Endonezya ve Türkiye'de askeri rejim sonrası demokratik konsolidasyon: 1990-2010 arası dönem
Post military regime: The pattern of democratic consolidation in Indonesia and Turkey 1990-2010
- Tez No: 476874
- Danışmanlar: DOÇ. DR. ERHAN DOĞAN
- Tez Türü: Doktora
- Konular: Kamu Yönetimi, Siyasal Bilimler, Uluslararası İlişkiler, Public Administration, Political Science, International Relations
- Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
- Yıl: 2017
- Dil: Türkçe
- Üniversite: Marmara Üniversitesi
- Enstitü: Sosyal Bilimler Enstitüsü
- Ana Bilim Dalı: Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
- Bilim Dalı: Uluslararası İlişkiler Bilim Dalı
- Sayfa Sayısı: 257
Özet
Bu tez, 1990 ile 2010 yılları arasındaki son yirmi yılda Endonezya'da ve Türkiye'de demokratikleşme sürecini ele alıyor. Endonezya'daki Suharto rejiminin yıkılmasından sonraki demokratikleşmeye geçiş süreci ve Türkiye siyasetinde ordunun vesayetinin gerilemesi çalışmanın odaklandığı süreçlerdir. Bu iki ülke otoriterlikten demokrasiye geçiş açısından farklı yollar izlemiştir. Her iki ülkede de seçime odaklı bir demokrasi anlayışı ve pratiği hakim olmakla beraber bu ülkeler nitelik açısından da demokrasilerini geliştirmeye odaklı sistemler kurmuşlardır. Endonezya, geçiş dönemini aktif olarak denetleyen sivil toplumun güçlü desteği nedeniyle demokratikleşmeye geçiş sürecini etkili bir şekilde yönetmede ve kontrol etmede başarılıdır. Türkiye'de ise, Avrupa Birliğine adaylık süreci demokrasinin niteliğinin artırılmasına olumlu yönde katkı sağlamıştır. AB katılım sürecinde Türkiye'den yapması beklenen reformlar demokrasinin niteliğini artırıcı bir etki tesis etmiştir. Bununla birlite AB süreci tavsadıkça, Türkiye'deki siyasi karar alıcılar Avrupa eksenli değil de Orta Doğu ve Asya eksenli politikalara yöneldikçe AB reformları ve yasaları AB'den de kaynaklanan nedenlerle siyasal öncelik olmaktan çıkınca, AB sürecinin kazanımlarında önemli bir gerileme ortay açıkmıştır. 15 Temmuz 2016 darbe girşimi bu süreci iyice çökertmiş ve Türkiye demokrasisi tanınamaz hale gelmiştir. Araştırmacı konsolide olmuş demokrasinin ömrünün siyasetteki aktörlerin demokrasiyi kasabadaki tek oyun olarak görüp görmedikleri ile doğrudan bağlantılıdır. Ortaya çıkabilecek sorunları aşmak için iyi çalışan ve güçlü bir adalet sistemi ise demokrasinin istikrarı için olmazsa olmazlardandır. İyi yönetişim ilkelerinin izlenmesi ise demokrasiyi otoriterliğe doğru evrilmekten koruyabilecek en iyi metotlardan biridir. İktidar partisini elindeki gücü suiistimal etmesini önleyebilmek için mahkemeler“hukukun önünde eşitlik”ilkesine göre hareket etmeli, kişilerin ve grupların hükümet politikalarına dair muhalif görüşlerini ifade etme özgürlüğünü garantileyebilmelidir. Bu araştırma 5 bölüme ayrılmıştır. İlk bölüm Türkiye ve Endonezya'daki demokrasinin dönüşüm sürecinden konsolidasyon sürecine kadar olan dönem ve bu dönemde ordunun rolü üzerine genel bilgi vermekte ve böylece araştırmayı detaylandıran bir arka plan oluşturmaktadır. İkinci bölüm demokratik dönüşümden konsolidasyona kadar olan süreci, demokratikleşme sürecinde ekonomik kalkınmanın ve sivil halkın belirgin rolünü ele almakta. Bu bağlamdauygulanabilecek teorik çerçeveyi incelemektedir. Üçüncü ve dördüncü bölüm ise sırasıyla Endonezya ve Türkiye'ye odaklanmaktadır. Bu bölümler okuyucunun, iki ülkedeki ulus oluşturma sürecinden başlayıp, ordunun belirgin bir aktör olarak nasıl yükseldiğini ve izleyen dönemdeki tamamlayıcı olayları ve sivil halkın demokratikleşme sürecine nasıl dahil olduğunu anlatarak, Endonezya ve Türkiye tarihini kısa bir çerçevede anlamasına ortam hazırlamaktadır. 5. bölüm ifade özgürlüğü, örgütlenme özgürlüğü, güçlü bir medyanın varlığı ve medya özgürlüğü, güvenlik sektöründeki reformlar, siyasal partiler ve siyasal hayat, hukuki yaptırımların güçlendirilmesi gibi başlıklar üzerinden karşılaştırmalı bir analiz şeklinde sunmaktadır ve bu noktalar Endonezya ve Türk demokrasisinin yönünü değerlendirmede belirgin indikatörler olacaktır.
