Geri Dön

Making autocrats accountable: Interests, priorities, and cooperation for regime change

Otokratlari hesap verebilir kılmak: Rejim değişikliği için çıkarlar, öncelikler ve işbirliği

PDF İndir

  1. Tez No: 913226
  2. Yazar: BAŞAK TARAKTAŞ
  3. Danışmanlar: PROF. DR. RUDRA SİL
  4. Tez Türü: Doktora
  5. Konular: Siyasal Bilimler, Political Science
  6. Anahtar Kelimeler: Belirtilmemiş.
  7. Yıl: 2016
  8. Dil: İngilizce
  9. Üniversite: University of Pennsylvania
  10. Enstitü: Yurtdışı Enstitü
  11. Ana Bilim Dalı: Siyasi Tarih Ana Bilim Dalı
  12. Bilim Dalı: Siyaset Bilimi Bilim Dalı
  13. Sayfa Sayısı: 295

Özet

Neredeyse tüm otoriter rejimlerde, demokratikleşme önemli toplumsal destek bulur ve çok sayıda örgütlü muhalefet grubu rejim değişikliği için mücadele eder. Bazı durumlarda —1979'da İran'daki gibi— muhalefet grupları birbirleriyle işbirliği yapabilir ve otoriterliği devirebilir. Diğerlerinde —Suriye'deki Esad rejimi gibi— gruplar işbirliği yapamaz ve yönetici iktidarda kalır. Rejimler üzerine işbirliği teorisini uygulayan çalışmalar, mevcut hükümete karşı ortak şikayetlerin ve mevcut rejimi değiştirme konusundaki ortak çıkarların, muhalifler arasında işbirliğini teşvik ettiğini öngörür. Ancak, kanıtlar aksini göstermektedir. Bu çalışma, ideolojik tercihlerindeki sürekli farklılıklara rağmen, çeşitli muhaliflerin statükoyu dönüştürebilecek uzun vadeli bir işbirliği düzeyine ulaşabildikleri koşulları incelemektedir. Çalışma, en az benzer sistemler tasarımına göre eşleştirilmiş Osmanlı'nın meşruti monarşiye geçişi (1876-1908) ve Fransız meşruti monarşiye geçişi (1814-1830) vaka çalışmalarını ağ teorisiyle birlikte kullanmaktadır. Bu metodoloji kullanılarak, ideolojik konulardaki (yeni rejimin nasıl olması gerektiği) ve stratejik konulardaki (rejim değişikliğinin nasıl gerçekleştirilmesi gerektiği) tercihlerin etkisi analiz edilerek, muhalifler arasında rejim değişikliği için işbirliğinin zamansal dinamikleri açıklanmaktadır. Bu çalışma, ilgili aktörleri ve ilgili konu boyutlarını belirlemek ve bu konulardaki tercihleri zaman içinde takip etmek için tarihyazımsal ve arşiv çalışması yürütmektedir. Bu bulguları, bir konu boyutunda (stratejik veya ideolojik) tercih uyumunun muhalifleri ne ölçüde işbirliğine getirdiğini ölçmek için boylamsal ağ modellerine (zamansal üstel rastgele graf modelleri olarak bilinen) uygulamaktadır. Ayrıca, bu çalışma iki kavram ortaya koymaktadır. İlk kavram“öncelikten düşürme”dir; muhaliflerin rejime karşı sürdürülebilir işbirliği oluşturmak için belirli ideolojik anlaşmazlıkların çözümünü erteleme sürecidir. İkinci kavram“tercih revizyonu”dur; muhaliflerin geçmiş başarısızlıklara ve çevresel değişikliklere yanıt olarak stratejik tercihlerini pragmatik bir şekilde daha etkili olanlarla değiştirme sürecidir. Bu kavramlar birlikte, muhaliflerin belirli bir geçiş stratejisinde uzlaşırlarsa ve ideolojik farklılıklarını (varsa) kenara bırakırlarsa rejim değişikliği için işbirliği yapma olasılıklarının arttığını vurgulamaktadır. Stratejik konulardaki tercihlerin yakınlaşması ve ideolojik anlaşmazlıkların (varsa) öncelikten düşürülmesi, birlik ve tutarlılık sinyali verebilen, dolayısıyla gerektiğinde rejimi devirme veya önemli tavizler koparma potansiyeline sahip tutarlı bir muhalefet koalisyonunun yükselişini hazırlar. Bulgular, tercih revizyonu ve öncelikten düşürme olmadan, muhaliflerin bölünmüş ve yaklaşımlarında heterojen kaldığını, en iyi ihtimalle otoriter geri çekilme sürecinde daha sonra tersine çevrilen geçici kazanımlar elde ettiğini göstermektedir. Bu çalışma ayrıca muhalefet koalisyonunun, etkili stratejilere bağlı kalmış ve stratejilerde hemfikir olan ancak ideolojilerde mutlaka hemfikir olmayan diğerlerini (çevresel aktörleri) kendine çeken bir çekirdek aktör etrafında oluşma eğiliminde olduğunu göstermektedir. Bu bulguların çıkarımları iki yönlüdür: Muhalifler arasındaki işbirliği dinamiklerini dikkate alarak, rejimin yeterince güçlü olduğu ve muhaliflere karşı koyduğu vakalar ile hükümetin zayıf olduğu ancak muhalefet gruplarının iktidarı ele alamaması nedeniyle hayatta kaldığı vakaları birbirinden ayırabiliriz. Ayrıca, bir muhalefet koalisyonunun yükselişi ile rejim değişikliğinin gerçekleşme olasılığı arasında bir bağlantı vardır.

