Anonim şirketlerde pay sahibinin kâr payı hakkı
Shareholder's righ to dividend in joint stock companies
- Tez No: 644764
- Danışmanlar: PROF. DR. S. ANLAM ALTAY
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Hukuk, Law
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2020
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Galatasaray Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Özel Hukuk Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 565
Özet
Anonim şirketler ekonominin en büyük aktörleri arasındadır. Anonim şirketler, dağılmış sermayenin bir araya getirilerek bu sermayenin ekonomiye yönlendirilmesi ve bu şekilde sisteme dahil edilmesi işlevini görürler. Bu sistem içerisinde pay sahiplerinin asıl hedefi, anonim şirkete yaptıkları yatırımın karşılığında bir ekonomik menfaat elde etmektir. Esasen şirket finansmanı her ne kadar çok karmaşık bir mesele olsa da anonim şirket pay sahiplerinin şirkete yatırım yapmalarının altında yatan ekonomik menfaatlerini iki grup altında sınıflandırarak ele almak mümkündür. Bunlardan ilki, pay sahibinin mülkiyetinde bulunan hisse değerinin artması iken diğeri şirketin elde ettiği kârı pay sahiplerine aktarmasıdır. Kârın aktarılmasının asıl yöntemi ise kâr payı dağıtımıdır. Kâr payına ilişkin hukuki sistem oldukça karmaşıktır, zira kâr payı dağıtımından kaynaklanabilecek sorunlar üç farklı menfaat sahipleri grubuna etki eder. Bu üç menfaat sahipleri grubundan ilki olan alacaklılar açısından kâr payı dağıtımı, borçlu şirket malvarlığının azalmasına ve anonim şirketin borçlarını ödememe riskinin artmasına yol açmaktadır. Dolayısıyla bir şirketin kâr dağıtma yetkisini sınırlandıran hukuki normlar, şirket alacaklılarının menfaatinedir. İkinci menfaat sahibi grubu olarak çoğunluk pay sahipleri bakımından şirketin kâr payı politikasının esnekliği önem taşır. Zira kâr payı politikası, doğrudan şirketin finansman politikasını etkilemektedir. Dolayısıyla dağıtılan kâr miktarı arttıkça şirketin kendini finansman kapasitesi ve kendini finansmana ayrılacak kaynaklar azalacaktır. Bu nedenle çoğunluk pay sahipleri, şirketin kâr payı politikasını belirlerken azami esnekliğe sahip olmasını sağlayan hukuki normları tercih ederler. Buna karşın ve son menfaat sahibi grup olarak şirkete gelecek yeni yatırımcı bakımından ise sabit ve düzenli bir kâr payı dağıtımı politikası elzemdir. Aynı şekilde genel kurulda alınacak karara etki edemeyen azınlık pay sahipleri, kendi ekonomik menfaatlerinin korunmasına yönelik koruyucu normlara ihtiyaç duyarlar. Bu nitelikteki koruyucu normlar pay sahiplerinin, özellikle de çoğunluk pay sahiplerinin takdir yetkisini sınırlandırarak şirketi kâr payı dağıtmaya zorlar. Burada özet olarak sunulan farklı menfaatlere ilişkin açıklamalardan görüldüğü üzere, ilgili tarafların kâr dağıtımına ilişkin menfaatleri birbirleriyle çatışma halindedir ve bu nedenle de hukuk düzeninin bu menfaatler arasındaki dengeyi sağlamak gibi zor bir görevi bulunmaktadır. Türk hukuk düzeni, birçok Avrupa devletinin hukukunda olduğu üzere, alacaklılar ile çoğunluk pay sahiplerinin menfaatlerini azınlık pay sahiplerinin menfaatlerinin üzerinde tutmaktadır. Türk Ticaret Kanunu, kâr dağıtımını alacaklılar lehine sınırlandıran çok sayıda hüküm barındırmaktadır. Öte yandan, alacaklıları koruyan hükümlere uydukları takdirde anonim şirketlerin kâr dağıtımı konusunda geniş bir takdir yetkileri bulunmaktadır. Buna karşın pay sahibinin, özellikle de azınlık pay sahibinin kâr payı hakkının nasıl korunacağı hususu aynı şekilde açık değildir. Bu tez kapsamında kâr payına ilişkin bu sorun, azınlık pay sahiplerinin bakış açısından ele alınmaktadır. Bu