Özet (Çeviri)
This thesis explores the pattern of democratic consolidation in Indonesia and Turkey in the last two decades between 1990 to 2010. It stresses on the pattern of transition after the fall of the Suharto regime in Indonesia and fall in military dominance in Turkish politics. The two countries have shown different tendencies in terms of democratic transition. In the first place, the two countries have shown the existence of electoral democracy and built a system that supportive of constitutional democracy. Indonesia successfully managed its democratic transition and reached the level of democratic consolidation because of the strong support of civil society that actively oversaw the transition period, while in the case of Turkey, the European Union played a very decisive role through the provisions that require each candidate country to implement EU democratic standards. We argue that the survival of consolidated democracy depends on the trust among political actors and must be reflected through the implementation of the good governance principles within the state system which provides room for the resolution of political dispute through constitutional means by maximizing the role of independent judiciary. The judiciary should act base on“equality before the law”to prevent the abuse of power by the ruling class and ensure that freedom of political expression especially against government policies guaranteed. This research is divided into five chapters. The first chapter explains the general literature related to the issue of democratic transition towards consolidation in Indonesia and Turkey. The second chapter elaborates on the theoretical framework relating to democratic transition towards consolidation including the role of economic development for democratization process and the role of civil society in democratic system. The third and fourth chapter focus on Indonesia and Turkey respectively. This chapter enables the reader to understand the history of Indonesia and Turkey beginning from the process of nation building to the emergence of the military as a significant actor on the political stage and the transformation in both countries after entering the period of democratic transition. The fifth chapter presents a comparative analysis of both countries by selecting issues related to political party and political life, freedom of media and ownership of media, the existence of civil society and the rule of law, these points are critical indicators in explaining the direction of Indonesian and Turkish democracy.
Benzer Tezler
- Demir çelik sektörü ve demir çelik sektöründe sermaye maliyeti
Iron and steel sector and cost of capital in iron and steel sector
ALİ DİKMEN
Yüksek Lisans
Türkçe
2002
İşletmeMarmara ÜniversitesiSermaye Piyasası ve Borsa Ana Bilim Dalı
YRD. DOÇ. DR. MAHMUT HAYATİ ERİŞ
- Endonezya Ulusal Haber Ajansı Antara'nın haberlerinde Türkiye'nin tasarımının incelenmesi
Examination of Turkey's representation in the news of Indonesian National News Agency Antara
NAVIA IZZATI
Yüksek Lisans
Türkçe
2021
Gazetecilikİstanbul Ticaret ÜniversitesiMedya ve İletişim Sistemleri Ana Bilim Dalı
PROF. DR. FÜSUN ALVER
- A comparative analysis Of Indonesia and Turkey's foreign policy toward the Middle East: The case study of Palestine Issue and Syria crisis
Ortadoğu'ya yönelik Türk ve Endonezya dış politikası'nın karşılaştırmalı bir analizi: Filistin sorunu ve Suriye krizi örnekleri
NOOR FAHMI PRAMUJI
Yüksek Lisans
İngilizce
2018
Uluslararası İlişkilerBursa Uludağ ÜniversitesiUluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
PROF. DR. CAFER TAYYAR ARI
- Endonezya ve Türkiye'nin kültürel diplomasisi: Karşılaştırmalı araştırma
The cultural diplomacy of indonesia and Turkey: A comparative study
THEOPHILLUS FREMARONOMO WALUYO
Yüksek Lisans
Türkçe
2015
Uluslararası İlişkilerÇanakkale Onsekiz Mart ÜniversitesiUluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı
DOÇ. DR. YUNUS YOLDAŞ