Maurice Hauriou'da İdare Hukuku ve Genel Kamu Hukuku ilişkisi

The relationship between Administrative Law and General Public Law according to Maurice Hauriou

PDF İndir

Tez No: 644608
Yazar: NİLDA ÇİÇEKLİ
Danışmanlar: DOÇ. DR. BİRDEN GÜNGÖREN BULGAN
Tez Türü: Yüksek Lisans
Konular: Hukuk, Law
Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
Yıl: 2020
Dil: Türkçe
Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
Ana Bilim Dalı: Kamu Hukuku Ana Bilim Dalı
Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
Sayfa Sayısı: 318

Özet

Maurice Hauriou, idare hukuku ve genel kamu hukuku doktrinlerine katkısı inkâr edilemez, zamanlar ve disiplinler üstü bir teorisyendir. Fransız idare hukukunun kurucularından biri olan Hauriou, bugünün idare hukuku literatüründeki her kavram ve kurumda doğrudan ya da dolaylı pay sahibidir. Genel kamu hukukunda da kapsamlı her çalışmanın Hauriou'nun kuramlarına muhakkak değinmesi beklenir. Hauriou'nun kamu hukukuna katkıları bu iki disiplinle sınırlı olmamakla birlikte; kamu hukuku çalışmalarının nedeni yahut sonucunda bu iki disipline rastlanır. Bu çalışmanın konusu, idare hukuku ve genel kamu hukuku ilişkisinin, Hauriou doktrininde hem kavramsal ve kuramsal bakımdan hem de temel kamu hukuku metodolojisi olarak bulunmasıdır. Hauriou, idare hukuku pratiğinde gözlemlediği sorulara, genel kamu hukuku alanında çözüm önerileri bularak; yine idare hukuku araçlarını kullanmak suretiyle, fikir ve kuramlarını oluşturur. Bu nedenle de Hauriou düşüncesinde idare hukuku ile genel kamu hukuku bakış açılarını birbirinden koparmak mümkün değildir. Çalışmanın giriş bölümünde, Hauriou'nun akademik hayatı ile idare hukuku ve genel kamu hukuku alanlarında ürettiği çalışmalar ortaya konulmuştur. Bu çalışmalar, salt görünürde dahi, yazarın iki disiplini bir arada düşündüğünü ortaya koyar. Öyle ki, iki disipline dair incelemelerini, uzun yıllar boyunca tek kitap içerisinde ele almıştır. Çalışmanın ilk yarısı, Hauriou'nun idare hukuku fikir ve kuramlarında genel kamu hukuku muhakemesinin etki ve katkısına ilişkindir. İlk olarak ele alınan“devletin kişiliği”meselesinin hangi disipline ait olduğu tartışılabilir, zira“devlet”, disiplinlerin sınırlarını aşan bir kavramdır. Bununla birlikte Hauriou, devletin kişiliğini, açıkça“idari hukuki kişiliğe”ulaşmak üzere ele alır. Bunun için, devletin kamu hukuku kişiliğinin varlığı hakkında bir tespit yapması, daha sonra onu manevi kişilikten ayırması gerekmiştir. Hauriou'nun düşüncesi zaman zaman değişse de en nihayetinde ahlaki kişiliğin objektif niteliğini ortaya koymuş ve hukuki kişilik kavramını hukukun bu kişiyi tanıması anlamında değerlendirmiştir. Ancak Hauriou, devlet kişiliğine mutlak ve monist bir anlam vermez; her disiplinde bu kişilik farklı ve disipline has bir anlam bulur. Bu disiplinler, Hauriou'ya göre, doktrinlerinin gelişmişlik düzeyleri ölçüsünde subjektiftir. Devletin manevi ve hukuki kişilik düalizmini ortaya koyan Hauriou'ya göre, devletin kişiliğe en çok ihtiyaç duyduğu alan, idare hukukudur. Geniş anlamda devlet, idareyi; idare, dar anlamda devleti kapsar. Devletin kişiliği ile idareyi ayırmak mümkün değildir. Öte yandan, devletin kişiliği, genel kamu hukuku doktrininin temel konularından biri olduğundan; Hauriou'nun devletin kişiliğini incelerken yaptığı muhakeme, büyük ölçüde, genel kamu hukuku doktrini içerisinde gelişmiştir. Hauriou'nun, idare hukukunu şekillendiren“kamu gücü teorisi”, Hauriou'nun idare hukukuna ilişkin fikirlerinin incelendiği bölümün ikinci konusunu oluşturmuştur. Kamu gücü teorisi, özellikle, kamu hizmeti teorisiyle olan idare hukukunun alanını belirleyen ölçütün iki kavramdan hangisi olması gerektiğine dair rekabetiyle anılır. Fransız idari yargısında bu rekabet uzun yıllar çekişmeli seyretmiş, iki kavramdan her birinin yargı kararları ve doktrinde hâkim olduğu dönemler olmuştur. Ancak, idare hukukunun alanının belirlenmesinde sunulan hizmetin niteliğinin değil, kamu gücünün kullanılıp kullanılmadığının önemli olduğunu ortaya koyan Hauriou; öte yandan, apaçık bir“kamu hizmeti teorisyeni”dir. Henüz 1892'de, idare ile kamu hizmetlerinin işleyişini özdeşleştirmiştir. Bu çalışmada ele alınmış bir diğer husus da Hauriou'nun, anakronik bir kamu gücü teorisi değil,“kamu gücünün modern teorisi”ni kuran isim olduğudur. Hauriou'nun kamu gücünde yaptığı otorite yolu ile yönetim yolu (ya da otorite işlemleri ile yönetim işlemleri) ayrımında temel belirleyici, genel kamu hukuku