çalışmanın odak noktasını teşkil eden asıl mesele, Türk hukuk düzeninde azınlık pay sahiplerinin kâr payı hakkının sınırları ile bu hakkın korunmasına hizmet eden hukuki yöntemlerdir. Bu bağlamda Türk hukuk düzeninin ayırt edici unsurlarını daha iyi açıklayabilmek amacıyla bu çalışmada bir takım hukuki müesseselerin farklı hukuk sistemleriyle, örneğin İsviçre Hukuku, Alman Hukuku ve Fransız Hukuku sistemleri ile karşılaştırması da sunulmaktadır. Tezimizin ilk bölümde“kâr payı hakkı”teriminin tanımı ve kapsamı meselesi ele alınmaktadır. Kâr payı hakkı ifadesi öğretide üç farklı anlamda kullanılmaktadır: i) Genel ve geniş anlamıyla kâr payı hakkı, anonim şirkete ekonomik bir menfaat gütmesi ve bunun sonucunda elde ettiği geliri dağıtması yükümlülüğü getirilmesini kapsamaktadır. Bu anlamıyla kâr payı hakkı, Türk hukukunda pay sahibinin vazgeçilemez bir hakkıdır. ii) Dar anlamıyla kâr payı hakkı, şirketin yıllık kârını dağıtma zorunluluğu ile pay sahibinin dağıtılan kâra koyduğu sermaye oranında katılma hakkını içerir. Bu bağlamda kâr payı hakkı mutlak bir hak olmayıp, şirket menfaatinin bulunması durumunda sınırlandırılabilir. iii)“Kâr payı hakkı”teriminin üçüncü anlamı ise pay sahibinin genel kurul tarafından dağıtılacağı ilan edilen kârın dağıtımını talep etme hakkıdır. Bu bağlamda kâr payı hakkı kazanılmış bir hak olup anonim şirketin tek taraflı olarak geri alabileceği veya sınırlayabileceği bir hak değildir. Bu tez her ne kadar kâr payı hakkını tüm bu açılardan ele almayı hedeflese de tezin odak noktası dar anlamda kâr payı hakkıdır. Bu nedenle de bu çalışmada“kâr payı hakkı”ifadesi, yukarıda tanımlanan dar anlamıyla kâr payı hakkını ifade etmek için kullanılmıştır. İkinci bölümde ele alınan sorun, kâr payı hakkının içeriği ile dağıtım usulüne yöneliktir. Bu başlık altında ilk alt bölümde anonim şirketin kâr dağıtımı hususundaki takdir yetkisinin sınırları açıklanmaktadır. Anonim şirketin sermayenin iadesi veya serbest olmayan yedek akçelerin dağıtılması sonucunu doğuracak dağıtımlar yapması yasaktır. Anonim şirket, yalnızca ilgili faaliyet yılında edinilen kâr ile serbest yedek akçelerden dağıtım yapabilir. Buna ek olarak, kanunen şirketlerin elde ettikleri gelirin bir kısmını kanun gereği yedek akçe olarak ayırmaları gerekmektedir. İkinci alt bölümde ise kâr payı dağıtım usulü ele alınmaktadır. Kâr payı dağıtımının usulü kanunda katı bir şekilde düzenlenmiştir. Uyulması gereken şekli kurallar bulunmaktadır. Örneğin bilanço ile kâr dağıtım önerisinin bağımsız bir denetçinin denetimine tabi tutulmuş olması gerekmektedir. Ek olarak genel kurul dağıtılacak kâra ilişkin münhasır karar alma mercidir. Üçüncü bölüm, pay sahiplerinin şirket tarafından dağıtılan kâra katılma haklarına ayrılmıştır. Bu bağlamda belirtmek gerekir ki, kural olarak her pay sahibi kendiliğinden anonim şirket tarafından dağıtılan kâra katılmaya ehildir, öte yandan bazı istisnai durumlarda pay sahibinin dağıtılan kâra katılma hakkı sınırlandırılabilir. Dolayısıyla hangi pay sahiplerinin dağıtılacak kâra katılmaya haklarının olduğunun belirlenmesi ihtiyacı doğmaktadır. Buna ek olarak, kâr dağıtımına katılmaya ehil kişiler çevresi anonim şirketin pay sahipleri ile sınırlı değildir. Anonim şirket esas sözleşmesinde düzenlenmesi kaydıyla şirket yönetim kurulu üyeleri, intifa senedi sahipleri ve şirket çalışanları da kâr dağıtımına katılmaya yetkili olabilirler. Bu hususların değerlendirilmesini takiben bu çalışmada pay sahibinin dağıtılan kâra katılmasına ilişkin ilkeler incelenmektedir. Kural olarak oransallık ilkesine tabi pay sahipliği hakları, pay sahibinin sahibi olduğu payların nominal değerinin şirket