neden olmadan hiçbir gerçeğin gerçekleşmeyeceğini veya hiçbir gerçek ifadenin doğru olmadığını varsayabiliriz. Bu prensibi kullanarak bunun neden böyle olduğunu ve başka türlü olmadığını da anlarız. Zorunlu hakikatleri bilerek ve onlardan soyutlamalar yaparak kendimizi refleksif eylemlere yükseltiriz, ve bu refleksif eylemler beni ve Tanrı'yı düşünmemizi sağlar. Sonuç olarak refleksiyon, zaten içimizde sahip olduğumuz ideaları tanımayı sağlayan bir düşünce eylemidir. Leibniz, Discours de Métaphysique adlı kitabında, yaratılan herhangi bir monad yaratıcısını kendi mükemmelliği nispetinde taklit ettiğini ve bir şekilde Tanrı'nın bilgeliğinin ve gücünün karakterine sahip olduğunu ifade eder. Tanrı'nın ya da tüm evrenin aynası olan her eleman, evreni kendi tarzında ifade eder; yani aynı şehre bakan kişinin onu farklı durumlarına göre çeşitli şekillerde baktığı gibi temsil edilir. Arnauld ile yazışmalarda, Leibniz, Adem örneğiyle bireysel mefhumun içerdiği olayların zorunluluğu sorununu açıklar. Ve diğer tüm bireysel cevherlerin durumlarına uygun sonsuz mümkün Adem arasından Tanrı tarafından böyle kararlı bir Adem'in seçildiği anlaşılmaktadır. Yani günah işlemeyen başka bir Adem yerine günah işleyen böyle bir Adem seçilmiştir. Leibniz'e göre Adem'in bireysel mefhumunun sonsuza dek başına gelecek her şeye işaret ettiğini söylemek, yüklemin aktüel olan bir doğru önermenin öznesi tarafından içerildiğini söylemekle aynı şeydir. Bir kişinin bireysel mefhumundan dolayı başına gelmesi gereken her şeyi sonsuza dek kuşatmış olsa da ve Tanrı devam eden gelecekteki olayların güvence altına alınmasını öngörmesini, Leibniz bunların consécution (mantıksal bağlantı) ve connexion yoluyla nasıl zorunlu olmadıklarını, ama kesin olduklarını açıklar. Ebedi hakikatlere ait olan connexion kesinlikle gereklidir ve bunun tersi çelişki anlamına gelir. Öbür türlü, tersi bir çelişki içermediğinden dolayı, consécution olumsaldır, bunun da zorunlu olduğunu söyleyebiliriz, ancak ex hypothesi ve ilineksel olarak. Çünkü o bu ilerlemelerle uygun bir şekilde olduğu için teminat altına alınmıştır, ancak zorunlu değildir. Tanrı'nın sadece iyi değil, aynı zamanda kötüyü de içeren mükemmeli yaptığını belirtmek isteriz. Kötülüğün iyiliğin yoksunluğu olduğunu ve bu nedenle doğada ne saf iyiliğin ne de kötülüğün olmadığını, mükemmelin kötüyü değişen derecelerde içerdiğini düşünüyoruz. Leibniz için kötülük duygusu sadece cehaletten değil, aynı zamanda yoksunluktan kaynaklanan hatadan da gelir. Ve özellikle insan ruhu bağlamında kötülük konusunu göz önünde bulundurarak; Leibniz'in bize açıkladığı gibi, ölümsüz ruhumuzun varlığı bizi bir kişi yapar. Sahip olduğumuz bu kişilik, bilinci korurken ahlaki nitelikleri de korur. Bu, akla olduğu kadar iyiliğe de uygun bir eylemdir, yani söz konusu olan kişinin yolundaki engelleri ortadan kaldırarak Tanrı yolunu taklit etmesidir. Özgürlüğümüze gelince, belirsiz bir özgürlükten veya eşitliğin kayıtsızlığındaki bir özgürlükten söz edemeyiz. Yani, eşit birkaç seçenek olması durumunda, akıl yürütme olmadan nasıl karar verilebilir? Gerçek bir karar vermek için onları ayırt etme imkanı olmadığından, deneyime aykırıdır. Çünkü her zaman farklı derecelerde bizi bir seçime yönelten belirli nedenler vardır. Ve bu bize eylemlerimizde, kararlarımızda olumsal bir özgürlük olduğunu gösterir, bu durum algılarımız nedeniyle eğilimlerimize bağlı olmasından kaynaklanır. Her zaman bize karar verdiren ve seçimimizi yaparak özgürlüğümüzü koruyan baskın bir sebep vardır. Tanrı, olduğu gibi gördüğü bir adamı olasılıklardan seçtiğinde, insan talihsizliğini de elde eder. İnsanın kötülükle bu kadar kaçınılmaz olarak karşılaşması, onu öyle olmasını gerektiren mükemmel plandan kaynaklanmaktadır. Öte yandan, insanın iyiyi daha iyi tanıması ve en iyisini yapması için bazı kötülüklere ihtiyacı vardır. Ve ayrıca, Leibniz fiziksel zorunluluğun Tanrı'nın yüce seçimi olan ahlaki zorunluluğa dayandığını belirtir. Ahlaki zorunluluğa bağlı olarak, fiziksel zorunluluk doğanın düzenini düzenler ve buna göre hareket yasalarında bulunur. Tanrı ve yaratıkları arasındaki ilişkiye gelince, özgür iradenin ve zorlamanın ortasında olan insanın özgürlüğü, Tanrı'nın ahlaki zorunluluğu ile ilgili kararına uygun olarak yürütülür. Akıllı ruhlar evrenin sistemini bilebilir ve mümkün olduğu kadar taklit edebilir, çünkü kendileri hakkında bilgi sahibi oldukları için Tanrı'da bir ayrıcalığa sahiptirler. Sonra Leibniz bize tüm ruhların toplanmasının, ahlaki dünya olan Tanrı Şehrini oluşturduğunu açıklar. Bu ahlaki dünya doğal dünyadadır ve Tanrı'nın eserlerinde en yüksek olandır. Leibniz'in belirttiği gibi, insan küçük bir dünya ya da bir mikrokozmos gibidir, aklıyla aradığı şeyi başarabilir. Bizler refleksiyon ile Tanrı'ya dönebiliriz. Ve özümüzün ondan geldiğini fark ettiğimizde, iyiye yönelik yaratıklar olduğumuzu da fark ederiz. Ayrıca, üç ana sıfatına göre mükemmeli üreten Tanrı'nın amacını da kavrarız. İşte bu kavrayış hakiki insan özgürlüğüdür.