fikirleridir. Otorite yolu, egemenin hükmetme yetkilerinin; yönetim yolu ise, idare ile bireylerin, kamu hizmetlerinin gerçekleştirmesinde yaptıkları iş birliğinin, dayanışmanın ve bir tür“toplum”un tezahürüdür. Bu çalışmanın ikinci yarısı, ilki ile çapraz yönlü olarak, Hauriou'nun genel kamu hukuku alanında ön plana çıkan kuramlarında, idare hukuku meselelerinin ve araçlarının, muhakemesine etkisini göstermeye yöneliktir. Hauriou'nun devlet teorisi, bu bölümde ele alınan ilk konudur. Hauriou'nun devlet düşüncesinin, genel kamu hukuku ile idare hukuku arasında da bir denge kurma yaklaşımı açıktır. İdare hukuku devleti bir hak süjesi olarak ele alırken, genel kamu hukuki için devlet bir sosyal rejim, bir sosyal yaşam ortamıdır. Hauriou, kurum teorisinde objektif bireysellik yahut beden olarak ifade edilen sistemi genel kamu hukuku ile; subjektif kişilik yahut ruh olarak ifade edilen tamamlayıcı sistemi ise idare hukuku ile özdeşleştirir. Hauriou, toplum sözleşmesi fikirlerinin karşısında yer alır. Ancak bunun nedeni, sözleşme teorilerinin düşünsel yapısı değil, Hauriou'nun teorileri gerçeklikten uzak, kurgusal nitelikte görmesidir. Nitekim, idare ile birey ilişkilerinde karşılılık düşüncesinde sözleşmeci teorisyenlerle hemfikir olduğu açıktır. Bir diğer nedeni ise, bireylerin uyuşan iradesinin devletin kurulmasının tek unsuru olamayacağıdır. Hauriou, fikirde birlik tezahürlerinin devletin meydana gelmesinde ancak unsurlardan biri olarak görülebileceğini düşünür. Dayanışma fikirleriyle sözleşme fikrine çok yaklaşmışsa da, Hauriou, devlet ya da idare ile bireyler arasındaki ilişkinin sözleşme değil; hukukun konusunu da doğuran, eylemsel dayanışmaya dayanan sosyal statik fikrinde tezahür eden bir“devlet durumu”olduğu kanaatindedir. Hauriou'ya göre, devlet, tıpkı hukuk gibi, doğrudan bir adalet arayışındadır. Bu nedenle kendiliğinden bir hukuk durumu meydana getirir. Hauriou hukuk teorisinde bulunduğu yeri, subjektif otolimitasyon teorisi ile hak kaidesi teorisinin sınır çizgisi olarak belirler. İdarenin önceden icra ayrıcalığı, kurallar sistemine geçici çözüm istisnasını getirir. Bunun nedeni, kamu hizmetlerinin aciliyet ve süreklilik gerektirmesidir. Ancak Hauriou, geçici icra yetkisinin idareye özgü olmadığını düşünür. Yargılamalar ve yasalar için de geçici icra söz konusu olabilecektir. Üç erke ait üç tür önceden icra yetkisi vardır. Bunlar; kesin yasama gücü, kesin hüküm gücü ve idarenin kesin karar gücüdür. Esas ayrım, bu yetkilerde değil, geçici kurallar ile yerleşik kurallar arasındadır. Hauriou'nun devlet teorisinin belirleyicisi, üç kurucu unsurdur. Bunlar toplum, hâkimiyet kudreti ve yasal ülkede direnme hakkıdır. Hauriou'nun denge arayışını devletin unsurlarında da buluruz. Buna göre, hâkimiyet kudreti ile yasal ülkede direnme hakkı, toplumda bir araya gelir ve birbirini dengeler. Hauriou düşüncesinde, hâkimiyet kudreti egemenlikle eş olmayıp, yalnızca onun bir türü olan buyurma egemenliğini karşılar. Hâkimiyet kudretinin sınırlanmasından söz edebilmek için, egemenliğin bölünmesi gerektiğine inanan Hauriou, bireysel özgürlükleri ifade eden halka ait boyun eğme egemenliği ile anayasal statü ve yerleşik kanun olarak tezahür eden devlet fikri egemenliğini diğer egemenlik türleri olarak belirler. Hauriou, hâkimiyet kudreti teorisinde, kamu gücü ve sınırlanması düşüncesi ile paralel bir kuram ortaya koyar. Hauriou'nun süje ile vatandaş ayrımı ve yasal ülke teorileri,“bütüncül (integral) milliyetçi”Maurras'nın elitler ve yasal ülke fikirleriyle karıştırılmaya müsaittir. Carl Schmitt Hauriou'nun, kurumun kuruluşunda rol oynayan, liderler ve elitlerden oluşan bir yönetenler ekibinin varlığını, elitizm ilkesi olarak değerlendirir. Gerçekten de Hauriou'nun, bir ılımlı yığının ve onların örnek alması gereken üstün“aşkınlar”grubunun varlığından söz etmesi, nasyonalist teorilere benzetilmesini haklı çıkarabilir. Üstelik, Hauriou'nun özveri ilkesi, yozlaşan kuruma karşı halkın tahammülünü kutsar. Ne var ki Hauriou, 1896 yılında kuramlaştırdığı bu kavramları daha sonra teorilerinden çıkarmış; dahası, 1903'te özveri yerine baskıya karşı direnme hakkını kutsamış; aşkınlar yerine de halkın direnebilen kesimine değer vermiştir. Sonraki dönem eserlerinde, hâkimiyet kudretinin ve kamu gücünün sınırlanması gereği de özellikle nettir. Ancak Hauriou'nun, 1896 fikirlerinden açıkça geri dönmek yerine onları yok saymayı tercih etmesi, o fikir ve kavramlar nedeniyle teorisine yönelen sert eleştirilerin