sermayesine oranlanması yoluyla, diğer bir ifade ile payların nominal değeri ile orantılı olarak kullanılır. Bununla beraber kâr payı hakkında bu prensip her zaman geçerli değildir. Her ne kadar kâr payı hakkı orantılılık ilkesine tabi bir hak olsa da pay sahibi dağıtılan kâra sahip olduğu paylar için şirkete ödediği sermaye oranında katılacaktır; sahibi olduğu payların toplam nominal değeri değil ödenmiş kısmı dikkate alınacaktır. Bu tez kapsamında bu sistem farklılaşmış oransallık olarak ifade edilmiştir. Türk hukuk düzeninde genel orantılılık ilkesi halka açık anonim şirketlerde zorunlu olarak uygulama alanı bulurken halka açık olmayan şirketlerde farklılaştırılmış orantılık ilkesi geçerlidir. Öte yandan bir anonim şirket esas sözleşmesinin birtakım imtiyazlı paylar öngörerek kanunda öngörülen orantılılık prensibinden farklılaşan başkaca bir kâr dağıtım düzeni öngörmesinin mümkün olduğu da belirtilmelidir. Dördüncü ve son bölüm özel olarak pay sahibinin kâr payı hakkının korunmasına ayrılmıştır. Bu bölümde Türk Ticaret Kanunu'nda düzenlenen iki farklı dava ile genel hükümlerden doğan iki dava ayrıntılı olarak incelenmektedir. Türk Ticaret Kanunu'nda düzenlenen davalardan ilki genel kurul kararının iptaline ilişkindir. Yukarıda açıklandığı üzere kâr payı dağıtıp dağıtmama kararı münhasıran anonim şirket genel kurulunun yetki ve takdirindedir. Bir genel kurul kararının kanuna veya şirket esas sözleşmesine aykırı olması durumunda, söz konusu aykırılığı iddia eden pay sahipleri, ilgili genel kurul kararının iptali için dava açma imkanını haizdirler. Bu nedenle de çoğunluk pay sahibinin benimsediği kâr payı politikasına karşı atılabilecek ilk adım, ilgili genel kurul kararının iptali talebiyle açılacak bu davadır. Bu çalışmada incelenen ve Türk Ticaret Kanunu'nda düzenlenen ikinci dava, haklı sebebe dayanarak ilgili anonim şirketin feshinin talep edildiği davadır. Türk Ticaret Kanunu, İsviçre Borçlar Kanunu'nda da olduğu üzere, sermayenin asgari %10'unu temsil eden payları mülkiyetinde bulunduran pay sahiplerine, haklı sebeplerin bulunması kaydıyla anonim şirketin feshini talep etme imkânını tanımaktadır. Pay sahiplerinin kâr payı hakkından mahrum bırakılmaları öğretide, söz konusu mahrumiyetin çoğunluk pay sahibinin hâkimiyetini kötüye kullanmasından mı yoksa çoğunluk pay sahibinin seçtiği yöneticilerin şirketi kötü yönetiminden mi kaynaklandığına bakılmaksızın, genel olarak şirketin feshi için haklı bir sebep olarak kabul edilmektedir. Dolayısıyla şirketin haklı sebeple feshinin talep edildiği bu dava, azınlık pay sahiplerinin kâr payı haklarının korunmasına hizmet eden önemi bir koruma sağlamaktadır. Bu çalışmanın dördüncü bölümünde ayrıca Türk Ticaret Kanunu'nda düzenlenmemekle beraber genel hükümlerin şirketler hukuku bahsinde uygulanması yoluyla doğan bir davayı da ele almaktadır. Bu davanın konusu, anonim şirketin bir irade beyanında bulunma yükümlülüğünün aynen ifasının talep edilmesidir. Kâr payı hakkı, bir anonim şirket nezdinde, şirketin kanun hükümleri ile şirket esas sözleşmesine uygun şekilde kâr dağıtma kararı alarak ifa edeceği bir yükümlülük doğurmaktadır. Tartışmalı bir konu olmakla ve öğretide azınlık görüşü olup çoğunluk tarafından benimsenmemekle beraber, bu çalışma kapsamında bir pay sahibinin hâkimden anonim şirketi kâr payı dağıtma yönünde irade beyanında zorlamasını talep etme hakkı olduğu görüşünü savunmaktayız. Diğer bir ifadeyle bu çalışmada pay sahibinin mahkemeden anonim şirket genel kurulu yerine irade beyanında bulunmasını talep edebileceği savunulmaktadır. Bu dava ve bu davanın olası sonuçları, dördüncü bölümde ayrıntılı olarak ele alınmaktadır.
