Askeri devrim ve topyekûn savaş ilişkisi: Son dönem Osmanlı'da topyekûn savaşın kaynakları
The relationship between military revolution and total war: The origins of total war in the late Ottoman period
- Tez No: 896864
- Danışmanlar: DR. ÖĞR. ÜYESİ İLKER AKTÜKÜN
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Siyasal Bilimler, Political Science
- Anahtar Kelimeler: Askeri devrim, topyekûn savaş, son dönem Osmanlı, askeri örgütlenme, askeri teknoloji, Military revolution, total war, The late Ottoman Empire, military organization, military military technology
- Yıl: 2024
- Dil: Türkçe
- Üniversite: İstanbul Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Belirtilmemiş.
- Sayfa Sayısı: 280
Özet
Bu çalışma askeri devrim ve topyekûn savaş arasındaki ilişkiyi son dönem Osmanlı örneklemi üzerinden incelemektedir. Askeri devrim kavramı sıklıkla erken modern tarihçilerin, topyekûn savaş kavramını ise uluslararası ilişkiler uzmanlarının çalışma konuları arasındadır. Askeri devrim tartışması erken modern dönemi gelişmelere odaklanırken topyekûn savaş kavramı 1789 Fransız Devrimi sonrası değişmeye başlayan savaş mantığının yirminci yüzyılda iki büyük savaşa evrilmesi sonucu ortaya çıkan bir tartışma konusudur. Her iki kavram da çok disiplinli bir çalışma gerektirir. Bu nedenle çalışmanın yöntemi olarak tarihsel sosyoloji belirlenmiştir. Tarihsel sosyolojinin disiplinler arası iş birliğine uygun bir alt yapı sunması yöntemin seçilmesinde etkili olmuştur. Ayrıca çalışmada savaşa ve askeri konulara karşı insan ve toplum odaklı bir bakış açısı benimsenmiştir. Çalışmada topyekûn savaşın üç temel kaynağı olarak askeri devrimler, modern ulus devletlerin doğuşu ve kapitalizm tespit edilir. Örneklem olarak ise son dönem Osmanlı ele alınarak topyekûn savaşın kaynakları incelenmektedir. Son dönem Osmanlı olarak 1789-1914 aralığı ele alınır. Batı'da meydana gelen değişim ve dönüşümlerin sonucu modern ulus devlet modeli ve kapitalizm bir süreç halinde gelişirken Batı'nın diğerlerine karşı üstünlük sağlaması diğer devletleri ya sömürgeleştirmiş ya da Batı'nın diğer devletler tarafından modellenmesi ile sonuçlanır. Batılılaşma olarak ele alınan bu modelleme son dönem Osmanlı'da hâkim olan yaklaşımdır. Bu minvalde son dönem Osmanlı'da çoğunlukla Batılılaşma olarak bahsedilen bir yeniden örgütlenme süreci yaşanır. Son dönem Osmanlıda meydana gelen askeri gelişmelerin devrimsel değil evrimsel bir görünüme sahip olduğudur. Avrupa'da yaşanan askeri devrimlerin teknolojik ve örgütsel alanlarda sağladığı avantajlar savaşlarda üstünlük sağlanması sonucu daha belirgin hale gelir; Osmanlı'nın da Batı'da meydana gelen gelişmeleri yakından takip ettiği ve bir yeniden örgütlenme sürecine girdiği, devletin mali, idari ve askeri yapıyı Batı'ya benzer bir şekilde dönüştürme süreci yaşadığı görülür. Nihai olarak son dönem Osmanlı'nın askeri alanda yeniden örgütlenme hususunda yaşanan en temel sorunun devlet bazlı alt yapısal eksiklikler olduğu tespit edilir. Kapitalist dönüşümünü sağlayamayan devlet, kendi ulusal sanayini kuramamıştır. Sanayileşemeyen devlet ise ordunun ihtiyaçları doğrultusunda yeterli üretim sağlayamamıştır. İletişim, ulaşım, beslenme, donanım, ikmal ve lojistik modern savaşların olmazsa olmazıdır ve bütün bunlar seferberlik yeteneğini oluşturur. Son dönem Osmanlı'da yaşanan savaşların hezimetle sonuçlanmasında bu hususlarda var olan eksikliklerin etkisi oldukça yüksektir. Tüm olumsuzluklarla birlikte devletin askeri örgütlenme hususunda evrimsel bir süreçte başarı sağladığı ve zorunlu askerlik sistemini işler hale getirdiği ve kitlesel bir ordu oluşturmayı başardığı söylenebilir.