son bulmasını engellemiştir. Yine de belirtmek gerekir ki, Hauriou'nun eserlerinde, açıkça ayrımcı nasyonalist olarak nitelendirilmesine dayanak olabilecek fikirlere rastlanmaz. Benzer eleştiriler, çoğunlukla, Hauriou'nun erken dönem çalışmalarındaki“aşkınlar”gibi özünde temelsiz ve arkasında durulmamış fikirlere; esasında direnme hakkını içermesine rağmen Maurras ile terminolojik birliğe sahip olan“yasal ülke”kavramı gibi yanlış anlaşılabilir terimlere ve en nihayetinde, bilinen muhafazakâr ideolojik kimliğine dayanır. Hauriou, neredeyse hiçbir zaman teorik bir tartışmada radikal bir kutupta yer almadığından, Hauriou'nun yöntemini doğru analiz eden teorisyenler, kendi fikirlerine dayanak olarak Hauriou kuramlarını yorumlayarak kullanabilmişlerdir. Carl Schmitt, Hauriou metodunu, belki de en iyi çözümleyen isim olmuştur. Hauriou ekolünden sayılan isimler dahi, Hauriou'nun yönteminde başlangıç noktasını dinsel ya da sosyolojik bir bakış açısı olarak ele aldıkları için yöntemini bir bütünsellikle ortaya koymamışlardır. Schmitt ise, Hauriou'nun devlet fikrinin de kurum fikrinin de idare hukuku temelleri olduğunu layıkıyla tespit etmiştir. Aynı analiz yeteneğine, Türkiye'de, Sıddık Sami Onar'ın Hauriou incelemesinde rastlanır. Nihayetinde, Hauriou'nun“devlet fikri”, Schmitt eserlerinde dışlayıcı Führer ideolojisinin, Onar eserlerinde ise Türkiye'de Cumhuriyet Dönemi'nin birleştirici ve bütünleştirici ideolojisinin başarı sebebi olarak görülmüştür. İki isim de Hauriou'nun metodunu çok iyi analiz ettiği için, aynı kavramı iki karşıt harekete dayanak göstermelerine karşın, iki ismin de bu sonuçlara varan muhakemeleri doğru görünür. Hauriou'nun kurum teorisi, genel kamu hukuku doktrininde önemli bir yer işgal eder. Kurum teorisini, Hauriou'nun, 1896 tarihli fikirleriyle düşünmek, teorinin, 1925 yılında sistemli bütünlüğüne kavuşan ve 1896 düşüncesinin eleştirilere hedef olan kavramlarından tamamıyla arınmış hâline haksızlık olacaktır. 1925 tarihli makalesinde Hauriou, kurum teorisini, kurumun objektif bireysellik ve subjektif kişiliği aşamalarıyla ve unsurları olan eser fikri, örgütlü güç ve birliğe katılma tezahürleri ile ortaya koyar. Hauriou düşüncesinin çokça eleştirilen bir kuramı da adalet karşısında yer alan sosyal düzen fikridir. Hauriou'ya göre devlet, sosyal düzenden doğmuştur. Sosyal düzen, eleştirilen diğer kavramlardan farklı olarak, Hauriou'nun kapsamlı olarak ele aldığı ve son dönemlerinde de sahip çıktığı bir kavramdır. Sosyal düzen, kurumun dirimsel niteliği gereği başka biçimde kontrol edilemeyen devingenliği kontrol edebilmek amacı taşır. Hauriou'ya göre, sosyal düzen, devlet durumunun gerektirdiği bir istikrar ihtiyacını karşılar. Sosyal düzenin, adalete nazaran önceliği ise, sosyal düzenin asgari yaşam koşulu, adaletin ise bir lüks olmasından ileri gelir. Adalet, bir durağanlıkta,“daha iyi”ye olan devingen nitelikli istektir. Sosyal düzen ise ani bir tehlikeye karşı stabil ve statik bir hâli sağlamaktır. Öncelik nedeni yalnızca budur. Dolayısıyla bu öncelik, bir hiyerarşi değildir. Hauriou'nun denge anlayışının bir tezahürüne de“kurum olarak devlet”düşüncesinde rastlanır. Kurum olarak devlet, Hauriou'da, bir dengeler sistemidir. Sistemin ilk dengesi, erkler ayrılığıdır. Hauriou, Montesquieu'nün erkler ayrılığının yanlış yorumlardan arındırılması ve güncellenmesi gerektiğine inanır. Ayrıca fonksiyon ayrılığı ile karıştırılmamalıdır. Bu düşünceyle yeniden ele aldığı erkler ayrılığı, Aristoteles ve Rousseau'nun teorileriyle de benzer özellikler gösterir. Hauriou'ya göre üç erk; yürütme erki, müzakere erki ve oy erkidir. Bu sıralama bir hiyerarşik sıralamadır. Hauriou'ya göre yürütme erkinin ilk sırada olma nedeni kararların“icraîlik”niteliğinin önemidir. Hauriou'nun erklerin hiyerarşisi fikri, böylece, idare hukukundan doğrudan izler taşır. Ayrılan erkler bir yandan iş birliği içinde bulunabilirken, öte yandan bir fren ve denge mekanizması teşkil ederler. Denge sisteminin son tezahürü, objektif güçler dengesidir. Hauriou, objektif otolimitasyon teorisiyle, kamu gücüne ilişkin birikimi üzerine bir genel kamu hukuku kuramı inşa eder. Sonuç olarak, Maurice Hauriou düşüncesinde idare hukuku için genel kamu hukukunun, genel kamu hukuku için de idare hukukunun olmazsa olmaz olduğu neticesine varılmıştır. Dahası, idare hukuku ile genel kamu hukuku arasındaki ilişkinin, Hauriou'nun kamu hukukuna dair her fikir ve kuramına temel oluşturduğu nihayetine varılmıştır.