Özet (Çeviri)
Joint stock companies are the biggest players of the economy. They serve as a means of accumulating dispersed capital and channeling it into the mainstream economy. In this system, the main goal of shareholders is to receive an economic interest in return for their investment in the joint stock company. Although corporate finance is in itself very complex, it is possible to distinguish the economic interests of company shareholders under two categories. One is the appreciation or increase of stock prices and the other is the profits distributed by the company to shareholders. The main method of distribution of profits is through dividends payments The legal system of dividends is materially complex, as the problems arising in relation to the distribution of dividends affect three different groups of interested parties. From the point of view of the creditors, the distribution of dividends results in the reduction of company assets and an increase in the risks of non-payment of debts by the joint stock company. Consequently, the interests of creditors remain in line with legal provisions and rules limiting the capacity of a company to distribute dividends. From the perspective of majority shareholders, it is crucial to have flexibility in determining the dividend policy. The dividend policy has effects on the company's financial policy. The more dividend is distributed, the less capacity the company has for self-financing. For this reason, majority shareholders prefer rules which allow the greatest freedom of action for the company in determining the dividend policy. To the contrary and lastly from the point of new investors, a stable and constant dividend payment policy is crucial. In addition, minority shareholders who are deprived of a decisive effect in the general assembly, are in need of protective standards to safeguard their economic interests. Such protective standards diminish the discretion of shareholders, especially of the majority, and oblige the company to distribute dividend. Thus, the interests of the parties involved are contradictory amongst each other and the legal order has a very difficult task of balancing them. The Turkish legal system, in parallel with many European systems, places the interests of creditors and majority shareholders before minority shareholders. The Turkish Commercial Code contains several provisions which aim to limit the distribution of dividends to the benefit of the creditors. On the other hand, there is a large area of discretion for companies with regard to the distribution of profits, provided that the legal limitations aiming to protect creditors are respected. However, it is not as clear how the right to dividend of shareholders is protected. In this thesis, we approach the problem from the minority shareholders' point of view. The fundamental issue of this work concerns the limits and means of protecting the right to dividend of minority shareholders under the Turkish legal system. In order to better explain the distinctive elements of the Turkish legal regime, we provided comparisons with different legal systems such as Swiss law, German law, and French law with regard to certain legal questions. In the first chapter, we address the definition and scope of the term“dividend right”. The dividend right is used in three different senses: i) The right to dividend in the general sense obliges the joint stock company to pursue an economic goal and to distribute the generated profits. It is an inalienable shareholder right under Turkish law. ii) The term, in the strict sense implies the duty of the company to distribute annual profits and the shareholder's right to obtain the amount distributed in proportion with its contribution to the share capital. The dividend right in this context is not absolute and it is possible to limit it in the presence of the company's interest. iii) The last meaning of the term“dividend right”is the shareholder's right to request the payment or distribution of a dividend declared by the general assembly. In this sense, the dividend right is an acquired right and it cannot be altered by a unilateral act of the company. Even though the thesis aims to assess all these different aspects of the right to dividend, the focus is on the right to dividend in the strict sense. For this reason, the term“dividend right”is used to refer to its strict meaning specified above. The question addressed in the second chapter is the content of the right to dividend and the relating procedure. Under the first subchapter, the limits of a company's discretion are explained. A joint stock company is prohibited from distributions resulting in the disbursement of the share capital or the reserves which cannot freely be distributed. A company is at liberty to distribute only profits generated in the relevant fiscal year and the free reserves which