Özet (Çeviri)
This study examines the relationship between military revolution and total war through the case of the late Ottoman Empire. The concept of military revolution has often been the focus of early modern historians, while the concept of total war has been the focus of international relations scholars. While the discussion of military revolution focuses on the developments of the early modern period, the concept of total war is a debate that emerged as a result of the evolution of the logic of warfare, which began to change after the French Revolution of 1789, into two major wars in the twentieth century. Both concepts require a multidisciplinary study. For this reason, historical sociology was chosen as the methodology of the study. The fact that historical sociology offers an infrastructure suitable for interdisciplinary cooperation was effective in the selection of the method. In addition, the study adopts a human and society-oriented perspective towards war and military issues. The study identifies military revolutions, the birth of modern nation states and capitalism as the three main sources of total war. The sources of total war are analyzed by taking the late Ottoman period as a case study. The period between 1789-1914 is taken as the last Ottoman period. While the modern nation-state model and capitalism developed as a process as a result of the changes and transformations that occurred in the West, the West's superiority over others resulted in the colonization of other states or the modeling of the West by other states. This process of modeling, which is considered as Westernization, was the dominant approach in the late Ottoman Empire. In this respect, the military developments in the late Ottoman period have an evolutionary rather than revolutionary outlook. The technological and organizational advantages of the military revolutions in Europe became more evident as a result of their superiority in wars; the Ottoman Empire closely followed the developments in the West and started a process of reorganization, transforming the financial, administrative and military structure of the state in a similar way to the West. It finally becomes clear that the main problem of the late Ottoman period in terms of military reorganization was the state-based infrastructural deficiencies. The state, which could not achieve its capitalist transformation, could not establish its own national industry. The state, which could not industrialize, could not provide sufficient production in line with the needs of the army. Communication, transportation, nutrition, equipment, supply and logistics are the sine qua non of modern wars, and all these constitute mobilization capability. The deficiencies in these matters had a significant impact on the defeat of the wars in the late Ottoman Empire. Despite all the negativities, it can be said that the state succeeded in an evolutionary process in terms of military organization, operationalized the conscription system and succeeded in creating a mass army.
Benzer Tezler
- The changes in NATO defense concept and Turkish foreign policy
NATO savunma anlayışındaki değişikler ve Türk dış politikası
SONER DURSUN
Doktora
İngilizce
2015
Siyasal BilimlerYeditepe ÜniversitesiSiyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
PROF. DR. CEMİL OKTAY
- Türkiye'de terör sorunu ve sosyal politika stratejileri açısından çözümleri
Terror problem in Turkey and solutions in terms of social political strategies
AYBEK KESKİN
Yüksek Lisans
Türkçe
2007
Çalışma Ekonomisi ve Endüstri İlişkileriSakarya ÜniversitesiÇalışma Ekonomisi ve Endüstri İlişkileri Ana Bilim Dalı
PROF. DR. ALİ SEYYAR
- Rusça kaynaklarda birinci dünya savaşı Rusya Türkiye ilişkileri
According to russian resources first world war Russia - Turkey relations
ZARIFA NAZIRLI
- Özel askeri şirketlerin kullanım alanları
Usage areas of private military companies
ONUR KARAKURT
Yüksek Lisans
Türkçe
2020
Uluslararası İlişkilerMilli Savunma ÜniversitesiGüvenlik Araştırmaları Ana Bilim Dalı
DR. ÖĞR. ÜYESİ ATAY AKDEVELİOĞLU
- Советско-турецкие отношения на кавказе в 1918-1923 гг.
Kafkasya'da 1918-1923 yıllarında Sovyet-Türk münasebetleri
MUSTAFA ÖZTÜRK
Doktora
Rusça
2010
Uluslararası İlişkilerSaint-Petersburg State University (Sankt-Peterburgskij Gosudarstvennyj Universitet)Tarih Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. ANDREY YURİEVİÇ PAVLOV