Özet (Çeviri)

Maurice Hauriou is a timeless and supra-disciplinary theorist whose contribution to the doctrines of administrative law and general public law is undeniable. Hauriou, one of the founders of French administrative law, has a direct or indirect part in all the concepts and institutions of administrative law literature today. In general, public law, it is expected that any comprehensive study will definitely refer to Hauriou's theories. Although Hauriou's contributions to public law are not limited to these two disciplines; these two disciplines are encountered as the cause or the result of his public law studies. The subject of this study is to find the relationship between administrative law and general public law in Hauriou doctrine both conceptually and theoretically and as a basic public law methodology. Hauriou, by finding solution proposals to the questions he observed in administrative law practice in the field of general public law; form his ideas and theories again by using administrative law tools. For this reason, it is not possible to separate the administrative law and general public law perspectives in Hauriou thought. In the introduction part of the study, Hauriou's academic life and his studies in administrative law and general public law were presented. These studies reveal that the author thinks of the two disciplines together, even on sight. So much so that for many years his studies in two disciplines have been dealt with in one book. The first half of the study is about the effect and contribution of general public law reasoning in Hauriou's administrative law ideas and theories. It can be discussed to which discipline the“personality of the state”issue, which is dealt with first, belongs, because“state”is a concept that transcends the boundaries of disciplines. However, Hauriou takes the personality of the state explicitly to arrive at an“administrative legal personality”. For this, he had to determine the existence of the public law personality of the state and then separate it from the moral personality. Although Hauriou's thought changed from time to time, he finally revealed the objective character of the moral personality and evaluated the concept of legal personality as the recognition of this person by law. But Hauriou does not give an absolute and monist meaning to the state personality; in every discipline, this personality finds a different and disciplinary meaning. These disciplines, according to Hauriou, are subjective to the extent of the development level of their doctrines. But Hauriou does not give an absolute and monist meaning to the state personality; in every discipline, this personality finds a different and disciplinary meaning. These disciplines, according to Hauriou, are subjective to the extent of the development level of their doctrines. According to Hauriou, who reveals the moral and legal personality dualism of the state, the area where the state needs personality the most is administrative law. State in a broad sense includes the administration; administration includes the state in the narrow sense. It is not possible to separate the personality of the state and the administration. On the other hand, since the personality of the state is one of the fundamental subjects of the general public law doctrine; Hauriou's reasoning in examining the personality of the state has largely developed within the doctrine of general public law. Hauriou's“Theory of Public Power,”which shapes administrative law, is the second section of the section examining Hauriou's ideas on administrative law. Public power theory is particularly noted for its competition with the public service theory over which of the two concepts should be the criterion that determines the domain of administrative law. In the French administrative jurisdiction, this competition was contentious for many years, and there were periods when each of the two concepts was dominant in judicial decisions and doctrine. However, Hauriou, who declared that it is not important to the quality of the service provided to determine the field of administrative law, but to know whether the public power is used or not; on the other hand, is obviously a“public service theorist”. As early as 1892, he identified the administration with the functioning of public services. Another point discussed in this study is that Hauriou is the name that established the“modern theory of public power”, not an anachronistic theory of public power. The main determinant in the distinction between the way of authority and the way of management (or the operations of authority and the operations of management) that Hauriou makes in public power are the ideas of general public law. The way of authority is the sovereign's power to govern; the way of management is the manifestation of cooperation, solidarity, and a kind of“society”between the administration and individuals in the realization of public services. The second half of this study, crosswise with the first one, is aimed at showing the effect of administrative law issues and tools on Hauriou's reasoning in his theories that come to the fore in the field of general public law. Hauriou's theory of the state is the first issue addressed in this section. The approach of Hauriou's idea of the state to establish a balance between general public law and administrative law is clear. While administrative law treats the state as a subject of rights, for the general public law, the state is a social regime, a social life environment. In institutional theory, Hauriou identifies the system expressed as objective individuality or body with general public law; the complementary system expressed as a subjective personality or spirit with administrative law. Hauriou stands against the ideas of social contract. However, this is not because of the intellectual nature of contract theories, but because Hauriou sees the theories as fictional rather than reality. As a matter of fact, it is clear that he agrees with the contractual theorists in the idea of reciprocity in relations between administration and individual. Another reason is that the concordant will of the individuals cannot be the only element of the establishment of the state. Hauriou thinks that the manifestations of unity in“idea”can only be seen as one of the elements in the