are available for distribution. In addition, it is required by law that companies reserve a specific portion of generated profits as statutory reserves. Under the second subchapter, the procedure of dividend distribution is examined. The procedure for distributing dividends is strict. There are formal requirements which need to be respected. For example, the balance sheet and the proposal for dividend distribution must be approved by an independent auditor. In addition, the general assembly has exclusive competence to decide on the distribution of dividends. The third chapter is dedicated to the shareholders' right to participate in the sum distributed by the company. It should be noted that, in principle, a shareholder is automatically eligible to participate in a dividend distribution, but in certain exceptional cases, the shareholder's right may be suspended. Thus, it is necessary to determine which shareholders are entitled to participate in the dividend distribution. In addition, shareholders are not the only group that has the right to participate in the distribution of dividends. Board members, holders of profit-sharing certificates and employees may be authorized to participate in the distribution of dividends if foreseen by the company's articles of association. After evaluating these matters, the thesis addresses the principles concerning the shareholder's right to participate to distributed amount. Generally, shareholder rights which are subject to the principle of proportionality are proportional with the nominal value of the shares held by the shareholder. Notwithstanding, this is not always the case for the right to dividend. Although the right to dividend is categorized amongst proportional rights, a shareholder will participate in a distribution of dividends in proportion with the paidup nominal value as opposed to the nominal value of shares held by the shareholder. In this thesis, we refer to this system as differentiated proportionality. Under the Turkish legal system, the general proportionality principle mandatorily applies for public joint stock companies, whereas for non-public companies the differentiated proportionality applies. Notwithstanding, it should be noted that the articles of association of a company may foresee certain privileged shares permitting a participation structure completely differing from the system of proportionality foreseen by the law. The fourth and the last chapter, specifically focuses on the protection of shareholders' right to dividend. This chapter examines the two lawsuits foreseen under the Turkish Commercial Code and the two lawsuits arising from the application of general provisions. The first action provided under the Commercial Code is the annulment of the decision of the general assembly. As previously explained, the decision to distribute or not to distribute the dividend is at the discretion of the general assembly of a joint stock company. Shareholders who believe that a resolution of the general assembly does not comply with the law or the articles of association may file for the annulment of the resolution. Therefore, the first action against the dividend policy adopted by the majority is to overturn the decision of a general assembly. The second possible action is the dissolution of a company for just cause. The Turkish Commercial Code, in parallel with the Swiss Code of Obligations, allows shareholders holding a minimum of 10% of the share capital of a company to request the dissolution of the company in the presence of just cause. It is generally accepted that it is a just cause for dissolution if the shareholders are deprived of their right to dividend, regardless of whether this is the result of the abuse of power by the majority or the bad management of the company by the majority shareholders. Therefore, the lawsuit for the dissolution for just cause offers a high protection for minority shareholders. The fourth chapter further examines another lawsuit which is not foreseen under the Commercial Code, but which arises from the application of general provisions to company law. That lawsuit seeks the fulfillment of the obligation to declare intent. The dividend right creates an obligation for the company, which fulfills the obligation by rendering a decision to distribute dividend, which is in compliance with the law and the articles of association of the company. Although it is controversial and constitutes the minority view amongst scholars, in this present thesis, we are of the opinion that a shareholder should be able to request from a judge to condemn the company to a declaration of intent, in other words have the judge to declare the intent in lieu of the general assembly of the company. This action and its consequences are assessed in detail in this fourth chapter. Les sociétés anonymes sont les acteurs le plus grand de l'économie. Elles