Özet (Çeviri)

When we examine Leibniz's philosophy, we see that the concept of the will has an important role. In particular, thanks to the attribute of the will, we understand how God created the world today, as well as how the creatures act in this world. To examine the concept of will, as well as the concepts of freedom and necessity in Leibniz's philosophy, we must understand know God's purpose for the creation of the world today. The three main attributes of God occupy an important place in Leibniz's philosophy. These are the attributes of power, wisdom and kindness. God is infinitely powerful; however, its power is indeterminate, combined goodness and wisdom determines that it to produce the best. Therefore, we understand that the best, meaning the « the actual world » was produced by power, it was made known to itself by wisdom, and finally chosen by the application of goodness. And when we say that God chooses the best version of the world among others possible, this choice is made by virtue of contingent truths which depend on his will. Thus, we see that there is a convenience in God to choose the best possible version of the world where it is produced in an order, that is to say, that there is harmony in this actual world, and what makes his decision in his choice, it is his will. So the third main attribute, namely, goodness, which tends to good, that which is the perfection of the will of God makes its choice both good and true, because of its wisdom, which contains the knowledge of the truth, the one who is the perfection of his understanding. Leibniz explains the reason for the existence of the actual or best world, saying that as this reason must be found in the degrees of perfection, or in the convenience that all the world's contain, each world is therefore right to claim its existence in proportion with its perfection. We see that God has frredome of choice, which excludes necessity, however, it is based upon reason. Namely, it is the choice which is not solely right but at the same time also inclined to good. Since the will of God required freedom, so he must have more than one choice for the object of his will. Should there be only one possible object of his will, it would be meaningless to speak of his will and his wisdom. So we should not mention the metaphysical necessity, the opposite of which implies contradiction, for spontaneous and deliberate voluntary action. It is the moral necessity in voluntary action that which directs to the good or which allows this action with regard to the principle of convenience. The opposite of moral necessity is against convenience, but does not imply contradiction. Furthermore, in the preface to Theodicy, Leibniz tells that God himself, although he always chooses the best, does not act by an absolute necessity. He makes his choice according to the laws of nature based on convenience. And these laws strike the balance between absolutely necessary truths and arbitrary decrees. In any case Leibniz expresses that there is always a goal in the decree of God either by reason or by morality, as its attributes are joined together. That is why God always chooses what is most suitable, and it does not interfere with his freedom. The world is an assembly of contingent things, that is, they are proportional in themselves and not uniform. If contingent things were indifferent to everything, in other words, they were uniform; there would be no point in talking about God's intelligence or His will, because there would be nothing to consider and choose as long as they were uniform and indifferent, according to Leibniz. And as the cause of the existence of the world is intelligent, there must also be an infinity of other possible worlds, in addition to this world which exists being contingent. Furthermore, as these possible worlds also claim to exist, the cause of this world must be linked to all these possible worlds, to determine one. And since