formation of the state. Although he is very close to the idea of a contract with his ideas of solidarity, Hauriou believes that the relationship between the state or administration and individuals is not a contract but a“situation of state (state of stability)”manifested in the idea of social static based on operational solidarity, which gives rise to the subject of law. According to Hauriou, the state is in a direct pursuit of justice, just like the law. Therefore, it creates spontaneously a state of law. Hauriou determines his place in legal theory as the demarcation line of subjective auto-limitation theory and right-rule theory. The administrative prerequisite privilege provides a temporary solution exception to the rule system. The reason is that public services require urgency and continuity. However, Hauriou thinks that temporary enforcement power is not exclusive to the administration. Temporary enforcement may also be in question for judgments and laws. There are three types of pre-executive powers of the three powers. These are the absolute legislative power, the res judicata power and the final decisionmaking power of the administration. The main distinction is not between these powers, but between temporary rules and established rules. The determinant of Hauriou's theory of the state is the three founding elements. These are society, the power of domination and the right to resist in the legal country. We also find Hauriou's search for balance in the elements of the state. Accordingly, the power of domination and the right to resist in the legal country come together in society and balance each other. In the thought of Hauriou, the power of domination does not equal sovereignty, but only meets the commandment sovereignty, which is a kind of it. Believing that sovereignty must be divided in order to speak of the limitation of the power of domination, Hauriou defines the subjugation sovereignty of the people that express individual freedoms and the state idea sovereignty, which manifests as constitutional status and established law, as other types of sovereignty. Hauriou puts forward a parallel theory with the idea of public power and its limitation in the theory of the power of domination. Hauriou's theories on the separation between the subject and the citizen and the legal country are susceptible to confusion with the“integral nationalist”ideas of Maurras. Carl Schmitt considers the existence of a team of leaders and elites who play a role in the foundation of the institution in theory of Hauriou as the principle of elitism. Indeed, the fact that Hauriou speaks of the existence of a moderate mass and the superior group of“excessifs”to which they should be exemplified may justify his analogy with nationalist theories. Moreover, Hauriou's principle of sacrifice praises the tolerance of the people against the corrupt institution. However, Hauriou later removed these concepts, which he theorized in 1896, from his theories; moreover, in 1903 it sanctified the right to resist oppression rather than sacrifice; he valued the resisting group of the people instead of the“excessifs”. In the works of the later period, the need to limit the power of domination and public power is particularly net. However, rather than clearly abandoning the ideas of 1896, Hauriou preferred to ignore them; therefore, severe criticisms of his theory due to these ideas and concepts have survived. Nevertheless, it should be noted that, in Hauriou's works, there are no ideas that can be used as a basis for calling him“discriminatory nationalist”. Similar criticisms are often based on inherently unfounded and unsupported ideas such as“excessifs”in Hauriou's early work; misunderstood terms such as the concept of“legal country”, which has terminological unity with Maurras even though it essentially includes the right to resist and finally, it relies on its known conservative ideological identity. Since Hauriou was almost never at a radical pole in a theoretical debate, theorists who correctly analyzed Hauriou's method were able to interpret and use Hauriou's theories as a basis for their ideas. Carl Schmitt was perhaps the best analyst of the Hauriou's method. Even the names considered from the school of Hauriou did not reveal their method as a whole, since they take the starting point of Hauriou's method as a religious or sociological point of view. On the other hand, Schmitt has determined that both the idea of the state and the idea of the institution of Hauriou are the foundations of administrative law. The same analysis capability, in Turkey, is found in the Sıddık Sami Onar's investigation of Hauriou. Finally, the idea of the State of Hauriou, was seen in the works of Schmitt as the reason for the success of the Führer's ideology of exclusion and in the works of Onar, as the reason for the success of the unifying and integrating ideology of the republican period in Turkey. Since both names analyze Hauriou's method very well, although they show the same concept as a basis for two opposing actions, the reasoning of the two names leading to these conclusions seems correct. Hauriou's institutional theory occupies an important place in the general public law doctrine. To think of the institutional theory with the ideas of Hauriou dated 1896 would be unfair to the theory that reached its systematic integrity in 1925 and was completely free of the concepts of 1896 thought that were criticized. In his article of 1925, Hauriou poses the institutional theory with the stages of the objective individuality and the subjective personality of the institution and its elements, the idea of the work, the organized power, and the manifestations of communion. A widely criticized theory of Hauriou thought is the idea of social order in the face of justice. According to Hauriou, the state was born out of social order. Unlike other criticized concepts, social order is a concept that Hauriou has widely discussed and adopted in his later years. Social order is aimed at controlling dynamism which cannot be controlled otherwise due to the vital nature of the institution. According to Hauriou, social order meets the need for stability required by the state situation. The priority of the social order over justice is; it stems from the fact that social order is the minimum living condition and