servent comme un moyen de cumuler les capitaux dispersés et les canaliser vers l'économie courant. Dans ce system, le but principal des actionnaires est de recevoir des intérêts économiques en échange de leur investissement à la société anonyme. Bien que le financement des sociétés soit très complexe, il est possible de distinguer les intérêts économiques des actionnaires en deux catégories. L'un est l'appréciation des prix des actions et l'autre est la distribution des profits réalisées par la société aux actionnaires. La méthode principale de la distribution est la distribution des dividendes. Le régime juridique des dividendes est aussi complexe, parce que les problèmes que la distribution de dividende pose affectent trois diffèrent groupes des parties intéressées. De côté des créancier, la distribution des dividendes résulte en diminution de patrimoine sociale et en augmentation des risques pour non-paiement des dettes par la société anonyme. Donc, l'intérêt des créanciers restent avec des normes juridiques limitant la capacité de société en domaine de distribution de dividendes. Du point de vue des actionnaires majoritaires, il est crucial d'avoir la flexibilité dans la politique de dividende. La politique de dividende a des effets sur la politique financière de société. Plus de dividende est distribué, moins de capacité a la société pour l'autofinancement. Pour cette raison-là, les actionnaires majoritaires préfèrent des normes qui permettent la plus grande liberté d'agir dans la politique de dividende. Contrairement et dernièrement, un politique stable et constant de paiement de dividende a d'importance pour attirer des nouveaux investissements. En plus, les actionnaires minoritaires qui sont privé d'une position déterminante dans l'assemblée générale, ont besoin des normes protecteur pour sauvegarder leurs intérêts économiques. Cette norme protectrice diminue la discrétion des actionnaires, notamment la majorité, et oblige la société à distribuer le dividende. En tout, les intérêts des parties sont contradictoires et le régime juridique a la tâche très difficile de les balancer. Le system juridique Turc, comme plusieurs system Européens, place les intérêts des créditeurs et les actionnaires majoritaires avant les actionnaires minoritaires. Dans le Code Commercial Turc, on peut trouver plusieurs normes qui a pour but de limiter la distribution de dividende qui servent à protéger les intérêts des créditeurs. De l'autre coté, il y a une grande marge de décision à regard de distributions des profits, à condition que les normes qui protègent les créditeurs soient respectées. Cependant, il n'est pas aussi clair comment le droit de dividende des actionnaires est protégé. Dans notre thésis présenté-ici, on s'approche le problème du point de vue des actionnaires minoritaires. Le problématique fondamental du cette essai est les limites et les moyens des protection du droit de dividende des actionnaires minoritaires dans le système juridique Turc. Pour le but de mieux expliquer les éléments distinctifs du régime juridique Turc, on a comparé des différents systèmes juridiques comme le droit Suisse, le droit Allemand, et le droit Français au regard des certains questions légales. Dans le premier chapitre, on s'adresse le contenu du terme « droit de dividende ». Le droit de dividende est utilisé dans trois sens différentes : i) Le droit de dividende dans le sens général oblige la société anonyme de poursuivre le but économique et de distribuer des profits réalisés. Il est un droit inaliénable des actionnaires. ii) Le terme droit de dividende dans le sens strict implique le devoir de la société de distribuer des profits annuels et le droit d'actionnaire à partager la somme distribuée à propos de sa contribution à la capital sociale. Le droit de dividende dans ce contexte n'est pas absolu et il est possible de le limiter en présence de l'intérêt sociale. iii) La dernière sens du droit de dividende est le droit d'actionnaire à demander le paiement ou versement de dividende déclaré par l'assemblée général. Dans ce sens, le droit de dividende est un droit acquis et il se place a dehors de la compétence de l'assemblée générale. Bien que la thésis essaie de montrer tous les aspects différents de droit de dividende, le point de focus est le droit de dividende dans le sens strict. Pour cette raison-là, le terme droit de dividende est utilisé à définir le sens strict du terme. Dans le deuxième chapitre, la question adressée est le contenu et de procédure de droit de dividende. Dans le premier sous-chapitre, la limite de liberté de société est expliquée. La société anonyme est interdite de faire des distributions qui diminuent le patrimoine lié composant de la capital sociale et les réserves qui ne sont pas disponibles à distribution. La société peut distribuer seulement le profit résultant de l'exercice et les réserves