everything is linked, one world should suffice. So, we must say that as God created it once all in advance, and everything is linked even to the smallest extent infinitely, in the universe, there is a determination. So, as there is the determination to the smallest part of the universe, it is also to say that there is a succession in the events, namely the past, the present and the future are linked, and as it there is also the connection of cause and effect in this succession. There must be a sufficient reason, because in the continuation of the things spread by the universe of nature creatures, the resolution goes in a detail without limits for particular reasons, and also because of the infinite variety of the things in nature, and of the infinite division of the body. And each part of the matter is actually subdivided to infinity. Each has its own specific movement, which can express the whole universe. The compound which is the assembly of simple substances is a multitude being a body. No two monads in nature are identical. We can therefore discern them by its qualities and its internal actions, namely its perceptions those which are the representations of the compound or of what is external, and its appetites those which are the tendencies from one perception to another. Matter is not itself is the cause of existence, it is because of creatures, living beings, animals, entelechy, souls in the least part of matter. The monad is also called entelechy or soul according to Leibniz. But there is a big difference that what distinguishes us from the animals who also have souls, and that is the knowledge of necessary and eternal truths. Understanding the eternal truths enables us to reason and make us of the science, with the assistance of these abilities we can have knowledge of ourselves and rise to the knowledge of God. Therefore, this level is called reasonable soul or spirit, for Leibniz. As we think by virtue of the cause and effect relationship, and therefore, we can only think with the help of the object which represents his idea which is engraved in us by God. Because of the object that concerns perception, there would be changes in the states of our soul. And because of the plurality of affections and relationships that result from our thinking that envelops a variety in the object, and this helps us to experience a multitude in simple substance. So, nothing can happen to us without thought and perception, all our future thoughts and perceptions are the result of our previous thoughts and perceptions. These reflexive acts constitute the main objects of our reasoning, those which are based on two principles. One is that of contradiction. With this principle, we judge false what is contradictory, and what is opposite or contradictory of the false is true. And the other is that of sufficient reason. We can assume that no fact will be realized, or that no real statement is true without sufficient reason. We also understand why this is so and not otherwise, using this principle. And we can elevate ourselves to reflexive acts by knowing the necessary truths and making their abstractions, and that these reflections lead us to think of myself and God. Reflection is therefore an act that assures us to think of recognizing the ideas that they already have in us. Leibniz expresses, in his book entitled Metaphysical Discourse, that any created monad imitates its creator as much as it has perfection, and that it has in a way the character of its wisdom and of its power of God. Because each substance, mirror of God or of the whole universe, is expressed in its own way, as the same city is variously represented according to the different situations of the one who looks at it. In Correspondence with Arnauld, Leibniz explains the question of the necessity of events enclosed in the individual notion through the example of Adam. And it is understood that such a determined Adam chose, by God, according to his circumstances which suit those of all the other individual substances, among an infinity of possible Adams. That is, such an Adam is chosen the one who sinned instead of another Adam who is not sinned. And to say that the individual notion of Adam means that everything that will happen to him forever is the same as saying that the predicate is locked up by the subject of a true proposition, including being actual, according to Leibniz. Despite the individual notion of a person even if he envelops