justice is a luxury. Justice is the dynamic demand for the“better”in a stagnation. Social order is to provide a stable and static state against a sudden danger. This is the only reason for priority. Therefore, this priority is not a hierarchy. According to Hauriou, the social order responds to the need for stability demanded by the state situation. The priority of social order over justice comes from the fact that social order is the minimum condition of life and justice is a luxury. Justice is the dynamic demand for the“best”in stability. The social order is to provide a stable and static state against sudden danger. This is the only reason for priority. Therefore, this priority is not a hierarchy. A manifestation of Hauriou's understanding of balance can be found in the thought of“the state as an institution”. The State as an institution is a system of balances in Hauriou. The first equilibrium of the system is the separation of powers. The separation of powers, which he reconsidered with this thought, presents similar features with the theories of Aristotle and Rousseau. Three powers according to Hauriou; executive power, deliberative power, and suffrage power. This classification is a hierarchical order. According to Hauriou, the reason executive power is in the first place is the importance of the“execution”character of decisions. Hauriou's idea of a hierarchy of powers therefore contains direct traces of administrative law. The separate powers can cooperate on the one hand, and on the other hand they constitute a check and balance mechanism. The final manifestation of the balance system is the objective balance of forces. Hauriou builds a theory of general public law based on the idea of public power with the objective theory of auto-limitation. As a result, it was concluded that general public law is indispensable for administrative law and administrative law for general public law in Maurice Hauriou's thought. Moreover, it has been concluded that the relationship between administrative law and general public law constitutes the basis for Hauriou's every idea and theory of public law. Maurice Hauriou est un théoricien intemporel et supra-disciplinaire dont la contribution aux doctrines du droit administratif et du droit public général est indéniable. Hauriou, l'un des fondateurs du droit administratif français, a une part directe ou indirecte dans tous les concepts et institutions de la littérature de droit administratif d'aujourd'hui. En droit public général, on s'attend définitivement à ce que toute étude approfondie fasse référence aux théories d'Hauriou. Bien que les contributions d'Hauriou au droit public ne se limitent pas à ces deux disciplines ; ces deux disciplines sont rencontrées comme cause ou comme résultat de ses études de droit public. L'objet de cette étude est de trouver la relation entre le droit administratif et le droit public général dans la doctrine Hauriou à la fois conceptuellement et théoriquement et comme méthodologie de base du droit public. Hauriou, en trouvant des propositions de solutions aux questions qu'il a observées dans la pratique du droit administratif dans le domaine du droit public général ; reformer ses idées et théories en utilisant des outils de droit administratif. Pour cette raison, il n'est pas possible de séparer les perspectives de droit administratif et de droit public général dans la pensée Hauriou. Dans la partie d'introduction de l'étude, la vie universitaire d'Hauriou et ses études en droit administratif et en droit public général ont été présentées. Ces études révèlent que l'auteur pense aux deux disciplines ensemble, même à vue. À tel point que depuis de nombreuses années, ses études sur deux disciplines ont été traitées dans un seul livre. La première moitié de l'étude porte sur l'effet et la contribution du raisonnement de droit public général dans les idées et théories de droit administratif d'Hauriou. On peut discuter à quelle discipline appartient la question de la « personnalité de l'État », qui est traitée en premier, parce que « l'État » est un concept qui transcende les frontières des disciplines. Cependant, Hauriou prend explicitement la personnalité de l'État pour arriver à une « personnalité juridique administrative ». Pour cela, il a dû déterminer sur l'existence de la personnalité de droit public de l'État et la séparer ensuite de la personnalité morale. Bien que la pensée d'Hauriou ait changé de temps en temps, il a finalement révélé le caractère objectif de la personnalité morale et évalué le concept de personnalité juridique comme la reconnaissance de cette personne par la loi. Mais Hauriou ne donne pas un sens absolu et moniste à la personnalité étatique ; dans chaque discipline, cette personnalité trouve une signification différente et disciplinaire. Ces disciplines, selon Hauriou, sont subjectives dans la mesure du niveau de développement de leurs doctrines. Selon Hauriou, qui révèle le dualisme de la personnalité morale et juridique de l'État, le domaine où l'État a le plus besoin de la personnalité est le droit administratif. L'État au sens large inclut l'administration ; l'administration inclut l'État au sens strict. Il n'est pas possible de séparer la personnalité de l'État et de l'administration. D'autre part, la personnalité de l'Etat étant l'un des sujets fondamentaux de la doctrine générale du droit public ; Le raisonnement d'Hauriou dans l'examen de la personnalité de l'État s'est largement développé dans le cadre de la doctrine générale du droit public. La « théorie de la puissance publique » d'Hauriou, qui façonne le droit administratif, est la deuxième section de la partie où sont examinées les idées d'Hauriou sur le droit administratif. La théorie de la puissance publique est particulièrement connue pour sa concurrence avec la théorie du service public sur lequel des deux concepts devrait être le critère déterminant le domaine du droit administratif. Dans la juridiction administrative française, ce concours a été controversé pendant de nombreuses années, et il y a eu des périodes où chacun des deux concepts a dominé les décisions judiciaires et la doctrine. Cependant, Hauriou, qui a déclaré qu'il importait non pas de la qualité du service fourni pour déterminer le domaine du droit administratif, mais de savoir si la puissance publique est utilisée ou non ; d'autre