libres. De plus, il est requis par la loi que la société place une somme déterminée à la réserve générale. Dans la deuxième sous-chapitre, c'est la procédure de distribution de dividende qui est examiné. La procédure de décider la distribution est stricte. Il y a des conditions formelles à respecter. Par exemple, le bilan et la proposition de distribution doivent être approuvés par le contrôleur indépendant. De plus, l'assemblée générale a la compétence exclusive de décider sur la distribution de dividendes. Le troisième chapitre est réservé au droit de participer à la somme distribuée par la société. Il faut citer que, en principe l'actionnaire est automatiquement éligible à participer à la distribution, mais dans certaines cases exceptionnelles, le droit d'actionnaire est suspendu. Donc il est nécessaire de déterminer quelles actionnaires ont droit à participer à la distribution de dividende. De plus, les actionnaires ne sont pas le seul groupe qui a le droit à participer à la distribution de dividende. Les membres de conseil d'administration, les porteurs de bon de jouissance et des travailleurs peuvent être autorisés à participer à la distribution de dividende si le statut de la société le permit. Après avoir examiné ces sujets, la thésis s'adresse les principes concernant le taux de participation des actionnaires. Généralement, les droits qui sont sujet du principe de proportionnalité offrent des droits qui changent à propos de valeur nominale des actions. Ce n'est pas le cas pour le droit dividende. Même s'il est considéré parmi les droit proportionnels, l'actionnaire participe à la somme distribuée à propos de sa valeur nominale libérée au lieu de la valeur nominale. Dans cette thésis, ce system a été adressée comme la proportionnalité différenciée. Dans le system juridique Turc, la proportionnalité ordinaire est mandataire pour les sociétés publiques tandis que pour les sociétés fermées, c'est la proportionnalité différenciée qui est applicable. Mais il faut noter que le statu de la société peut prévoir des actions privilégiées qui permettent l'adoption d'un régime de participation entièrement diffèrent du celui prévu par la loi. Le quatrième chapitre, qui est le dernier, s'adresse spécifiquement à la protection du droit de dividende des actionnaires. Ce chapitre examine les deux actions définis dans le Code Commercial Turc et les deux actions qui sont nés d'application des règles générales. La première action prévue par le Code Commercial est l'annulation de décision de l'assemblée général. Comme déjà expliqué, la décision de distribuer ou de ne pas de distribuer du dividende est prise par l'assemblée général de la société anonyme. Les actionnaires qui croient qu'une décision de l'assemblée général n'est pas conforme à la loi ou au statu peuvent demander l'annulation de cette décision. Donc, l'action premier contre la politique de dividende adoptée par la majorité est l'annulation de la décision de l'assemblée générale. La deuxième action possible est la dissolution de société pour les justes motifs. Le Code de Commerce Turc, tout comme le Code des Obligation Suisse, permet les actionnaires possédant au minimum de %10 du capital social de demander la dissolution de la société en face de motifs justes. Il est généralement accepté qu'il constitue une motive juste de dissolution si les actionnaires sont privés de dividendes n'importe qu'il soit le résultat de l'abus de pouvoir majoritaire ou de la mauvaise direction de la société par les actionnaires majoritaires. Par conséquent, l'action pour dissolution par le motif juste offre une haute protection aux actionnaires minoritaires. Dans le quatrième chapitre, il y a une autre action examinée qui ne prend pas la place dans le Code Commercial, mais qui est né de l'application de normes générales dans le domaine de droit des sociétés. C'est la demande de l'exécution d'obligation de déclaration de volonté. Le droit de dividende crée une obligation pour la société qui remplit l'obligation par prendre une décision de dividende qui conforme à la loi et au statu de la société. Bien qu'il soit controversé et soit la vue minoritaire dans la doctrine, dans la thésis présentée, il est défendu que l'actionnaire peut demander le juge de condamner la société à une déclaration de volonté qui prend la place de décision de l'assemblée général. Cette action et leurs conséquences sont détaillée dans ce quatrième chapitre.
Benzer Tezler
- Anonim şirketlerde avans kar dağıtımı
Interim dividend distributions in corporations
NECİP KAĞAN KOCAOĞLU
- Anonim şirketlerde kâr payı hakkı
Dividend rights in joint stock corporations
MUSTAFA ÇOLAK
Yüksek Lisans
Türkçe
2009
HukukKırıkkale ÜniversitesiÖzel Hukuk Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. BEŞİR FATİH DOĞAN
- Anonim şirketlerde kâr payı dağıtımı
Distrubition of profit margin at joing stock company
BURAK MEYDANCI