everything that must happen to him forever, and as God foresees the future contingents in the continuation which are assured, Leibniz also explains how they will not be necessary, but will be certain, by connection or by consecution. The connection which belongs to the eternal truths is absolutely necessary and its opposite implies contradiction. Otherwise, as its opposite does not imply a contradiction, the consecution is contingent, we can say that it is necessary, but as ex hypothesi and by accident. Because he is insured as it happens in a manner consistent with these advances, but not necessary. We mean that God does the best of what contains not only good, but also evil. When we consider that evil is the deprivation of good, and therefore that there is neither pure good nor evil in nature, the best also includes evil in varying degrees. The sense of evil for Leibniz comes not only from ignorance, but also from the error which suffers from deprivation. And considering the subject of evil especially in relation to the soul of man; as Leibniz explains to us that our immortal soul subsists, making it the same person. This personality, which we have, keeps moral qualities while retaining consciousness. It is an action towards the good as much as it is reasonable, that is to say that it is a question of removing the obstacles in its path by trying to imitate the path of God. As for our freedom, we cannot speak of an indeterminate freedom or a freedom in an indifference of balance. Namely, in case of several choices which are balanced, how can one make a decision without reasoning? It is also contrary to experience, as there is no possibility of discerning them to make a real decision. Because there are always certain reasons in different degrees which inclines us towards a choice. And this shows us that there is a freedom of contingency in our actions, in our decisions, but only depends on our inclinations because of our perceptions. There is always a prevalent reason which causes us the decision without requiring and of which it preserves our freedom by making our choice. Since God chose a man from the possibilities as soon as he planned what he is, man also obtains his misfortune. Because he meets with evil so inevitably, it is because of the best plan that required it. Man needs certain evils to know the good, and to do the better. And also, Leibniz indicates that physical necessity is based on moral necessity, which means the supreme choice of God. Under the dependence of moral necessity, physical necessity regulates the order of nature, and is found in the laws of movement accordingly. Regarding the relationship between God and his creatures, the freedom of man who is in the midst of free will and constraint, which it is carried out in accordance with the decision of God related to his moral necessity. Spirits can know the system of the universe and imitate it as much as possible, because they have a privilege in God, as they have knowledge of themselves. Then Leibniz explains to us that the assembly of all spirits composes the City of God, that which is the moral world. And this moral world is in the natural world, and the one that it is higher in the works of God. As Leibniz indicates, man is like a small world or a microcosm, he can achieve what he seeks by his intelligence. So in oneself one returns to God by reflection. And when we recognize that our essence comes from it, we also understand that we are creatures directed towards the good. And we also understand the purpose of God which he best produces according to his three main attributes. It's the true human freedom. Lorsque nous examinons la philosophie de Leibniz, nous voyons que le concept de la volonté a un rôle important. En particulier, grâce à l'attribut de la volonté, nous comprenons comment Dieu a créé le monde actuel, ainsi que la façon dont les créatures agissent dans ce monde. Pour examiner le concept de volonté, ainsi que les concepts de liberté et de nécessité dans la philosophie de Leibniz, nous devons d'abord connaître le dessein de Dieu en ce qui concerne la création du monde actuel. Les trois principaux attributs de Dieu occupent une place importante dans la philosophie de Leibniz. Ce sont les attributs de la puissance, de la sagesse et de la bonté. Dieu est infiniment puissant ; mais sa puissance est indéterminée, la bonté et la sagesse jointes la déterminent à produire le meilleur. Donc nous comprenons