part, est évidemment un « théoricien du service public ». Dès 1892, il identifie l'administration au fonctionnement des services publics. Un autre point abordé dans cette étude est que Hauriou est le nom qui a fondé la « théorie moderne de la puissance publique », et non une théorie anachronique de la puissance publique. Le principal déterminant dans la distinction entre la voie d'autorité et la voie de gestion (ou les opérations de l'autorité et les opérations de gestion) que Hauriou fait dans la puissance publique sont les idées de droit public général. La voie de l'autorité est le pouvoir de gouverner du souverain ; la voie de gestion est la manifestation de la coopération, de la solidarité et d'une sorte de « société » entre l'administration et les individus dans la réalisation des services publics. La seconde moitié de cette étude, en croisement avec la première, vise à montrer l'effet des enjeux et des outils de droit administratif sur le raisonnement d'Hauriou dans ses théories qui viennent au premier plan dans le domaine du droit public général. La théorie de l'État d'Hauriou est la première question abordée dans cette section. L'approche de l'idée d'Hauriou de l'État pour établir un équilibre entre le droit public général et le droit administratif est claire. Alors que le droit administratif traite l'État comme un sujet de droits, pour le droit public général, l'État est un régime social, un milieu de vie sociale. Dans la théorie institutionnelle, Hauriou identifie le système exprimé en tant qu'individualité objective ou corps avec droit public général ; le système complémentaire exprimé en tant que personnalité subjectif ou esprit avec le droit administratif. Hauriou s'oppose aux idées de contrat social. Cependant, ce n'est pas à cause de la nature intellectuelle des théories contractuelles mais parce que Hauriou considère les théories comme une fiction plutôt que comme une réalité. En fait, il est clair qu'il est d'accord avec les théoriciens du contrat dans l'idée de réciprocité dans les relations entre l'administration et l'individu. Une autre raison est que la volonté harmonieuse des individus ne peut être le seul élément de l'établissement de l'État. Hauriou pense que les manifestations d'unité dans « l'idée » ne peuvent être vues que comme l'un des éléments de la formation de l'État. S'il s'est rapproché de l'idée de contracter avec des idées de solidarité, Hauriou estime que la relation entre l'État ou l'administration et les individus n'est pas un contrat mais une « situation d'état » qui se manifeste dans l'idée de statique sociale basée sur la solidarité opérationnelle, qui donne lieu au sujet de droit. Selon Hauriou, l'État est en quête directe de justice, tout comme la loi. Par conséquent, il crée un état de droit spontanément. Hauriou détermine sa place dans la théorie juridique comme la ligne de démarcation de la théorie subjective de l'autolimitation et de la théorie de la règle de droite. Le privilège du préalable de l'administration apporte une exception de solution temporaire au système de règles. La raison en est que les services publics ont besoin d'urgence et de continuité. Cependant, Hauriou pense que le pouvoir exécutif provisoire n'est pas exclusif à l'administration. L'exécution temporaire peut également être en cause pour les jugements et les lois. Il existe trois types de pouvoirs pré-exécutifs des trois pouvoirs. Celles-ci sont l'autorité de la chose légiférée, l'autorité de la chose jugée et l'autorité de la chose décidée. La principale distinction n'est pas entre ces pouvoirs, mais entre les règles temporaires et les règles établies. Les trois éléments fondateurs sont le déterminant de la théorie de l'État d'Hauriou. Ce sont la société, le pouvoir de domination et le droit de résister dans le pays légal. On retrouve aussi la recherche d'équilibre d'Hauriou dans les éléments de l'État. En conséquence, le pouvoir de domination et le droit de résister dans le pays légal se rejoignent dans la société et s'équilibrent. Dans la pensée d'Hauriou, le pouvoir de domination n'égale pas la souveraineté, mais rencontre seulement la souveraineté de commandement, qui en est une sorte. Estimant que la souveraineté doit être divisée pour parler de la limitation du pouvoir de domination, Hauriou définit la souveraineté de la sujétion du peuple qui exprime les libertés individuelles et la souveraineté de l'idée d'État, qui se manifeste par un statut constitutionnel et une loi établie, comme d'autres types de souveraineté. Hauriou propose une théorie parallèle avec l'idée de puissance publique et sa limitation dans la théorie du pouvoir de domination. Les théories d'Hauriou sur la séparation entre le sujet et le citoyen et le pays légal sont susceptibles de confusion avec les idées « nationalistes intégrales » de Maurras. Carl Schmitt considère l'existence d'une équipe de dirigeants et d'élites qui jouent un rôle dans la fondation de l'institution en théorie d'Hauriou, comme le principe de l'élitisme. En effet, le fait que Hauriou parle de l'existence d'une masse modérée et du groupe supérieur des « excessifs » à qui ils devraient suivre peut justifier son analogie avec les théories nationalistes. De plus, le principe de sacrifice d'Hauriou fait l'éloge de la tolérance du peuple contre l'institution corrompue. Cependant, Hauriou a par la suite retiré ces concepts, qu'il a théorisés en 1896, de ses théories ; de plus, en 1903, il sanctifia le droit de résister à l'oppression plutôt qu'au sacrifice ; Il appréciait le groupe résistant du peuple plutôt que les excessifs. Dans les œuvres de la période ultérieure, la nécessité de limiter le pouvoir de domination et le pouvoir public est particulièrement claire. Cependant, plutôt que d'abandonner nettement les idées de 1896, Hauriou préféra les ignorer ; par conséquent, les critiques sévères de sa théorie en raison de ces idées et concepts sont survécu. Néanmoins, il convient de noter que, dans les œuvres d'Hauriou, aucune idée ne peut servir de base pour l'appeler « nationaliste discriminatoire ». Des critiques similaires sont souvent basées sur des idées intrinsèquement infondées et non étayées telles que les « excessifs » dans les premiers travaux d'Hauriou ; des termes mal compris tels que le concept de « pays légal », qui a une unité terminologique avec Maurras même s'il inclut