Özet (Çeviri)

In nearly all authoritarian regimes, democratization finds significant societal support and a number of organized opposition groups struggle for regime change. In some cases—such as in Iran in 1979— opposition groups are able to cooperate with one another and bring down authoritarianism. In others—such as the Assad regime in Syria—groups are not able to cooperate, and the ruler remains in place. Studies that apply cooperation theory on regimes predict that shared grievances about the current government and common interests in changing the existing regime foster cooperation among challengers. Yet, evidence suggests the contrary. This study examines the conditions under which diverse challengers, despite persistent divergence in their ideological preferences, are able to achieve a level of long-term cooperation that can transform the status quo. It uses the case studies of the Ottoman transition to constitutional monarchy (1876–1908) and the French transition to constitutional monarchy (1814–1830), paired according to the least similar systems design, in combination with network theory. Using this methodology, this study analyzes the effect of preferences on ideological issues (how the new regime should look like) and on strategic issues (how regime change should be carried out) to explain temporal dynamics of cooperation for regime change among challengers. This study conducts historiographical and archival work to identify the relevant actors and relevant issue dimensions and track preferences on these issues over time. It applies these findings on longitudinal network models (known as temporal exponential random graph models) to measure the extent to which preference alignment on an issue dimension, strategic or ideological, bring challengers to cooperate. Also, this study introduces two concepts. The first concept is“de-prioritization,”the process whereby challengers postpone the resolution of certain ideological disagreements to form sustainable cooperation against the regime. The second concept is“preference revision,”the process whereby challengers pragmatically replace their strategic preferences with more effective ones in response to past failures and environmental changes. Together these concepts emphasize that challengers become more likely to cooperate for regime change if they converge on a particular strategy of transition and sideline their ideological differences (if any). Convergence of preferences on strategic issues and the de-prioritization of ideological disagreements (if any) prepares the rise of a coherent oppositional coalition that is capable of signaling unity and coherence, hence potential to overthrow the regime if necessary or extract considerable concessions form an oppositional coalition that is capable of signaling unity and coherence, hence potential to overthrow the regime if necessary or extract considerable viconcessions. Findings suggest that without preference-revision and de-prioritization, challengers remain divided and heterogeneous in their approach, at best achieving temporary gains that are later reversed in the course of authoritarian retrenchment. This study further shows that the oppositional coalition tends to form around a core actor who has been committed to effective strategies and attracts others (peripheral actors) who agree with the core on the strategies but not necessarily on the ideologies. The implication of these findings are twofold: By taking dynamics of cooperation among challengers into account, we can distinguish between the cases where the regime is strong enough and takes on challengers and those where the government is weak but surviving because opposition groups are unable to assume power. Also, there is a link between the rise of an oppositional coalition and the likelihood of regime change happening

Benzer Tezler

  1. Tez No

    658232

    The dilemma of U.S. foreign policy during the Arab Spring: From moralpolitik to realpolitik

    Arap Baharı süresince Amerikan dış politikasının ikilemi: 'Moralpolitik'ten 'realpolitik'e

    CAN DONDURAN

    Doktora

    İngilizce

    İngilizce

    2021

    Uluslararası İlişkilerGalatasaray Üniversitesi

    Uluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı

    PROF. DR. A. FÜSUN TÜRKMEN

  2. Tez No

    175272

    Rusya Federasyonu'nun Orta Asya'ya yönelik dış politikasının Türkiye'ye etkileri

    Başlık çevirisi yok

    NAZMİ FIRAT İMER

    Yüksek Lisans

    Türkçe

    Türkçe

    2007

    Uluslararası İlişkilerHarp Akademileri Komutanlığı

    Uluslararası İlişkiler Ana Bilim Dalı

    DOÇ. DR. MESUT HAKKI CAŞIN

  3. Tez No

    189877

    A descriptive analysis of decision making process in public education centers in İstanbul

    İstanbul'da bulunan Halk Eğitimi Merkez'lerindeki karar alma süreçlerinin betimsel analizi

    FİLİZ KESER

    Yüksek Lisans

    İngilizce

    İngilizce

    2005

    Eğitim ve ÖğretimBoğaziçi Üniversitesi

    Eğitim Bilimleri Ana Bilim Dalı

    PROF.DR. FATMA GÖK

  4. Tez No

    366850

    Yerel yönetimler ve idari vesayet

    Local governments and administrative autocracy

    HARUN SELÇUK

    Yüksek Lisans

    Türkçe

    Türkçe

    2014

    Kamu YönetimiAtatürk Üniversitesi

    Kamu Yönetimi Ana Bilim Dalı

    DOÇ. DR. ELİF ÇOLAKOĞLU

  5. Tez No

    490452

    İşletme yönetiminde karar alma tekniklerinde psikolojik faktörler

    Psychological factors in decision making techniques in business administration

    HADIYYA HASANOVA

    Yüksek Lisans

    Türkçe

    Türkçe

    2018

    İşletmeBeykent Üniversitesi

    İşletme Yönetimi Ana Bilim Dalı

    YRD. DOÇ. DR. AHMET KOVANCI

Geri Dön