que le meilleur qui signifie le monde actuel produit par sa puissance et aussi même que sa sagesse fait connaître à lui-même et la fonction de la bonté sert à le choisir. Et quand nous disons que Dieu choisit le meilleur monde parmi d'autres possibles, ce choix est réalisé en vertu de vérités contingentes qui dépendent de sa volonté. Ainsi on voit qu'il y a une convenance en Dieu pour choisir le meilleur monde possible où il est produit dans un ordre, c'est-à-dire, qu'il y a l'harmonie dans ce monde actuel, et ce qui fait sa décision, c'est sa volonté. Donc le troisième attribut principal, à savoir, la bonté, qui tend au bien, celle qui est la perfection de la volonté de Dieu fait son choix bien et vrai à la fois, à cause de sa sagesse, qui contient la connaissance du vrai, celle qui est la perfection de son entendement. Leibniz explique la raison de l'existence du monde actuel ou meilleur, en disant que comme cette raison doit se trouver dans les degrés de perfection, ou dans la convenance que contiennent tous les mondes, chaque monde a donc raison de revendiquer l'existence proportionnellement à sa perfection. On voit que Dieu est libre dans son choix, qui exclut la nécessité, mais par rapport à la raison. À savoir, c'est le choix qui est non seulement vrai, mais aussi quelle est l'inclinaison du bien. Puisque la volonté de Dieu requise la liberté, donc il doit avoir plus d'un choix pour l'objet de sa volonté. Sinon, s'il n'y avait qu'un seul objet possible de sa volonté, il serait inutile de parler de sa volonté et de sa sagesse. Donc il ne doit pas parler de la nécessité métaphysique, dont l'opposé implique contradiction, pour l'action volontaire spontanée et délibérée. C'est la nécessité morale dans l'action volontaire celle qui dirige au bien ou qui permet cette action à l'égard du principe de la convenance. L'opposé de la nécessité morale est contre la convenance, mais n'implique pas contradiction. De plus, dans la préface de Théodicée, Leibniz dit que Dieu lui-même, bien qu'il choisisse toujours le meilleur, n'agit point par une nécessité absolue. Il fait son choix selon les lois de la nature fondées sur la convenance. Et ces lois tiennent le milieu entre les vérités absolument nécessaires et les décrets arbitraires. En tout cas Leibniz exprime qu'il y a toujours un but dans le décret de Dieu soit moralement soit par la raison, comme ses attributs sont joints ensemble. C'est pourquoi Dieu fait son choix toujours ce qui est plus convenable, et cela ne nuit pas à sa liberté. Le monde est un assemblage de choses contingentes, c'est-à-dire qu'elles sont proportionnelles en elles-mêmes et qu'elles ne sont pas uniformes. Si les choses contingentes étaient indifférentes à tout, en d'autres termes, elles étaient uniformes ; il était inutile de parler de l'intelligence de Dieu ou de sa volonté, car il n'y avait rien à considérer et à choisir tant qu'ils étaient uniformes et indifférents, selon Leibniz. Et comme la cause de l'existence du monde est intelligente, il doit aussi y avoir une infinité d'autres mondes possibles, en plus de ce monde qui existe étant contingent. De plus, comme ces mondes possibles prétendent également exister, la cause de ce monde doit être liée à tous ces mondes possibles, pour en déterminer un. Et comme tout est lié, un seul monde devrait suffire. On doit dire que comme Dieu l'a créé une fois toute par avance, et tout est lié même jusqu'à moindre partie infiniment, dans l'univers, il y en a une détermination. Comme il y a la détermination jusqu'à moindre partie de l'univers, c'est aussi dire qu'il y a une succession dans les événements, à savoir le passé, le présent et le futur sont liés, et comme il y a la liaison de la cause et de l'effet aussi dans cette succession. Il doit avoir une raison suffisante, car dans la suite des choses répandues par l'univers des créatures, la résolution va dans un détail sans limites pour des raisons particulières, et aussi à cause de la variété infinie des choses dans la nature, et de la division infinie du corps. Et chaque partie de la matière est actuellement subdivisée à l'infini. Chacune a son propre mouvement spécifique, qui peut exprimer tout l'univers. Le composé qui est l'assemblage de substances simples est une multitude étant un corps. Il n'y a point deux monades dans la nature qui soient identiques. On peut donc les discerner par ses qualités et ses actions internes, à savoir ses perceptions celles qui sont les