essentiellement le droit de résister, et enfin, il s'appuie sur son identité idéologique conservatrice connue. Puisque Hauriou n'était presque jamais à un pôle radical dans un débat théorique, les théoriciens qui analysaient correctement la méthode d'Hauriou étaient capables d'interpréter et d'utiliser les théories d'Hauriou comme base de leurs idées. Carl Schmitt était peut-être le meilleur analyste de la méthode Hauriou. Même les noms considérés comme issus de l'école Hauriou n'ont pas révélé leur méthode dans son ensemble, puisqu'ils prennent le point de départ de la méthode d'Hauriou comme point de vue religieux ou sociologique. D'autre part, Schmitt a déterminé que tant l'idée d'État que l'idée d'institution d'Hauriou sont les fondements du droit administratif. La même capacité d'analyse, en Turquie, se retrouve dans l'enquête d'Hauriou de Sıddık Sami Onar. Enfin, l'idée de l'État d'Hauriou, a été vue dans les œuvres de Schmitt comme la raison du succès de l'idéologie d'exclusion du Führer et dans les œuvres d'Onar, comme la raison du succès de l'idéologie unificatrice et intégratrice du début de la période républicaine en Turquie. Puisque les deux noms analysent très bien la méthode d'Hauriou, bien qu'ils montrent le même concept comme base de deux actions opposées, les raisonnements des deux noms conduisant à ces conclusions semble correct. La théorie institutionnelle d'Hauriou occupe une place importante dans la doctrine générale du droit public. Penser la théorie institutionnelle avec les idées d'Hauriou datées de 1896 serait injuste pour la théorie qui a atteint son intégrité systématique en 1925 et était complètement libre des concepts de pensée de 1896 qui ont été critiqués. Dans son article de 1925, Hauriou pose la théorie institutionnelle avec les étapes de l'individualité objective et de la personnalité subjective de l'institution et de ses éléments, l'idée de l'œuvre, le pouvoir organisé et les manifestations de communion. Une théorie largement critiquée de la pensée Hauriou est l'idée d'ordre social face à la justice. Selon Hauriou, l'État est né de l'ordre social. Contrairement à d'autres concepts critiqués, l'ordre social est un concept que Hauriou a largement traité et adopté ses dernières années. L'ordre social vise à contrôler le dynamisme qui ne peut être contrôlé autrement en raison de la nature vitale de l'institution. Selon Hauriou, l'ordre social répond au besoin de stabilité qu'exige la situation étatique. La priorité de l'ordre social sur la justice vient du fait que l'ordre social est la condition de vie minimale et la justice est un luxe. La justice est la demande dynamique du « meilleur » dans une stabilité. L'ordre social est de fournir un état stable et statique contre un danger soudain. C'est la seule raison de priorité. Par conséquent, cette priorité n'est pas une hiérarchie. Une manifestation de la compréhension d'Hauriou de l'équilibre peut être trouvée dans la pensée de « l'État en tant qu'institution ». L'État en tant qu'institution est un système d'équilibres à Hauriou. Le premier équilibre du système est la séparation des pouvoirs. La séparation des pouvoirs, qu'il a reconsidérée avec cette pensée, présente des traits similaires avec les théories d'Aristote et de Rousseau. Trois pouvoirs selon Hauriou ; pouvoir exécutif, pouvoir délibérant et pouvoir de suffrage. Ce classement est un ordre hiérarchique. Selon Hauriou, la raison pour laquelle le pouvoir exécutif est en premier lieu est l'importance du caractère « d'exécution » des décisions. L'idée d'Hauriou d'une hiérarchie des pouvoirs porte ainsi des traces directes du droit administratif. Les pouvoirs séparés peuvent coopérer d'une part, et d'autre part elles constituent un mécanisme de frein et d'équilibrage. La manifestation finale du système d'équilibre est l'équilibre objectif des pouvoirs. L'idée d'Hauriou d'une hiérarchie des pouvoirs contient donc des traces directes du droit administratif. Les pouvoirs séparés peuvent coopérer d'une part, et d'autre part elles constituent un mécanisme de frein et d'équilibrage. La manifestation finale du système d'équilibre est l'équilibre objectif des forces. Hauriou construit une théorie du droit public général basée sur l'idée de puissance publique avec la théorie objective de l'autolimitation. En conséquence, il a été conclu que le droit public général est indispensable pour le droit administratif et le droit administratif pour le droit public général dans la pensée de Maurice Hauriou. De plus, il a été conclu que la relation entre le droit administratif et le droit public général constitue la base de chaque idée et théorie du droit public d'Hauriou.

Benzer Tezler

Tez No
836821
Fransa'da merkezileşme süreci (XI.-XIV. yüzyıllar)
The process of centralization in France (11th-14th centuries)
SONER KAVUNCUOĞLU
Doktora
Türkçe
2023
Siyasal Bilimler Ankara Üniversitesi
Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi Ana Bilim Dalı
PROF. DR. KORAY KARASU
Tez No
767903
Maurice Ravel'in piyano müziği ve sol majör piyano konçertosunun yorum açısından incelenmesi
Maurice Ravel's piano music and analyses of g major piano concerto in terms of interpretation
ASLIHAN BELEN
Yüksek Lisans
Türkçe
2022
Müzik Bursa Uludağ Üniversitesi
Müzik Ana Sanat Dalı
DOÇ. EMRE ELİVAR
Tez No
788617
'Maurıce Merleau-Ponty'nin beden anlayışı ve çağdaş tiyatroda özgürleşen oyuncu'
'Maurice Merleau-Ponty's comprehension of the body and liberalise the actor in contemporary theatre'
GÜNEŞ KOZAL
Doktora
Türkçe
2023
Sahne ve Görüntü Sanatları İstanbul Üniversitesi
Tiyatro Eleştirmenliği ve Dramaturji Ana Bilim Dalı
PROF. DR. KEREM KARABOĞA
Tez No
795538
Maurıce Merleau-Ponty: İnsan-dünya ilişkisinde algı sorunu
Maurice Merleau-Ponty: The problem of perception in the human-world relationship
SEVDA CAN
Yüksek Lisans
Türkçe
2023
Felsefe Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi
Felsefe Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ALİ OSMAN GÜNDOĞAN
Tez No
664979
Maurice Ravel'in La Valse isimli eserinin orkestra, iki piyano ve solo piyano versiyonlarına yönelik karşılaştırmalı bir inceleme
A comparative analysis of the orchestra, two pianos and solo piano versions of Maurice Ravel's La Valse
KAMİL TAHSİN SÖKMEN
Sanatta Yeterlik
Türkçe
2021
Müzik Yaşar Üniversitesi
Sanat ve Tasarım Ana Sanat Dalı
DOÇ. DR. ÖZGE USTA

Geri Dön