représentations du composé ou de ce qui est extérieur, et ses appétits ceux qui sont les tendances d'une perception à l'autre. La matière n'est pas elle-même est la cause d'existence, c'est à cause des créatures, des vivants, des animaux, des entéléchies, des âmes dans la moindre partie de la matière. La monade est aussi appelée entéléchie ou âme selon Leibniz. Mais il y a une grande différence ce qui nous distingue des bêtes, qui ont aussi des âmes, c'est la connaissance des vérités nécessaires et éternelles. Ce sont les vérités qui nous permettent la raison et la science, et à travers elles, nous pouvons avoir une connaissance de nous-mêmes et nous élever à la connaissance de Dieu. Par conséquent, ce niveau est appelé âme raisonnable ou esprit, pour Leibniz. Mais en nous, comme nous pensons en vertu de la relation de cause à effet, et donc, nous ne pouvons penser qu'avec l'aide de l'objet qui représente son idée qui est gravée en nous par Dieu. En raison de l'objet qui concerne la perception, il y aurait des changements dans les états de notre âme. Et à cause de la pluralité des affections et des relations qui résultent de notre pensée qui enveloppe une variété dans l'objet, et cela nous aide à expérimenter une multitude en substance simple. Donc rien ne peut nous arriver sans pensée et perception, toutes nos pensées et perceptions futures sont le résultat de nos pensées et perceptions précédentes. Ces actes réflexifs constituent les principaux objets de notre raisonnement, ceux qui reposent sur deux principes. L'un est celui de la contradiction. Avec ce principe, nous jugeons faux ce qui est contradictoire, et ce qui est opposé ou contradictoire du faux est vrai. Et l'autre, est celui de la raison suffisante. Nous pouvons considérer qu'aucun fait ne sera réalisé, ou qu'aucune énonciation véritable n'est vraie sans qu'il y ait la raison suffisante. Nous comprenons également pourquoi il en est ainsi et non autrement, en utilisant ce principe. Et nous pouvons nous élever à des actes réflexifs en connaissant les vérités nécessaires et en faisant leurs abstractions, et que ces réflexions nous amènent à penser à moi et à Dieu. La réflexion est donc un acte qui nous assure de penser à reconnaître les idées qui sont déjà en nous. Leibniz l'exprime, dans son livre intitulé Discours de Métaphysique, que toute monade créée imite son créateur autant qu'elle a la perfection, et qu'elle possède en quelque sorte le caractère de sa sagesse et de sa puissance de Dieu. Parce que chaque substance étant un miroir de Dieu ou bien de l'univers tout entier, s'exprime à sa manière, comme la même ville est diversement représentée selon les différentes situations de celui qui la regarde. Dans Correspondance avec Arnauld, Leibniz explique la question de la nécessité des événements enfermés dans la notion individuelle à travers l'exemple d'Adam. Et il est entendu qu'un tel Adam déterminé ait choisi, par Dieu, selon ses circonstances qui conviennent à celles de toutes les autres substances individuelles, parmi une infinité d'Adams possibles. C'est-à-dire qu'un tel Adam est choisi celui qui a péché au lieu d'un autre Adam qui n'est pas péché. Et dire que la notion individuelle d'Adam signifie que tout ce qu'il lui arrivera à jamais, c'est la même chose que de dire que le prédicat est enfermé par le sujet d'une proposition vraie, dont le fait d'être actuel, selon Leibniz. Malgré la notion individuelle d'une personne même s'il enveloppe tout ce qui doit lui arriver à jamais, et comme Dieu prévoit les contingents futurs dans la suite qui sont assurés, Leibniz explique aussi comment ils ne seront pas nécessaires, mais seront certains, par la connexion ou par la consécution. La connexion ce qui appartient aux vérités éternelles est absolument nécessaire et son contraire implique contradiction. Sinon, comme son contraire n'implique pas de contradiction, la consécution est contingente, on peut dire qu'elle est nécessaire, mais comme ex hypothesi et par accident. Car elle est assurée comme elle arrive d'une manière conforme à ces avances, mais pas nécessaire. Nous voulons dire que Dieu fait le meilleur de ce qui contient non seulement le bien, mais aussi le mal. Lorsque l'on considère que le mal est la privation du bien, et donc qu'il n'y a ni bien pur ni mal dans la nature, le meilleur inclut également le mal à des degrés divers. Le sens du mal pour Leibniz ne vient pas seulement de l'ignorance, mais aussi de l'erreur qui souffre de privation. Et considérant le sujet du mal surtout par rapport à l'âme de l'homme; comme Leibniz nous explique que notre âme immortelle subsiste, ce qui en fait la même personne. Cette personnalité, que nous avons, garde les qualités morales tout en conservant la conscience. Il s'agit d'une action envers le bien autant qu'il est raisonnable, c'est dire qu'il s'agit d'enlever les obstacles sur son chemin en essayant d'imiter le chemin de Dieu. Quant à notre liberté, on ne peut pas parler d'une liberté indéterminée ou une liberté dans une indifférence d'équilibre. À savoir, en cas de plusieurs choix qui sont équilibres, comment peut-on faire une décision sans raisonnement ? C'est aussi contraire à l'expérience, comme il n'y a pas de possibilité de les discerner pour faire une vraie décision. Car on a toujours certaines raisons dans différents degrés qui nous incline vers un choix. Et cela nous montre qu'il y a une liberté de contingence dans nos actions, dans nos décisions, mais seulement dépend de nos inclinations à cause de nos perceptions. Il y a toujours une raison prévalente qui nous fait la décision sans nécessiter et dont elle conserve notre liberté en faisant notre choix. Puisque Dieu a choisi un homme parmi les possibilités dès qu'il a prévu ce qu'il est, l'homme obtient également son malheur. Car il se rencontre avec le mal aussi inévitablement, c'est à cause du meilleur plan qui le demandait. L'homme a besoin certains maux pour connaître mieux le bien, et faire le mieux. Et aussi, Leibniz indique que la nécessité physique est fondée sur la nécessité morale, ce qui signifie le choix suprême de Dieu. Sous la dépendance de nécessité morale, la nécessité physique règle l'ordre de la nature, et se trouve dans les lois du mouvement en conséquence. En ce qui concerne la relation entre Dieu et ses créatures, la liberté de l'homme qui est au milieu du franc arbitre et de la contrainte, dont elle est effectuée en conformité avec la décision de Dieu liée à sa nécessité de morale. Les esprits peuvent connaître le système de l'univers et l'imiter autant que possible, car ils ont un privilège en Dieu, comme ils ont la connaissance d'eux-mêmes. Puis il nous explique que l'assemblage de tous les esprits compose la Cité de Dieu, celle qui est le monde moral. Et ce monde moral est dans le monde naturel, et celui qu'il est plus élevé dans les œuvres de Dieu. Comme l'indique Leibniz, l'homme est comme un petit monde ou un microcosme, il peut réaliser ce qu'il recherche par son intelligence. Donc, en soi-même on revient à Dieu par réflexion. Et lorsque nous reconnaissons que notre essence en provient, nous comprenons également que nous sommes des créatures dirigées vers le bien. Et nous comprenons également le dessein de Dieu qu'il produit le mieux en fonction de ses trois principaux attributs. C'est la véritable liberté de l'homme.

Benzer Tezler

Tez No
761437
Le rapport des droits de l'homme au politique: Lefort et Rancière
İnsan haklarının politik-olan bağlantısı: Lefort ve Rancière
EYLEM YOLSAL MURTEZA
Doktora
Fransızca
2022
Felsefe Galatasaray Üniversitesi
Felsefe Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ALİYE KARABÜK KOVANLIKAYA
Tez No
144296
Le Theme de la fatalite dans le theatre de Jean Giraudoux
Jean Giraudoux 'un tiyatrosunda kara yazgı teması
GÜLCAN TATAR
Doktora
Fransızca
2004
Fransız Dili ve Edebiyatı Hacettepe Üniversitesi
Fransız Dili ve Edebiyatı Ana Bilim Dalı
PROF. DR. SİBEL BOZBEYOĞLU
Tez No
623865
L'identité masculine dans l'œuvre de Drieu La Rochelle
Drieu La Rochelle'in eserlerinde erkek kimliği
BEREN ŞİMŞEK
Yüksek Lisans
Fransızca
2019
Fransız Dili ve Edebiyatı Galatasaray Üniversitesi
Fransız Dili ve Edebiyatı Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. ENGİN BEZCİ
Tez No
818236
Ronald Dworkin'in eşitlikçi liberalizminde Anayasal Demokrasi teorisi
The theory of Constitutional Democracy in Ronald Dworkin's egalitarian liberalism
ERTUĞRUL KAAN YILDIRIM
Yüksek Lisans
Türkçe
2023
Hukuk Galatasaray Üniversitesi
Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ZEYNEP ÖZLEM ÜSKÜL ENGİN
Tez No
830895
Türkiye'de 2000'ler sinemasında taşraya dönüşün sosyopolitik ve kültürel söylem evrenleri
Sociopolitical and cultural discourse of returning to the provinces in cinema in Turkey after the 2000s
ZAHİDE NİHAN DOĞAN
Doktora
Türkçe
2023
Sahne ve Görüntü Sanatları Galatasaray Üniversitesi
Radyo Televizyon ve Sinema Ana Bilim Dalı
PROF. DR. NİLGÜN TUTAL

Geri Dön